De meedogenloze en hebzuchtige kapitalische Jehova heeft Griekenland gestraft omdat het zijn huiswerk niet op tijd gemaakt heeft. Italië en, in het bijzonder, Portugal hinken daar achteraan met hun opdrachten en zijn ook blootgesteld aan de 'goddelijke toorn'. Volgens de Spaanse vice-presidente Fernández de la Vega is de staat Spanje bezig met het borduren van zijn huiswerk en zal het een prachtig werkstuk worden... het probleem is dat het te laat komt en dat de financiële pestkoppen hem al aan het treiteren zijn. Duitsland, als eerste van de klas, heeft zogenaamd al lang geleden zijn taken ingeleverd. Groot-Brittannië en Frankrijk hebben nog een paar oefeningen niet af, maar aangezien zij geen PIGS-landen (tweederangs) zijn, maar RESP-landen (dat wil zeggen van eerste categorie, 'rijke landen met een hoge schuldenlast'), laten ze hen voorlopig met rust met hun kapitalistische pesterijen. Ze moeten zich echter niet te veel illusies maken, want daar komt de élite van de wereldmacht de oplichterij controleren, zoals die Bilderberg-club, die -volgens P.J. Watson- misschien bij zijn volgende bijeenkomst in juni te Sitges zal besluiten de wereldwijde recessie te handhaven en het economische lijden van de meeste mensen te verhogen ten gunste van zijn plannen. Plannen die, uiteraard, de volksmassa's nog verder uitputten met nog meer huiswerk, dat wil zeggen de volledige ontmanteling van het al bloedeloze netwerk van hun sociale rechten, als conditio sine qua non om 'uit de crisis te raken', om het begrotingstekort te stabiliseren, het concurrentievermogen te vergroten, de speculanten weg te houden, de schulden te betalen, doorgeprikte luchtbellen op te lappen, en bla-bla-bla... Over het onder controle brengen van dat rovershol, de financiële markt, natuurlijk niet één woord. Uiteraard!
In deze context zou men denken dat het grootkapitaal, de multinationals, de miljonairs, financiële piraten en oplichters, het strijdvaardige Griekenland hebben uitgekozen als proeftuin voor het uittesten van deze terroristische aanslag van extreme 'aanpassing', die ze op de eerste plaats willen loslaten op de PIGS-landen en daarna (zij het op andere wijze) op de REPS-landen en die door sommigen wordt omschreven als een 'pijnlijke therapie die we voor ons eigen welzijn op onszelf moeten toepassen' ook al is de zieke iemand anders (het kapitalisme in crisis).
Het antwoord dat, volledig in tegenspraak met zijn verkiezingsprogramma, de onlangs gekozen regering van Papandreou (voorzitter van de Socialistische Internationale) heeft gegeven op de aanvallen op de Griekse schuld en autonomie, benadrukt nog maar weer eens een keer de aard van de burgerlijke staat. Aangezien deze uiteindelijk de verdediger is van het grootkapitaal, is het logisch dat de fysieke onderdrukking door blijft gaan, zolang als er voldoende organisatie bestaat om zich ertegen te verzetten en algemene stakingen te organizeren, in de meest radicale zin van het woord.
Maar in tijden van crisis, zoals nu, waarin het systeem zich. om te kunnen overleven, richt op een maximale plundering en uitbuiting (pensioenen, gezondheidszorg, onderwijs, openbare middelen, kleine spaartegoeden... alles 'voor in huis') is de onderdrukking niet toereikend om de hegemonie te handhaven en te legitimeren. Zij moet worden aangevuld met andere elementen die haar antisociale plannen aantrekkelijk moeten maken voor bange volksmassa's met of zonder ideologie, en voor sectoren van de kleine burgerij... Het is zaak een sociaal niet-klassegebonden blok te vormen op basis van 'nationale', economische, racistische, xenofobe, godsdienstige criteria of vooroordelen, dat kunstmatig en uitgebreid wordt opgehitst en gevoed door de media-oligopolies.
Zij moeten een 'buitenlandse' of een interne vijand kunnen aanwijzen, die het rechtvaardigt dat alle basisprincipes en -rechten van de westerse democratieën worden aangetast. In Groot-Brittannië staakten bijvoorbeeld onlangs werknemers onder de slogan "Britse banen voor Britse werknemers". In Frankrijk maakt de giftige combinatie van zijn koloniale verleden en de 'oorlog' tegen het terrorisme het de media mogelijk om zonder moeite moslims te veranderen in 'de vijand' en hem te maken tot element van verdeeldheid en vervreemding onder de arbeiders. Op dit moment voelen de organisaties van Grieks links de ongelooflijke noodzaak om - op voet van een totale ongelijkheid - te strijden tegen de propagandistische mythe van 'de luie Griekse arbeiders', die gewend zouden zijn om boven hun mogelijkheden te leven, met betalingen en miljoenen kostende vervroegde pensioenen, die in principe voor rekening zouden zijn van de arme zwoegende Duitsers. Er zijn kennelijk voldoende Duitse arbeiders die dit xenofobe verhaal geslikt hebben, dat zo contraproductief is voor de arbeidersbeweging.
In de historisch zwakke Spaanse staat, met zijn «reconquista», de tegenstellingen tussen oude en nieuwe christenen, de herinnering aan het oude keizerrijk, de oorlogen van de 19e eeuw, de staatsgreep van 1936, de lange nachtmerrie van Franco en diens voortbestaan in de "democratie" en de criminalisering van alles wat Baskisch is, bestaan de volksmassa's voor een aanzienlijk gedeelte uit politieke analfabeten, die geneigd zijn tot een klassenoverschrijdend chauvinisme en die gewend zijn om de vijand op de verkeerde plaats te zoeken, die zich gemakkelijk laten meeslepen door de bestraffende demagogie van politici, vakbonden, rechters en riooljournalisten. Veel mensen die gedwongen waren te emigreren (naar Baskenland, Catalonië, Frankrijk, enz. ) lijken niet begrepen te hebben hoe verrijkend de diversiteit, de klassenstrijd en het internationalisme is.
Alleen vanuit dit gezichtspunt is het te begrijpen dat, ondanks de 4½ miljoen werklozen, uit enquêtes blijkt dat de minister van binnenlandse zaken, Rubalcaba, het meest gewaardeerd wordt: lammeren, die de wolf kiezen om hen te beschermen. Ongelooflijk! Dat, midden in de stortvloed van de kindermisbruikschandalen, de ultrarechtse Spaanse kerk het waagt om haar personeel te adviseren om op de belastingaangifte een kruisje te zetten in haar vakje als zekere methode om de crisis op te lossen, is alleen te verklaren in een specifiek daarvoor klaargestoomde bevolking.
Alleen vanuit dit latente amalgaam van fascisme-racisme-xenofobie is te begrijpen hoe dit gemakkelijk te manipuleren uitgebuite, kolonistische en gekoloniseerde Spaanse volk kan lachen om beledigingen aan het adres van Evo Morales en Hugo Chávez en dat het juichend de wraakzuchtige en disproportionele gewelddadigheid van de staat en het reactionaire strafrecht kan legitimeren, ook al tasten die ernstig de grondslagen van het democratische systeem aan en gaan ze in tegen het recht om te strijden tegen de uitbuiters.Natuurlijk wordt dit alles planmatig van bovenaf gestimuleerd en zelfs ondersteund door de minst waarschijnlijke sectoren. Hier vinden we politieke partijen als ERC [letterlijk: Republikeins Links van Catalonië] die op verrassende wijze stemmen ten gunste van een duidelijk regressieve (en anti-Baskische) herziening van het [Spaanse] Wetboek van Strafrecht, hoewel deze wet, in de woorden van ERC-woordvoerder Joan Ridao, een "bepaald bestraffend populisme" uitwasemt en de armste klassen benadeelt. Ondanks de herhaaldelijk door Amnesty International verwoorde zorgen, liggen noch IU [letterlijk: Verenigd Links], noch CCOO of UGT [respectievelijk 'communistische' en 'socialistische' vakbond] er wakker van dat het strafrechtelijk systeem geteisterd wordt door fascistische rechters, antiterrorismewetten, de [Spaanse] Partijenwet, het voortbestaan van de voormalige TOP [Tribunaal voor Openbare Orde uit de Franco-dictatuur; deze 'rechtbank' behandelde 'politieke misdrijven'] onder de naam "Audiencia Nacional" [± Hooggerechtshof], het vóórkomen van martelingen, de inquisitoire bestraffing van het Baskische onafhankelijkheidsstreven, enz. Dit maakt duidelijk dat de Spaanse staat niet in staat is de nationale en sociale problemen binnen het eigen grondgebied onder controle te houden, noch zijn gebrekkig politieke structuur te compenseren door middel van een strafrecht, dat op alarmerende wijze steeds reactionairder en antidemocratisch wordt. Deze hele progressieve massa krijgt niet de kriebels van het feit dat al deze maatregelen alleen maar dienen voor het voeden van het fascistische beest, dat -vanaf de PP [Partido Popular, de erfgenamen van het Franco-fascisme], de FAES [met de PP verbonden -letterlijk- Stichting voor Sociale Analyse en Studies] van Aznar en nog een hele ris, rijkelijk met publiek geld begoten, ultrarechtse verenigingen- lijdt aan een onbeperkte vraatzucht.
Ook de klasse van de 'intellectuelen' vindt het alarmisme, het racisme, en het strafgerichte populisme, waarmee de media de mensen 'opzwepen' rond thema's als het kindermisbruik, sexueel misbruik en bepaalde diefstallen, niet zorgwekkend of nodig om die aan de kaak te stellen. Dit kan dan later gebruikt worden om de straffen voor de dissidenten (met name de Baskische) te verhogen. Welke opvoedende rol spelen deze "denkers", wanneer zelfs vice-presidente Fernández de la Vega heeft erkend dat de enorme verharding van het Wetboek van Strafrecht, waarin is opgenomen een proeftijd na de gevangenisstraf van "terroristen", rechtstreeks verband houdt met "gebeurtenissen die de publieke opinie geschokt hebben", zoals die van Marta del Castillo en Mari Luz [twee -in resp. 2009 en 2008- spoorloos verdwenen meisjes; beiden werden vermoord (Marta vermoedelijk door haar ex-vriend) teruggevonden], wier vaders door de PP (en haar goed geoliede media-machine) uitgroeiden tot symbool voor de eis van levenslange gevangenisstraf? Weet er dan niemand dat de aanscherping van het strafrecht historisch gezien altijd samenvalt met perioden van crisis, waarin het in het belang van de machthebbers is om de volkse drang naar lynchpartijen op te hitsen om zo het reeds bestaande en het toekomstige verzet ongehinderd te kunnen onderdrukken?
Achter de rookgordijnen van het terrorisme, de onzekerheid, de piraterij, de criminaliteit en zelfs de 'oncontroleerbare financiële markt', proberen de westerse landen er nu voor te zorgen dat de volksmassa's zich vergissen van vijand en dat zij, in plaats van zich te organiseren om druk uit te oefenen en te strijden voor hun eigen belangen, zich concentreren op het verkeerde doelwit... in plaats van de eisen om 'hun huiswerk te doen' te richten tot hen die ons de grond in boren.
Solidariteit met het strijdende Griekse volk! Solidariteit met de staking van het niet-universitaire openbaar onderwijs, georganiseerd door de Baskische meerderheidsvakbeweging voor 25 mei a.s.! We hebben genoeg van de collaboratie en de onderkruiperige, overgesubsidieerde en ultra-Spaanse CCOO en UGT!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten