Op 4 mei worden jaarlijks in heel Nederland de Nederlandse doden herdacht die sedert het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog door oorlogsgeweld het leven verloren hebben.
Hare koninklijke Bea en haar zoon Willem-A legden bijvoorbeeld gisteravond in Amsterdam een krans bij het "Nationaal Monument" op de Dam. Ook diverse andere politici deden hun best om (schijnbaar) erg veel respect te betonen voor de doden.
Tot mijn spijt hoorde ik dat er werd stilgestaan bij de Nederlandse militairen, die in de oorlog in Afghanistan het leven verloren hadden, terwijl er geen enkele politicus de moed had om met de vinger naar zichzelf te wijzen, omdat het bloed van die gedode militairen, net zoals dat van de honderden gedode Afghanen (veelal gewone burgers) kleeft aan de vingers van de Nederlandse politici, dezelfde die nu dapper met een pokerface wat gemeenplaatsen te berde brengen over moed en verdriet.
Bah! Wat een schijnheilige vertoning! Als ze écht zo begaan waren met die Nederlandse oorlogsslachtoffers, zouden ze er wel voor gezorgd hebben dat ze nooit aan die, in alle opzichten illegale, koloniale oorlog van de Bush-bende hadden meegedaan, en zéker niet nog eens twee jaar (of meer?) extra bloedvergieten voor hun verantwoordelijkheid hadden genomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten