Heb zojuist met stijgende verontwaardiging op de Belgische Televisie naar de documentaire «Viva Zapatero!» zitten kijken. Iedereen die hem niet gezien heeft, zou hem in de bioscoop moeten gaan zien (a.s. donderdag gaat hij, in ieder geval in Amsterdam, in première) of huren.
Anders dan de titel suggereert (maar in het laatste deel van de film wordt duidelijk waarom hij gekozen is) gaat de film niet over de Spaanse minister-president, maar over Silvio Berlusconi, de onderhand oppermachtige heerser, exploitant en uitbater van Italië.
Het was me al jaren duidelijk dat Berlusconi een vreselijk onfris kereltje is, dat er op een of andere manier in slaagt steeds zijn zin te krijgen. Wat me nog niet in al zijn omvang duidelijk was, is hoe Italiaans links (in de originele tekst steeds -terecht- aangeduid als 'centrumlinks') en een kolossaal groot deel van de pers zich bij Berlusconi's wil neerlegt en zich wentelt in uitvluchten en smoesjes om maar niet toe te hoeven geven dat ze hun ziel aan de duivel verkocht hebben. Diep droevig, werkelijk ongelooflijk triest.
Misschien dat de EU zich eens wat minder moet bezig houden met privatisering en wat meer moet waken over de vrijheden van de Europese burgers. Italië is notabene een van de zes oorspronkelijke lidstaten van de EU (indertijd nog 'Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal', EGKS, geheten). Desondanks begint zich de laatste jaren in het hart van de EU de vergelijking met het fascisme van de jaren 1930 en 1940 langzamerhand wel onmiskenbaar op te dringen. Daarbij worden de mensenrechten en zelfs de Italiaanse grondwet ondergeschikt gemaakt aan de luimen van een enge nitwit. Het is toch wel droevig dat zich binnen de Italiaanse grenzen twee van de engste mensen van Europa ophouden: Berlusconi en paus Maledictus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten