"[...]
Er is nog een ander verhaal: in een deel van de oceaan leefden reuzevissen die alle kleine visjes opaten. Enkele kleine visjes kwamen bij elkaar en besloten dat ze een oplossing moesten bedenken, omdat ze anders allemaal opgegegeten zouden worden
Ze besloten zich voortaan steeds in formatie te verplaatsen, zodat ze samen op een grote vis leken, waardoor ze hun aanvallers zouden verschrikken. Ze deden dat en het werkte.
Ik zou het zo willen zien dat Chávez zelf maar een klein visje is en geen reuzevis. Misschien is hij zelfs niet eens het hoofd van de beweging. Een vrouw zei me eens: "Ik ben geen volgelinge van Chávez. Chavez volgt mijn ideeën!" En inderdaad hoor ik Chávez in Aló Presidente vaak tegen iemand zeggen: "Dat is een goed idee!"
Toen Chávez dan ook [op 11 april 2002] gekidnapt werd, waren de kleine visjes niet van hem afhankelijk: ze hergroepeerden zich en bleven zich verplaatsen. Door hun collectieve grootte verschrikten ze de reuzevis, die daardoor Chávez, het kleine visje, vrij liet.
Die reuzen zullen proberen terug te komen. Maar de kleine visjes zijn gegroeid en de grote vissen hebben de laatste tijd niet zo goed kunnen eten. Deze keer zal het niet zo gemakkelijk zijn. Persoonlijk zou ik de grote vissen willen voorstellen vriendschap te sluiten met de kleine visjes. De kleine visjes zijn daartoe bereid.
Het belang hiervan mag niet onderschat worden. Er is de laatste jaren veel gebeurd. De blauwe Caraïbische wateren die langs Venezuela stromen lijken zich te vermengen met de Atlantische en de Stille Oceaan. Het schijnt dat sommige ervan al in contact zijn gekomen met Brazilië en Argentinië. En Bolivia heeft altijd toegang de toegang tot de oceaan terug willen krijgen, die het land jaren geleden door Chili werd afgenomen.
Als de grote en de kleine vissen in Venezuela leren samen te leven, kan die boodschap zich door alle wateren van de wereld verspreiden, waardoor de hele wereld wint door wat Venezuela heeft geleden. Het is zelfs mogelijk dat de grote vissen in landen als de Verenigde Staten, Engeland en Spanje van deze les leren.
Het bovenstaande fragment [vertaald door Dwarslezer] heb ik overgenomen uit het boek Cowboy in Caracas, ondertiteld: "A North American's Memoir of Venezuela's Democratic Revolution" [De herinneringen van een Noordamerikaan aan de democratische revolutie in Venezuela] van Charles Hardy (in 2007 gepubliceerd door Curbstone Press).
Charles Hardy, een priester, werd in 1984 uitgezonden naar de sloppenwijken van de Venezolaanse hoofdstad Caracas. Hij nam zijn werk zeer ernstig op en leefde daarom, samen met de onderdrukte Venezolanen, in de ellende. Daardoor bemerkte hij ook de veranderingen die er plaatsvonden en nog steeds plaatsvinden sedert de verkiezing van president Hugo Chávez in 1998. Al jaren geleden werd hij, doordat hij trouwde, uit het priesterambt gezet, maar hij woont nog steeds in Venezuela en hij blijft bezorgd om het welzijn van de (niet meer zo extreem) armen in Venezuela.
Als tegengif tegen de bijna geïnstitutionaliseerde desinformatie over Venezuela en Hugo Chávez van de 'vrije' pers in de 'democratische' landen (ja, ook in Spanje en Nederland), is het absoluut noodzakelijk dat iedereen die het Engels begrijpt dit boek leest.
Ik heb er nog geen vertaling in het Nederlands van kunnen vinden, maar om te beginnen zou je de website van Charles Hardy kunnen bezoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten