De door iedereen (behalve door het Balk-en-Zwam-kabinetje en de aandeelhouders van de verzekeringsmaatschappijen) gevreesde Zorgverzekeringswet, die op 1 januari a.s. van kracht wordt, maakt het leven niet alleen een hoop riskanter (terwijl tot op heden medici bepalen welke verzorging wij nodig hebben en krijgen, wordt die beslissing vanaf 1 januari genomen door de verzekeraars, zodat je maar moet afwachten of je voor behandeling en/of voor medicijnen in aanmerking komt), maar ook een hoop gecompliceerder.
Aangezien de op te brengen premie voor veel mensen aanzienlijk hoger wordt dan ze nu gewend zijn, heeft het regime een compensatieregeling ingevoerd. Uiteraard moeten de mensen deze compensatie zelf aanvragen bij de belastingdienst. En wanneer mensen dat niet doen (wat te denken van ouderen, die nu al gek worden van alle papieren die ze krijgen?) is het heel simpel wanneer ze niet genoeg geld hebben om menswaardig te kunnen leven: het is gewoon hun eigen schuld, dan hadden ze hun 'zorgtoeslag' maar moeten aanvragen.
Vandaag belicht Trouw nog een andere groep bedreigden: de in het buitenland wonende gepensioneerden, met name die in Spanje (daar alleen zijn dat er al zo'n 100.000). Tot op heden kunnen zij op grond van de AWBZ (Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten) bij afhankelijkheid van langdurige zorg in principe terecht bij particuliere instellingen, maar wanneer die zorgbehoefte na 1 januari ontstaat, blijft hun in de praktijk niets anders over dan naar Nederland terug te keren, ofwel zich nu al particulier te verzekeren. Dit is echter ook niet altijd een optie, omdat velen alleen een AOW-pensioen (door Trouw hier abusievelijk WAO genoemd) ontvangen.
De woordvoerder van minister Hoogervorst vindt het wel vervelend voor de slachtoffers van het beleid, "Maar we moeten ergens een grens trekken."
Trouw citeert ook nog Redjinder Thakoersingh, de directeur van de instelling Residencia Rojales (in Spanje), die vindt dat Hoogervorst „het kind met het badwater weggooit”, want „De minister gaat voorbij aan de twintig procent kosten die hij bespaart per geïndiceerde.”
En dat geeft weer precies aan hoe dom dit regime is. In hun blinde streven naar beperking van uitgaven zijn ze te bijziend om te begrijpen wat voor consequenties hun maatregelen elders hebben. In dit geval is dat nog eens des te schrijnender, omdat grote groepen mensen hiervan de dupe zijn.
Wat mijzelf betreft is de 'grens' van de ministeriële spreekbuis al jaren geleden bereikt: dumpen die hele club, niet met het badwater, maar meteen het riool in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten