En zo wordt het onderwijs in Nederland, dat tegenwoordig niet meer opleidt tot drs. of dr., maar tot de nietszeggende (maar wél slaafs uit de Verenigdestaatse oncultuur overgenomen) titeltjes Bachelor of Master, steeds nuttelozer.
Trouw meldt vandaag dat een predikant maandag een proefschrift verdedigt, waarin hij stelt dat geestelijke verzorgers met de reguliere geneeskunst moeten samenwerken. Hij geeft het voorbeeld van een meisje met kanker dat nog maar een paar weken zou leven, maar dat na gebed en nadat ze gezalfd is (uierzalf?) nu nog steeds leeft.
De slimmerik (Harmen de Vries) geeft wel toe dat het niet altijd helpt ("Er zijn ook mensen met wie ik gebeden heb en die niet lichamelijk genezen zijn. Maar zij zijn wel in vrede overleden"), maar hij geeft er dan toch een dusdanige slinger aan dat het hoe dan ook allemaal geweldig goed is.
Wie wil, mag het hele artikel nalezen. Ik laat het hierbij, want ik vind dit kwakzalverij van de ergste soort, omdat daarbij ook nog eens misbruik gemaakt wordt van het helaas maar al te wijdverbreide alleluya-bijgeloof. Volgens Harmen werkt het altijd: word je niet miraculeus genezen, dan ga je altijd prettig dood... Getver!
1 opmerking:
Bah. Weer zo een echo uit de middeleeuwen!
Dit samen bidden is vermoedelijk een poging om een legitiem excuus te verkrijgen om op de valreep van het leven nog even een zieltje dan wel een donatie voor de kerk te winnen. Dit overkwam zowel mijn opa als mijn moeder toen ze in het ziekenhuis op hun laatste ziekbed lagen: die waren in hun jeugd namelijk Katholiek en dat was nog bij die organisatie bekend (je geloof moest je ook opgeven als je een paspoort ging aanvragen). Opa was woedend en heeft de predikant uit de kamer weggescholden!
Maar als iemand praktiserend gelovige is mag je die zielepoot de "steun" van een zieleherder natuurlijk niet ontzeggen. Ik raad ze dan met klem aan om tijdens het gebed hun god te vragen om te openbaren waarom hij die ziekte over de zieke heeft gebracht.
Een reactie posten