donderdag 6 september 2007

Over wijn en water

Maxime Verhagen (CDA, minister van Buitenlandse Zaken in het IVe Balkenkabinet) vindt nog steeds dat "contact met de radicale Hamas onacceptabel is zolang deze beweging het geweld niet afzweert". (ANP via o.a. de Spits vandaag)

Het is me toch wat met die Verhagen: hij preekt water, maar doet zich zelf te goed aan wijn.

Waarom wil het Nederlandse régime wel praten met het even radicale régime van George Bush - sterker nog: beschouwt het deze Bush als een bevriend staatshoofd - sterker nog neemt het deel aan de alleen op kapitalistische gronden te verklaren oorlogsavonturen van het régime Bush?

Hamas, ik zal het nog maar eens uitleggen (bij het CDA dringt de waarheid niet zo goed door, omdat ze daar alleen (denken te) begrijpen wat in de gristelijke interpretatie van gods eigen sprookjesboek -de bijbel- staat): Hamas is een politieke partij, die verleden jaar -op objectief eerlijke wijze- de verkiezingen won in de Palestijnse gebieden en dus de regering zou moeten vormen. Door de houding van de VS, die Israel weer aanstuurde, waarna Israel de EU weer aanstuurde, werd door Al Fatah na een staatsgreep de macht veroverd. Hamas is erin geslaagd die macht, althans in de Gaza-strook terug te veroveren.

Het feit dat Hamas radicale standpunten heeft, maakt de partij niet minder geschikt als gesprekspartner. Ook de PvdV en de SGP hebben radicale standpunten, maar dat impliceert niet automatisch dat ze daarom geïsoleerd moeten worden. Dat Hamas zich gewapenderhand verzet heeft tegen de Fatah-staatsgreep was (is) volstrekt legitiem. Zou het Nederlandse leger niet gewapenderhand ingrijpen, wanneer (uiteraard volstrekt hypothetisch) de VVD met de hulp van Verenigdestaatse legeronderdelen de macht in Nederland zou grijpen?

En tenslotte, waarom moet bij Hamas altijd de kwalificatie "radicaal" gebruikt worden? Objectiviteit (en zelfs een poging daartoe) is bar ver te zoeken bij het ANP en de gelijkgeschakelde Nederlandse pers!

Toevallig bevat het september-nummer van Onze taal een verhelderend artikel van Joris Luyendijk over "hoe namen werken in conflictgebieden".

Geen opmerkingen: