ICT-euro's, zoutjes voor het graaivolk

In het kader van de aan anderen beschikbaar gestelde bandbreedte, is hier een bijdrage van gastschrijver, drs. jan-piet zondervan:

Spannend verhaal las ik vanochtend (Trouw, 12 juli, Een dure cursus, maar nog steeds geen baan), een jongensboek in een ingewikkelde doolhof, tot ik erachter kwam dat alle hoofdrollen waren weggelegd voor volwassenen. Toen begreep ik ook dat het niet verzonnen was, en dat het over frauderen en het jatten van veel geld ging.

Precies een week geleden had ik het (ook in een gastbijdrage hier) over onder andere het UWV als vage club dankzij meestervervager De Kneus. Nu moet ik constateren dat de gelegenheid wederom de dief maakte, mede dankzij die De Kneus, al was het bedrog van de club van Lowieke Spaanplaat (o.a. "www.talentis.nl", "www.voi.nl", "www.caict.nl", "www.jobrotation.de", ""www.job-rotation.cz", van de meeste is hij 'manager'), Rotte Hoermans (o.a. "www.pragmation.nl", "www.it-meester.nl" met of zonder streepje) en Hannes Hogetoren (o.a. "www.lf.nl") al ruim vóór Balk I aan de gang (en dat deel kunnen we dus niet in de schoenen van De Kneus schuiven). Alle organisaties die bij genoemde websites horen verdienen het om met een vlooienkam bekeken te worden. Dat lijkt me een uitstekende taak voor de inspectiediensten van UWV en CWI, voorzover die zelf geen boter op het hoofd hebben.

De vraag blijft natuurlijk in hoeverre het opgerakelde vuil een uitsluitend Nederlands fraudegeval is en of dit niet slechts een klein deel maar is van het boven water uitstekende deel van de spreekwoordelijke (en in nevelen gehulde) ijsberg (er zijn 'learning factory'-s te vinden in Engeland, de V.S., Brazilië, Duitsland, Zwitserland, Italië, Finland, om wat plekken te noemen, maar de vraag is of dat wel één bedrijf is), een aantal van de 'leerfabrieken' bevindt zich in euro-landen. Dat hoef ik toch niet duidelijker te maken, hè?

Door op het WereldWijde Web wat rond te klikken kwam ik erachter dat het drietal Spaanplaat, Hoermans en Hogetoren een eigen web van elkaar stimulerende bedrijven (met daaraan opgehangen websites) hebben gecreëerd in de loop van de jaren, maar ik heb nog niet gevonden, waar ze elkaar van kennen (misschien van een spoedcursus "effectief verduisteren voor maffiosi"). Het gemak waarmee door deze drie rampfiguren (en nog wat randdebielen die mogelijk niet eens in de gaten hebben wat er gebeurt) bedrijven worden opgericht en subsidies geïncasseerd, waarop er vervolgens net zo gemakkelijk schuldloos gefailleerd wordt, maakt me nieuwsgierig naar hoeveel meer projecten er inmiddels weer opgezet zijn, enzovoort. Ik zou zo zeggen, opzouten die hap.

Hoe zit het eigenlijk met de (hoofdelijke) aansprakelijkheid van bestuursleden bij (zelf-geïnitieerde) faillissementen, en zeker als er het vermoeden of bewijs bestaat van onbehoorlijk bestuur? En hoe kan het dat figuren van het ene gefailleerde bedrijf doorstarten in het volgende bedrijf dat vervolgens failliet gaat, in het volgende bedrijf dat vervolgens failliet gaat, in het volgende bedrijf dat vervolgens failliet gaat, begrijp je waar ik heen wil? Me dunkt dat hier toch minstens in een achterafkamertje een alarmbelletje zou moeten gaan rinkelen, maar misschien is Vrouwe Justitia niet alleen blind, maar ook stokdoof.

Als Hoermans net zo goed omgaat met de kinderen van de voetbalclub en de handbalvereniging in zijn woonplaats als met het van anderen afgetroggelde geld (veel foezelen in het donker dus), zie ik een reuze toekomst als pedofiel voor hem, in de bak (beetje zouteloze grap misschien?). Mocht hij daar overigens met zijn vriendjes Spaanplaat en Hogetoren (om een of andere willekéúrige reden) gelijktijdig in komen, dan stel ik voor dat die drie óf samen in een éénpersoonscel worden ondergebracht (om eindelijk zonder al te veel omwegen van elkaar te kunnen genieten), óf dat het hen onmogelijk gemaakt wordt om contact met elkaar te hebben (zelfs niet met omwegen, want ze zijn min of meer gespecialiseerd in het creëren van ondoorzichtige netwerken).

Cursist Marcel constateert dat hij ten onrechte fotokopieën krijgt van een boek dat gewoon in de handel is. Oeps, foutje. Dat vindt de uitgever van het boek niet, dus worden er snel wat 'échte' exemplaren aangeschaft. De vraag is natuurlijk (ervan uitgaande dat alle cursisten hetzelfde lesmateriaal kregen, aangezien de docenten zelf niet zo gek veel wisten) of er toen voor iedereen een boek is besteld (minimaal 350 dus), kan iemand dat bij de uitgever navragen? En hoe zit het met de rest van het (voor andere vakken) uitgereikte lesmateriaal, ook fotokopieën van volledige boeken?

Van cursiste Reine Wetstèle vind ik het dapper dat ze zich niet liet intimideren door de IT Knechters, maar in tegenstelling daarvan, zo lees ik, met open vizier de strijd aanging.
Om met een veel te zoute reclametekst te eindigen: "Dat zouden meer mensen moeten doen".