dinsdag 22 mei 2012

Waarom snapt niet iedereen wat ze écht willen?

De laatste 15 à 20 jaar wordt in Nederland van de ene kant de sociale zekerheid, die in de daaraan voorafgaande eeuw dankzij de inspanningen van de arbeidersklasse is ingevoerd en die de inwoners van Nederland (zoals ik op school leerde) "van de wieg tot het graf" zou beschermen, met een rotgang afgebroken.
Het wordt voor de kapitalisten (de zg. werkgevers) steeds gemakkelijker om arbeiders te ontslaan. Zo wordt bijv. de werkloosheidsuitkering steeds verder uitgekleed; het is steeds moeilijker om nog te voldoen aan de voorwaarden voor een arbeidsongeschiktheids-uitkering. En door het nieuwe truukje over het "stapelen van uitkeringen" is het ook steeds minder vanzelfsprekend nog een waardig gezinsinkomen te krijgen. Daarnaast is het nu ook nog de bedoeling dat mensen met een uitkering dwangarbeid gaan doen voor minder dan het minimumloon.

Wie herinnert zich nog hoe in de jaren 1970 met de vinger gewezen werd naar de dwangarbeid in de Sovjet-Unie, waarvan de pers in het "vrije" westen bol stond? En diezelfde onmenselijke "communistische" praktijk wordt nu door de meest walgelijke vorm van het kapitalisme, het neoliberalisme, met beide graaihanden aangegrepen...


Van de andere kant neemt door de crisis de werkloosheid steeds meer toe, maar in plaats van de werkweek te verkorten, of mensen jonger met pensioen te laten gaan, zodat de werkloosheid beperkt kan worden en jongeren ook een kans krijgen om een baan te vinden, mogen arbeiders pas bij 66 of 67 (of...) jaar met pensioen, ondanks het feit dat ze voor de meeste kapitalisten al niet meer interessant zijn als ze 55 (of soms zelfs nog jonger) zijn. Daardoor zitten veel oudere arbeiders met een uitgeklede werkloosheidsuitkering (of een bijstandsuitkering, tenzij ze een partner of gezinslid hebben met een inkomen: dan krijgen ze simpelweg niets), en blijven er veel jongeren aan de kant staan, die zich op deze manier ook steeds minder betrokken voelen bij deze maatschappij, die zich immers ook aan hen niets gelegen laat liggen.


En dan komen nu de (door talloze mensen nog steeds, volstrekt ten onrechte, "links-liberalen" genoemde) crypto-neoliberalen van D'66, tegenwoordig bekend als D66 (een apostrophe is zelfs kennelijk al te moeilijk voor de gemiddelde kiezer) met het walgelijke plannetje om de werkweek op te rekken naar 40 uur, want "Nederlanders werken 1377 uur per jaar en dat is het minst van alle geïndustrialiseerde landen".  (Noordhollands Dagblad, 20 mei 2012)

Natuurlijk, want de mens is alleen bestemd om te werken totdat hij erbij neervalt... Een fatsoenlijk mens zou denken, dat het een schandaal is dat er landen zijn waar mensen nog meer van hun leven moeten opofferen voor de zakken van de kapitalisten...

Waarom ziet niet iedereen in dat achter al die plannetjes (uitkleden van de sociale zekerheid, doelbewuste verhoging van de werkloosheid) maar één doel zit? De arbeiders mogen minder geld krijgen, zodat de nuttelozen van de maatschappij, de stropdassen, de kapitalisten meer geld in hun dubbel gevoerde zakken kunnen steken. En door de grote werkloosheid, zijn arbeiders ook steeds eerder bereid een lager loon te accepteren, dus nog meer geld over voor de grootgraaiers...


En het trieste is bovendien dat deze patsers op middellange termijn ook zelf het slachtoffer zullen worden van hun gemanipuleer: immers, als de arbeidersklasse geen geld meer heeft om luxe dingen te kopen of op vacantie te gaan, zal het gauw uit zijn met het zakkenvullen. Immers, geen geld, geen handel en geen winst.


Er blijft dus in Nederland nog maar heel weinig over aan (parlementaire) politieke partijen om bij verkiezingen op te stemmen. Bekijk daarom de plannetjes van alle partijen aandachtig en besef dat elke partij die de sociale zekerheid uitkleedt, die arbeiders langer en goedkoper wil laten werken, niet aan onze kant staat. Zó simpel is het!


Geloof al die zwetsende politici niet als ze zeggen dat "uitkeringen lui maken" en dat mensen hun "eigen verantwoordelijkheden" moeten leren dragen.

Iedereen kan ooit in een situatie terechtkomen, waarin hij/zij een uitkering nodig heeft, ook buiten eigen schuld. Denk maar aan een voetganger die aangereden wordt door een dronken automobilist en daardoor een dwarslæsie oploopt. Of iemand die na 35 jaar trouwe dienst ineens op straat komt te staan, omdat zijn baas verkeerd gegokt heeft met de winst van het bedrijf, in plaats van die in het bedrijf te investeren.
Degenen die zonder kleerscheuren hun pensioen bereiken, mogen alleen maar blij zijn dat ze geen gebruik hebben hoeven te maken van de sociale zekerheid en moeten dan ook met des te meer enthousiasme degenen steunen die minder fortuinlijk zijn.

1 opmerking:

Willem Wejes zei

Ik ben erg voor solidariteit. En voor een fatsoenlijk bestaan voor wie pech heeft.

Maar wat luxe betreft vraag ik me af waar tegenwoordig de grens ligt:
Iedereen een plasma-TV of slechts een buis-TV om de neder-agitprop te kunnen ontvangen?
vakantie; OK, maar moet dat dan ook een safari naar Zuid-Afrika kunnen zijn?
Ik heb ook genoten van kamperen op de Veluwe...

Ik ben enige keren werkloos geweest en was erg blij dat de WW me in staat stelde mijn huis en dagelijkse onkosten te betalen tot ik weer werk vond.
En werk vinden is totaal geen probleem als je zoals ik in de techniek werkt. Ik ben van 1947 en word zelfs nu nog door uitzendbureaus gebeld of ik niet een project wil doen!

In diezelfde jaren 70 die je noemt waren er heel wat mensen die zich "op hun pijnlijke rug" lieten afkeuren; en daarna als afgekeurde 70% van het laatst verdiende loon ontvingen en dan gingen bijklussen.
Dit alles veroorzaakt door de wereldvreemde Den Uijl die meende dat alle mensen ethisch verantwoord leefden en daarom geen serieuze controle wilde om evt raddraaiers te ontmaskeren.
Natuurlijk proberen mensen die het al niet breed hebben er het beste uit te halen, net als die overbetaalde stropdassen. Goed/slecht voorbeeld doet goed/slecht volgen, niettan? (hoewel ik de term "stropdassen" een beetje jaren '50 vind).
Toch staat lang niet elke drager van een stropdas, naar mijn ervaring, per se voor nutteloosheid.

Werkloos door gokken van de werkgever: natuurlijk, het gebeurt, en er moet een fatsoenlijke regeling zijn voor de gedupeerden.
Ik werd ooit werkloos omdat de leiding van het kleine bedrijf (ca 40 werknemers) het na ongeveer 40 jaar niet kon bolwerken: de 4-koppige directie, de oprichters, had vertrouwen in de zoons gesteld, maar die hadden niet de capaciteit van de vaders... Ik kan die mensen echt niets verwijten. Ik heb daar heel veel geleerd, en ik ben daar nog dankbaar voor.
Gelukkig was er de toen nog goede uitkering! Zelf ben ik me er van bewust dat ik geen commercieel talent heb, dus zelf een bedrijf beginnen heb ik nooit gedaan. Ik draag dus een deel van de verantwoordelijkheid over aan de oprichter(s) van een bedrijf.

De opvatting "dat uitkeringen lui maken" kan ik wel begrijpen. Maar het klopt niet: mensen met uitkering zijn mogelijk lui met solliciteren en zo, maar besteden vermoedelijk hun tijd aan de zaken waar ze werkelijk belangstelling voor hebben. Ik verzin maar iets: kweken van tropische vissen. Probleem is dat niet iedereen zijn geld met zijn hobby kan verdienen... en ik kan me voorstellen dat de gemiddelde werkende mens geen zin heeft om andermans hobby te sponsoren.

Ook bij subsidies van cultuur heb ik mijn vraagstekens: ik vermoed dat er veel geld wordt besteed aan
flauwekulprojecten (zoals lantaarns met blauw licht in A'dam) dat mi beter naar orkesten of musea kan.
En (ik ben Hagenaar) het subsidieren van betaald voetbal is een diepe schande! (gemeente Den Haag geeft EU 100 / hagenaar voor een stadion, terwijl een klein uitstekend theater (Branoul) het zelf mag uitzoeken en het van
benefiet voorstellingen moet hebben)
(Ik denk dat 25 cent per Hagenaar volstaat voor dat theater).

Ik vind daarom dat er ivm het toekennen van uitkeringen beslissingen genomen moeten worden per individu of gezin. Het is niet mogelijk een mensenleven in regeltjes te vatten, zoals ze in Brussel wel graag zouden willen.

beetje off-topic:
Wat betreft je voorbeeld met de dwarslaesie: ik heb een vermoeden dat de verzekering van de automobilist (verzekering=verplicht) de getroffene zal moeten compenseren voor het verlies aan inkomsten, desnoods levenslang.

D66 (met of zonder apostrophe) beschouw ik als de partij van overbetaalde en onderpresterende adviseurs van de overheid. Hoewel ik van D66 het referendum toch een goed idee vind.