Krokodilletranen

Gisteren schreef ik al over de huilebalk Bush. Vandaag ging in de Spits briefschrijver M. Heuer uit Zaandam onder de titel De krokodillentranen van de president van de VS daar verder op in. Lees mee, want het is een brief die ik graag geschreven zou willen hebben:

Dat Bush vaak huilt, kan ik me heel goed voorstellen. Jammer genoeg zijn het geen tranen voor de onschuldige burgerslachtoffers in Irak. Evenmin zijn het tranen voor de ruim 3000 mannen en vrouwen in Amerikaanse legereenheden die sinds 2003 het leven hebben gelaten voor wat destijds werd bestempeld als een 'cakewalk' [was dat geen 'walk through'?]. Het zijn ook geen tranen voor de bevolking van New Orleans die nog immer gebukt gaat onder de gevolgen van de orkaan Katrina.

Nee, de tranen van Bush zijn tranen van frustratie omdat zijn duivelse plannetjes elke keer weer mislukken. Het snel omverwerpen van het regime van Saddam Hussein en het winnen van de 'hearts and minds' van de Irakezen blijken een moeras, waarbij elke genomen stap één in de verkeerde richting lijkt te zijn.

Al Bush zijn neo-conservatieve vriendjes zijn niet meer. Zelfs God schijnt niet meer on speaking terms met George te zijn. En of dat alles nog niet genoeg is, zijn zijn dreigementen aan Iran aan dovemansoren gericht, stevenen de VS af op een economische crisis en lijken de Taliban niet te stuiten.

George moet zo langzamerhand beginnen te denken dat wat hij heeft stukgemaakt, niet meer gerepareerd kan worden. In zo'n geval is helemaal slopen de enige optie. Dat George in zijn val de rest van de wereld meesleept, deert hem niet. Hij zal er geen traan om laten.