In Spanje is er vandaag op de radio (en op de TV ongetwijfeld, maar ik ben nou eenmaal geen TV-fan) eigenlijk maar één belangrijk onderwerp aan de orde geweest: de geboorte van een kleindochter van koning Juan Carlos, het bezoek dat hij aan zijn kleindochter gebracht heeft, de blijdschap van de bevolking van de provincie Asturias (althans degenen die geïnterviewd werden), omdat het kind 'prinses [infanta] van Asturias' is, en het feit dat er in Spanje gewerkt wordt aan het wegwerken van het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke troonopvolgers.
Allemaal hoogstbelangrijke verschijnselen (voor de direct betrokkenen), maar ongelooflijk dat mensen nog warm kunnen lopen voor een nutteloos anachronisme in een tijd dat toeristen (zij het voorlopig alleen nog maar lui die zich ondanks kolossale hoeveelheden geld te pletter vervelen) niet meer naar een 5-sterren hotel in Turkije gaan, maar naar een alleen-maar-sterren ruimtestation.
Hierbij wil ik over Juan Carlos en zijn vrouw Sofia, die haar naam eer aan lijkt te doen, niets kwaads zeggen: het lijken me aardige lui en Juan Carlos heeft zich in het verleden (op 23 februari 1981) bij de poging tot staatsgreep van luitenant-kolonel Antonio Tejero Molina, kapitein-generaal Jaime Milans del Bosch en generaal Alfonso Armada & kornuiten zeker van zijn goede kant laten zien toen hij op TV verscheen in het uniform van Kapitein-Generaal van de Strijdkrachten en zich daarbij krachtig uitsprak tegen de opstandelingen.
Dat impliceert echter niet dat dit de Spaanse monarchie zou rechtvaardigen. Tenslotte had koning Alfonso XIII in 1931 zelf afstand gedaan van de troon en was het een beslissing van de fascistische dictator Franco om de monarchie weer in te stellen, ongetwijfeld omdat hij zich zo verzekerde van de steun van een belangrijk deel van de conservatieve krachten in Spanje - net zoals hij zich ook verzekerd had van de steun van de conservatieve katholieken door van zijn rebellie een 'kruistocht' tegen het goddeloze communisme te maken.
En de dappere houding van Juan Carlos rechtvaardigt zeker niet de in monarchieën gangbare erfopvolging: de grootste imbeciel (ik noem geen namen) kan zich alleen door zijn geboorte verzekerd weten van een zorgenvrij leven in luxe, waarbij hij/zij zich bovendien nog door grote delen van de bevolking op handen gedragen weet.
In de vorige eeuw vielen de monarchieën nog als rotte appels uit de bomen: in Rusland (al was het daar wel op een erg -te- drastische manier), Duitsland, Oostenrijk-Hongarije, Portugal, Italië, diverse Balkanlanden en het meest recent nog in Griekenland, maar daarna is het stil geworden.
Waarschijnlijk hebben de nog resterende monarchieën de tijd, dat wij ons bezig hielden met protesteren tegen de oorlog in Vietnam, de staatsgreep in Chili, de kernenergie en de wapenwedloop, hard gebruikt om hun positie te verbeteren. Er is op dit moment zelfs niet één parlementaire partij die ernaar streeft van Nederland weer een republiek te maken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten