Ik beken!

Ik, overtuigd republikein, beken dat ik in de jaren 1970 met een 'pro-Juliana'-spandoek langs de kant heb gestaan toen koningin Juliana, de moeder van hare koninklijke Bea, in mijn woonplaats op bezoek kwam.

Maar, anders dan de huidige generatie politici, doe ik niet alsof ik afstand neem van mijn 'fouten' uit het verleden.

Ik verwijs daar inderdaad naar de ophef van de voorbije maanden, waarbij Wijnand Duyvendak (en zijn GroenLinks-opperhoofd Femke Halsema) (zie mijn artikel Hypocriet keuterlandje dat Nederland van 9 augustus) maar het liefst vergeet dat hij ooit idealen heeft gehad.

Of de xenofobe rechtse Rita Verdonk, die zich in allerlei bochten heeft gewrongen om maar -trots allerlei opgedoken bewijsstukken- niet toe te hoeven geven dat zij ooit lid is geweest van de vroegere Pacifistisch Socialistische Partij. (zie de actualiteitenrubriek Nova van 29 september).

Of de huidige minister van milieu Jacqueline Cramer, die zich verschuilde achter een fout gespelde naam, om maar te kunnen ontkennen dat ze in 1986 een handtekening had gezet onder een advertentie ten gunste van de persvrijheid (zie het artikel van blog Sargasso van 10 september).

Nee, dan Juliana. Die had wél idealen. Daarvoor citeer ik graag uit Wim Klinkenberg, Prins Bernhard, een politieke biografie (tweede druk, 1979, voetnoot op blz. 408):

Hoewel zij [Juliana] niet met zoveel woorden de noodzaak van ontwapening had gesteld, had zij toch in 1955 tijdens een rede in de Pieterskerk in Leiden (zie voor de volledige tekst de Leeuwarder Courant van 18 juni 1955) voor de Nederlandse Jeugd Gemeenschap en de Nederlandse Studentenraad, een warm pleidooi gehouden voor een vergroting van het welzijn der achtergestelde volkeren door middel van een herverdeling van de welvaart tussen de 'have's en have-not's'.
Ook bestreed zij de splitsing van de wereld in een onverzoenbaar 'Oostelijk' en "Westelijk halfrond'. Juliana verklaarde zich tevens tegenstandster van bilaterale 'ontwikkelingshulp' door de Nederlandse staat en voorstandster van 'hulp, voornamelijk vanwege de Verenigde Naties geboden... Over het gebruik van zulk een gemeenschappelijke krachtbron, als ik het zo noemen mag, hebben alle betrokkene mede-zeggenschap, zowel zij, die er toe bijdragen als zij, die er uit putten. Hulp van allen kan bovendien voor sommige landen soms aanvaardbaarder zijn dan die van één. Collectieve hulp heeft het voordeel, dat niet slechts enkele belangengroepen er profijt van kunnen hebben - waarmee dus 't zaad voor mogelijke latere onenigheid ongezaaid blijft.'