In de digitale uitgave van Europa Press van 25 november is een artikel opgenomen met als titel Si la gente supiera cómo afectará la pobreza a su vida, se manifestaría [Als de mensen wisten, wat voor invloed de armoede op hun leven heeft, zouden ze wel van zich laten horen]. ... Ik begin deze overpeinzing met dit artikel, maar ik zou net zo goed hebben kunnen beginnen met een ander artikel, zoals ze dagelijks verschijnen in de pers, radio, televisie of zelfs in uitstekend opgezette filosofische conferenties (grote zalen, uitmuntend gestoffeerd met hun obligate aankleding...) en elke deelnemer aan de conferentie met zijn schitterende auto die hem aan de uitgang van de zaal opwacht om hem na de conferentie terug te brengen naar zijn hypocriete burgerlijke klasse om daar te kunnen blijven genieten van de meest absurde artikelen die deze maatschappij te bieden heeft (zijn chalet, plasma-TV, overvolle voorraadkasten met alle producten waarvoor de bedrijven - juist die bedrijven die we dag na dag aanklagen vanwege hun monocultuur - de volkeren in Afrika en Azië ruïneren en hun toekomst vernietigen en zo bijdragen aan wat de rest van hun collega-filosofen en de overige "weldenkenden" later in een andere conferentie zullen analyseren en zullen benoemen als "pobre mundo rico" [arme rijke wereld].
En in feite ontmoeten we de "realities" ... overal waar we gaan.
We lijden aan wat sommigen een "klimaatverandering" noemen; ik zou, denk ik, spreken over de "evolutie van de consumptiemaatschappij"... dat hangt af van de premissen, van onze uitgangspunten. ... Velen hebben nu de mond vol van woorden als "democratie", "gelijkheid", "solidariteit", "duurzaam milieu", "ecologie". Dat doet me denken aan dat liedje, dat sommigen van jullie je nog wel zult herinneren: "Parole, parole" van Dalida en Alain Delon.
Welnu!
Laat ik verder gaan. Midden in de maand november worden we gewaarschuwd voor de achteruitgang van het milieu en erop gewezen dat wij deze achteruitgang kunnen afremmen, zodat (bijv.) "onze rivieren niet droogvallen, dat de woestijnvorming niet doorzet... enz., enz., enz.". Daarvoor wordt ons geweten bijna "gemarteld" met eisen dat we afstand moeten doen van de belangrijkste dingen in ons leven, zoals bijv. douchen in plaats van een bad nemen (niet erg toch?), omdat we anders de rivier bij onze steden laten uitdrogen. Maar er wordt niet met dezelfde duidelijkheid bij gezegd, dat in diezelfde rivier de electriciteitsmaatschappij van dienst, als ze niet over genoeg water kan beschikken, geen "monopoly" kan spelen op de beurs om een concurrerende maatschappij, met toevallig zijn sluisdeuren op een andere rivier, kapot te maken. Dezen zijn het die willen dat we hen met onze "milieu-solidariteit" helpen om steeds voldoende water te hebben, zodat ze, wanneer ze in het spelletje aan de beurt zijn, het overschot kunnen wegdoen om zo hun kilowatts te blijven verkopen aan de door de energiemarkt opgelegde prijzen. Zo kunnen ze allemaal hun "economische partij" blijven spelen.
En intussen, dat spreekt vanzelf, blijven diezelfde dorpen, die vroeger arm waren (op een paar arbeidsplaatsen na, die de bedrijven in de regio beloven te zullen creëren) nog steeds arm. Bij hun vroegere ellende worden nu echter ook nog de rampen gevoegd die ten behoeve van deze manipulatie naar willekeur op het milieu worden losgelaten, uiteraard voor het geldelijk gewin van de bedrijven, dat gerechtvaardigd wordt in verband met de noodzaak van de handhaving van de consumptiemaatschappij...
Nee dus!! Zijn wij dan niet democratisch? Voelen we ons dan niet betrokken? Hebben wij niet de mogelijkheid om niet bij de hard-line politieke partijen (godsdiensten) te horen? Vinden we onszelf niet geëvolueerd en intelligent? Moet er soms bij elk van ons een "denkchip" worden geplaatst?
LATEN WE NADENKEN!...
Laten we een eind maken aan die schijnvertoning. Laten we onze steden bevrijden van energieverspilling en -geknoei. Gaan onze steden niet gebukt onder "lichtvervuiling"? Of moeten we het maar gewoon "vervuiling" noemen - in plaats van wat de regeringen en het economische stelsel vinden dat het is? Zouden we niet ook weer eens moeten nadenken over een heleboel andere dingen?
De rest van het artikel kunnen we allemaal zelf schrijven. Maar om te eindigen wil ik een uitspraak aanhalen uit de eindejaarstoespraak van een leraar Filosofie voor zijn leerlingen (waarvan ik de grote eer heb gehad er een te zijn geweest), waaruit wij leerden, aan de hand van het voorbeeld dat hij zelf gaf, wat het woord "betrokkenheid" werkelijk betekent: wees jezelf!
Zijn volledige boodschap kun je lezen op de eigen website van de auteur, Miguel Cobaleda.
© 2007 - Victoria
Geen opmerkingen:
Een reactie posten