De huidige aanvalsstrategie in het Arabische land, die we openlijk "de oorlog in Irak" noemen, is niet uitvoerbaar. Eindelijk is het eruit: het is nodig en raadzaam om de troepen geleidelijk terug te trekken; ze zouden zelfs begin 2008 al uit het land moeten zijn.
Deze alinea, samen met achtenzeventig andere aanbevelingen, komt uit het rapport - ook wel het Baker-rapport genoemd naar een van de leden (de republikein James Baker, ex-minister van defensie) - dat de Studiegroep aan Bush aangeboden heeft. Een van de aanbevelingen is dat er meer diplomatieke en minder militaire activiteiten ontplooid moeten worden. Een andere (tamelijk logische) aanbeveling is toenadering tot Syrië en Iran, aangezien dat twee buurlanden van Irak zijn, die bij zouden (!) kunnen dragen aan stabilisering van een land in burgeroorlog. Dit rapport, zo stellen de politici in Irak, gaat voorbij aan de wrede realiteit in het land. Dat wil zeggen: het rapport gaat uit van een zwakke regering die nationale verzoening mogelijk moet maken en de veiligheid moet vergroten. En dat is momenteel niet uitvoerbaar.
Indonesië heeft zich ook uitgesproken en stelt zowel een vriend te zijn van de Irakezen als van de Verenigde Staten, de twee rechtstreeks bij het conflict betrokken partijen, daarbij aangevend dat er toch iets moet zijn waarbij hulp geboden kan worden. Op deze manier wordt de vorming van een interventiemacht voorgesteld van landen met een overwegend islamitische bevolking, die in Irak wordt ingezet voordat de Amerikanen van plan zijn het land te verlaten. Volgens Indonesië zou dit nieuwe leger niet beschouwd worden als vijandig maar als een broederland dat komt helpen.
Tot zover zouden we allemaal, beste lezers, begrijpen dat de plannen om een eind te maken aan de wrede vernietiging van duizenden Irakese families bijna klaar zijn, dat dit onmiddellijk gaat gebeuren en dat, uiteindelijk, Bush die God gehoord heeft, die hem dingen influistert, of anders in ieder geval een ander verstandig mens. Maar nee hoor, verre van dat!
Meneer Bush heeft onlangs de mid-term verkiezingen verloren (weet u nog?), hij heeft de aanbevelingen van het Baker-rapport gekregen waarin gesproken wordt over vertrek uit Irak begin 2008, hij zit nog te wachten op andere rapporten over het conflict in Irak (van het Pentagon, de National Security Council en het ministerie van Buitenlandse Zaken) en hij weet vooral, net als ook zijn supervriend Tony Blair dat weet, dat de gevolgen van een mislukking in Irak zeer ernstig zijn. En denkt u dan dat hij nu zal gaan toegeven? Op het eerste zicht en formeel doet hij alsof hij dat niet van plan is. Het is me weliswaar niet erg duidelijk hoelang hij die houding van 'ik doe wat ik wil zonder me druk te maken om de consequenties' nog kan volhouden. Ik weet niet hoe lang hij die pocherige houding, die ons zo stoort, nog zal kunnen handhaven met opmerkingen als: "Als Syrië en Iran zich niet druk maken om een succes in Irak, kunnen ze maar beter wegblijven", of wanneer hij het heeft over de zwaarste strijd die nog gevoerd moet worden als die van de "gematigden tegen de extremisten in het hele Midden-Oosten". Neem me niet kwalijk, maar het is ongehoord! En als het niet over bloedstollende dingen ging die tussendoor duizenden doden achterlaten, zouden we ons sarcastisch en hatelijk moeten afvragen of zij zich werkelijk als gematigden beschouwen na de berichten, om maar een klein voorbeeldje te geven (uit de duizenden zaken waarmee ze zich in de wereld bezig houden), over de toegelaten martelingen in Guantánamo. Laten we verdorie serieus blijven.
Het enige bemoedigende is op dit moment de schaduw van onzekerheid waarmee meneer Bush de laatste tijd elke avond naar bed moet gaan. Die onzekerheid hangt onder andere samen met zijn verlies aan geloofwaardigheid bij het Amerikaanse volk (na zijn verlies bij de verkiezingen). Die hangt samen met een democratische oppositie die hem dwingt beslissingen te nemen waar hij voordien niet eens over nadacht (zoals het vervangen van zijn vriend Bolton die, zonder daarbij de Senaat te betrekken, tot ambassadeur bij de VN benoemd werd). Maar het zwaarste zieleleed ontstaat door opmerkingen over de Verenigde Staten die de oorlog in Irak niet winnen; met de verschrikkelijke gevolgen van een andere Moby Dick (net als Vietnam) voor het Amerikaanse ego...
©2006 Cristina Caramés Espada, columniste bij de Diario de Ferrol; vertaald en gepubliceerd met toestemming van de schrijfster.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten