Geschreven door Ángel Guerra Cabrera en op 20 dezer gepubliceerd door de Agencia Latinoamericana de Información
De lange en intensieve media-oorlog tegen Venezuela is nu overgegaan in een waanzinnige fase, waarin een enorme kloof ligt tussen wat er werkelijk gebeurt in het land en wat de media-kartels publiceren. Wie Venezuela uitsluitend beoordeelt aan de hand van wat daar gepubliceerd wordt moet tot de conclusie komen dat het een "mislukte" staat is, waar alles gerechtvaardigd is, of het nu een militaire staatsgreep is, moord op een belangrijke politicus, een buitenlandse militaire ingreep of een combinatie van al deze "oplossingen", precies de 'gezond-verstand-mening' die de redacteuren willen overbrengen. De grote media van de Verenigde Staten, Spanje en andere NAVO-landen, de leden van de Inter American Press Association en de Latijns-Amerikaanse electronische kanalen tekenen inderdaad een zo verwrongen beeld van de Venezolaanse realiteit, dat niemand zonder vooroordelen zou aannemen dat de zo beschreven natie dezelfde is, waarin een tiental multinationals - waaronder Chevron en Repsol - onlangs tachtig miljoen dollar geïnvesteerd hebben voor het opstarten van werkzaamheden in het aardoliebekken van de Orinoco, de natie waarin nu miljoenen, die historisch aan de maatschappelijke zijlijn stonden nu al hun rechten genieten en waar de president enorm populair is en de regering het vertrouwen geniet, zoals blijkt uit de politieke stabiliteit of uit massale demonstraties, zoals die van 23 januari. Onlangs vroeg de oude Venezolaanse journalist Eleazar Díaz Ranges zich af waar het tijdschrift Newsweek de informatie vandaan kon hebben, aan de hand waarvan het voor dit jaar iets zo onzinnigs durfde te voorspellen als de afzetting van president Hugo Chávez door een militaire staatsgreep.
Maar de aanval tegen Caracas in het buitenland wordt niet alleen door de media gevoerd, hoe belangrijk dit onderdeel van de Verenigdestaatse strategie tegen Venezuela dan ook is. Deze strategie is veelzijdig en omvat plannen voor de geheime dienst, ondermijnende activiteiten en militaire agressie, waaraan wordt deelgenomen door het [Verenigdestaatse] ministerie van buitenlandse zaken, het Southern Command van de strijdkrachten van dat land en niet te vergeten de intelligence community onder leiding van admiraal Dennis Blair, de Colombiaanse oligarchie en regering, min of meer openlijk de rechtse regeringen en politieke machten in en buiten Latijns-Amerika en, uiteraard, de binnenlandse contrarevolutie. Van dit alles bestaan meer dan voldoende bewijzen.
De binnenlandse contrarevolutie is erg hard nodig om het beeld te kunnen bieden van een opstandige maatschappij en een onregeerbaar land en voor het uitvoeren van spionage- en subversieve acties door de Verenigdestaatse (en daarmee samenwerkende) geheime diensten, maar hun geringe effectiviteit en hun gezichtsverlies dwongen Washington om medewerkers te zoeken onder studenten van de gegoede klasse, die getraind werden in de techniek van de 'kleurenrevolutie' met fondsen van het United States Agency for International Development (USAID) en de National Endowment for Democracy, beide dekmantels voor de CIA. Maar deze groep is ook zijn aanvankelijke kracht al kwijtgeraakt en de enorme demonstratie van de Bolivariaanse jongeren van enkele dagen geleden in Caracas heeft de opgestarte misdadige acties ontkracht en laat geen twijfel bestaan over de steun die de regering in deze sector geniet.
Zowel voor de revolutie als voor de contrarevolutie zijn de parlementsverkiezingen van 26 september dit jaar de belangrijkste krachtmeting. Maar binnen de contrarevolutie, die behalve in de haat jegens Chávez verdeeld is, woedt een felle strijd om de kandidaten en bestaat er vooral geen vertrouwen dat men erin zal slagen te verhinderen dat de Bolivarianen twee derde van de zetels in de Nationale Vergadering zal behalen, die nodig zijn om de revolutionaire koers te handhaven. De electorale overmacht van het Chavisme is wat steevast de contrarevolutie doet neigen naar een staatsgreep en wat haar tot wanhoop drijft. Dat verklaart ook de pogingen om Chávez de schuld te geven van de problemen met de levering van water en electriciteit die het gevolg zijn aan een van de langste droogteperioden sinds die geregistreerd werden, en waaraan de regering met grote inspanningen het hoofd biedt, o.a. door Ali Rodríguez, een van haar beste mensen, aan te stellen om die problemen op te lossen.
Maar om een idee te krijgen van wat men voor Venezuela aan het voorbereiden is, is er niets duidelijker dan te herinneren aan de door admiraal Blair aan het Congres in Washington aangeboden National Intelligence Estimate: "In Venezuela, Bolivia en Nicaragua hebben populistische leiders [...] zich verenigd om de invloed van de Verenigde Staten terug te dringen [...] in de regio. De president van Venezuela [...] heeft zich gevestigd als een van de belangrijkste tegenstanders op internationaal vlak van de Verenigde Staten." Als ze dit al openlijk zeggen...
http://alainet.org/active/36208
vertaald uit het Spaans door Dwarslezer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten