Punten en komma's (gastkolom)

Voor ons is een komma een leesteken dat gebruikt wordt om een korte pauze in een zin aan te geven. Soms gebruiken we ook wel eens twee komma’s [aanhalings- en sluittekens - Dwarslezer] bij een commentaar, uitleg of nadere uitwerking van iets dat we gezegd of geschreven hebben.

Op dit punt aangekomen kunnen we begrijpen dat, zoals we bij andere gelegenheden al hebben aangegeven, het noodzakelijk is, of zelfs (in bepaalde maatschappelijke kringen) bijna onontbeerlijk de taal accuraat te gebruiken om geen misverstanden te creëren of daartoe aanleiding te geven.

Nog maar eens een keer is het de beurt aan de regering van Bush. Ik verwijs er hierbij naar dat we ons, zoals u weet, bevinden in de periode van de verkiezingscampagne (november is de voor verkiezingen gekozen maand) en dat in deze dagen alle, werkelijk alle kandidaten, nu meer dan ooit, in het blikveld staan van miljoenen lezers en kijkers. Dit is voor velen van ons een geluk en een bezwaar voor velen hunner (de politici). In slechts enkele dagen moeten we, tussen beledigingen en willekeurig gezichtsverlies van kandidaten aan beide zijden, tussen de regels door lezen en luisteren, want daar vinden we de ware kern van de politiek.

Zo sprak bijvoorbeeld, bijna tien dagen geleden, George Bush een zin uit die hij al in een CNN-interview gebruikt had: “We gaan de Irakezen helpen. We mogen niet vergeten dat twaalf miljoen van hen gekozen hebben in de verkiezingen van december 2005. Nu lijkt het alsof er al tien jaar voorbij is, maar wanneer de geschiedenis geschreven wordt zal het niet meer zijn dan een komma.” Toen de president van Noord-Amerika vier dagen geleden in Arizona nog eens verwees naar dezelfde geschiedenis, citeerde hij bijna zichzelf en gaf hij aan: “Wanneer dit hoofdstuk van de geschiedenis geschreven wordt, zal het een komma zijn: de Irakezen hebben gestemd, komma, en de V.S. begrepen dat Irak een centraal front was in de oorlog tegen het terrorisme en hielpen deze jonge democratie om tot bloei te komen.”

Beste lezers, wat er werkelijk aan de hand is, steeds wanneer we een dergelijk bericht lezen waarin verwezen wordt naar de lompheid van Bush, is dat we ons blijven verbazen dat een figuur die regeert over een land van de grootte van Noord-Amerika, ongestraft dit soort zinnen kan uitspreken zonder dat er niet alleen niet minstens enkele honderden mensen met beide handen naar het hoofd grijpen over die stommiteit, maar dat de toehoorders rondom Bush passief blijven.

Het lijkt duidelijk, zoals donderdag Tony Snow (woordvoerder van het Witte Huis) uitlegde, dat Bush niet wilde zeggen dat de oorlog in Irak een komma is in de geschiedenis van de mensheid en het is ook niet erg waarschijnlijk dat hij bedoelde dat de periode van de Irakese verkiezingen tot nu een komma in de geschiedenis zou kunnen zijn. Het is heel erg goed mogelijk dat hij nergens naar verwijst, want ik twijfel eraan of hij wel in staat is ergens naar te verwijzen (en tegenwoordig schijn ik niet de enige te zijn die daarvan overtuigd is).

Het is duidelijk dat Bush en zijn regering de troefkaarten van de veiligheid en het terrorisme zullen moeten blijven gebruiken om hun vooruitzichten voor de verkiezingen te verbeteren (u hebt beslist ook al gelezen over een muur die ze aan de grens met Mexico willen bouwen).

Het is, in ieder geval vanuit Europa, duidelijk dat de oppositie niet mag zwijgen zoals in 2002 en 2004, want nadenken over de oorlog in Irak, over de bouw van muren, over de gegevens van vliegpassagiers, is van groot belang voor de publieke opinie, vooral ook omdat de door de huidige Noordamerikaanse regering gekozen voorbeelden en daden niet de meest gelukkige en meest geschikte zijn voor de taak die zij zich gesteld heeft. Ik veronderstel: de verkiezingen winnen. Denkt u niet?

Het is een feit dat de oorlog in Irak ter plaatse “officieel” (ik wil er niet aan denken hoevelen niet geregistreerd zijn) meer dan vijfentwintighonderd Noordamerikaanse levens heeft gekost, er meer dan twintigduizend gewond zijn, terwijl de rechten van tienduizenden Irakezen beknot zijn.

Het is een feit, en hier weten wij dat en kunnen we het uitleggen, dat de huidige Noordamerikaanse regering, met Bush als president aan het hoofd, zich niet beperkt tot grammaticale fouten met punten en komma’s. Het betreft een regering die niet functioneert, een regering die moet veranderen, een historisch moment waarop de koers van Noord-Amerika gewijzigd kan worden. Waar wachten ze op?
© Cristina Caramés Espada (columniste bij het Diario de Ferrol); vertaald en gepubliceerd met haar toestemming.