zaterdag 6 oktober 2007

Wat voor waarde heeft zo'n ministeriële brief nou helemaal?

Hirsch Ballin (minister van Justitie) schreef eind verleden jaar aan Ayaan Hirsi Ali dat zij in de Verenigde Staten geen gevaar loopt. (NRC vandaag)

Ik begrijp wel dat de achterliggende gedachte van Hirsch Ballin was dat er dan ook geen geld meer hoefde te worden uitgegeven voor de bescherming van mevrouw Hirsi Ali, maar verder betekent een dergelijk brief natuurlijk niks.

We weten, alleen al uit de laatste jaren, wat de woorden van ministers waard zijn: nog niet eens het papier waarop ze worden afgedrukt. Wie herinnert zich niet de jaarlijkse beloften van Gerrit Zalm dat onze koopkracht 'het volgende jaar zou verbeteren' of die van Hoogervorst dat door de Zorgverziekingswet de gezondheidszorg goedkoper zou worden (misschien wel voor de -overigens met onze belastingcenten gevulde- schatkist, maar beslist niet voor de burgers. Of de belofte dat de privatisering van de energiesector en van het openbaar vervoer in ons belang zou zijn. Of die van Donner de laatste tijd, dat arbeiders gemakkelijker moeten kunnen worden ontslagen om hun gemakkelijker aan werk te kunnen helpen...

Waarom zou de bewering van Hirsch Ballin dan ook maar enig hout [balkenhout?] snijden?

Eigenlijk bestaat er maar één oplossing voor dit soort geklets: versoepeld ontslagrecht, maar uitsluitend voor liegende en manipulerende politici, zakenlui en managers! En zónder ontslagvergoeding!

1 opmerking:

Ben Hoogeboom zei

Dwarslezer,
Je hebt gelijk: wat de ministers de afgelopen jaren gezegd hebben, blijkt niet te kloppen.
Het waren ook over het algemeen SLECHTE ministers. Oelewappers.
Maar wat kunnen ze ook nog doen? Ze kunnen wegen bouwen, huizen bouwen, de gezondheidszorg regelen, en Holleeder oppakken. Daar houdt het wel zo ongeveer mee op. En de integrasie, vooruit, van die marokkaantjes.
Dus laten we ze daar ook op pakken. Hoeveel huizen zijn er gebouwd over vier jaar. Hoeveel wegen. Hoeveel buslijnen. Hoeveel treinlijnen. Hoeveel minder dooien zijn er gevallen aan ziekte A, ziekte B, ziekte C. Hoeveel minder overlast hebben we over vier jaar van die randjongeren.
Dat zijn vier of vijf punten waar een wijze regering mee scoort. The rest is nonsense.