De figuur van Obama, die ooit hoop bood aan degenen die dachten dat hij in de Verenigde Staten een "verandering" zou kunnen verwezenlijken, zoals hij had beloofd, is aan het inzakken als een zandkasteel dat door steeds sterkere golven wordt belaagd.
Uit recente statistieken blijkt dat de sociale en economische status van de zwarten en Latino's in de Verenigde Staten is verslechterd in vergelijking met hun situatie vóór de verkiezing van Obama.
Enkele dagen geleden hielden meer dan 80.000 demonstranten, waaronder overwegend zwarten en Latino's, een mars in Washington, de hoofdstad van de natie, waarin ze uitdrukking gaven aan hun ontevredenheid over de huidige regering. Veel van de spandoeken vroegen om wat Obama had beloofd en nog niet gerealiseerd heeft, anderen herinnerden hem eraan dat hij nu dankzij hen president was; ook waren er spandoeken die hem herinnerden aan de komende tussenverkiezingen, waarbij hij hun steun nodig zou hebben.
De nieuwe wet op de Gezondheidszorg, die nog steeds definitief goedgekeurd zal moeten worden, ook al is hij dan goedgekeurd door het Huis van Afgevaardigden, wordt betwist door sommige staten die niet genoeg geld hebben om te voldoen aan de eisen die erdoor gesteld worden en die stellen dat ze hun belastingen zullen moeten verhogen om hem te kunnen uitvoeren.
Sommige van de bepalingen van de wet bepalen dat de verzekeringsmaatschappijen kunnen weigeren om de betreffende polis af te geven, of die op zijn minst kunnen vertragen terwijl ze beslissen of ze willen verzekeren of niet. Ongeveer 23 miljoen mensen zullen zich nog steeds niet kunnen verzekeren gedurende een periode van negen jaar na de aanname van de wet.
De wet stelt een verzekeringspolis verplicht voor deze doeleinden, waaraan een gemiddeld gezin ongeveer 10 procent van zijn inkomen zal moeten besteden, terwijl daardoor slechts 70 procent van de kosten voor gezondheidszorg zal worden vergoed.
Sommige gezinnen met lage inkomens hebben aangevoerd dat de polissen extreem duur zijn en dat ze die niet zullen kunnen betalen, waardoor ze bijna volledig zonder zorg zullen blijven zitten. Kortom, de belangrijkste begunstigden van de nieuwe wet, als die uiteindelijk wordt goedgekeurd, zullen niet de Verenigdestaatse burgers zijn, maar de verzekeringsmaatschappijen.
In de buitenlandse politiek is de "VERANDERING" ook niet zichtbaar, of liever gezegd kan men stellen dat als er al een verandering is, dat die dan bestaat uit een verschuiving naar rechts, uit een toename van de hegemonie, de arrogantie en de bemoeizucht.
De oorlogen in het Midden-Oosten gaan door en er kan worden gezegd dat hun acties, het aantal daarbij betrokken Verenigdestaters en het aantal veroorzaakte doden zijn toegenomen, vooral omdat naast Irak en Afghanistan, de regering Obama de VS-bemoeienis met Pakistan aanzienlijk versterkt heeft.
Het gebruik van op afstand bestuurde vliegtuigen tegen het Pakistaanse volk heeft duizenden mensen gedood, die niet voor rekening van Bush komen, maar van Obama.
In het Bush-tijdperk heeft er geen staatsgreep plaatsgevonden zoals die in Honduras. Het was niet bepaald Bush die het aantal bases van het VS-leger in Latijns-Amerika opvoerde en die de vloot in de regio versterkte. De agressieve plannen van de regering-Bush tegen Venezuela, Bolivia, Ecuador en Nicaragua zijn voortgezet tijdens de regering Obama en men kan zeggen dat ze in aantal en inhoudelijk zijn toegenomen.
Ten aanzien van Cuba heeft de regering Obama een pact gesloten met de Cubaanse gemeenschap in ballingschap, waarbij hij betoogde dat zij de beste ambassadeur zou zijn om de ideeën van vrijheid en het vrije ondernemerschap naar Cuba over te brengen. Obama's toespraak over de standpunten die Cuba moet overnemen over wat door de Verenigde Staten als "politieke gevangenen", "mensenrechten", "burgermaatschappij" en "vrije verkiezingen" wordt beschouwd verschilt absoluut niet van wat Bush vond.
De laatste tirade van de Nobelprijs voor de Vrede met betrekking tot Cuba hield hij op 24 maart in Los Angeles, Californië.
Daar verwees hij naar "de tragische dood van Orlando Zapata Tamayo," die niet zou zijn gestorven als Obama hem zou hebben gevraagd om niet door te gaan met zijn plan. Wat hij noemt "de repressie tegen de Dames in het Wit", terwijl de autoriteiten niets anders gedaan hebben dan hen te beschermen, zodat de door hun gedrag opgewonden mensen hen niet konden aanvallen.
Als Obama echt beelden wil zien van onderdrukking kan hij bepaalde video-opnamen bekijken over hoe de Verenigdestaatse autoriteiten en die van andere landen, die hij als bondgenoten beschouwt, tegen demonstranten zijn opgetreden. Ook zou hij andere recente beelden kunnen bekijken over de manier waarop de politie in verschillende steden in de VS is opgetreden tegen zwarten en Latino's die hun rechten opeisten.
Dát is onderdrukking!
Obama zegt in zijn verklaringen dat "hij zijn stem voegt bij die van de Cubanen en bij het groeiende koor dat over de hele wereld roept om het beëindigen van de onderdrukking". Als dat werkelijk zijn bedoeling is, dan heeft hij een uitstekende mogelijkheid om in eigen huis het goede voorbeeld te geven door de onderdrukking in de Verenigde Staten te beëindigen van zwarten, Latino's, vrouwen, en van iedereen die zijn rechten opeist of die protesteert tegen de acties van de Verenigdestaatse regering die in strijd zijn met de mensenrechten, de grondwet en de wetten. Laat hem dan niet doorgaan met de verspreiding van de beroemde uitspraak "Doe wat ik zeg, en niet wat ik doe".
Obama zelf benadrukt zijn inspanningen om "contact te leggen met het Cubaanse volk" en om een signaal af te geven van zijn wens om een nieuw tijdperk te starten "tussen de regeringen van de Verenigde Staten en Cuba."
Hier kunnen we zeggen dat hij de verkeerde richting in gaat. Hij moet eerst contact opnemen met de regering van Cuba, de huidige problemen tussen beide regeringen oplossen in een klimaat van wederzijds respect, en vervolgens contact opnemen met het volk.
Als hij het zó doet, kan niemand de indruk krijgen dat hij probeert in te grijpen in de interne aangelegenheden van Cuba, of dat hij een interventionistische houding aanneemt zoals eerdere regeringen. Dit is een goed advies, vol goede bedoelingen, dat hem in staat zou kunnen stellen een nieuw tijdperk te openen in de betrekkingen tussen beide naties.
De andere uitspraak riekt naar hegemonie en is bovendien tegenstrijdig. Hij stelt dat "hij de eenvoudige wens van het volk van Cuba steunt om vrij zijn toekomst te kunnen bepalen en om de rechten en vrijheden van het 'Amerikaanse systeem' te kunnen genieten."
De tegenstrijdigheid zit daarin dat hij stelt de zelfbeschikking te ondersteunen van het Cubaanse volk "om de door het 'Amerikaanse systeem' geboden rechten en vrijheden te genieten." Wat nu als die zelfbeschikking van het socialisme zou willen genieten? Zou Obama dan de zelfbeschikking van het Cubaanse volk blijven ondersteunen, of zou hij de mariniers op ons afsturen? De aanpak van de Nobelprijs voor de Vrede is inconsistent.
De hegemonische smaak zit precies daarin dat hij verwijst naar "het Amerikaanse systeem." Het moet hún systeem zijn, de leer van de Manifest Destiny heerst weer. Waar blijft de verandering?
Wat wel duidelijk is, is dat Obama op gang begint te komen. Hij mag nog steeds het orkest niet dirigeren, maar hij geeft er al blijk van dat hij talent heeft en dat hij zich inspant om als president van de Verenigde Staten zijn plicht te doen door op te komen voor interventies, hegemonie, imperialistische arrogantie en de belangen van de heersende klasse van de Verenigde Staten.
* Dr. Néstor García Iturbe is redacteur van het Nieuwsbulletin El Heraldo uit Cuba.
Vandaag gepubliceerd door ALAInet.org; vertaald uit het Spaans door Dwarslezer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten