Wat is dat toch met voetballers en geloof? Het WK voetbal staat binnenkort (2010) weer op het menu en het kruisjesslaan is weer niet van de lucht. Wij zien veel voorronde wedstrijden. En dan zien wij al de voetballers iets heel vreemds doen. Het gaat vaak samen met intens naar boven kijken met een blik vol geluk, dankbaarheid of wanhoop, een beetje afhankelijk van de situatie. Het is een fascinerende handeling die vragen oproept. En dan hebben we het nog niet over de misselijkmakende Argentijnse dopekikker met zijn "La Mano de Dios".
Zou het helpen? Maar, niet alleen hij doet het. Vele voetballers van verschillende landen over de hele wereld doen het. Zou het echt zo zijn dat je God een voorkeur kunt laten krijgen voor een bepaalde uitslag bij pakweg Ecuador - Costa Rica? Is God partijdig? Dat is toch een beetje moeilijk voor te stellen. Als we een keuze zouden moeten maken, dan zouden we zeggen: God is voor Costa Rica. Dat zou je aannemen, anders had hij de Inka's indertijd niet zo streng aangepakt via de godvrezende Spanjaarden. Maar Ecuador heeft wel gewonnen. Waarom denken de voetballers er dan anders over? Het zal toch te maken hebben met het milieu waar de meeste talentvolle voetballers vandaan komen.
En ook met snuggerheid vrezen en vermoeden we. Toch is het niet zo dat alle slimme mensen ongelovig zijn. Ook Einstein, de grootste natuurwetenschapper van de vorige eeuw, was een gelovig mens. Zelfs zo gelovig dat hij de natuurwetenschappelijke werkelijkheid op religieuze gronden weigerde te accepteren. En zelfs de meest abjecte sekte heeft slimme mensen in haar gelederen. Laatst viel het ineens mee, toen we naar de voetbalwetstrijd van Iran keken. We nemen aan dat als zij een kruisje slaan, ze nog voordat ze kunnen douchen, al voorgoed arbeidsongeschikt zullen zijn. Nee, het zijn vooral de katholieke Zuid-Amerikaanse en Zuid-Europese landen die zich er het meest enthousiast aan bezondigen. Daar waar de onderklasse de strengste armoede kent en de meeste voetballers voortbrengt. In God geloven velen en zij denken dat hij bij machte is om de wereld te beïnvloeden en verbeteren. Wij zouden al die voetballertjes maar hinderlijke, egoïstische narcistjes vinden.
Alsof hun goal het heil van de wereld beïnvloedt. Alsof een kruisje voor winst iets is wat God zal willen verhoren. Nee, pure blasfemie zouden we het vinden, een minachting van God en wij zouden er tegen ten strijde moeten trekken. Maar goed, al is de conclusie hier vrij snel bereikt, je moet er toch minstens 10 seconden over nagedacht hebben en dat is kennelijk iets dat de meeste katho's, moslim's, hindoes, refo's en andere reli's niet direct doen, het is vaak een gevoelskwestie. Voetbal en religie zitten kennelijk heel vaak bij elkaar. Wij zien het veel bij de voetballende Brazilianen. Vaak is het gebaar van de voetballers te verklaren uit emoties en dat men wil worden bijgestaan voor een goed resultaat. De vraag is waarom hij het doet bij het voetballen en niet bij andere belangrijke dagelijkse gebeurtenissen in het leven. Het is kennelijk een ritueel dat men dagelijks verricht. Wij doen ook rare dingen bij bijvoorbeeld de inzegening van nieuwe zaken. Tegenwoordig wordt Parbobier overal gebruikt om mee te spuiten en te zegenen. Kennelijk heeft religie best wel veel te maken met voetbal. Want zoveel voetballers in de wereld doen mee aan dergelijke rituelen. Maar Einstein, indien in leven, zou er iets van gezegd hebben!
Bij overname bronvermelding verplicht: Dagblad Suriname
Geen opmerkingen:
Een reactie posten