Wanneer begint de aanval op Latijns-Amerika?

Men kan het proberen te ontkennen (en dat gebeurt ongetwijfeld door Washington en al haar hielenlikkers, zoals de Nederlandse Balkenbende en de hele neoliberale kliek van de EU), maar de houding van het régime van Barack "Change" Obama kan maar op één ding wijzen: het is duidelijk dat de Iraakse olie de VS niet in grote hoeveelheden zal bereiken. Ook over de in Afghanistan aan te leggen pijpleidingen twijfelt Obama, maar stiekem hoopt hij toch dat er met enkele dorpsladingen kanonnenvoer nog wat te redden valt, maar voor alle zekerheid wordt er vast driftig naar andere bronnen gezocht.

Het is dan ook niet vreemd dat er in Washington steeds meer blikken in de richting van Zuid-Amerika gericht worden, want daar bevinden zich nog grote hoeveelheden aardolie en aardgas, om dan nog maar niet te spreken over andere grondstoffen.

Een duidelijke aanwijzing dat Obama dezelfde politiek blijft volgen van zijn voorgangers (dat was al te voorvoelen toen hij de minister van oorlog van Bush overnam) is de verlenging van de economische blokkade van Cuba (Trouw, 28 october 2009). Hij was misschien een jaar geleden werkelijk van plan iets te veranderen, maar het is duidelijk dat zijn reclamespreuk toch een brug te ver was. Hij gebruikt hem de laatste tijd niet meer, en het zou ook een beetje lullig klinken om hem te horen zeggen "No, we cannot!".

Een andere stap is het feit dat de in 1950 opgeheven Vierde Vloot in 2008 weer uit de mottenballen gehaald is en zich in de Caraïbische Zee (op schootsafstand van de Venezolaanse kust) en voor de kust van Centraal en Zuid-Amerika (US Navy, 24 april 2008 en BBC News, 23 juli 2008) rondvaart, terwijl Venezuela ook al bedreigd wordt door de NAVO-bases, zogenaamde "vooruitgeschoven posten" (CNN, 30 october 2009) op de Nederlandse Antillen (Aruba en Curaçao). Ook elders in de regio bevinden zich nog Verenigdestaatse legerbases, zoals in Honduras.

En het laatste, het meest bedreigende teken aan de wand is de overeenkomst tussen Colombia en de Verenigde Staten, waarbij de Verenigde Staten gebruik mogen maken van nog eens zeven legerbases in dat land, en bovendien van civiele vliegvelden en andere civiele faciliteiten (NRC, 31 october 2009). Hierbij wordt gesuggereerd dat deze verhoging van de militaire aanwezigheid in Colombia te maken heeft met de strijd tegen de productie van en de handel in drugs. Het zal eerder andersom zijn: het zal de bedoeling zijn om er zeker voor te zorgen dat er in de Verenigde Staten een ruime handel in drugs mogelijk blijft. Tenslotte is de drugsproductie- en handel in Afghanistan ook disproportioneel toegenomen sedert de moorddadige activiteiten van de NAVO en de VS in dat land (zie o.a. Prison Planet, 20 augustus 2009).

De ware bedoeling van de toegenomen Verenigdestaatse militaire aanwezigheid staat niet in het officiële verdrag vermeld, maar wel in een brief van de US Air Force aan het Verenigdestaatse Congres van mei dit jaar.
Op bladzijde 219 van die brief staat met betrekking tot de basis Palanquero de volgende veelzeggende zin: "Development of this CSL [Cooperative Security Location] provides a unique opportunity for full spectrum operations in a critical sub region of our hemisphere where security and stability is under constant threat from narcotics funded terrorist insurgencies, anti-US governments, endemic poverty and recurring natural disasters." [De ontwikkeling van deze Coöperatieve Veiligheidslocatie biedt een unieke mogelijkheid voor operaties op alle niveaux in een subregio van ons halfrond, waar de veiligheid en de statiliteit voortdurend bedreigd worden door met drugsgeld betaalde terroristische opstanden, anti-VS regeringen, structurele armoede en steeds terugkerende natuurrampen"].

Het punt waarom dit hele verdrag draait, al staat het dan niet in het verdrag zelf zijn die "anti-VS regeringen", met name die van Venezuela, Bolivia, Cuba en Ecuador, en uiteraard niet die regeringen of de bevolking van die landen, want mensenlevens tellen niet voor de Verenigdestaatse politiek (denk maar aan de doden in Hiroshima en Nagasaki, in Vietnam, in Irak of in de door hartevriend Israël uitgehongerde en platgebombardeerde Gaza-strook), maar uitsluitend de grondstoffen in die landen.