Kolonialistische arrogantie

Mogelijk wist de Spaanse koning Juan Carlos wat hij deed toen hij de Venezolaanse president Hugo Chávez toebeet "Waarom houd jij je mond niet?"!, toen deze de post-fascist José María Aznar verweet dat hij in 2002 de militaire staatsgreep in Venezuela gesteund had. Zoals bekend, feliciteerden slechts twee ambassadeurs, die van de Verenigde Staten en die van Spanje, 'president' Carmona van de staatsgreepplegers. Dat was onvermijdelijk voor wat betreft die van de VS, maar in aanmerking genomen dat Spanje al een hele tijd al het mogelijke doet om goede betrekkingen te onderhouden met de vroegere kolonieën had Aznar (die in 2002 in Spanje minister-president was) wel een beetje beter mogen nadenken of - als hij van dat bezoek niet op de hoogte geweest was, had hij de ambassadeur moeten straffen.

Een betekenisvolle opmerking van Aznar verleden jaar: "Iemand moet deze linkse golf in Latijns-Amerika tegenhouden en ik ben bereid dat te doen."

Het is belangrijk om erop te wijzen dat vooral de Spaanse multinationals in Latijns-Amerika het neoliberalisme vertegenwoordigen. Ook het feit dat tot kort geleden Rodrigo Rato (minister in het Aznar-régime) directeur was van het IMF zal weinig hebben bijgedragen tot de populariteit van Spanje in de regio. (de Volkskrant van eergisteren)

De Chileense krant El Amaule brengt het gebrek aan fatsoen van Juan Carlos in verband met het koloniale verleden van Spanje:

De voorouders van de koning [...], met name vanaf Ferdinand VII, hielden Amerika tweeëneenhalve eeuw lang stom. En ze dwongen hun onderdanen niet alleen tot stilzwijgen, maar beperkten bovendien hun denken, door de invoer van boeken te verbieden en door elke poging tot nadenken de kop in te drukken.

De uitroep van de koning is de stem die komt uit de diepte van de Amerikaanse geschiedenis. Wij staan [...] niet achter de uitval van de praatgrage Venezolaanse president. [...] Maar in de bliksemende ogen van de koning verscheen de atavistische vlam van de eeuwenoude kroon, die haar zwaard trekt om zijn ordeloze vazallen tot de orde te roepen. [...] Aan zijn vijf [zes in de Nederlandse vertaling] woorden hoefde alleen nog maar te worden toegevoegd, zoals in de oude perkamenten uit het Paleis van het Escorial, de ondertekening: "Ik, De Koning"."

Voor één keer staan de Spaanse bisschoppen (die met beide handen elke gelegenheid aangrijpen om zich te verzetten tegen de huidige Spaanse regering, en zich daarbij onvoorwaardelijk aan de kant stellen van het kapitalisme en van het post-fascisme van de Partido Popular, waarbij o.a. via hun eigen landelijke radio-omroep COPE leugens en gemanipuleerde waarheden worden uitgekraamd) aan dezelfde kant van het politieke slagveld als de sociaal-democratische minister-president José Luis Rodríguez Zapatero:

Men voelt veel vreugde, wanneer een koning, een staatshoofd de natie beschermt en verdedigt, en die dank en die vreugde voelt men bij de woorden van iemand die ons verdedigt en ons ondersteunt, zoals hij dat altijd gedaan heeft. (aldus de Peruaanse krant El Comercio van 16 november)

Het schijnt dat voor de aartsbisschop van Toledo, degene die deze woorden uitsprak, Spanje, José María Aznar en zijn post-fascisme één en hetzelfde ding zijn. Én -uiteraard- de katholieke kerk in Venezuela: "We hebben geen informatie over haar lijden en het gebrek aan vrijheid waaraan zij onderworpen is." Het komt waarschijnlijk niet bij hem op dat de katholieke kerk in Venezuela dezelfde problemen ondervindt als ieder ander bijgeloof in dat land, dezelfde vrijheid van godsdienst. En dat zij uiteraard minder zal lijden dan de meerderheid van de Venezolaanse bevolking vóór de tijd van Hugo Chávez, toen zij wreed werd uitgebuit door het kapitalisme.

Het is niet verwonderlijk dat de vroegere president Carlos Andrés Pérez een brief aan Juan Carlos heeft geschreven, waarin hij het "onfatsoenlijke gedrag" van Hugo Chávez afwijst. Hierbij citeert hij enkele regels van de auteur Carlos Fuentes, die in de Argentijnse krant La Nación (over enge rechtse kranten gesproken) gepubliceerd werden. Fuentes, aldus Pérez, "vat samen wat wij, de democraten van de hele wereld, voelen". (De Venezolaanse El Universal van gisteren)

En daarmee toont hij, beter dan ik het zou hebben kunnen doen, aan hoe veel betekenis het woord "democraat" in de laatste tientallen jaren verloren heeft...