Louis Davids had het al door!

Het is op ons kleine wereldje een beetje raar gesteld,
want de ene mens neemt veel te grote happen.
De een woont in een villa en de ander bij de belt
en die moet zich op zijn teentjes laten trappen.
De ene slaat zijn slag, doet wat ie soms niet mag
en de andere, dat is een feit, betaalt soms het gelag.

Dat is die kleine man, die kleine burgerman,
zo'n hele kleine man met 'n confectiepakkie an.
De man die niks meer dragen kan blijft altijd onder Jan,
zo'n hongerlijer, zenuwenlijer van een kleine man.

De verkiezingen in Holland zijn altijd grote pret,
want dan hoor je onze heren kandidaten
elkaar uitschelden voor leugenaar, voor schoffie enzovoorts,
zoeken gaatjes om hun gifgas uit te laten.
En zitten ze op hun stoel, hoe veilig zo'n gevoel,
wie moet de rekening betalen voor hun grote sm... mond?

Dat is die kleine man, die kleine burgerman,
die doodgewone man met 'n confectiepakkie an.
De man met zo'n 18-gulden C&A-tje an,
zo'n zenuwenlijer, hongerlijer van een kleine man.

De minister van defensie vraagt weer onderzeeërs aan,
mocht een vreemdeling zich met de Oost bemoeien.
En als wij die vloot dan hebben en d'r komt een beetje mot,
kunnen wij d'r in de Amstel mee gaan roeien.
Dat heet voor 't ideaal, voor Neerlands groot en taal,
maar wie betaalt 't pakkie van de vice-admiraal?

Dat is die kleine man, die kleine burgerman,
die doodgewone man met 'n confectiepakkie an.
Zo'n ordinaire man met van die Bata-schoentjes an,
Zo'n zenuwenlijer, minimumlijer van een kleine man.

[...]

(Eerste drie coupletten van De kleine man (1929) van Louis Davids, tekst en muziek van Louis Davids en Jacques van Tol)