Op de 7e van deze maand gaf ik (in mijn artikel Eerst Griekenland, dan Portugal, Spanje en... de rest van de EU...) al aan dat de economische problemen van Griekenland (en de 'oplossing' daarvan) nog maar een eerste stap zijn in de volgende fase van de kolonisatie van Europa door de schurkenstaat bij uitstek (met de grootste concentratie van misdaad en gewelddadigheid ter wereld), de Verenigde Staten.
Volgens John Lipsky, de 'nummer twee' van het IMF (het Internationaal Monetair Fonds) zijn de in Spanje en Portugal geplande bezuinigingsmaatregel niet voldoende. Sterker nog "niet alleen Portugal en Spanje. In de komende jaren zal een aanhoudende fiscale aanpassing noodzakelijk zijn praktisch alle vooraanstaande economieën". Hij liet bovendien weten dat nog deze week Spanje en Portugal aanvullende maatregelen bekend zullen maken...
Bovendien gaf hij nog aan dat eveneens "een aanvullende beleidsaanpassing in de veel landen van de Eurozone" noodzakelijk zal zijn. (El Economista van eergisteren). Ongetwijfeld zal geprobeerd worden de 'voorgestelde' aanpassingen 'dwingend op te leggen' conform de instructies van het IMF, dus van het régime van Washington.
donderdag 13 mei 2010
woensdag 12 mei 2010
O nee?
Volgens de christenfundamentalistische «Bond tegen het Vloeken», althans. Het slaat natuurlijk allemaal nergens op, want vloeken is, volgens de Dikke Van Dale, in de door deze zwartkousen bedoelde context "godslasterende woorden spreken", terwijl het vanzelfsprekend onmogelijk is een onbestaand wezen te belasteren. Ik kan echter iedereen verzekeren: het gebruik van de bedoelde krachttermen lucht om de godverdomze wel degelijk op! Ikzelf doe het ook iedere keer als ik weer eens posters van die volksmisleiders zie.
De alleluya-bende heeft trouwens tegenwoordig weer een nieuwe lading geld verspild met een nieuwe campagne, waarvoor ze een afbeelding van twee knobbelzwanen gebruikt hebben, die -dat suggereren die bijgelovigen althans- aan het praten zijn. Ik ben het er wel mee eens dat het geen kwaad kan om te praten - dat is heel wat beter dan oorlog voeren, zoals de o-zo gelovige Verenigdestaatse moordbendes doen, met de steun van het christenfundamentalistische Nederlandse régime van Balkenbende, maar de conclusie dat vloeken onnodig is, slaat uiteraard nergens op. Ik heb hierboven al uiteengezet dat vloeken niet alleen onnodig is, maar zelfs onmogelijk. En als we het dan toch over onnodig hebben, dan wil ik dat woord heel graag toepassen op alle christelijke en andere secten, die mensen met hun bijgelovige verzinsels indoctrineren en misbruiken voor hun eigen doelen (denk bijvoorbeeld maar aan de door de RK Kerk bij elkaar geroofde rijkdommen). En al die secten zijn niet alleen onnodig, maar zelfs volstrekt overbodig!
zondag 9 mei 2010
Laten ZIJ hun huiswerk doen!
Het volgende artikel, van de geschiedkundige Alizia Stürtze, verschijnt vandaag in Gara:
De meedogenloze en hebzuchtige kapitalische Jehova heeft Griekenland gestraft omdat het zijn huiswerk niet op tijd gemaakt heeft. Italië en, in het bijzonder, Portugal hinken daar achteraan met hun opdrachten en zijn ook blootgesteld aan de 'goddelijke toorn'. Volgens de Spaanse vice-presidente Fernández de la Vega is de staat Spanje bezig met het borduren van zijn huiswerk en zal het een prachtig werkstuk worden... het probleem is dat het te laat komt en dat de financiële pestkoppen hem al aan het treiteren zijn. Duitsland, als eerste van de klas, heeft zogenaamd al lang geleden zijn taken ingeleverd. Groot-Brittannië en Frankrijk hebben nog een paar oefeningen niet af, maar aangezien zij geen PIGS-landen (tweederangs) zijn, maar RESP-landen (dat wil zeggen van eerste categorie, 'rijke landen met een hoge schuldenlast'), laten ze hen voorlopig met rust met hun kapitalistische pesterijen. Ze moeten zich echter niet te veel illusies maken, want daar komt de élite van de wereldmacht de oplichterij controleren, zoals die Bilderberg-club, die -volgens P.J. Watson- misschien bij zijn volgende bijeenkomst in juni te Sitges zal besluiten de wereldwijde recessie te handhaven en het economische lijden van de meeste mensen te verhogen ten gunste van zijn plannen. Plannen die, uiteraard, de volksmassa's nog verder uitputten met nog meer huiswerk, dat wil zeggen de volledige ontmanteling van het al bloedeloze netwerk van hun sociale rechten, als conditio sine qua non om 'uit de crisis te raken', om het begrotingstekort te stabiliseren, het concurrentievermogen te vergroten, de speculanten weg te houden, de schulden te betalen, doorgeprikte luchtbellen op te lappen, en bla-bla-bla... Over het onder controle brengen van dat rovershol, de financiële markt, natuurlijk niet één woord. Uiteraard!
In deze context zou men denken dat het grootkapitaal, de multinationals, de miljonairs, financiële piraten en oplichters, het strijdvaardige Griekenland hebben uitgekozen als proeftuin voor het uittesten van deze terroristische aanslag van extreme 'aanpassing', die ze op de eerste plaats willen loslaten op de PIGS-landen en daarna (zij het op andere wijze) op de REPS-landen en die door sommigen wordt omschreven als een 'pijnlijke therapie die we voor ons eigen welzijn op onszelf moeten toepassen' ook al is de zieke iemand anders (het kapitalisme in crisis).
Het antwoord dat, volledig in tegenspraak met zijn verkiezingsprogramma, de onlangs gekozen regering van Papandreou (voorzitter van de Socialistische Internationale) heeft gegeven op de aanvallen op de Griekse schuld en autonomie, benadrukt nog maar weer eens een keer de aard van de burgerlijke staat. Aangezien deze uiteindelijk de verdediger is van het grootkapitaal, is het logisch dat de fysieke onderdrukking door blijft gaan, zolang als er voldoende organisatie bestaat om zich ertegen te verzetten en algemene stakingen te organizeren, in de meest radicale zin van het woord.
Maar in tijden van crisis, zoals nu, waarin het systeem zich. om te kunnen overleven, richt op een maximale plundering en uitbuiting (pensioenen, gezondheidszorg, onderwijs, openbare middelen, kleine spaartegoeden... alles 'voor in huis') is de onderdrukking niet toereikend om de hegemonie te handhaven en te legitimeren. Zij moet worden aangevuld met andere elementen die haar antisociale plannen aantrekkelijk moeten maken voor bange volksmassa's met of zonder ideologie, en voor sectoren van de kleine burgerij... Het is zaak een sociaal niet-klassegebonden blok te vormen op basis van 'nationale', economische, racistische, xenofobe, godsdienstige criteria of vooroordelen, dat kunstmatig en uitgebreid wordt opgehitst en gevoed door de media-oligopolies.
Zij moeten een 'buitenlandse' of een interne vijand kunnen aanwijzen, die het rechtvaardigt dat alle basisprincipes en -rechten van de westerse democratieën worden aangetast. In Groot-Brittannië staakten bijvoorbeeld onlangs werknemers onder de slogan "Britse banen voor Britse werknemers". In Frankrijk maakt de giftige combinatie van zijn koloniale verleden en de 'oorlog' tegen het terrorisme het de media mogelijk om zonder moeite moslims te veranderen in 'de vijand' en hem te maken tot element van verdeeldheid en vervreemding onder de arbeiders. Op dit moment voelen de organisaties van Grieks links de ongelooflijke noodzaak om - op voet van een totale ongelijkheid - te strijden tegen de propagandistische mythe van 'de luie Griekse arbeiders', die gewend zouden zijn om boven hun mogelijkheden te leven, met betalingen en miljoenen kostende vervroegde pensioenen, die in principe voor rekening zouden zijn van de arme zwoegende Duitsers. Er zijn kennelijk voldoende Duitse arbeiders die dit xenofobe verhaal geslikt hebben, dat zo contraproductief is voor de arbeidersbeweging.
In de historisch zwakke Spaanse staat, met zijn «reconquista», de tegenstellingen tussen oude en nieuwe christenen, de herinnering aan het oude keizerrijk, de oorlogen van de 19e eeuw, de staatsgreep van 1936, de lange nachtmerrie van Franco en diens voortbestaan in de "democratie" en de criminalisering van alles wat Baskisch is, bestaan de volksmassa's voor een aanzienlijk gedeelte uit politieke analfabeten, die geneigd zijn tot een klassenoverschrijdend chauvinisme en die gewend zijn om de vijand op de verkeerde plaats te zoeken, die zich gemakkelijk laten meeslepen door de bestraffende demagogie van politici, vakbonden, rechters en riooljournalisten. Veel mensen die gedwongen waren te emigreren (naar Baskenland, Catalonië, Frankrijk, enz. ) lijken niet begrepen te hebben hoe verrijkend de diversiteit, de klassenstrijd en het internationalisme is.
Alleen vanuit dit gezichtspunt is het te begrijpen dat, ondanks de 4½ miljoen werklozen, uit enquêtes blijkt dat de minister van binnenlandse zaken, Rubalcaba, het meest gewaardeerd wordt: lammeren, die de wolf kiezen om hen te beschermen. Ongelooflijk! Dat, midden in de stortvloed van de kindermisbruikschandalen, de ultrarechtse Spaanse kerk het waagt om haar personeel te adviseren om op de belastingaangifte een kruisje te zetten in haar vakje als zekere methode om de crisis op te lossen, is alleen te verklaren in een specifiek daarvoor klaargestoomde bevolking.
Alleen vanuit dit latente amalgaam van fascisme-racisme-xenofobie is te begrijpen hoe dit gemakkelijk te manipuleren uitgebuite, kolonistische en gekoloniseerde Spaanse volk kan lachen om beledigingen aan het adres van Evo Morales en Hugo Chávez en dat het juichend de wraakzuchtige en disproportionele gewelddadigheid van de staat en het reactionaire strafrecht kan legitimeren, ook al tasten die ernstig de grondslagen van het democratische systeem aan en gaan ze in tegen het recht om te strijden tegen de uitbuiters.
Natuurlijk wordt dit alles planmatig van bovenaf gestimuleerd en zelfs ondersteund door de minst waarschijnlijke sectoren. Hier vinden we politieke partijen als ERC [letterlijk: Republikeins Links van Catalonië] die op verrassende wijze stemmen ten gunste van een duidelijk regressieve (en anti-Baskische) herziening van het [Spaanse] Wetboek van Strafrecht, hoewel deze wet, in de woorden van ERC-woordvoerder Joan Ridao, een "bepaald bestraffend populisme" uitwasemt en de armste klassen benadeelt. Ondanks de herhaaldelijk door Amnesty International verwoorde zorgen, liggen noch IU [letterlijk: Verenigd Links], noch CCOO of UGT [respectievelijk 'communistische' en 'socialistische' vakbond] er wakker van dat het strafrechtelijk systeem geteisterd wordt door fascistische rechters, antiterrorismewetten, de [Spaanse] Partijenwet, het voortbestaan van de voormalige TOP [Tribunaal voor Openbare Orde uit de Franco-dictatuur; deze 'rechtbank' behandelde 'politieke misdrijven'] onder de naam "Audiencia Nacional" [± Hooggerechtshof], het vóórkomen van martelingen, de inquisitoire bestraffing van het Baskische onafhankelijkheidsstreven, enz. Dit maakt duidelijk dat de Spaanse staat niet in staat is de nationale en sociale problemen binnen het eigen grondgebied onder controle te houden, noch zijn gebrekkig politieke structuur te compenseren door middel van een strafrecht, dat op alarmerende wijze steeds reactionairder en antidemocratisch wordt. Deze hele progressieve massa krijgt niet de kriebels van het feit dat al deze maatregelen alleen maar dienen voor het voeden van het fascistische beest, dat -vanaf de PP [Partido Popular, de erfgenamen van het Franco-fascisme], de FAES [met de PP verbonden -letterlijk- Stichting voor Sociale Analyse en Studies] van Aznar en nog een hele ris, rijkelijk met publiek geld begoten, ultrarechtse verenigingen- lijdt aan een onbeperkte vraatzucht.
Ook de klasse van de 'intellectuelen' vindt het alarmisme, het racisme, en het strafgerichte populisme, waarmee de media de mensen 'opzwepen' rond thema's als het kindermisbruik, sexueel misbruik en bepaalde diefstallen, niet zorgwekkend of nodig om die aan de kaak te stellen. Dit kan dan later gebruikt worden om de straffen voor de dissidenten (met name de Baskische) te verhogen. Welke opvoedende rol spelen deze "denkers", wanneer zelfs vice-presidente Fernández de la Vega heeft erkend dat de enorme verharding van het Wetboek van Strafrecht, waarin is opgenomen een proeftijd na de gevangenisstraf van "terroristen", rechtstreeks verband houdt met "gebeurtenissen die de publieke opinie geschokt hebben", zoals die van Marta del Castillo en Mari Luz [twee -in resp. 2009 en 2008- spoorloos verdwenen meisjes; beiden werden vermoord (Marta vermoedelijk door haar ex-vriend) teruggevonden], wier vaders door de PP (en haar goed geoliede media-machine) uitgroeiden tot symbool voor de eis van levenslange gevangenisstraf? Weet er dan niemand dat de aanscherping van het strafrecht historisch gezien altijd samenvalt met perioden van crisis, waarin het in het belang van de machthebbers is om de volkse drang naar lynchpartijen op te hitsen om zo het reeds bestaande en het toekomstige verzet ongehinderd te kunnen onderdrukken?
Achter de rookgordijnen van het terrorisme, de onzekerheid, de piraterij, de criminaliteit en zelfs de 'oncontroleerbare financiële markt', proberen de westerse landen er nu voor te zorgen dat de volksmassa's zich vergissen van vijand en dat zij, in plaats van zich te organiseren om druk uit te oefenen en te strijden voor hun eigen belangen, zich concentreren op het verkeerde doelwit... in plaats van de eisen om 'hun huiswerk te doen' te richten tot hen die ons de grond in boren.
Solidariteit met het strijdende Griekse volk! Solidariteit met de staking van het niet-universitaire openbaar onderwijs, georganiseerd door de Baskische meerderheidsvakbeweging voor 25 mei a.s.! We hebben genoeg van de collaboratie en de onderkruiperige, overgesubsidieerde en ultra-Spaanse CCOO en UGT!
De meedogenloze en hebzuchtige kapitalische Jehova heeft Griekenland gestraft omdat het zijn huiswerk niet op tijd gemaakt heeft. Italië en, in het bijzonder, Portugal hinken daar achteraan met hun opdrachten en zijn ook blootgesteld aan de 'goddelijke toorn'. Volgens de Spaanse vice-presidente Fernández de la Vega is de staat Spanje bezig met het borduren van zijn huiswerk en zal het een prachtig werkstuk worden... het probleem is dat het te laat komt en dat de financiële pestkoppen hem al aan het treiteren zijn. Duitsland, als eerste van de klas, heeft zogenaamd al lang geleden zijn taken ingeleverd. Groot-Brittannië en Frankrijk hebben nog een paar oefeningen niet af, maar aangezien zij geen PIGS-landen (tweederangs) zijn, maar RESP-landen (dat wil zeggen van eerste categorie, 'rijke landen met een hoge schuldenlast'), laten ze hen voorlopig met rust met hun kapitalistische pesterijen. Ze moeten zich echter niet te veel illusies maken, want daar komt de élite van de wereldmacht de oplichterij controleren, zoals die Bilderberg-club, die -volgens P.J. Watson- misschien bij zijn volgende bijeenkomst in juni te Sitges zal besluiten de wereldwijde recessie te handhaven en het economische lijden van de meeste mensen te verhogen ten gunste van zijn plannen. Plannen die, uiteraard, de volksmassa's nog verder uitputten met nog meer huiswerk, dat wil zeggen de volledige ontmanteling van het al bloedeloze netwerk van hun sociale rechten, als conditio sine qua non om 'uit de crisis te raken', om het begrotingstekort te stabiliseren, het concurrentievermogen te vergroten, de speculanten weg te houden, de schulden te betalen, doorgeprikte luchtbellen op te lappen, en bla-bla-bla... Over het onder controle brengen van dat rovershol, de financiële markt, natuurlijk niet één woord. Uiteraard!
In deze context zou men denken dat het grootkapitaal, de multinationals, de miljonairs, financiële piraten en oplichters, het strijdvaardige Griekenland hebben uitgekozen als proeftuin voor het uittesten van deze terroristische aanslag van extreme 'aanpassing', die ze op de eerste plaats willen loslaten op de PIGS-landen en daarna (zij het op andere wijze) op de REPS-landen en die door sommigen wordt omschreven als een 'pijnlijke therapie die we voor ons eigen welzijn op onszelf moeten toepassen' ook al is de zieke iemand anders (het kapitalisme in crisis).
Het antwoord dat, volledig in tegenspraak met zijn verkiezingsprogramma, de onlangs gekozen regering van Papandreou (voorzitter van de Socialistische Internationale) heeft gegeven op de aanvallen op de Griekse schuld en autonomie, benadrukt nog maar weer eens een keer de aard van de burgerlijke staat. Aangezien deze uiteindelijk de verdediger is van het grootkapitaal, is het logisch dat de fysieke onderdrukking door blijft gaan, zolang als er voldoende organisatie bestaat om zich ertegen te verzetten en algemene stakingen te organizeren, in de meest radicale zin van het woord.
Maar in tijden van crisis, zoals nu, waarin het systeem zich. om te kunnen overleven, richt op een maximale plundering en uitbuiting (pensioenen, gezondheidszorg, onderwijs, openbare middelen, kleine spaartegoeden... alles 'voor in huis') is de onderdrukking niet toereikend om de hegemonie te handhaven en te legitimeren. Zij moet worden aangevuld met andere elementen die haar antisociale plannen aantrekkelijk moeten maken voor bange volksmassa's met of zonder ideologie, en voor sectoren van de kleine burgerij... Het is zaak een sociaal niet-klassegebonden blok te vormen op basis van 'nationale', economische, racistische, xenofobe, godsdienstige criteria of vooroordelen, dat kunstmatig en uitgebreid wordt opgehitst en gevoed door de media-oligopolies.
Zij moeten een 'buitenlandse' of een interne vijand kunnen aanwijzen, die het rechtvaardigt dat alle basisprincipes en -rechten van de westerse democratieën worden aangetast. In Groot-Brittannië staakten bijvoorbeeld onlangs werknemers onder de slogan "Britse banen voor Britse werknemers". In Frankrijk maakt de giftige combinatie van zijn koloniale verleden en de 'oorlog' tegen het terrorisme het de media mogelijk om zonder moeite moslims te veranderen in 'de vijand' en hem te maken tot element van verdeeldheid en vervreemding onder de arbeiders. Op dit moment voelen de organisaties van Grieks links de ongelooflijke noodzaak om - op voet van een totale ongelijkheid - te strijden tegen de propagandistische mythe van 'de luie Griekse arbeiders', die gewend zouden zijn om boven hun mogelijkheden te leven, met betalingen en miljoenen kostende vervroegde pensioenen, die in principe voor rekening zouden zijn van de arme zwoegende Duitsers. Er zijn kennelijk voldoende Duitse arbeiders die dit xenofobe verhaal geslikt hebben, dat zo contraproductief is voor de arbeidersbeweging.
In de historisch zwakke Spaanse staat, met zijn «reconquista», de tegenstellingen tussen oude en nieuwe christenen, de herinnering aan het oude keizerrijk, de oorlogen van de 19e eeuw, de staatsgreep van 1936, de lange nachtmerrie van Franco en diens voortbestaan in de "democratie" en de criminalisering van alles wat Baskisch is, bestaan de volksmassa's voor een aanzienlijk gedeelte uit politieke analfabeten, die geneigd zijn tot een klassenoverschrijdend chauvinisme en die gewend zijn om de vijand op de verkeerde plaats te zoeken, die zich gemakkelijk laten meeslepen door de bestraffende demagogie van politici, vakbonden, rechters en riooljournalisten. Veel mensen die gedwongen waren te emigreren (naar Baskenland, Catalonië, Frankrijk, enz. ) lijken niet begrepen te hebben hoe verrijkend de diversiteit, de klassenstrijd en het internationalisme is.
Alleen vanuit dit gezichtspunt is het te begrijpen dat, ondanks de 4½ miljoen werklozen, uit enquêtes blijkt dat de minister van binnenlandse zaken, Rubalcaba, het meest gewaardeerd wordt: lammeren, die de wolf kiezen om hen te beschermen. Ongelooflijk! Dat, midden in de stortvloed van de kindermisbruikschandalen, de ultrarechtse Spaanse kerk het waagt om haar personeel te adviseren om op de belastingaangifte een kruisje te zetten in haar vakje als zekere methode om de crisis op te lossen, is alleen te verklaren in een specifiek daarvoor klaargestoomde bevolking.
Alleen vanuit dit latente amalgaam van fascisme-racisme-xenofobie is te begrijpen hoe dit gemakkelijk te manipuleren uitgebuite, kolonistische en gekoloniseerde Spaanse volk kan lachen om beledigingen aan het adres van Evo Morales en Hugo Chávez en dat het juichend de wraakzuchtige en disproportionele gewelddadigheid van de staat en het reactionaire strafrecht kan legitimeren, ook al tasten die ernstig de grondslagen van het democratische systeem aan en gaan ze in tegen het recht om te strijden tegen de uitbuiters.Natuurlijk wordt dit alles planmatig van bovenaf gestimuleerd en zelfs ondersteund door de minst waarschijnlijke sectoren. Hier vinden we politieke partijen als ERC [letterlijk: Republikeins Links van Catalonië] die op verrassende wijze stemmen ten gunste van een duidelijk regressieve (en anti-Baskische) herziening van het [Spaanse] Wetboek van Strafrecht, hoewel deze wet, in de woorden van ERC-woordvoerder Joan Ridao, een "bepaald bestraffend populisme" uitwasemt en de armste klassen benadeelt. Ondanks de herhaaldelijk door Amnesty International verwoorde zorgen, liggen noch IU [letterlijk: Verenigd Links], noch CCOO of UGT [respectievelijk 'communistische' en 'socialistische' vakbond] er wakker van dat het strafrechtelijk systeem geteisterd wordt door fascistische rechters, antiterrorismewetten, de [Spaanse] Partijenwet, het voortbestaan van de voormalige TOP [Tribunaal voor Openbare Orde uit de Franco-dictatuur; deze 'rechtbank' behandelde 'politieke misdrijven'] onder de naam "Audiencia Nacional" [± Hooggerechtshof], het vóórkomen van martelingen, de inquisitoire bestraffing van het Baskische onafhankelijkheidsstreven, enz. Dit maakt duidelijk dat de Spaanse staat niet in staat is de nationale en sociale problemen binnen het eigen grondgebied onder controle te houden, noch zijn gebrekkig politieke structuur te compenseren door middel van een strafrecht, dat op alarmerende wijze steeds reactionairder en antidemocratisch wordt. Deze hele progressieve massa krijgt niet de kriebels van het feit dat al deze maatregelen alleen maar dienen voor het voeden van het fascistische beest, dat -vanaf de PP [Partido Popular, de erfgenamen van het Franco-fascisme], de FAES [met de PP verbonden -letterlijk- Stichting voor Sociale Analyse en Studies] van Aznar en nog een hele ris, rijkelijk met publiek geld begoten, ultrarechtse verenigingen- lijdt aan een onbeperkte vraatzucht.
Ook de klasse van de 'intellectuelen' vindt het alarmisme, het racisme, en het strafgerichte populisme, waarmee de media de mensen 'opzwepen' rond thema's als het kindermisbruik, sexueel misbruik en bepaalde diefstallen, niet zorgwekkend of nodig om die aan de kaak te stellen. Dit kan dan later gebruikt worden om de straffen voor de dissidenten (met name de Baskische) te verhogen. Welke opvoedende rol spelen deze "denkers", wanneer zelfs vice-presidente Fernández de la Vega heeft erkend dat de enorme verharding van het Wetboek van Strafrecht, waarin is opgenomen een proeftijd na de gevangenisstraf van "terroristen", rechtstreeks verband houdt met "gebeurtenissen die de publieke opinie geschokt hebben", zoals die van Marta del Castillo en Mari Luz [twee -in resp. 2009 en 2008- spoorloos verdwenen meisjes; beiden werden vermoord (Marta vermoedelijk door haar ex-vriend) teruggevonden], wier vaders door de PP (en haar goed geoliede media-machine) uitgroeiden tot symbool voor de eis van levenslange gevangenisstraf? Weet er dan niemand dat de aanscherping van het strafrecht historisch gezien altijd samenvalt met perioden van crisis, waarin het in het belang van de machthebbers is om de volkse drang naar lynchpartijen op te hitsen om zo het reeds bestaande en het toekomstige verzet ongehinderd te kunnen onderdrukken?
Achter de rookgordijnen van het terrorisme, de onzekerheid, de piraterij, de criminaliteit en zelfs de 'oncontroleerbare financiële markt', proberen de westerse landen er nu voor te zorgen dat de volksmassa's zich vergissen van vijand en dat zij, in plaats van zich te organiseren om druk uit te oefenen en te strijden voor hun eigen belangen, zich concentreren op het verkeerde doelwit... in plaats van de eisen om 'hun huiswerk te doen' te richten tot hen die ons de grond in boren.
Solidariteit met het strijdende Griekse volk! Solidariteit met de staking van het niet-universitaire openbaar onderwijs, georganiseerd door de Baskische meerderheidsvakbeweging voor 25 mei a.s.! We hebben genoeg van de collaboratie en de onderkruiperige, overgesubsidieerde en ultra-Spaanse CCOO en UGT!
zaterdag 8 mei 2010
Het ontwapeningsbeleid van de regering Obama
door José Luis Fiori (professor politieke economie aan de Federale Universiteit van Rio de Janeiro en lid van de redactie van SINPERMISO), gepubliceerd in SINPERMISO op 2 mei 2010.
Tot zover waren de rethoriek en de enscenering perfect, maar de beperkingen en de tegenstrijdigheden van dit nieuwe ontwapeningsvoorstel van president Obama zijn duidelijk zichtbaar. Op de eerste plaats is, wat hij "nieuwe Noord-Amerikaanse nucleaire strategie" noemde niet meer dan een beslissing en een mondelinge toezegging die op elk willekeurig moment gewijzigd en verlaten kan worden, afhankelijk van de omstandigheden en van een willekeurige beslissing van de Verenigde Staten zelf. Op de tweede plaats voorziet de overeenkomst tussen de presidenten Obama en Medvedev een te verwaarlozen en bijna symbolische vermindering van hun nucleaire voorraden, waarbij het tegelijkertijd toegestaan is de bestaande systemen van kernkoppen te vervangen en te moderniseren. Bovendien omvat de nieuwe ontwapeningsovereenkomst geen enkel overleg over de geometrische stijging van de militaire uitgaven van de VS, of over de verbetering van de nieuwe X51-systemen van Boeing met kerncapaciteit, die binnen 30 maanden in actie zullen komen en die in staat zullen zijn elk land ter wereld te bereiken in minder dan een uur. Ook is er niet gesproken over de nieuwe Russische Yassen-onderzeeërs, die 24 raketten kunnen vervoeren, elk met zes atoombommen. Op de derde plaats is er op geen enkel moment en bij geen van deze bijeenkomsten gesproken over de kernwapens van de NAVO, die in het geheim in Duitsland, Italië, België, Nederland en Turkije opgeslagen zijn. Laat staan dat in de besperkingen verwezen is naar de nucleaire arsenalen van Israel en Pakistan, die momenteel gecontroleerd worden door regeringen met een sterke aanwezigheid van fundamentalistische en oorlogszuchtige krachten, en die handelen onder leiding van de Noordamerikanen zelf. En op de laatste plaats is het logisch dat in deze pacifistische agenda van Barack Obama op geen enkel moment melding is gemaakt van de ernstige escalatie van de oorlog in Afghanistan of van de voorbereidingen van de Verenigde Staten en Israel van een verwoestende aanval op Iran, een land dat geen kernwapens bezit en dat het Non-proliferatie verdrag ondertekend heeft, in tegenstelling tot Israel.
Deze tegenstrijdigheden zijn niet nieuw of verrassend. Zij maken sedert het eind van de Koude Oorlog deel uit van de buitenlandse politiek van de Verenigde Staten. In dit geval is het van belang dat de andere erbij betrokken landen de lessen begrijpen en tot zich laten doordringen, en dat ze hun plaats kennen in functie van hun eigen belangen. De Verenigde Staten zijn een "wereldmacht" en de "nationale belangen" van een wereldmacht moeten overal ter wereld hun positie verdedigen, waardoor hun vermogen om principes en universele waarden te handhaven ernstig verzwakt wordt. Daarom verrast president Obama, na de mislukking van het bijna religieuze fundamentalisme van de regering Bush, sommige analisten met het pragmatisch en relatieve realisme van zijn buitenlandse beleid. Maar zijn voornaamste doel blijft hetzelfde, dat wil zeggen, de wereldsuprematie van de Verenigde Staten. Daarenboven besliste Barack Obama om, midden in een economische crisis, zijn speerpunt te wijzigen en zich te wijden aan de consolidatie van de Noord-Amerikaanse macht over de hele wereld, zonder zich erg druk te maken over mensenrechten of over de verspreiding van democratie, waarbij hij toonde zich er terdege bewust van te zijn dat deze militaire macht onontbeerlijk is voor het herstel van de Noord-Amerikaanse economie en het wereldleiderschap van de dollar. Vanuit dit gezichtspunt is hetgeen president Obama voorstelt in feite een soort bevriezing van de huidige hiërarchie van de militaire wereldmacht, met het behoud van het recht van en de verplichting tot voortdurende uitbreiding van de eigen Noord-Amerikaanse wapenarsenalen.
De economische en militaire tegenslagen van de Verenigde Staten in de eerste tien jaar van de 21e eeuw, troffen ook het project voor de wereldheerschappij van de VS, maar dit werd niet gestaakt. Momenteel wordt er gewerkt aan een interne herschikking van de krachten binnen het Noord-Amerikaanse establishment - zoals gebeurde in de jaren 1970 - en uit deze interne strijd kan een nieuwe internationale strategie voortkomen, zoals in de jaren 1980 ten tijde van Reagan. Deze herschikkingsprocessen verlopen meestal echter traag en zijn afhankelijk van de interne strijd zelf en van de uitkomsten van de externe conflicten waarin de Verenigde Staten gewikkeld zijn. Het is, hoe dan ook, belangrijk te begrijpen dat de VS, ongeacht het resultaat van deze interne discussie, zich niet vrijwillig terug zullen trekken uit de wereldmacht, die ze al veroverd hebben, en dat zij niet zullen afzien van de toekomstige uitbreiding daarvan. De buitenlandse politiek van de wereldmachten heeft een eigen logica en juist daarom moeten de Verenigde Staten, met of zonder ontwapeningsbeleid, hun militaire capaciteit voortdurend blijven verhogen, met een snelheid die in de komende jaren zal toenemen, naarmate het moment naderbij komt waarop de Noord-Amerikaanse economie wordt overtroffen door de Chinese economie.
Overgenomen met toestemming van de redactie van SINPERMISO - vertaald uit het Spaans door Dwarslezer.
"De belangen van de VS en hun rol in de wereld vereisen een leger met een ongeëvenaarde kracht en de bereidheid van de natie om die te gebruiken ter verdediging van onze belangen en het algemeen welzijn. De Verenigde Staten blijven de enige natie die in staat is grootschalige operaties over grote afstanden te beschermen en in stand te houden. Deze unieke positie verplicht de regeerders tot een verantwoordelijke toepassing van die macht en de invloed die de geschiedenis, onze vastberadenheid en de omstandigheden ons hebben aangeboden.". - Ministerie van Defensie van de VS, Quadrennial Defense Review Report, februari 2010.Na vijftien maanden met toespraken en van besluiteloosheid, is president Barack Obama er nu in geslaagd in daden om te zetten wat hij hoopt dat het kader zal zijn van zijn buitenlandse beleid, dat gericht moet zijn op nucleaire ontwapening en controle. Begin april herformuleerde Obama de nucleaire strategie van de Verenigde Staten, waarbij hij beloofde geen kernwapens meer te zullen gebruiken tegen landen die deze niet bezitten en die het nucleaire Non-proliferatieverdrag (NPV) hebben ondertekend of dat respecteren. Meteen daarop, op 8 april, ondertekende Barack Obama in Praag een overeenkomst met de Russische president Dmitri Medvedev, met het doel om het kernwapenarsenaal van de twee grootste atoommachten ter wereld te verminderen. En vier dagen daarna leidde Barack Obama de bijeenkomst van de Nucleaire Veiligheidstop, waarvoor in Washington 47 staatshoofden waren samengekomen voor het bespreken van hun eigen voorstel voor controle van de nucleaire proliferatie over de wereld. Dit met het oog op de vijfjaarlijkse evaluatie van het Non-proliferatieverdrag, die in mei dit jaar te New York zal plaatsvinden, met deelname van de 189 staten die het NPV hebben ondertekend.
Tot zover waren de rethoriek en de enscenering perfect, maar de beperkingen en de tegenstrijdigheden van dit nieuwe ontwapeningsvoorstel van president Obama zijn duidelijk zichtbaar. Op de eerste plaats is, wat hij "nieuwe Noord-Amerikaanse nucleaire strategie" noemde niet meer dan een beslissing en een mondelinge toezegging die op elk willekeurig moment gewijzigd en verlaten kan worden, afhankelijk van de omstandigheden en van een willekeurige beslissing van de Verenigde Staten zelf. Op de tweede plaats voorziet de overeenkomst tussen de presidenten Obama en Medvedev een te verwaarlozen en bijna symbolische vermindering van hun nucleaire voorraden, waarbij het tegelijkertijd toegestaan is de bestaande systemen van kernkoppen te vervangen en te moderniseren. Bovendien omvat de nieuwe ontwapeningsovereenkomst geen enkel overleg over de geometrische stijging van de militaire uitgaven van de VS, of over de verbetering van de nieuwe X51-systemen van Boeing met kerncapaciteit, die binnen 30 maanden in actie zullen komen en die in staat zullen zijn elk land ter wereld te bereiken in minder dan een uur. Ook is er niet gesproken over de nieuwe Russische Yassen-onderzeeërs, die 24 raketten kunnen vervoeren, elk met zes atoombommen. Op de derde plaats is er op geen enkel moment en bij geen van deze bijeenkomsten gesproken over de kernwapens van de NAVO, die in het geheim in Duitsland, Italië, België, Nederland en Turkije opgeslagen zijn. Laat staan dat in de besperkingen verwezen is naar de nucleaire arsenalen van Israel en Pakistan, die momenteel gecontroleerd worden door regeringen met een sterke aanwezigheid van fundamentalistische en oorlogszuchtige krachten, en die handelen onder leiding van de Noordamerikanen zelf. En op de laatste plaats is het logisch dat in deze pacifistische agenda van Barack Obama op geen enkel moment melding is gemaakt van de ernstige escalatie van de oorlog in Afghanistan of van de voorbereidingen van de Verenigde Staten en Israel van een verwoestende aanval op Iran, een land dat geen kernwapens bezit en dat het Non-proliferatie verdrag ondertekend heeft, in tegenstelling tot Israel.
Deze tegenstrijdigheden zijn niet nieuw of verrassend. Zij maken sedert het eind van de Koude Oorlog deel uit van de buitenlandse politiek van de Verenigde Staten. In dit geval is het van belang dat de andere erbij betrokken landen de lessen begrijpen en tot zich laten doordringen, en dat ze hun plaats kennen in functie van hun eigen belangen. De Verenigde Staten zijn een "wereldmacht" en de "nationale belangen" van een wereldmacht moeten overal ter wereld hun positie verdedigen, waardoor hun vermogen om principes en universele waarden te handhaven ernstig verzwakt wordt. Daarom verrast president Obama, na de mislukking van het bijna religieuze fundamentalisme van de regering Bush, sommige analisten met het pragmatisch en relatieve realisme van zijn buitenlandse beleid. Maar zijn voornaamste doel blijft hetzelfde, dat wil zeggen, de wereldsuprematie van de Verenigde Staten. Daarenboven besliste Barack Obama om, midden in een economische crisis, zijn speerpunt te wijzigen en zich te wijden aan de consolidatie van de Noord-Amerikaanse macht over de hele wereld, zonder zich erg druk te maken over mensenrechten of over de verspreiding van democratie, waarbij hij toonde zich er terdege bewust van te zijn dat deze militaire macht onontbeerlijk is voor het herstel van de Noord-Amerikaanse economie en het wereldleiderschap van de dollar. Vanuit dit gezichtspunt is hetgeen president Obama voorstelt in feite een soort bevriezing van de huidige hiërarchie van de militaire wereldmacht, met het behoud van het recht van en de verplichting tot voortdurende uitbreiding van de eigen Noord-Amerikaanse wapenarsenalen.
De economische en militaire tegenslagen van de Verenigde Staten in de eerste tien jaar van de 21e eeuw, troffen ook het project voor de wereldheerschappij van de VS, maar dit werd niet gestaakt. Momenteel wordt er gewerkt aan een interne herschikking van de krachten binnen het Noord-Amerikaanse establishment - zoals gebeurde in de jaren 1970 - en uit deze interne strijd kan een nieuwe internationale strategie voortkomen, zoals in de jaren 1980 ten tijde van Reagan. Deze herschikkingsprocessen verlopen meestal echter traag en zijn afhankelijk van de interne strijd zelf en van de uitkomsten van de externe conflicten waarin de Verenigde Staten gewikkeld zijn. Het is, hoe dan ook, belangrijk te begrijpen dat de VS, ongeacht het resultaat van deze interne discussie, zich niet vrijwillig terug zullen trekken uit de wereldmacht, die ze al veroverd hebben, en dat zij niet zullen afzien van de toekomstige uitbreiding daarvan. De buitenlandse politiek van de wereldmachten heeft een eigen logica en juist daarom moeten de Verenigde Staten, met of zonder ontwapeningsbeleid, hun militaire capaciteit voortdurend blijven verhogen, met een snelheid die in de komende jaren zal toenemen, naarmate het moment naderbij komt waarop de Noord-Amerikaanse economie wordt overtroffen door de Chinese economie.
Overgenomen met toestemming van de redactie van SINPERMISO - vertaald uit het Spaans door Dwarslezer.
vrijdag 7 mei 2010
Eerst Griekenland, dan Portugal, Spanje en... de rest van de EU...
Lees het onthullende stuk over de o.a. in Irak toegepaste Shock and Awe-taktiek: Shock and Awe, Achieving Rapid Dominance (geschreven door Harlan K. Ullman en James P. Wade en in 1996 gepubliceerd door de National Defence University), waar op bladzijde 110, onder de kop "Instruments to Achieve Shock and Awe" de volgende veelzeggende alinea voorkomt:
Een artikel in Guardian van 28 augustus 2008, maakt duidelijk waarnaar Baker verwees: van de zwarte bevolking (arme) van New Orleans was nog maar 43% teruggekeerd naar de stad, tegenover 64% van de witte bevolking.
Iets soortgelijks gebeurt nu met Griekenland. In het mei-nummer van De Socialist legt Maina van der Zwan (*) uit dat het niet de schuld van 'de Grieken' is dat ze nu in de problemen zitten:
Men kan zich afvragen in hoeverre de huidige problemen bewust gepland zijn door neoliberale think tanks, net zoals de inval in Irak ook gebaseerd was op moedwillig bij elkaar gelogen kletskoek. Mensenlevens tellen niet voor de toepassing van de Shock and Awe-taktiek, die uiteindelijk alleen dient om de hele wereld ondergeschikt te maken aan het neoliberale wereldrijk, dat natuurlijk vanuit Washington bestuurd moet worden.
De Griekse president gaf enkele dagen geleden aan dat "het land was aangekomen aan de rand van de afgrond". Hij voegde daaraan toe dat wij het "in de hand hebben of we de sprong in het vacuüm maken" (La Vanguardia, 5 mei 2010), waarbij het mij niet duidelijk is of hij daarmee verwees naar de eisen van het IMF, of een populistische verwijzing maakte naar de drie een gewelddadige protestactie omgekomen burgers (maar: hoeveel doden zullen het gevolg zijn van de bezuinigingsmaatregelen?). Acceptatie van de, inmiddels door het Griekse parlement aangenomen, (Trouw, 6 mei 2010), bezuinigingsmaatregelen komt inderdaad neer op een sprong in een duistere afgrond...
(*) het betreffende artikel staat (nog) niet on-line, maar voor € 15 heb je al een jaarabonnement (voor € 3,00 een proefabonnement van drie nummers).
Tot dit artikel ben ik geïnspireerd door Naomi Klein's The Shock Doctrine - The Rise of Disaster Capitalism uit 2007, in het Nederlands gepubliceerd onder de titel: De shockdoctine - de opkomst van rampenkapitalisme.
Schrik en Afschuw zijn acties die angst, gevaar en vernieling creëren, die niet te begrijpen zijn voor verreweg de meeste mensen, specifieke elementen/sectoren van de bedreigde samenleving, of van hun leiders. De natuur, in de vorm van tornado's, orkanen, aardbevingen, overstromingen, ongecontroleerde branden, hongersnood en epidemieën, kan situaties van Schrik en Afschuw veroorzaken. (Shock and Awe are actions that create fears, dangers, and destruction that are incomprehensible to the people at large, specific elements/sectors of the threat society, or the leadership. Nature in the form of tornadoes, hurricanes, earthquakes, floods, uncontrolled fires, famine, and disease can engender Shock and Awe.)De gedachtengang achter deze theorie is ook duidelijk te herkennen in de manier waarop omgegaan is met New Orleans, nadat deze stad getroffen was door de orkaan Katrina. Zo liet het al vele termijnen zittende Republikeinse Congreslid Richard Baker op 9 september 2005 in de Wall Street Journal weten: "Eindelijk hebben we de sociale woningen in New Orleans opgeruimd. Wij kregen het niet voor elkaar, maar God wel." Geschrokken van de reacties, corrigeerde hij het betreffende citaat een beetje, zonder te beseffen dat hij daarmee zijn bedoelingen alleen maar duidelijker maakte "Wat ik me herinner bedoeld te hebben was dat 'we al tientallen jaren aan het proberen zijn om de sociale woningen in New Orleans op te ruimen om zo fatsoenlijke huisvesting te bieden aan de bewoners, en nu lijkt het alsof God ons daar eindelijk toe dwingt'." (Washington Post, 10 september 2005).
Een artikel in Guardian van 28 augustus 2008, maakt duidelijk waarnaar Baker verwees: van de zwarte bevolking (arme) van New Orleans was nog maar 43% teruggekeerd naar de stad, tegenover 64% van de witte bevolking.
Iets soortgelijks gebeurt nu met Griekenland. In het mei-nummer van De Socialist legt Maina van der Zwan (*) uit dat het niet de schuld van 'de Grieken' is dat ze nu in de problemen zitten:
"Exporterende landen zoals Duitsland en Nederland hebben [...] enorm geprofiteerd van de deelname van zwakkere economieën aan de euro. Die werden bewust aan boord getrokken omdat deze door de paraplu van de euro goedkoop konden lenen en zo een groeiende afzetmarkt vormden voor de sterkere economieën.Door voor steun te kiezen krijgen de Europese landen nog meer begrotingsproblemen, waarvoor de enige 'rationele' oplossing (vanuit kapitalistisch oogpunt) is...
Daarom kon Duitsland rond 2004 uitgroeien tot de grootste exporteur ter wereld. Tweederde van zijn export gaat naar de eurozone. Maar net zoals China financierde Duitsland een groot deel van zijn export met leningen aan de importeurs. De instabiliteit die dit creëerde kon in tijden van groei verhuld blijven, maar nu een crisis is uitgebroken wordt de structurele broosheid van de eurozone genadeloos blootgelegd.
[...] De zwakste schakels worden nu door de kapitaalmarkten en het IMF gedisciplineerd. [...] Het plaatst de sterke staten voor een dilemma. Griekenland economisch laten imploderen betekent niet alleen een klap voor Europese banken en de euro, maar riskeert een domino-effect en het uiteenvallen van de monetaire unie. Griekenland steunen betekent dat er tientallen miljarden naar de schuldeisers gaan, die daardoor aangemoedigd worden in hun afperspraktijken."
"...het versterken van de concurrentiepositie. Dat betekent snijden in sociale voorzieningen, het verhogen van de arbeidsproductiviteit, lonen matigen en meer exporteren. Het is een logica waarin gewone mensen per definitie inleveren. Bazen, politici en speculanten profiteren."Zijn de kapitalistische (neoliberale) economen zo slecht dat ze deze gang van zaken niet konden voorspellen? Of zijn ze zo pervers dat ze alleen aan de belangen van de "bazen, politici en speculanten" gedacht hebben? Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het tweede het geval is... In Nederland en in veel andere EU-lidstaten zien we de gevolgen van het neoliberale beleid (privatisering, afbraak van de sociale zekerheid en de zorg, enz.) en het feit dat de kosten van de door banken, investeerders en speculanten (nu zelfs tegen de euro! - zie Het Parool van gisteren) veroorzaakte economische crisis ook weer op de arbeidersklasse wordt afgewenteld, geeft aan wie in deze kapitalistische 'niet-samen'leving belangrijk geacht worden...
Men kan zich afvragen in hoeverre de huidige problemen bewust gepland zijn door neoliberale think tanks, net zoals de inval in Irak ook gebaseerd was op moedwillig bij elkaar gelogen kletskoek. Mensenlevens tellen niet voor de toepassing van de Shock and Awe-taktiek, die uiteindelijk alleen dient om de hele wereld ondergeschikt te maken aan het neoliberale wereldrijk, dat natuurlijk vanuit Washington bestuurd moet worden.
De Griekse president gaf enkele dagen geleden aan dat "het land was aangekomen aan de rand van de afgrond". Hij voegde daaraan toe dat wij het "in de hand hebben of we de sprong in het vacuüm maken" (La Vanguardia, 5 mei 2010), waarbij het mij niet duidelijk is of hij daarmee verwees naar de eisen van het IMF, of een populistische verwijzing maakte naar de drie een gewelddadige protestactie omgekomen burgers (maar: hoeveel doden zullen het gevolg zijn van de bezuinigingsmaatregelen?). Acceptatie van de, inmiddels door het Griekse parlement aangenomen, (Trouw, 6 mei 2010), bezuinigingsmaatregelen komt inderdaad neer op een sprong in een duistere afgrond...
(*) het betreffende artikel staat (nog) niet on-line, maar voor € 15 heb je al een jaarabonnement (voor € 3,00 een proefabonnement van drie nummers).
Tot dit artikel ben ik geïnspireerd door Naomi Klein's The Shock Doctrine - The Rise of Disaster Capitalism uit 2007, in het Nederlands gepubliceerd onder de titel: De shockdoctine - de opkomst van rampenkapitalisme.
donderdag 6 mei 2010
Jan Marijnissen over vrijheid, verantwoordelijkheid en burgerschap
Gisteren hield Jan Marijnissen in Vlissingen in het kader van het Zeeuwse bevrijdingsfestival de elfde Van Randwijklezing "Over vrijheid, verantwoordelijkheid en burgerschap", die hij begon met de woorden:
Vandaag staat de vrijheid centraal. We zijn vrije burgers, in een land vrij van een bezetter of onderdrukker. Maar wat behelst onze vrijheid nog meer? Kan vrijheid bestaan zonder verantwoordelijkheid? Of moet hij die aanspraak maakt op vrijheid, ook erkennen dat daar plichten tegenover staan? Hebben we de vrijheid om weg te kijken en te zwijgen, ook in situaties waarin we eigenlijk moeten optreden? Zo maar wat vragen.In zijn lezing brengt Marijnissen heel wat belangrijke zaken voor het voetlicht, en ik zou dan ook iedereen dringend willen aanraden de volledige tekst te lezen op de site van de SP.
‘Vrijheid, gelijkheid en broederschap’, riepen de Fransen in 1789. Blijkbaar dekt de term vrijheid niet alles. Albert Camus zei: ‘Als de mens er niet in slaagt gerechtigheid en vrijheid te verzoenen, dan slaagt hij nergens in.’ Het een is dus een voorwaarde voor het ander. Mijn jeugdheld Herbert Marcuse zei: ‘Tevreden slaven zijn de ergste vijanden van de vrijheid.’ Bestaat er dus een verplichting je te ontdoen van de ketenen die een ander je aanlegt? Kan vrijheid omslaan in onvrijheid? Was kinderopvang in de jaren zeventig een eis van de vrouwenbeweging, nu wordt het bestaan van die opvang gebruikt als argument tegen ouders die hun jonge kinderen willen verzorgen. Mensen worden soms moe van de keuzevrijheid die ze hebben in de door de overheid vermarkte sectoren als zorg, energie en telefonie. En pas op: de totale vrijheid voor de wolven betekent de dood voor de lammeren. Wat doen we daar aan? Zo maar wat vragen.
woensdag 5 mei 2010
Nederland en Afghanistan, of: epidemische draaikonterij in de PvdA
De PvdA heeft (zo is het althans naar buiten gebracht) in februari 2010 de Balkenbende laten vallen door de poot stijf te houden (ze zullen die poot eerst wel even stevig hebben moeten spalken) door eraan vast te houden dat alle Nederlandse militairen vóór eind 2010 uit Afghanistan moesten zijn teruggetrokken, terwijl de oorlogszuchtige Maxime Verhagen (van Buitenlandse Zaken) en Middelkoop (van Oorlog) vonden dat ze daar nog best wat langer Afghanen mochten blijven doodschieten voor Hillary Clinton & Co.
Inmiddels heeft de opvolger van Wouter Bos, Job Cohen, ons duidelijk gemaakt dat de draaikonterij niet beperkt is tot Wouter Bos, maar symptomatisch is voor de PvdA, of in ieder geval voor de lijsttrekkers van die partij. Cohen vindt namelijk dat er nog best Nederlandse politietrainers naar Afghanisten mogen gaan, en voor hun bescherming mogen er dan zo nodig ook nog wel militairen mee. Zolang als het maar geen "militaire missie" is. (Trouw, 29 april 2010).
Ik stel voor om dan, aangezien het geen "militaire missie" mag heten, te spreken van "politionele acties". Die militairen kunnen dan ter geruststelling van de VS (en het Verenigdestaatse Vreemdelingenlegioen, de NAVO) meteen doorgaan met de moordpartijen, want de Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië werden tenslotte ook uitgevoerd in het kader van politionele acties...
Zie in de context van het gedraai rond de Nederlandse deelname aan de Verenigdestaatse bezetting van Afghanistan mijn -vrees ik- profetisch artikel Natuurlijk blijven de Nederlandse soldaten nog langer in Afghanistan... van 30 september 2009.
Inmiddels heeft de opvolger van Wouter Bos, Job Cohen, ons duidelijk gemaakt dat de draaikonterij niet beperkt is tot Wouter Bos, maar symptomatisch is voor de PvdA, of in ieder geval voor de lijsttrekkers van die partij. Cohen vindt namelijk dat er nog best Nederlandse politietrainers naar Afghanisten mogen gaan, en voor hun bescherming mogen er dan zo nodig ook nog wel militairen mee. Zolang als het maar geen "militaire missie" is. (Trouw, 29 april 2010).
Ik stel voor om dan, aangezien het geen "militaire missie" mag heten, te spreken van "politionele acties". Die militairen kunnen dan ter geruststelling van de VS (en het Verenigdestaatse Vreemdelingenlegioen, de NAVO) meteen doorgaan met de moordpartijen, want de Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië werden tenslotte ook uitgevoerd in het kader van politionele acties...
Zie in de context van het gedraai rond de Nederlandse deelname aan de Verenigdestaatse bezetting van Afghanistan mijn -vrees ik- profetisch artikel Natuurlijk blijven de Nederlandse soldaten nog langer in Afghanistan... van 30 september 2009.
Neoliberalisme in Bilderberg
door Jaime Richard; gepubliceerd in Kaosenlared op 4 mei 2010:
Wie heeft jullie verteld dat het leven prachtig is, omdat liefde, haat, jaloezie, vriendschap, ambitie, afgunst en dankbaarheid bestaan?
Zie je niet dat al deze opwindende dingen, die we ooit gevoelens noemden en andere zwakheden kinderen zijn van het taalgebruik? Taalgebruik, dat beelden produceert die het hart kunnen raken, maar die niet meer zijn dan uitvindingen van een in velerlei opzichten waanzinnige beschaving, waarin nauwelijks verschil te zien is tussen waarheid en leugen.
Bovendien, als we de kunst verworven hebben om met leugens en bedrog te leven, dan is dat omdat we die eigenlijk liever horen dan de waarheid. We weten dat we voortdurend en probleemloos bedrogen worden, maar de waarheid zou nog veel pijnlijker zijn... Dat is het absurde. De Amerikanen echter hebben deze neiging te ver doorgevoerd. Hoewel ze zich er terdege van bewust waren dat hij een in bedrog ingegraven volkerenmoordenaar was, hebben ze ten tweede male voor Bush gestemd, die hen dankzij zijn grootschalige misdaden kon volpompen met olie, terwijl hij tegelijkertijd zichzelf en zijn trawanten verrijkte. Dit schijn-"denken" gaat gepaard met de monsterlijke politieke actie die "neoliberalisme" genoemd wordt. Er is geen ontsnappen aan, want het neoliberalisme is niets anders dan de legalisering van een maximale en wilde sociale uitbuiting.
Hier in Spanje is het neoliberalisme aan het doordringen, evenals in de meeste Europese landen, want van de veertien socialistische regeringen van enkele jaren geleden zijn er nog maar drie over. En zelfs in deze regeringen stinkt het neoliberalisme in een groeiende oppositie. Niet echter alleen in die vorm. Op dit moment heeft de Spaanse regering, die zichzelf socialistisch noemt, al 29 publieke instanties opgeheven om hun activiteiten over te doen aan particuliere handen; precies wat de neoliberalen willen, privatisering. Niet omdat dat het meest rationeel is, maar omdat het de makkelijkste en tevens de meest dierlijke politiek is: het is voldoende als er geld, pers en televisie (bijna alle media zijn van hen) binnen handbereik zijn, en volop politie. En zoals natuurlijk is, verleidt het neoliberalisme met zoveel van dat soort hulpmiddelen de Macht, net zoals het individu sterk verlokt wordt door de overdaad, de ondeugden en het instinct van agressie.
Het is niet voor niets dat het sociale tuig, dat in Sitges van 3 tot 6 juni bij elkaar zal komen in het kader van een Bilderberg-conferentie, sedert enige tijd de quintessens belichaamt van "het neoliberale". En de neoliberale "zaak"vormt een perfecte combinatie van de provocatie en de leugen. De angst die de Bilderberggroep vanaf zijn ontstaan in 1954 de wereld inboezemt komt voort uit de nauwe banden die zij steeds heeft gehad met het Verenigdestaatse imperialisme...
Het "verklaarde" doel van Bilderberg was "het vormen van een knooppunt rond een gemeenschappelijke politieke lijn tussen de Verenigde Staten en Europa tegenover Rusland en het communisme". Sindsdien is zijn invloed uitgegroeid tot de macht van een kernkop. Bilderberg is een geheim genootschap, waarvan de bijeenkomsten zich in de grootst mogelijke afzondering afspelen. Daarom mogen we niet verwachten dat er iets goed kan komen van niet verkozen mensen, die niet namens anderen handelen, maar alleen namens zichzelf, en die het voorrecht claimen de toekomst van de wereld te plannen. Er zijn elke keer meer mensen die redelijke vermoedens koesteren dat Bilderberg steeds verder is veranderd in de ziel van het "neoliberalisme", een soort Misdaadsyndicaat, dat zich al enige tijd inzet om verscheidene landen van de kaart te laten verdwijnen en de planeet om te vormen tot een Particulier Bedrijf N.V.; mensen die vrezen dat dat aanvankelijke "knooppunt" tegen Rusland en het communisme, nu door Bilderberg over de hele wereld uitgespreid wordt ter behartiging van bepaalde duivels onmenselijke belangen.
Duivelse belangen? Bedoeling? Op de aarde alleen de "goeden" en de rijken laten leven, die stipt bediend worden door vier miljard lakeien, die tegelijkertijd grootschalige en dwangmatige consumenten zijn van niemendalletjes. En wat gebeurt er met de rest? Die zal worden uitgeschakeld, zoals een sprinkhanenplaag wordt uitgeroeid, om te voorkomen dat de wereldbevolking explodeert. Dit menselijke afval komt in Sitges bijeen om te praten over hoe ze moeten handelen in deze nieuwe fase en hoe ze de juiste boodschappen aan hun marionetten moeten overbrengen. Wat een afschuwelijk idee...
Overgenomen in het kader van de Creative Commons-licentie van Kaosenlared - vertaald door Dwarslezer.
Wie heeft jullie verteld dat het leven prachtig is, omdat liefde, haat, jaloezie, vriendschap, ambitie, afgunst en dankbaarheid bestaan?
Zie je niet dat al deze opwindende dingen, die we ooit gevoelens noemden en andere zwakheden kinderen zijn van het taalgebruik? Taalgebruik, dat beelden produceert die het hart kunnen raken, maar die niet meer zijn dan uitvindingen van een in velerlei opzichten waanzinnige beschaving, waarin nauwelijks verschil te zien is tussen waarheid en leugen.
Bovendien, als we de kunst verworven hebben om met leugens en bedrog te leven, dan is dat omdat we die eigenlijk liever horen dan de waarheid. We weten dat we voortdurend en probleemloos bedrogen worden, maar de waarheid zou nog veel pijnlijker zijn... Dat is het absurde. De Amerikanen echter hebben deze neiging te ver doorgevoerd. Hoewel ze zich er terdege van bewust waren dat hij een in bedrog ingegraven volkerenmoordenaar was, hebben ze ten tweede male voor Bush gestemd, die hen dankzij zijn grootschalige misdaden kon volpompen met olie, terwijl hij tegelijkertijd zichzelf en zijn trawanten verrijkte. Dit schijn-"denken" gaat gepaard met de monsterlijke politieke actie die "neoliberalisme" genoemd wordt. Er is geen ontsnappen aan, want het neoliberalisme is niets anders dan de legalisering van een maximale en wilde sociale uitbuiting.
Hier in Spanje is het neoliberalisme aan het doordringen, evenals in de meeste Europese landen, want van de veertien socialistische regeringen van enkele jaren geleden zijn er nog maar drie over. En zelfs in deze regeringen stinkt het neoliberalisme in een groeiende oppositie. Niet echter alleen in die vorm. Op dit moment heeft de Spaanse regering, die zichzelf socialistisch noemt, al 29 publieke instanties opgeheven om hun activiteiten over te doen aan particuliere handen; precies wat de neoliberalen willen, privatisering. Niet omdat dat het meest rationeel is, maar omdat het de makkelijkste en tevens de meest dierlijke politiek is: het is voldoende als er geld, pers en televisie (bijna alle media zijn van hen) binnen handbereik zijn, en volop politie. En zoals natuurlijk is, verleidt het neoliberalisme met zoveel van dat soort hulpmiddelen de Macht, net zoals het individu sterk verlokt wordt door de overdaad, de ondeugden en het instinct van agressie.
Het is niet voor niets dat het sociale tuig, dat in Sitges van 3 tot 6 juni bij elkaar zal komen in het kader van een Bilderberg-conferentie, sedert enige tijd de quintessens belichaamt van "het neoliberale". En de neoliberale "zaak"vormt een perfecte combinatie van de provocatie en de leugen. De angst die de Bilderberggroep vanaf zijn ontstaan in 1954 de wereld inboezemt komt voort uit de nauwe banden die zij steeds heeft gehad met het Verenigdestaatse imperialisme...
Het "verklaarde" doel van Bilderberg was "het vormen van een knooppunt rond een gemeenschappelijke politieke lijn tussen de Verenigde Staten en Europa tegenover Rusland en het communisme". Sindsdien is zijn invloed uitgegroeid tot de macht van een kernkop. Bilderberg is een geheim genootschap, waarvan de bijeenkomsten zich in de grootst mogelijke afzondering afspelen. Daarom mogen we niet verwachten dat er iets goed kan komen van niet verkozen mensen, die niet namens anderen handelen, maar alleen namens zichzelf, en die het voorrecht claimen de toekomst van de wereld te plannen. Er zijn elke keer meer mensen die redelijke vermoedens koesteren dat Bilderberg steeds verder is veranderd in de ziel van het "neoliberalisme", een soort Misdaadsyndicaat, dat zich al enige tijd inzet om verscheidene landen van de kaart te laten verdwijnen en de planeet om te vormen tot een Particulier Bedrijf N.V.; mensen die vrezen dat dat aanvankelijke "knooppunt" tegen Rusland en het communisme, nu door Bilderberg over de hele wereld uitgespreid wordt ter behartiging van bepaalde duivels onmenselijke belangen.
Duivelse belangen? Bedoeling? Op de aarde alleen de "goeden" en de rijken laten leven, die stipt bediend worden door vier miljard lakeien, die tegelijkertijd grootschalige en dwangmatige consumenten zijn van niemendalletjes. En wat gebeurt er met de rest? Die zal worden uitgeschakeld, zoals een sprinkhanenplaag wordt uitgeroeid, om te voorkomen dat de wereldbevolking explodeert. Dit menselijke afval komt in Sitges bijeen om te praten over hoe ze moeten handelen in deze nieuwe fase en hoe ze de juiste boodschappen aan hun marionetten moeten overbrengen. Wat een afschuwelijk idee...
Overgenomen in het kader van de Creative Commons-licentie van Kaosenlared - vertaald door Dwarslezer.
Formules
door Raimundo Fitero, gepubliceerd op 3 mei 2010 in Gara:
Verhoog de belastingen, verlaag de lonen, kort de pensioenen en snijd in het aantal ambtenaren. De magische formule. Griekenland in het hart. Zon, zee, geitenkaas, leuke ezeltjes of dansen aan de Middellandse Zee vormen het beeld van een toerisch paradijs, dat nu is veranderd in een hel voor zijn bewoners. De Grieken gingen de straat op om te protesteren tegen de door hun regering genomen maatregelen, die zich wil handhaven in de Europese club van de nalatige kapitalisten. "Laten we Griekenland redden door de Grieken te laten verzuipen", lijkt de boodschap te zijn die duidelijk moet worden begrepen door alle landen die nog zitten met rekeningen die niet zijn afgehandeld op de wijze zoals gewenst wordt door de Europese leiders, de ondergeschikten van de wereldwijde bank- en financiële bewegingen, vermomd als hagedissen of wat dan ook nodig is om maar de controle over het geld te kunnen handhaven.
In de aankondiging van Papandreou komt de vermindering van het aantal ambtenaren maar vreemd over. Specialisten verzekeren dat er in deze tijd van economische crisis hele steden en sectoren zijn die overleven dankzij de koopkracht van de ambtenaren die weten dat hun salaris veilig is, wat er ook gebeurt. Ze hebben ook ontdekt dat rond de 40% van de bevolking van sommige Europese landen leeft voor rekening van de staat in al zijn vormen: autonome gemeenschappen, provincies en gemeenten, plus nog de gepensioneerden en werklozen. Een vermindering van het aantal ambtenaren zou de machtsstructuur verzwakken. Dat zullen ze niet durven. De meeste beslissingen moeten worden genomen door ambtenaren.
De staat is geen bron die het geld creëert, maar de ontvanger van de belastingen die door iedereen betaald worden. Wanneer de algemene economische activiteit lager wordt, verstoort dat het evenwicht en groeit de publieke schuld. Als die een bepaald percentage overschrijdt en de grenzen van de financiële garanties bereikt, beginnen de haaien, de banken, druk uit te oefenen en drijven ze de landen in de richting van een faillissement. Dezelfden die het probleem veroorzaken, bieden de verkeerde oplossing. Steeds ten nadele van de arbeidersklasse. Snijden in de sociale rechten, verhogen van de indirecte belastingen, lonen verlagen. Tezelfdertijd krijgen de managers van de banken schandalige pensioenen. Als we nu eens van systeem veranderen?
Overgenomen met toestemming van de redactie van Gara - vertaald door Dwarslezer.
Verhoog de belastingen, verlaag de lonen, kort de pensioenen en snijd in het aantal ambtenaren. De magische formule. Griekenland in het hart. Zon, zee, geitenkaas, leuke ezeltjes of dansen aan de Middellandse Zee vormen het beeld van een toerisch paradijs, dat nu is veranderd in een hel voor zijn bewoners. De Grieken gingen de straat op om te protesteren tegen de door hun regering genomen maatregelen, die zich wil handhaven in de Europese club van de nalatige kapitalisten. "Laten we Griekenland redden door de Grieken te laten verzuipen", lijkt de boodschap te zijn die duidelijk moet worden begrepen door alle landen die nog zitten met rekeningen die niet zijn afgehandeld op de wijze zoals gewenst wordt door de Europese leiders, de ondergeschikten van de wereldwijde bank- en financiële bewegingen, vermomd als hagedissen of wat dan ook nodig is om maar de controle over het geld te kunnen handhaven.
In de aankondiging van Papandreou komt de vermindering van het aantal ambtenaren maar vreemd over. Specialisten verzekeren dat er in deze tijd van economische crisis hele steden en sectoren zijn die overleven dankzij de koopkracht van de ambtenaren die weten dat hun salaris veilig is, wat er ook gebeurt. Ze hebben ook ontdekt dat rond de 40% van de bevolking van sommige Europese landen leeft voor rekening van de staat in al zijn vormen: autonome gemeenschappen, provincies en gemeenten, plus nog de gepensioneerden en werklozen. Een vermindering van het aantal ambtenaren zou de machtsstructuur verzwakken. Dat zullen ze niet durven. De meeste beslissingen moeten worden genomen door ambtenaren.
De staat is geen bron die het geld creëert, maar de ontvanger van de belastingen die door iedereen betaald worden. Wanneer de algemene economische activiteit lager wordt, verstoort dat het evenwicht en groeit de publieke schuld. Als die een bepaald percentage overschrijdt en de grenzen van de financiële garanties bereikt, beginnen de haaien, de banken, druk uit te oefenen en drijven ze de landen in de richting van een faillissement. Dezelfden die het probleem veroorzaken, bieden de verkeerde oplossing. Steeds ten nadele van de arbeidersklasse. Snijden in de sociale rechten, verhogen van de indirecte belastingen, lonen verlagen. Tezelfdertijd krijgen de managers van de banken schandalige pensioenen. Als we nu eens van systeem veranderen?
Overgenomen met toestemming van de redactie van Gara - vertaald door Dwarslezer.
maandag 3 mei 2010
Een ontnuchterende terugkeer naar de Middeleeuwen
Het volgende artikel van Eliades Acosta werd op 29 april 2010 gepubliceerd door Cubadebate:
Alleen in de duistere Middeleeuwen, gemarkeerd door de ijzeren alomtegenwoordigheid van de orthodoxie, het katholieke fanatisme en de vrome massale folteringen en verbrandingen van de Inquisitie, was het mogelijk aan de meerderheid van de mensen het idee op te leggen dat er, bij goddelijk recht, onaantastbare en eeuwige instellingen en teksten bestaan. Door middel van dit rust afdwingende en repressieve, intolerante en inhumane wereldbeeld was het mogelijk om de menselijke geest te onderwerpen aan de wetten van de monarchieën en de kerk zelf. Toen kwam de Renaissance en hand in hand daarmee een herontdekking van de mens en de vergankelijkheid van de tijd, een hernieuwd respect voor de vruchten van de eigen scheppingen en creativiteit, en dus een nieuwe verbintenis met de rede en haar vruchten, en een terugkeer van het vertrouwen in de ooit zo bestreden wetenschap.
Vanuit deze lente van de mens en zijn intelligentie, uit de kunst en de wetenschap, uit de nieuwe ideeën en nieuwe tijden ging het verder naar de burgerlijke revoluties. En deze brachten nieuwe teksten en nieuwe instellingen, waaronder grondwetten, meer democratische regeringsvormen en -normen, seculiere staten, mensenrechten en burgerrechten, nieuwe wetboeken en wetten. Het was zonder twijfel een enorme stap voorwaarts voor de mensheid, een sprong in het licht, getuigenis van de weigering om in de duisternis te blijven rondstruikelen. Vandaar de glorieuze Franse Revolutie.
Vervolgens werd diezelfde bourgeoisie, die indertijd revolutionair was toen zij de progressieve idealen van miljoenen belichaamden, reactionair en keerde zij zich af van haar eerdere idealen of interpreteerde zij die op een voor de bezitslozen schadelijke wijze. En met die schijnbare stagnatie begon het stadium van de proletarische of socialistische revoluties, en een krachtige anti-koloniale en anti-imperialistische beweging die het aanschijn van de twintigste eeuw veranderde.
Maar tot zijn verbazing bemerkt iedere onbevooroordeelde lezer, die deze dagen op Townhall.com het artikel leest van een zekere Mario Díaz, directeur voor juridisch beleid van de conservatieve vrouwenorganisatie Concerned Women for America, dat de Middeleeuwen nog niet voorbij zijn. En dat men nu, in de 21e eeuw, in het kielzog van de conservatieve en neoconservatieve organisaties opnieuw van plan is om het denken en de sociale praktijk te koppelen aan de oude grenzen van het irrationele, van het fanatisme, het onveranderlijke en het eeuwige. Zoals in de tijd waarin de geloofsartikelen angstvallig bewaakt werden en door iedereen verplicht in acht genomen moesten worden, op last van de boosaardige foltermachines en straffen voor de zonden, van de serafijnse Tomás de Torquemada.
In de grond worden, nu net als vroeger, uitsluitend de egoïstische belangen van de uitbuitende klassen gehuld in religieuze en morele verontrusting. De vermeende onaantastbaarheid van de "goddelijke" instellingen en teksten is het resultaat van de perverse verheerlijking van de teksten die de mechanismen steunen en heiligen die de tijdelijke macht van deze klassen waarborgt. Wanneer dus een woedende Mario Díaz ervoor pleit dat weliswaar alle door God geschapen mensen gelijk geboren worden, maar dat de door hen verdedigde ideeën, met name op het gebied van de politiek, niet op dezelfde manier beschouwd mogen worden, is het dan ook, vanuit dit oogpunt, volstrekt logisch dat hij boos elke interpretatie van de fundamentele wetten van het land, vooral de Grondwet, afwijst en dat hij deze tijdloos en onaantastbaar noemt, dat wil zeggen, eeuwig geldig bij de goddelijke genade. Het is ook geen toeval dat deze vrome aanslag plaatsvindt op een moment waarop de echo's nog niet verstomd zijn van de goedkeuring - met een krappe meerderheid - in het Congres van de door Obama voorgestelde hervorming van de gezondheidszorg, en waarop er een felle strijd plaatsvindt rond de voorgestelde eisen om hervorming van de financiën en van Wall Street.
De geschiedenis toont het ons herhaaldelijk met voorbeelden: wanneer mensen proberen de wetten te veranderen, zelfs zonder radicale bedoelingen, verschijnen er altijd hoeders van de gevestigde meningen en het geloof, die roepen om de rangen te sluiten tegen het slechte en het dwaze. Dat is juist de zin van het artikel van de heer Díaz, en zijn erkenning, dat we in de 21e eeuw, "niet allemaal gelijk zijn".
Maar zijn oproep om terug te keren naar de oude middeleeuwse tijden heeft een toegevoegde waarde: hij staat ons daarmee toe van dichtbij een blik te werpen op een wonderlijke organisatie als de Concerned Women for America, die ook een middeleeuws fossiel is, een parasiet, ingebed in de rechtvaardige strijd van vrouwen overal ter wereld voor hun rechten. En zo heeft hij ons laten zien hoe dit strakke neoconservatieve weefsel opgebouwd wordt, dat het hele sociale leven in Noord-Amerika, en ook buiten haar grenzen, doordrenkt.
De CWA claimt een half miljoen leden te hebben en meer dan 500 afdelingen in het hele land. "Wij zijn de grootste vrouwenorganisatie in de Verenigde Staten" wordt op hun website aangegeven. "We bestaan al meer dan dertig jaar. We brengen de bijbelse grondbeginselen naar het niveau van de openbare orde."
Onder de zes belangrijkste onderwerpen van de CWA bevinden zich het gezin ("Wij verdedigen het heteroseksuele huwelijk, dat trouw is aan de bijbelse opdracht"), de opvoeding (" Wij pleiten voor de overdracht van het gezag aan de ouders") en de nationale soevereiniteit ("Noch de VN, noch een internationale organisatie kan op welk gebied dan ook gezag uitoefenen over de Verenigde Staten").
De missie van de CWA is het "bevorderen en beschermen van de bijbelse waarden onder de burgers, op de eerste plaats door gebed; vervolgens door middel van het onderwijs, en ten slotte door het beïnvloeden van de samenleving om het verval van de morele waarden van de natie te keren" .
Maar de thomistische filosofie van de CWA wordt samengevat in haar zorgen en activiteiten met betrekking tot wat genoemd wordt "de nationale soevereiniteit". Dit thema is geenszins etherisch, maar zeer aards, en hier worden de nauwe banden getoond tussen dit middeleeuwse 'feminisme' enerzijds en het gedachtengoed en de meest conservatieve politieke praktijk van het land:
"We lijden onder het verlies van onze soevereiniteit aan internationale organisaties (VN, UNICEF, WHO, enz.)... Het ontbreekt aan veiligheid aan onze grenzen om ons te beschermen tegen terroristen en illegale immigranten... En we zijn met name bezorgd over onze nationale veiligheid en de toenemende druk om die te verzwakken..."
Om deze gevaren te bezweren, stelt CWA maatregelen voor, die niet ontworpen lijken door eeuwig biddende vrome dames, maar door de neoconservatieve havik John Bolton in de stijl van Dick Cheney:
"We moeten de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten opnieuw vastleggen en geen enkele buitenlandse organisatie erkennen, noch interpretaties van onze Grondwet... ervoor zorgen dat de Verenigde Staten over het machtigste defensiesysteem ter wereld beschikken teneinde de buitenlandse agressie in toom te houden."
De aap is uit de mouw gekomen: onder het mom van gebeden en smekingen piept het harige oor uit van de eeuwige neoconservatieve obsessie ten aanzien van de nationale veiligheid, en de stookketels van de opgeklopte angst braken ononderbroken rook uit. Ook raden we dat tussen de coulissen het militair-industrieel complex, de hand die de boel in beweging houdt, trots staat te knikken.
De CWA is niet bepaald een club van vrome vrouwen. Op hun website staat bijvoorbeeld de lijst van de 11 Texaanse wetgevers die op 21 maart ten gunste van de hervorming van de gezondheidszorg gestemd hebben, met de oproep dat "het tijd [is] om te komen tot steun van de natie en te handelen". Wendy Wright, CWA's voorzitter, reisde samen met Beverly LaHaye naar Honduras als waarnemer bij de verkiezingen om die zo te wettigen en om het beeld wit te wassen van een brute en anti-christelijke staatsgreep, waarbij tientallen moorden, verkrachtingen en mishandelingen van vrouwen en andere burgers plaatsvonden. Daar ontmoetten ze "respectabele" waarnemers zoals de oplichter Armando Valladares, neppe gehandicapte en nog neppere dichter, die betiteld werd "als een politieke gevangene in Cuba omdat hij weigerde de regels van het communisme te accepteren".
En om deze middeleeuwse kermis met een gouden speld af te sluiten schenkt mevrouw Wright ons in haar herinneringen als freedom fighter nog een ander detail dat afkomstig lijkt uit de donkere tijden:
"Misschien heeft God geglimlacht om dit arme land (Honduras), toen een groep evangelische en katholieke voorgangers hoorde van Zelaya's poging om een referendum te houden, en opriep tot een week van gebed... Een paar dagen later werd hij afgezet."
Geen wonder dat deze dagen, waarin Wall Street door Obama's voorstellen een paar kruimels van zijn immense corrupte en corrumperende macht zou kunnen verliezen, de vrome Dames in het Wit van de CWA ononderbroken hun gebeden en wakes voortzetten.
Het is voor de koningen en aardse machten dat de middeleeuwse kerk zich inzet. Er is vandaag de dag nog niets veranderd.
Overgenomen met toestemming van CubaDebate. Vertaald door Dwarslezer.
Alleen in de duistere Middeleeuwen, gemarkeerd door de ijzeren alomtegenwoordigheid van de orthodoxie, het katholieke fanatisme en de vrome massale folteringen en verbrandingen van de Inquisitie, was het mogelijk aan de meerderheid van de mensen het idee op te leggen dat er, bij goddelijk recht, onaantastbare en eeuwige instellingen en teksten bestaan. Door middel van dit rust afdwingende en repressieve, intolerante en inhumane wereldbeeld was het mogelijk om de menselijke geest te onderwerpen aan de wetten van de monarchieën en de kerk zelf. Toen kwam de Renaissance en hand in hand daarmee een herontdekking van de mens en de vergankelijkheid van de tijd, een hernieuwd respect voor de vruchten van de eigen scheppingen en creativiteit, en dus een nieuwe verbintenis met de rede en haar vruchten, en een terugkeer van het vertrouwen in de ooit zo bestreden wetenschap.
Vanuit deze lente van de mens en zijn intelligentie, uit de kunst en de wetenschap, uit de nieuwe ideeën en nieuwe tijden ging het verder naar de burgerlijke revoluties. En deze brachten nieuwe teksten en nieuwe instellingen, waaronder grondwetten, meer democratische regeringsvormen en -normen, seculiere staten, mensenrechten en burgerrechten, nieuwe wetboeken en wetten. Het was zonder twijfel een enorme stap voorwaarts voor de mensheid, een sprong in het licht, getuigenis van de weigering om in de duisternis te blijven rondstruikelen. Vandaar de glorieuze Franse Revolutie.
Vervolgens werd diezelfde bourgeoisie, die indertijd revolutionair was toen zij de progressieve idealen van miljoenen belichaamden, reactionair en keerde zij zich af van haar eerdere idealen of interpreteerde zij die op een voor de bezitslozen schadelijke wijze. En met die schijnbare stagnatie begon het stadium van de proletarische of socialistische revoluties, en een krachtige anti-koloniale en anti-imperialistische beweging die het aanschijn van de twintigste eeuw veranderde.
Maar tot zijn verbazing bemerkt iedere onbevooroordeelde lezer, die deze dagen op Townhall.com het artikel leest van een zekere Mario Díaz, directeur voor juridisch beleid van de conservatieve vrouwenorganisatie Concerned Women for America, dat de Middeleeuwen nog niet voorbij zijn. En dat men nu, in de 21e eeuw, in het kielzog van de conservatieve en neoconservatieve organisaties opnieuw van plan is om het denken en de sociale praktijk te koppelen aan de oude grenzen van het irrationele, van het fanatisme, het onveranderlijke en het eeuwige. Zoals in de tijd waarin de geloofsartikelen angstvallig bewaakt werden en door iedereen verplicht in acht genomen moesten worden, op last van de boosaardige foltermachines en straffen voor de zonden, van de serafijnse Tomás de Torquemada.
In de grond worden, nu net als vroeger, uitsluitend de egoïstische belangen van de uitbuitende klassen gehuld in religieuze en morele verontrusting. De vermeende onaantastbaarheid van de "goddelijke" instellingen en teksten is het resultaat van de perverse verheerlijking van de teksten die de mechanismen steunen en heiligen die de tijdelijke macht van deze klassen waarborgt. Wanneer dus een woedende Mario Díaz ervoor pleit dat weliswaar alle door God geschapen mensen gelijk geboren worden, maar dat de door hen verdedigde ideeën, met name op het gebied van de politiek, niet op dezelfde manier beschouwd mogen worden, is het dan ook, vanuit dit oogpunt, volstrekt logisch dat hij boos elke interpretatie van de fundamentele wetten van het land, vooral de Grondwet, afwijst en dat hij deze tijdloos en onaantastbaar noemt, dat wil zeggen, eeuwig geldig bij de goddelijke genade. Het is ook geen toeval dat deze vrome aanslag plaatsvindt op een moment waarop de echo's nog niet verstomd zijn van de goedkeuring - met een krappe meerderheid - in het Congres van de door Obama voorgestelde hervorming van de gezondheidszorg, en waarop er een felle strijd plaatsvindt rond de voorgestelde eisen om hervorming van de financiën en van Wall Street.
De geschiedenis toont het ons herhaaldelijk met voorbeelden: wanneer mensen proberen de wetten te veranderen, zelfs zonder radicale bedoelingen, verschijnen er altijd hoeders van de gevestigde meningen en het geloof, die roepen om de rangen te sluiten tegen het slechte en het dwaze. Dat is juist de zin van het artikel van de heer Díaz, en zijn erkenning, dat we in de 21e eeuw, "niet allemaal gelijk zijn".
Maar zijn oproep om terug te keren naar de oude middeleeuwse tijden heeft een toegevoegde waarde: hij staat ons daarmee toe van dichtbij een blik te werpen op een wonderlijke organisatie als de Concerned Women for America, die ook een middeleeuws fossiel is, een parasiet, ingebed in de rechtvaardige strijd van vrouwen overal ter wereld voor hun rechten. En zo heeft hij ons laten zien hoe dit strakke neoconservatieve weefsel opgebouwd wordt, dat het hele sociale leven in Noord-Amerika, en ook buiten haar grenzen, doordrenkt.
De CWA claimt een half miljoen leden te hebben en meer dan 500 afdelingen in het hele land. "Wij zijn de grootste vrouwenorganisatie in de Verenigde Staten" wordt op hun website aangegeven. "We bestaan al meer dan dertig jaar. We brengen de bijbelse grondbeginselen naar het niveau van de openbare orde."
Onder de zes belangrijkste onderwerpen van de CWA bevinden zich het gezin ("Wij verdedigen het heteroseksuele huwelijk, dat trouw is aan de bijbelse opdracht"), de opvoeding (" Wij pleiten voor de overdracht van het gezag aan de ouders") en de nationale soevereiniteit ("Noch de VN, noch een internationale organisatie kan op welk gebied dan ook gezag uitoefenen over de Verenigde Staten").
De missie van de CWA is het "bevorderen en beschermen van de bijbelse waarden onder de burgers, op de eerste plaats door gebed; vervolgens door middel van het onderwijs, en ten slotte door het beïnvloeden van de samenleving om het verval van de morele waarden van de natie te keren" .
Maar de thomistische filosofie van de CWA wordt samengevat in haar zorgen en activiteiten met betrekking tot wat genoemd wordt "de nationale soevereiniteit". Dit thema is geenszins etherisch, maar zeer aards, en hier worden de nauwe banden getoond tussen dit middeleeuwse 'feminisme' enerzijds en het gedachtengoed en de meest conservatieve politieke praktijk van het land:
"We lijden onder het verlies van onze soevereiniteit aan internationale organisaties (VN, UNICEF, WHO, enz.)... Het ontbreekt aan veiligheid aan onze grenzen om ons te beschermen tegen terroristen en illegale immigranten... En we zijn met name bezorgd over onze nationale veiligheid en de toenemende druk om die te verzwakken..."
Om deze gevaren te bezweren, stelt CWA maatregelen voor, die niet ontworpen lijken door eeuwig biddende vrome dames, maar door de neoconservatieve havik John Bolton in de stijl van Dick Cheney:
"We moeten de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten opnieuw vastleggen en geen enkele buitenlandse organisatie erkennen, noch interpretaties van onze Grondwet... ervoor zorgen dat de Verenigde Staten over het machtigste defensiesysteem ter wereld beschikken teneinde de buitenlandse agressie in toom te houden."
De aap is uit de mouw gekomen: onder het mom van gebeden en smekingen piept het harige oor uit van de eeuwige neoconservatieve obsessie ten aanzien van de nationale veiligheid, en de stookketels van de opgeklopte angst braken ononderbroken rook uit. Ook raden we dat tussen de coulissen het militair-industrieel complex, de hand die de boel in beweging houdt, trots staat te knikken.
De CWA is niet bepaald een club van vrome vrouwen. Op hun website staat bijvoorbeeld de lijst van de 11 Texaanse wetgevers die op 21 maart ten gunste van de hervorming van de gezondheidszorg gestemd hebben, met de oproep dat "het tijd [is] om te komen tot steun van de natie en te handelen". Wendy Wright, CWA's voorzitter, reisde samen met Beverly LaHaye naar Honduras als waarnemer bij de verkiezingen om die zo te wettigen en om het beeld wit te wassen van een brute en anti-christelijke staatsgreep, waarbij tientallen moorden, verkrachtingen en mishandelingen van vrouwen en andere burgers plaatsvonden. Daar ontmoetten ze "respectabele" waarnemers zoals de oplichter Armando Valladares, neppe gehandicapte en nog neppere dichter, die betiteld werd "als een politieke gevangene in Cuba omdat hij weigerde de regels van het communisme te accepteren".
En om deze middeleeuwse kermis met een gouden speld af te sluiten schenkt mevrouw Wright ons in haar herinneringen als freedom fighter nog een ander detail dat afkomstig lijkt uit de donkere tijden:
"Misschien heeft God geglimlacht om dit arme land (Honduras), toen een groep evangelische en katholieke voorgangers hoorde van Zelaya's poging om een referendum te houden, en opriep tot een week van gebed... Een paar dagen later werd hij afgezet."
Geen wonder dat deze dagen, waarin Wall Street door Obama's voorstellen een paar kruimels van zijn immense corrupte en corrumperende macht zou kunnen verliezen, de vrome Dames in het Wit van de CWA ononderbroken hun gebeden en wakes voortzetten.
Het is voor de koningen en aardse machten dat de middeleeuwse kerk zich inzet. Er is vandaag de dag nog niets veranderd.
Overgenomen met toestemming van CubaDebate. Vertaald door Dwarslezer.
donderdag 29 april 2010
Verrassend? Niet écht!
De New York Times heeft in het kader van de 'Freedom of Information Act' (een soort 'Wet Openbaarheid Bestuur') oude stukken opgevraagd bij het FBI over de beginjaren van de Koude Oorlog. Daaruit blijkt dat de toenmalige regeringen van president Truman en president Eisenhower dezelfde termen gebruikten om de Verenigdestaatse bevolking bang te maken voor de communisten als de regering van Barrack 'Change' Obama nu gebruikt om de bevolking angst aan te jagen voor de terroristen van Al Q'aida, waarbij ook hij o.a. de mogelijkheid noemt dat kleine nucleaire bommen via de Mexicaanse grens het land binnengesmokkeld zouden kunnen worden. (New York Times, 15 april 2010)
Misschien kunnen we daaruit afleiden hoe groot de dreiging van Al Q'aida wérkelijk is, ofschoon het Verenigdestaatse terrorisme natuurlijk overal ter wereld gewoon doorgaat met het uitmoorden van onschuldige burgers...
Misschien kunnen we daaruit afleiden hoe groot de dreiging van Al Q'aida wérkelijk is, ofschoon het Verenigdestaatse terrorisme natuurlijk overal ter wereld gewoon doorgaat met het uitmoorden van onschuldige burgers...
zondag 25 april 2010
Zekerheid in crisistijd (overgenomen artikel)
Overgenomen uit «Spanning» (tijdschrift van het Wetenschappelijk Bureau van de SP), van april 2010.
De SP laat zien dat we in tijden van economische crisis niet hoeven te bezuinigen op sociale zekerheid, maar mensen juist nu meer zekerheid moeten bieden.
In tijden van economische voorspoed riepen politici om het hardst dat we moesten bezuinigen. Op de publieke sector (voorzieningen konden we beter overlaten aan de markt) en op de sociale zekerheid (mensen moesten meer hun eigen verantwoordelijkheid nemen). Alleen door te bezuinigen konden we ons voorbereiden op slechte tijden. Nu zijn die slechte tijden aangebroken. Bankiers hebben ons spaargeld vergokt. Bestuurders hebben onze publieke voorzieningen verkocht. En politici hebben het allemaal laten gebeuren. Maar opnieuw klinkt dezelfde roep, om meer marktwerking in de publieke sector en minder regelingen voor sociale zekerheid. Of het met de economie nu goed gaat of slecht, het lijkt wel of we altijd moeten bezuinigen.
Sociale zekerheid is geen overbodige luxe waar je ongestraft op kunt bezuinigen. Juist in tijden van economische crisis moet de overheid mensen zekerheid bieden. Het is ongeloofwaardig dat politici die tientallen miljarden euro hebben uitgegeven om commerciële banken te redden, nu niet in staat zouden zijn om werklozen, zieken en ouderen bij te staan. Het is pervers dat bankiers elkaar weer hogere bonussen geven dan ooit, bestuurders zichzelf tonnen aan vergoedingen toekennen en politici weigeren hun riante vergoedingen te verlagen. Het is nog erger dat ondertussen medewerkers van de thuiszorg niet kunnen rondkomen, postbodes voortaan per stukgoed worden betaald en schoonmakers weken moeten staken voor een paar dubbeltjes extra.
Een beter Nederland voor minder geld. Dat is de beste samenvatting van ons verkiezingsprogramma. De SP wil de komende vier jaar voor 14 miljard euro bezuinigen op overbodige uitgaven en voor 6 miljard euro de lasten verhogen voor de mensen die dat het beste kunnen betalen. Daarnaast willen we 10 miljard euro investeren. In zorg en onderwijs, veiligheid en sociale zekerheid. Daarmee verlagen we het begrotingstekort van 6,3 procent in 2010 tot 1,25 procent in 2015. Met ons programma bieden.we drie keer zekerheid. De mensen die de afgelopen jaren het meest hebben geprofiteerd, laten we het eerst en het meest betalen. De overheid gaat niet bezuinigen, maar verantwoordelijkheid nemen voor onze publieke voorzieningen. In plaats van korten gaan we investeren in mensen die onze hulp nodig hebben.
ZEKERHEID 1: WE GAAN DE REKENING EERLIJK VERDELEN
Bijna alle politieke partijen - van VVD tot GroenLinks - leggen de rekening van de crisis bij de slachtoffers. Bij de ouderen (verhoging van de AOW-leeftijd) en de werklozen (beperking
van de WW). Onder de ideologische noemer van 'moderniseren', 'flexibiliseren' en 'participeren' worden sociale verworvenheden die we in de vorige eeuw na veel sociale strijd hebben opgebouwd, zonder omkijken weer afgebroken. Maar wanneer 'moderniseren' we onze economie? Waar blijven de maatregelen om te voorkomen dat we onszelf in een nieuwe crisis storten? Wanneer 'flexibiliseren' we de topinkomens? Waarom kunnen die alleen maar omhoog, maar niet omlaag? Wanneer gaan de rijken weer 'participeren'? En meer evenredig meebetalen aan onze samenleving?
De SP laat de mensen die de afgelopen jaren het meest hebben geprofiteerd nu het meest betalen. Na jaren van belastingverlagingen kunnen we van de mensen aan de top best wat meer vragen. In de inkomstenbelasting is het toptarief de afgelopen tijd verlaagd van 72 procent naar 52 procent. Wij willen een nieuw toptarief invoeren van 65 procent voor het bedrag dat mensen boven de 150.000 euro verdienen. Ook bedrijven vragen we een extra bijdrage te leveren. De winstbelasting (vennootschapsbelasting) is de afgelopen jaren verlaagd van 48 procent naar 25,5 procent. Die verhogen we naar 30 procent. De banken die miljarden belastinggeld hebben gekregen maken alweer winsten. Via een bankenheffing moeten ze een deel van de schade die ze hebben aangericht terugbetalen.
Bezuinigen kan ook door rijken minder te subsidiëren. De hypotheekrenteaftrek kost elk jaar ongeveer 12 miljard euro. Het meeste geld gaat naar de mensen met de duurste woningen, omdat die het meeste kunnen aftrekken. Voor iedereen met een hypotheekschuld tot 350.000 euro gaan we de hypotheekrenteaftrek garanderen. Daarboven gaan we de aftrek beperken. Politici moeten ook laten zien dat ze zelf de broekriem kunnen aanhalen. We beperken de topinkomens in de (semi)publieke sector. Niemand mag hier meer verdienen dan de minister-president. Ook maken we een einde aan de bijzondere sociale voorzieningen voor politici. In plaats van de royale wachtgeldregelingen brengen we oud-politici gewoon onder bij de WW, de ziektewet en de arbeidsongeschiktheidswet.
ZEKERHEID 2: WE GAAN INVESTEREN IN DE PUBLIEKE SECTOR
De SP heeft de afgelopen jaren onderzoek gedaan onder tienduizenden onderwijzers en politieagenten en medewerkers van zorg- en welzijnsinstellingen. En overal hoorden we hetzelfde verhaal. In de publieke sector zijn meer managers gekomen en dat heeft geleid tot meer bureaucratie. Medewerkers worden vaker gecontroleerd, maar hebben ondertussen minder mogelijkheden om hun werk goed te doen. Veel publieke instellingen zijn vervreemd van hun publieke taak. Woningcorporaties worden niet meer afgerekend op de huizen die ze bouwen, maar op de winst die ze maken. Veel publieke diensten zijn verzelfstandigd, zoals het spoorvervoer, of verkocht, zoals de busbedrijven. Onze grote energiebedrijven zijn zelfs verkocht aan buitenlandse overheidsbedrijven.
De SP wil de overheid weer verantwoordelijk maken voor dat wat van ons allemaal is. We investeren fors in het onderwijs, waar we de bemoeienis van managers verkleinen en de zeggenschap van leraren vergroten. In plaats van te bezuinigen, investeren we in de politie, in extra agenten en kleinschalige politieposten. We beperken de marktwerking in de zorg, met een inkomensafhankelijke zorgverzekering, minder bureaucratie en kleinschalige zorginstellingen. De verplichte aanbesteding van het openbaar vervoer verdwijnt en overheden kunnen weer eigen vervoersbedrijven beginnen. Gemeenten gaan samen met corporaties plannen maken voor een betere volkshuisvesting. Het rijk neemt de verantwoordelijkheid voor een duurzame energievoorziening.
Verantwoordelijkheid nemen betekent dat je problemen niet afschuift op anderen. Decennialang hebben politici toegekeken hoe de tegenstellingen in de samenleving toenamen. Hoe witte en zwarte scholen en buurten ontstonden. Politici kunnen hier niet volstaan met een beroep op eigen verantwoordelijkheid. Door te zeggen: migranten moeten zich aanpassen of wegwezen. De overheid moet mensen de mogelijkheden bieden om te integreren. Gemeenten nemen samen met scholen de verantwoordelijkheid voor gemengde scholen. Het rijk neemt samen met de corporaties de verantwoordelijkheid voor gemengde wijken. De arbeidsmarkt gaan we reguleren, zodat werknemers niet worden weggeconcurreerd en arbeidsmigranten niet worden uitgebuit.\
ZEKERHEID 3: WE GAAN MENSEN BETER BESCHERMEN
Ideologie maakt soms blind. Het neoliberalisme heeft politici van rechts tot links de ogen doen sluiten voor de werkelijkheid. De vroegere PvdA-leider Wouter Bos zei dat zijn partij te veel de Partij van de Gelijkheid was geworden en waarschuwde voor het 'paternalisme' van de overheid (Dit land kan zoveel beter, 2006). Femke Halsema van Groen- Links sprak haar afkeer uit over 'toenemende staatspaternalisme' en `bevoogdende staatsarrangementen' (Vrijheid als ideaal, 2005). In haar verkiezingsprogramma 'Echte keuzes voor de toekomst' wil GroenLinks de sociale verzorgingsstaat inruilen voor een participatiesamenleving, met individuele 'participatiecontracten'. De nieuwe PvdA-leider Job Cohen schuift in zijn verkiezingsprogramma 'Iedereen telt mee' op in onze richting, met hem lijken we te kunnen praten over aanpak van de tweedeling en opbouw van de sociale zekerheid. Maar ook Cohen laat de ouderen (verhoging AOW-leeftijd) en de jongeren (afschaffen studiebeurs) de crisis betalen.
De SP wil in tijden van economische onzekerheid de sociale zekerheid van mensen niet aantasten, maar juist vergroten. Niet de AOW-leeftijd verhogen, maar ouderen tot 65 jaar aan het werk helpen. Niet de ontslagbescherming verminderen, maar mensen aan het werk houden. Het geld van mensen moet veilig zijn, daarom gaan we onverantwoorde hypotheken verbieden en spaarbanken scheiden van zakenbanken die grote risico's nemen. Kleine ondernemers moeten kunnen rekenen op krediet, daarom maken we een nieuwe nationale investeringsbank. Mensen moeten met een gerust hart kunnen lenen, daarom controleren we alle nieuwe financiële producten. Met een nieuwe nationaliseringswet zorgen we dat de overheid eerder kan ingrijpen bij falende banken en verzekeraars.
Zekerheid heeft niet alleen te maken met geld. Mensen die maatschappelijke misstanden melden worden vaak onfatsoenlijk behandeld. Met een instituut en een fonds gaan we klokkenluiders bijstaan in hun strijd tegen werkgevers en overheid. Frauderende bestuurders geven we de zekerheid dat ze worden aangepakt. Asielzoekers geven we noodopvang en hulp om hun plek te vinden in de samenleving. Ex-gevangenen helpen we bij hun terugkeer in de samenleving. Ouders die dat nodig hebben helpen we bij de opvoeding van hun kinderen. Mensen met een handicap laten we met eenvoudige maatregelen volwaardig deelnemen aan de samenleving. Boeren beschermen we tegen oneerlijke concurrentie.
Mensen verplichten we om fatsoenlijk om te gaan met dieren.
De SP heeft de komende verkiezingscampagne een bijzondere positie. Politici van rechts zullen zeggen dat de economie bij ons in slechte handen is. Maar hoe geloofwaardig is dat uit de mond van mensen die onze economie op de rand van de afgrond hebben gebracht? Politici van links zullen zeggen dat we ouderwets blijven vasthouden aan de verzorgingsstaat. Maar hoe geloofwaardig is het om in tijden van crisis de sociale verworvenheden overboord te gooien? Ik vrees dat we de komende maanden in de politiek weinig bondgenoten zullen hebben. Maar verkiezingen gaan niet om de gunst van de bestuurders, maar om de gunst van de bevolking. De komende maanden moeten we de kiezers laten zien dat wij juist nu de zekerheid kunnen bieden die zij zo hard nodig hebben.
Tekst: Emile Roemer en Ronald van Raak (resp. voorzitter en secretaris van de commissie voor het SP-verkiezingsprogramma) - overgenomen met toestemming van de redactie van «Spanning»
Klik hier voor eerdere artikelen in «Spanning». Een abonnement op «Spanning» kost € 12,00 per jaar voor SP-leden en € 25 voor niet-leden.
De SP laat zien dat we in tijden van economische crisis niet hoeven te bezuinigen op sociale zekerheid, maar mensen juist nu meer zekerheid moeten bieden.
In tijden van economische voorspoed riepen politici om het hardst dat we moesten bezuinigen. Op de publieke sector (voorzieningen konden we beter overlaten aan de markt) en op de sociale zekerheid (mensen moesten meer hun eigen verantwoordelijkheid nemen). Alleen door te bezuinigen konden we ons voorbereiden op slechte tijden. Nu zijn die slechte tijden aangebroken. Bankiers hebben ons spaargeld vergokt. Bestuurders hebben onze publieke voorzieningen verkocht. En politici hebben het allemaal laten gebeuren. Maar opnieuw klinkt dezelfde roep, om meer marktwerking in de publieke sector en minder regelingen voor sociale zekerheid. Of het met de economie nu goed gaat of slecht, het lijkt wel of we altijd moeten bezuinigen.
Sociale zekerheid is geen overbodige luxe waar je ongestraft op kunt bezuinigen. Juist in tijden van economische crisis moet de overheid mensen zekerheid bieden. Het is ongeloofwaardig dat politici die tientallen miljarden euro hebben uitgegeven om commerciële banken te redden, nu niet in staat zouden zijn om werklozen, zieken en ouderen bij te staan. Het is pervers dat bankiers elkaar weer hogere bonussen geven dan ooit, bestuurders zichzelf tonnen aan vergoedingen toekennen en politici weigeren hun riante vergoedingen te verlagen. Het is nog erger dat ondertussen medewerkers van de thuiszorg niet kunnen rondkomen, postbodes voortaan per stukgoed worden betaald en schoonmakers weken moeten staken voor een paar dubbeltjes extra.
Een beter Nederland voor minder geld. Dat is de beste samenvatting van ons verkiezingsprogramma. De SP wil de komende vier jaar voor 14 miljard euro bezuinigen op overbodige uitgaven en voor 6 miljard euro de lasten verhogen voor de mensen die dat het beste kunnen betalen. Daarnaast willen we 10 miljard euro investeren. In zorg en onderwijs, veiligheid en sociale zekerheid. Daarmee verlagen we het begrotingstekort van 6,3 procent in 2010 tot 1,25 procent in 2015. Met ons programma bieden.we drie keer zekerheid. De mensen die de afgelopen jaren het meest hebben geprofiteerd, laten we het eerst en het meest betalen. De overheid gaat niet bezuinigen, maar verantwoordelijkheid nemen voor onze publieke voorzieningen. In plaats van korten gaan we investeren in mensen die onze hulp nodig hebben.
ZEKERHEID 1: WE GAAN DE REKENING EERLIJK VERDELEN
Bijna alle politieke partijen - van VVD tot GroenLinks - leggen de rekening van de crisis bij de slachtoffers. Bij de ouderen (verhoging van de AOW-leeftijd) en de werklozen (beperking
van de WW). Onder de ideologische noemer van 'moderniseren', 'flexibiliseren' en 'participeren' worden sociale verworvenheden die we in de vorige eeuw na veel sociale strijd hebben opgebouwd, zonder omkijken weer afgebroken. Maar wanneer 'moderniseren' we onze economie? Waar blijven de maatregelen om te voorkomen dat we onszelf in een nieuwe crisis storten? Wanneer 'flexibiliseren' we de topinkomens? Waarom kunnen die alleen maar omhoog, maar niet omlaag? Wanneer gaan de rijken weer 'participeren'? En meer evenredig meebetalen aan onze samenleving?
De SP laat de mensen die de afgelopen jaren het meest hebben geprofiteerd nu het meest betalen. Na jaren van belastingverlagingen kunnen we van de mensen aan de top best wat meer vragen. In de inkomstenbelasting is het toptarief de afgelopen tijd verlaagd van 72 procent naar 52 procent. Wij willen een nieuw toptarief invoeren van 65 procent voor het bedrag dat mensen boven de 150.000 euro verdienen. Ook bedrijven vragen we een extra bijdrage te leveren. De winstbelasting (vennootschapsbelasting) is de afgelopen jaren verlaagd van 48 procent naar 25,5 procent. Die verhogen we naar 30 procent. De banken die miljarden belastinggeld hebben gekregen maken alweer winsten. Via een bankenheffing moeten ze een deel van de schade die ze hebben aangericht terugbetalen.
Bezuinigen kan ook door rijken minder te subsidiëren. De hypotheekrenteaftrek kost elk jaar ongeveer 12 miljard euro. Het meeste geld gaat naar de mensen met de duurste woningen, omdat die het meeste kunnen aftrekken. Voor iedereen met een hypotheekschuld tot 350.000 euro gaan we de hypotheekrenteaftrek garanderen. Daarboven gaan we de aftrek beperken. Politici moeten ook laten zien dat ze zelf de broekriem kunnen aanhalen. We beperken de topinkomens in de (semi)publieke sector. Niemand mag hier meer verdienen dan de minister-president. Ook maken we een einde aan de bijzondere sociale voorzieningen voor politici. In plaats van de royale wachtgeldregelingen brengen we oud-politici gewoon onder bij de WW, de ziektewet en de arbeidsongeschiktheidswet.
ZEKERHEID 2: WE GAAN INVESTEREN IN DE PUBLIEKE SECTOR
De SP heeft de afgelopen jaren onderzoek gedaan onder tienduizenden onderwijzers en politieagenten en medewerkers van zorg- en welzijnsinstellingen. En overal hoorden we hetzelfde verhaal. In de publieke sector zijn meer managers gekomen en dat heeft geleid tot meer bureaucratie. Medewerkers worden vaker gecontroleerd, maar hebben ondertussen minder mogelijkheden om hun werk goed te doen. Veel publieke instellingen zijn vervreemd van hun publieke taak. Woningcorporaties worden niet meer afgerekend op de huizen die ze bouwen, maar op de winst die ze maken. Veel publieke diensten zijn verzelfstandigd, zoals het spoorvervoer, of verkocht, zoals de busbedrijven. Onze grote energiebedrijven zijn zelfs verkocht aan buitenlandse overheidsbedrijven.
De SP wil de overheid weer verantwoordelijk maken voor dat wat van ons allemaal is. We investeren fors in het onderwijs, waar we de bemoeienis van managers verkleinen en de zeggenschap van leraren vergroten. In plaats van te bezuinigen, investeren we in de politie, in extra agenten en kleinschalige politieposten. We beperken de marktwerking in de zorg, met een inkomensafhankelijke zorgverzekering, minder bureaucratie en kleinschalige zorginstellingen. De verplichte aanbesteding van het openbaar vervoer verdwijnt en overheden kunnen weer eigen vervoersbedrijven beginnen. Gemeenten gaan samen met corporaties plannen maken voor een betere volkshuisvesting. Het rijk neemt de verantwoordelijkheid voor een duurzame energievoorziening.
Verantwoordelijkheid nemen betekent dat je problemen niet afschuift op anderen. Decennialang hebben politici toegekeken hoe de tegenstellingen in de samenleving toenamen. Hoe witte en zwarte scholen en buurten ontstonden. Politici kunnen hier niet volstaan met een beroep op eigen verantwoordelijkheid. Door te zeggen: migranten moeten zich aanpassen of wegwezen. De overheid moet mensen de mogelijkheden bieden om te integreren. Gemeenten nemen samen met scholen de verantwoordelijkheid voor gemengde scholen. Het rijk neemt samen met de corporaties de verantwoordelijkheid voor gemengde wijken. De arbeidsmarkt gaan we reguleren, zodat werknemers niet worden weggeconcurreerd en arbeidsmigranten niet worden uitgebuit.\
ZEKERHEID 3: WE GAAN MENSEN BETER BESCHERMEN
Ideologie maakt soms blind. Het neoliberalisme heeft politici van rechts tot links de ogen doen sluiten voor de werkelijkheid. De vroegere PvdA-leider Wouter Bos zei dat zijn partij te veel de Partij van de Gelijkheid was geworden en waarschuwde voor het 'paternalisme' van de overheid (Dit land kan zoveel beter, 2006). Femke Halsema van Groen- Links sprak haar afkeer uit over 'toenemende staatspaternalisme' en `bevoogdende staatsarrangementen' (Vrijheid als ideaal, 2005). In haar verkiezingsprogramma 'Echte keuzes voor de toekomst' wil GroenLinks de sociale verzorgingsstaat inruilen voor een participatiesamenleving, met individuele 'participatiecontracten'. De nieuwe PvdA-leider Job Cohen schuift in zijn verkiezingsprogramma 'Iedereen telt mee' op in onze richting, met hem lijken we te kunnen praten over aanpak van de tweedeling en opbouw van de sociale zekerheid. Maar ook Cohen laat de ouderen (verhoging AOW-leeftijd) en de jongeren (afschaffen studiebeurs) de crisis betalen.
De SP wil in tijden van economische onzekerheid de sociale zekerheid van mensen niet aantasten, maar juist vergroten. Niet de AOW-leeftijd verhogen, maar ouderen tot 65 jaar aan het werk helpen. Niet de ontslagbescherming verminderen, maar mensen aan het werk houden. Het geld van mensen moet veilig zijn, daarom gaan we onverantwoorde hypotheken verbieden en spaarbanken scheiden van zakenbanken die grote risico's nemen. Kleine ondernemers moeten kunnen rekenen op krediet, daarom maken we een nieuwe nationale investeringsbank. Mensen moeten met een gerust hart kunnen lenen, daarom controleren we alle nieuwe financiële producten. Met een nieuwe nationaliseringswet zorgen we dat de overheid eerder kan ingrijpen bij falende banken en verzekeraars.
Zekerheid heeft niet alleen te maken met geld. Mensen die maatschappelijke misstanden melden worden vaak onfatsoenlijk behandeld. Met een instituut en een fonds gaan we klokkenluiders bijstaan in hun strijd tegen werkgevers en overheid. Frauderende bestuurders geven we de zekerheid dat ze worden aangepakt. Asielzoekers geven we noodopvang en hulp om hun plek te vinden in de samenleving. Ex-gevangenen helpen we bij hun terugkeer in de samenleving. Ouders die dat nodig hebben helpen we bij de opvoeding van hun kinderen. Mensen met een handicap laten we met eenvoudige maatregelen volwaardig deelnemen aan de samenleving. Boeren beschermen we tegen oneerlijke concurrentie.
Mensen verplichten we om fatsoenlijk om te gaan met dieren.
De SP heeft de komende verkiezingscampagne een bijzondere positie. Politici van rechts zullen zeggen dat de economie bij ons in slechte handen is. Maar hoe geloofwaardig is dat uit de mond van mensen die onze economie op de rand van de afgrond hebben gebracht? Politici van links zullen zeggen dat we ouderwets blijven vasthouden aan de verzorgingsstaat. Maar hoe geloofwaardig is het om in tijden van crisis de sociale verworvenheden overboord te gooien? Ik vrees dat we de komende maanden in de politiek weinig bondgenoten zullen hebben. Maar verkiezingen gaan niet om de gunst van de bestuurders, maar om de gunst van de bevolking. De komende maanden moeten we de kiezers laten zien dat wij juist nu de zekerheid kunnen bieden die zij zo hard nodig hebben.
Tekst: Emile Roemer en Ronald van Raak (resp. voorzitter en secretaris van de commissie voor het SP-verkiezingsprogramma) - overgenomen met toestemming van de redactie van «Spanning»
Klik hier voor eerdere artikelen in «Spanning». Een abonnement op «Spanning» kost € 12,00 per jaar voor SP-leden en € 25 voor niet-leden.
vrijdag 16 april 2010
Prostitué(e) of beroepsmoordenaar?
Minister Hirsch Ballin heeft een wetsvoorstel ingediend, waarmee hij beoogt de leeftijd waarop iemand "prostituee" mag worden (als rechtgeaard christenfundamentalist gaat hij er kennelijk van uit dat alleen vrouwen zich [laten] prostitueren!) te verhogen van 18 naar 21 jaar. Dan kunnen ze namelijk 'meer weloverwogen voor hun beroep kiezen'. (De Pers, vandaag)
Het Nederlandse ministerie van oorlog vindt het kennelijk minder belangrijk dat iemand er weloverwogen voor kiest om beroepsmoordenaar te worden, want daar heeft men al plaats voor jongeren vanaf de leeftijd van 17 jaar...
Kennelijk is het voor Hirsch Ballin niet zo belangrijk om er weloverwogen voor te kiezen om anderen te vermoorden, dan om de kost te verdienen met betaalde sex... Waarschijnlijk zijn daarom sommige alleluya's zelfs bereid mensen te vermoorden om te voorkomen dat deze meewerken aan een abortus (in christenfundamentalische termen "het beëindigen van een ongeboren leven").
Toch had ik altijd de indruk dat het grote sprookjesboek van de christenen het doden van anderen ernstiger vindt dan prostitutie...
Het Nederlandse ministerie van oorlog vindt het kennelijk minder belangrijk dat iemand er weloverwogen voor kiest om beroepsmoordenaar te worden, want daar heeft men al plaats voor jongeren vanaf de leeftijd van 17 jaar...Kennelijk is het voor Hirsch Ballin niet zo belangrijk om er weloverwogen voor te kiezen om anderen te vermoorden, dan om de kost te verdienen met betaalde sex... Waarschijnlijk zijn daarom sommige alleluya's zelfs bereid mensen te vermoorden om te voorkomen dat deze meewerken aan een abortus (in christenfundamentalische termen "het beëindigen van een ongeboren leven").
Toch had ik altijd de indruk dat het grote sprookjesboek van de christenen het doden van anderen ernstiger vindt dan prostitutie...
zondag 4 april 2010
Verwachten ze werkelijk dat dit de oplossing is?
Ter gelegenheid van de vandaag gevierde Aberri Eguna (Dag van het [Baskische] Vaderland) heeft Iñigo Urkullu, de voorzitter van de PNV [Nationale Baskische Partij], in een verklaring aan de radicale abertzales (nationalistische Basken) voorgesteld om de Baskische onafhankelijkheidsbeweging ETA te vragen "om te verdwijnen of definitief afstand te nemen van het geweld". (Vanguardia, vandaag).
Zijn die lui van de PNV werkelijk zo simpel dat ze denken dat dit de oplossing is? Het zal toch niet zo zijn dat ze er een geheime agenda op na houden, hoop ik. Iedereen die niet volledig geïsoleerd leeft van de wereld, heeft volop mogelijkheden gehad om te begrijpen dat het niet nodig is om lid te zijn van ETA om problemen te krijgen met de centralistische politiek van Madrid, die sinds kort met extra kracht in Baskenland wordt toegepast dankzij het pact tussen de (zichzelf 'socialistisch' noemende) PSE en de post-fascistische Partido Popular. Talloze mensen zijn gearresteerd of lastiggevallen, veel Baskische organisaties en politieke partijen zijn verboden, alleen vanwege een vage (gesuggereerde) band met ETA.
Zolang als het Madrileense régime, of dat nu geleid wordt door de PSOE of door de PP (eerlijk gezegd zou ik niet kunnen zeggen welke van de twee partijen het meest conservatief is), zijn beleid niet aanpast en in Baskenland voortaan de Mensenrechten en de elementaire vrijheden respecteert, kost het me erg veel moeite te geloven dat de oplossing af zou kunnen hangen van het verdwijnen van ETA...
Zijn die lui van de PNV werkelijk zo simpel dat ze denken dat dit de oplossing is? Het zal toch niet zo zijn dat ze er een geheime agenda op na houden, hoop ik. Iedereen die niet volledig geïsoleerd leeft van de wereld, heeft volop mogelijkheden gehad om te begrijpen dat het niet nodig is om lid te zijn van ETA om problemen te krijgen met de centralistische politiek van Madrid, die sinds kort met extra kracht in Baskenland wordt toegepast dankzij het pact tussen de (zichzelf 'socialistisch' noemende) PSE en de post-fascistische Partido Popular. Talloze mensen zijn gearresteerd of lastiggevallen, veel Baskische organisaties en politieke partijen zijn verboden, alleen vanwege een vage (gesuggereerde) band met ETA.
Zolang als het Madrileense régime, of dat nu geleid wordt door de PSOE of door de PP (eerlijk gezegd zou ik niet kunnen zeggen welke van de twee partijen het meest conservatief is), zijn beleid niet aanpast en in Baskenland voortaan de Mensenrechten en de elementaire vrijheden respecteert, kost het me erg veel moeite te geloven dat de oplossing af zou kunnen hangen van het verdwijnen van ETA...
Abonneren op:
Posts (Atom)