Het volgende artikel van Eliades Acosta werd op 29 april 2010 gepubliceerd door Cubadebate:
Alleen in de duistere Middeleeuwen, gemarkeerd door de ijzeren alomtegenwoordigheid van de orthodoxie, het katholieke fanatisme en de vrome massale folteringen en verbrandingen van de Inquisitie, was het mogelijk aan de meerderheid van de mensen het idee op te leggen dat er, bij goddelijk recht, onaantastbare en eeuwige instellingen en teksten bestaan. Door middel van dit rust afdwingende en repressieve, intolerante en inhumane wereldbeeld was het mogelijk om de menselijke geest te onderwerpen aan de wetten van de monarchieën en de kerk zelf. Toen kwam de Renaissance en hand in hand daarmee een herontdekking van de mens en de vergankelijkheid van de tijd, een hernieuwd respect voor de vruchten van de eigen scheppingen en creativiteit, en dus een nieuwe verbintenis met de rede en haar vruchten, en een terugkeer van het vertrouwen in de ooit zo bestreden wetenschap.
Vanuit deze lente van de mens en zijn intelligentie, uit de kunst en de wetenschap, uit de nieuwe ideeën en nieuwe tijden ging het verder naar de burgerlijke revoluties. En deze brachten nieuwe teksten en nieuwe instellingen, waaronder grondwetten, meer democratische regeringsvormen en -normen, seculiere staten, mensenrechten en burgerrechten, nieuwe wetboeken en wetten. Het was zonder twijfel een enorme stap voorwaarts voor de mensheid, een sprong in het licht, getuigenis van de weigering om in de duisternis te blijven rondstruikelen. Vandaar de glorieuze Franse Revolutie.
Vervolgens werd diezelfde bourgeoisie, die indertijd revolutionair was toen zij de progressieve idealen van miljoenen belichaamden, reactionair en keerde zij zich af van haar eerdere idealen of interpreteerde zij die op een voor de bezitslozen schadelijke wijze. En met die schijnbare stagnatie begon het stadium van de proletarische of socialistische revoluties, en een krachtige anti-koloniale en anti-imperialistische beweging die het aanschijn van de twintigste eeuw veranderde.
Maar tot zijn verbazing bemerkt iedere onbevooroordeelde lezer, die deze dagen op Townhall.com het artikel leest van een zekere Mario Díaz, directeur voor juridisch beleid van de conservatieve vrouwenorganisatie Concerned Women for America, dat de Middeleeuwen nog niet voorbij zijn. En dat men nu, in de 21e eeuw, in het kielzog van de conservatieve en neoconservatieve organisaties opnieuw van plan is om het denken en de sociale praktijk te koppelen aan de oude grenzen van het irrationele, van het fanatisme, het onveranderlijke en het eeuwige. Zoals in de tijd waarin de geloofsartikelen angstvallig bewaakt werden en door iedereen verplicht in acht genomen moesten worden, op last van de boosaardige foltermachines en straffen voor de zonden, van de serafijnse Tomás de Torquemada.
In de grond worden, nu net als vroeger, uitsluitend de egoïstische belangen van de uitbuitende klassen gehuld in religieuze en morele verontrusting. De vermeende onaantastbaarheid van de "goddelijke" instellingen en teksten is het resultaat van de perverse verheerlijking van de teksten die de mechanismen steunen en heiligen die de tijdelijke macht van deze klassen waarborgt. Wanneer dus een woedende Mario Díaz ervoor pleit dat weliswaar alle door God geschapen mensen gelijk geboren worden, maar dat de door hen verdedigde ideeën, met name op het gebied van de politiek, niet op dezelfde manier beschouwd mogen worden, is het dan ook, vanuit dit oogpunt, volstrekt logisch dat hij boos elke interpretatie van de fundamentele wetten van het land, vooral de Grondwet, afwijst en dat hij deze tijdloos en onaantastbaar noemt, dat wil zeggen, eeuwig geldig bij de goddelijke genade. Het is ook geen toeval dat deze vrome aanslag plaatsvindt op een moment waarop de echo's nog niet verstomd zijn van de goedkeuring - met een krappe meerderheid - in het Congres van de door Obama voorgestelde hervorming van de gezondheidszorg, en waarop er een felle strijd plaatsvindt rond de voorgestelde eisen om hervorming van de financiën en van Wall Street.
De geschiedenis toont het ons herhaaldelijk met voorbeelden: wanneer mensen proberen de wetten te veranderen, zelfs zonder radicale bedoelingen, verschijnen er altijd hoeders van de gevestigde meningen en het geloof, die roepen om de rangen te sluiten tegen het slechte en het dwaze. Dat is juist de zin van het artikel van de heer Díaz, en zijn erkenning, dat we in de 21e eeuw, "niet allemaal gelijk zijn".
Maar zijn oproep om terug te keren naar de oude middeleeuwse tijden heeft een toegevoegde waarde: hij staat ons daarmee toe van dichtbij een blik te werpen op een wonderlijke organisatie als de Concerned Women for America, die ook een middeleeuws fossiel is, een parasiet, ingebed in de rechtvaardige strijd van vrouwen overal ter wereld voor hun rechten. En zo heeft hij ons laten zien hoe dit strakke neoconservatieve weefsel opgebouwd wordt, dat het hele sociale leven in Noord-Amerika, en ook buiten haar grenzen, doordrenkt.
De CWA claimt een half miljoen leden te hebben en meer dan 500 afdelingen in het hele land. "Wij zijn de grootste vrouwenorganisatie in de Verenigde Staten" wordt op hun website aangegeven. "We bestaan al meer dan dertig jaar. We brengen de bijbelse grondbeginselen naar het niveau van de openbare orde."
Onder de zes belangrijkste onderwerpen van de CWA bevinden zich het gezin ("Wij verdedigen het heteroseksuele huwelijk, dat trouw is aan de bijbelse opdracht"), de opvoeding (" Wij pleiten voor de overdracht van het gezag aan de ouders") en de nationale soevereiniteit ("Noch de VN, noch een internationale organisatie kan op welk gebied dan ook gezag uitoefenen over de Verenigde Staten").
De missie van de CWA is het "bevorderen en beschermen van de bijbelse waarden onder de burgers, op de eerste plaats door gebed; vervolgens door middel van het onderwijs, en ten slotte door het beïnvloeden van de samenleving om het verval van de morele waarden van de natie te keren" .
Maar de thomistische filosofie van de CWA wordt samengevat in haar zorgen en activiteiten met betrekking tot wat genoemd wordt "de nationale soevereiniteit". Dit thema is geenszins etherisch, maar zeer aards, en hier worden de nauwe banden getoond tussen dit middeleeuwse 'feminisme' enerzijds en het gedachtengoed en de meest conservatieve politieke praktijk van het land:
"We lijden onder het verlies van onze soevereiniteit aan internationale organisaties (VN, UNICEF, WHO, enz.)... Het ontbreekt aan veiligheid aan onze grenzen om ons te beschermen tegen terroristen en illegale immigranten... En we zijn met name bezorgd over onze nationale veiligheid en de toenemende druk om die te verzwakken..."
Om deze gevaren te bezweren, stelt CWA maatregelen voor, die niet ontworpen lijken door eeuwig biddende vrome dames, maar door de neoconservatieve havik John Bolton in de stijl van Dick Cheney:
"We moeten de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten opnieuw vastleggen en geen enkele buitenlandse organisatie erkennen, noch interpretaties van onze Grondwet... ervoor zorgen dat de Verenigde Staten over het machtigste defensiesysteem ter wereld beschikken teneinde de buitenlandse agressie in toom te houden."
De aap is uit de mouw gekomen: onder het mom van gebeden en smekingen piept het harige oor uit van de eeuwige neoconservatieve obsessie ten aanzien van de nationale veiligheid, en de stookketels van de opgeklopte angst braken ononderbroken rook uit. Ook raden we dat tussen de coulissen het militair-industrieel complex, de hand die de boel in beweging houdt, trots staat te knikken.
De CWA is niet bepaald een club van vrome vrouwen. Op hun website staat bijvoorbeeld de lijst van de 11 Texaanse wetgevers die op 21 maart ten gunste van de hervorming van de gezondheidszorg gestemd hebben, met de oproep dat "het tijd [is] om te komen tot steun van de natie en te handelen". Wendy Wright, CWA's voorzitter, reisde samen met Beverly LaHaye naar Honduras als waarnemer bij de verkiezingen om die zo te wettigen en om het beeld wit te wassen van een brute en anti-christelijke staatsgreep, waarbij tientallen moorden, verkrachtingen en mishandelingen van vrouwen en andere burgers plaatsvonden. Daar ontmoetten ze "respectabele" waarnemers zoals de oplichter Armando Valladares, neppe gehandicapte en nog neppere dichter, die betiteld werd "als een politieke gevangene in Cuba omdat hij weigerde de regels van het communisme te accepteren".
En om deze middeleeuwse kermis met een gouden speld af te sluiten schenkt mevrouw Wright ons in haar herinneringen als freedom fighter nog een ander detail dat afkomstig lijkt uit de donkere tijden:
"Misschien heeft God geglimlacht om dit arme land (Honduras), toen een groep evangelische en katholieke voorgangers hoorde van Zelaya's poging om een referendum te houden, en opriep tot een week van gebed... Een paar dagen later werd hij afgezet."
Geen wonder dat deze dagen, waarin Wall Street door Obama's voorstellen een paar kruimels van zijn immense corrupte en corrumperende macht zou kunnen verliezen, de vrome Dames in het Wit van de CWA ononderbroken hun gebeden en wakes voortzetten.
Het is voor de koningen en aardse machten dat de middeleeuwse kerk zich inzet. Er is vandaag de dag nog niets veranderd.
Overgenomen met toestemming van CubaDebate. Vertaald door Dwarslezer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten