Dat wordt dan wel gesuggereerd in de Nederlandse en de internationale pers (bijv. in NRC/Handelsblad, La Vanguardia, Le Monde en de New York Times van gisteren), maar wat mij betreft kan er in de huidige omstandigheden geen sprake zijn van een accoord (tenzij daarmee natuurlijk een accoord tussen de VS en de staatsgreepplegers bedoeld wordt).
Gisteren publiceerde Cubadebate, onder de titel Honduras: una victoria del pueblo; la lucha debe ser más intensa que nunca, [Honduras: een overwinning van het volk; de strijd moet nog intensiever worden dan hij ooit geweest is] de volgende, grondige, analyse van de situatie van de hand van de Hondurese socioloog Ricardo Salgado, die ik hieronder reproduceer:
Honduras: een overwinning van het volk; de strijd moet nog intensiever worden dan hij ooit geweest is
Zij die beweerden dat de president begin november zijn werk zal hervatten om zo – aan handen en voeten gebonden - de verkiezingen te wettigen, slaagden er weken geleden al in het eind te beschrijven, waarvan wij nu getuige zijn. Maar laat het duidelijk zijn dat dit niet het einde van de staatsgreep is; deze blijft van kracht, en de opzet ervan blijft op de eerste plaats staan; de omstandigheden die ertoe leidden blijven nog net zo geldig als op 28 juni.
Het politieke accoord, dat tot stand is gekomen onder de druk van de Verenigdestaatse diplomatie, houdt zich niet bezig met kritische onderwerpen, maar probeert veeleer diepgaande zaken te omzeilen en maakt maar al te duidelijk welke belangen de oligarchie heeft. President Zelaya zette zijn handtekening onder het besluit om hem weer in zijn macht te herstellen, wat geïnterpreteerd kan worden als een overwinning op de staatsgreep en de staatsgreepplegers.
De details blijven echter lastig: er moet nog steeds een tijdschema opgesteld worden van de acties die Zelaya terug moeten brengen naar de ambtswoning van de president. Technisch gezien kan, ondanks het accoord, de grondwettelijke president nog verscheidene dagen gevangen gehouden blijven in de Braziliaanse ambassade, want het is het Nationaal Congres dat moet beslissen over het lot van het land.
Dit is hetzelfde Congres dat het misdrijf pleegde van de vervalste handtekening van de president, en dat besloot tot zijn afzetting. Het is nogal een accoord waarin de dief beslist over het recht dat aan zijn slachtoffer gedaan zal worden. Het Hooggerechtshof, dat besliste tot de arrestatie en deportatie van Manuel Zelaya Rosales, zal een juridische mening moeten geven om het Congres te oriënteren. Een mooie oplossing!
Er moeten verschillende commissies ingesteld worden: een begeleidende commissie, een waarheidscommissie, en wie weet wat al niet meer. In het kader van deze warboel verkrijgt de oligarchie de erkentenis van de frauduleuze verkiezen; nu mag Zelaya zich inspannen om de deuren van de internationale hulp aan de mishandelde Hondurese economie weer te laten openen.
Uiteindelijk zijn er geen waarborgen voor wat er gaat gebeuren, of hoe, of wanneer. Net zoals in de loop van al deze tragische maanden, zal de onzekerheid het toneel overheersen. We blijven afhankelijk van de zwendelarijen van de moordenaars die decreten bedenken, die ze zelfs niet eens respecteren.
Gisteren werd het verzet, in scherp contrast met de onderhandelingen, gewelddadig onderdrukt. Ofschoon de demonstranten beschikten over de vereiste vergunningen, besloten de politie en het leger de volksbeweging een nieuwe dosis traangas, slagen en kogels te geven als om hen eraan te herinneren dat de accoorden de onderdrukking niet beëindigen; ze maken geen einde aan de paramilitaire groepen; ze maken geen einde aan de selectieve moorden; ze maken geen eind aan de schendingen van de mensenrechten.
Het zou erg naïef zijn om te denken dat we iets hebben kunnen oplossen. Het leger behoudt een erg autonome positie ten opzichte van de politici en ze gehoorzamen aan hun bazen, de ondernemers, die ervan overtuigd blijven dat hun belangen behouden kunnen blijven door het volk af te slaan. Ook blijven de door Micheletti getekende repressieve decreten van kracht. De structuur van de schendingen van de mensenrechten blijft intact en goed geolied en zal nog steeds vooral ingezet worden tegen het Hondurese volk.
Het lijkt wel alsof bij de onderhandelingen, althans tot op het moment dat ik deze woorden schrijf, vergeten is dat het de facto régime een enorme gevangenis gecreëerd heeft. Het is de moeite waard zich af te vragen wat er nu gaat gebeuren met president Zelaya; zal hij dezelfde Erewacht krijgen? Wat zal zijn relatie zijn met de strijdkrachten? En zijn relatie met het Congres van Micheletti?
Anderzijds moet de zaak van de door de militairen met de medeplichtigheid van het de facto régime en de misdadige oligarchie gepleegde misdaden tegen de mensheid nog worden afgehandeld. Gelukkig voor het Hondurese volk zijn de staatsgreepplegers, uit hoogmoed of door lompheid, het thema van de amnestie vergeten, die Óscar Arias hun in zijn oorspronkelijke plan geschonken cadeau had gedaan
Nu komen er zeer belangrijke kwesties aan voor de Hondurese volksbeweging. De staatsgreep werd bespoedigd door de terechte eisen van het Hondurese volk, en hieraan is door de overheersende klassen nog niet voldaan. Ze hebben misschien alleen wat tijd gewonnen om het veranderingsproces in Honduras te vertragen.
Wat zal er gebeuren met het verkiezingsproces? Er is sprake van een fraude, die ook niet in de onderhandelingen is inbegrepen. Toch zal er nu veel druk worden uitgeoefend om ervoor te zorgen dat de progressieve kandidaten aan dit proces deelnemen. Dit gevoelige thema vereist een zeer zorgvuldige analyse. Toch kan de deelname aan dit verkiezingsproces, onafhankelijk van het resultaat, ervoor zorgen dat de protesten van het volk blijven doorgaan.
Op dit moment hebben we een visie nodig voor de langere termijn; we moeten zeer goed onze acties kiezen, zonder afstand te nemen van onze principes of van onze eisen. De politieke situatie confronteert ons met nieuwe uitdagingen, en nu is de EENHEID een kritische zaak; niet met electorale doeleinden; de conjunctuur verplicht ons het volk te antwoorden; een antwoord dat impliceert dat onze mensen hun politieke ruimte krijgen.
Het is de moeite waard eraan te herinneren dat er veel argumenten gegeven zijn door al onze vrienden die hun mening gaven. Het is de moeite waard eraan te herinneren dat de acties van het verzet de duistere machten van rechts gedwongen hebben om te onderhandelen over hun positie. Zonder de volksbeweging zou deze conclusie niet mogelijk zijn geweest
De hoofdrol die het volk van ons land gespeeld heeft, is het centrale element geweest dat geleid heeft tot een in de geschiedenis van Latijns-Amerika ongebruikelijk verschijnsel: een afgezette president wordt teruggeplaatst op zijn post. Laten we hopen dat president Zelaya nooit vergeet dat het de acties van het volk geweest zijn, die zijn terugkeer veroverd hebben; dat hij niet zijn morele verplichtingen vergeet voor de reconstructie van Honduras.
Dit is een overwinning van het volk, maar het is ook een triomf op de weg met veel leed en wanhoop die we moeten gaan op zoek naar een nieuw land, waarin we allemaal in vrede kunnen leven. De oligarchie en de VS hebben bewezen dat ze ons niets cadeau zullen geven. Als we onze vrijheid willen veroveren, zullen we daarvoor moeten vechten.
Op deze manier blijven de leuzen nog steeds van kracht. Vandaag vieren we feest, maar we blijven alert. De strijd is vandaag misschien nog wel intensiever dan ooit tevoren. Vandaag zullen er opnieuw vele verraders uit de schaduw opduiken; vandaag moeten we nog krachtiger denken aan onze martelaars, aan degenen aan wie wij de verovering van een droom te danken hebben: de onafhankelijkheid van Honduras.
Laten we het niet vergeten: de strijd begint hier. Laten we niet de vergissing maken de huidige situatie te verwarren met ons streven.
De moordenaars mogen niet vergeten of vergeven worden.
Vertaling: Dwarslezer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten