Het Spaanse spreekwoordenboek staat vol met voorbeelden en zegswijzen over het onderwerp van het artikel dat ik u vandaag wil voorzetten. Het is ook zeker, voor iedereen die hiervoor belangstelling heeft, dat er voor één zelfde feit voorbeelden en tegenvoorbeelden te vinden zijn. Maar laten we ons niet met deze anekdotes bezighouden.
We weten allemaal dat de taal van alledag (ook de academische taal oneindig vaak) vol zit met misverstanden, betekenisloze zinnen, vergissingen en fouten; ofschoon sommige daarvan ons ernstiger lijken dan andere, en sommige ook op een vreemde manier min of meer leuk zijn.
Mevrouw Aguirre [president van de autonome Madrileense Gemeenschap, lid van de (post-fascistische) Partido Popular - dwarslezer] heeft in het door Virginia Drake gepubliceerde boek enkele min of meer ongelukkige uitspraken gedaan. En ik zeg bewust 'min of meer ongelukkig', omdat niemand weet (behalve misschien de schrijfster en de president van de Madrileense Gemeenschap) of dankzij die uitspraken het betreffende boek niet veel meer media-aandacht krijgt dan men zou kunnen verwachten (wie voor de duivel interesseert zich tenslotte voor de biografie van Esperanza Aguirre?).
Een van de meest opvallende uitspraken was die waarin ze letterlijk te kennen geeft dat "het feit dat ik geen extra betalingen krijg [vacantie- en eindejaarsuitkering] een marteling voor me is, omdat ik die mijn hele leven gekregen heb en ik ze met Kerstmis en in de zomer mis. Niet dat ik aan het eind van de maand aan het rekenen ben, maar vaak kom ik niet uit." Dat is het: een eerlijk gezegd ongelukkige uitspraak (om hem maar een naam te geven).
Het is mogelijk, eigenlijk erg waarschijnlijk, dat honderden met erg hoge salarissen niet toekomen tot het eind van de maand, waarbij ik bedoel dat ze aan het eind van de maand niet genoeg geld hebben voor 30 of 31 dagen op basis van het leven dat ze leiden. Uiteraard is het duidelijk dat wanneer iemand die zegt niet toe te komen tot aan het einde van de maand, dit verband houdt met zijn salaris én met het leven dat hij leidt. Het is ook duidelijk, dat ga ik hier niet ontkennen, dat de gemiddelde Spanjaard met een hypotheek van zo'n 30 jaar, met zijn huis en een inkomen van ongeveer € 1000 per maand (we spreken tenslotte over de generatie van de 'duizend-euro-ontvangers' [mileuristas]) in wanhoop een kruisteken maakt wanneer hij op de radio de commentaren hoort op de hierboven aangehaalde uitspraak. Dat is echter nog niet alles, want als we rekening houden met het [Spaanse] minimumsalaris voor 2006 van € 540,90 per maand, dan worden de uitspraken van Aguirre in elk opzicht nóg ongepaster. Ze slaan dan namelijk nergens op.
Zoals ik eerder al zei is het mogelijk dat haar salaris met het leven dat zij leidt niet toereikend is voor al haar behoeften, maar dat rechtvaardigt die uitspraak niet en het is daarnaast ook nog heel onverstandig om dit soort verklaringen af te leggen.
Misschien is een vertraagde vlaag van inzicht de reden geweest waarom de president van de Madrileense Gemeenschap haar eigen woorden alsnog corrigeerde met: "Dat heb ik niet gezegd." Wel, beste lezers, waar moeten we ons nu aan houden? Aan wat zij eerder zei, wat opgeschreven werd, en door haar geautoriseerd werd? Of aan wat ze, na de ophef in de media, zei om haar eerdere opmerking te corrigeren?
Ik wil voorstellen om ons aan nog iets anders te houden. Nog afgezien van de mogelijkheid, eigenlijk waarschijnlijkheid, dat het klopt wat deze mevrouw zei, dat ze niet toekomt tot het einde van de maand met een salaris van meer dan achtduizend euro; dat het de bedoeling was (dat is bijna altijd het geval met dit soort pseudo-boeken) om een polemiek te starten, twee of drie dagen voor het voetlicht te staan, geld te krijgen voor een aantal interviews dankzij een (laten we het politiek formuleren) weinig gelukkige uitspraak en zoveel mogelijk boeken te verkopen (daarvoor is het geschreven). Wat ze verdient is, in het ideale geval, dat iedereen die niet blij is met deze en andere woorden van "La Espe", zoals Pablo Carbonell zei, niet praat over haar boek, haar geen minuut van zijn tijd gunt en vooral haar bij de verkiezingen afstraft voor haar opmerkingen. Misschien dat ze, wanneer ze dat voor haar zo ontoereikende salaris niet meer ontvangt, begrijpt dat in de politiek ongelukkige uitspraken bij verkiezingen afgestraft worden (zoals we dat onlangs al gezien hebben bij anderen aan de overkant van de oceaan).
© Cristina Caramés Espada, columniste bij de Diario de Ferrol; vertaald en gepubliceerd met toestemming van de schrijfster (gepubliceerd in de Diario de Ferrol op 25 november 2006)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten