Gelukkig is de aanblik van Amerika veranderd. Niet helemaal of radicaal maar het is een begin, vindt u niet? En natuurlijk moeten, beste lezers, oorlogen betaald worden (recentelijk via de stembus). De kortzichtigheid, de leugens, de willekeur, de misbruiken..., weet u het nog? Hetzelfde gebeurde in Spanje in maart 2004. Natuurlijk zijn er hier bepaalde mensen die het toen hadden over een complot.
En, of we het nou geloven of niet, de radicale acties van Bush en zijn volgelingen de laatste tijd hebben gevolgen gehad die zich vertaald hebben in de stembussen in de VS (en niet alleen daar). De preventieve oorlogen, het feit dat de regering martelingen toestaat en aanmoedigt, de verdwijning (om niet te zeggen de afwezigheid) van de rechten van gevangenen, het feit dat de macht van de president de rechtsprekende en de wetgevende macht overheerst, het gegeven dat de volgelingen en de fans van Bush de redders van de mensheid zouden zijn terwijl een vage vijand hen voor een onbepaalde tijd bedreigt... dat alles... al die parels zijn beëindigd met de conservatieve revolutie en met de neocons die met hun extravagante theorieën een Bush aanmoedigden, die elke dag steeds absurdere dingen uitkraamde.
Deze verkiezingsuitslag is - en we moeten ons niet laten misleiden door de euforie van het moment - geen volledige triomf van de democraten op de republikeinen. Nee, het is veeleer de ondergang van de regering van Bush en van zijn manier van politiek bedrijven. De kiezers hebben Rumsfeld, Bush, Rove willen straffen; ze hebben nee willen zeggen tegen een wrede, lange en niet doeltreffende oorlog. Ze hebben nee willen zeggen (dat was ook zo in Spanje) tegen een in dat land ongebruikelijke politieke radicalisatie naar rechts.
Het maakt geen verschil dat Bush nu in het openbaar zegt dat hij de zorg van de burgers voor de oorlog in Irak begrijpt, het maakt geen verschil dat hij bemoedigende boodschappen naar de soldaten stuurt en hun, vanaf zijn luie stoel in het Witte Huis, zegt dat hij hen niet in de steek zal laten. Gedurende de laatste twaalf maanden is de hoofdzorg van de Noord-Amerikaanse burgers de oorlog in Irak geweest; een zorg die Bush, tot aan deze mid-term verkiezingen, naast zich neer kon leggen.
Maar de zaken zijn veranderd omdat de burgers gesproken hebben door tegen Bush te stemmen; naast duizenden andere redenen omdat velen bang zijn dat Irak verandert in een ander Vietnam, waarvan veel burgers zich nog steeds herinneren dat het het langste conflict is geweest waaraan Noord-Amerika heeft deelgenomen, dat het hun eerste nederlaag was en een van de meest onverbiddelijke wanklanken die hun nationale trots vernederd heeft.
De kiezers hebben de periode Bush afgesloten, zij hebben (op overweldigende wijze en op de beste manier waarop dat op dit moment mogelijk is) via de stembus laten weten dat niemand die bij zijn verstand is, op dit moment nog kan volhouden dat de oorlog geen vergissing was, als er al geen sprake was van bedrog. Doet dit u ergens aan denken? Kunt u de parallellen ontdekken? Het gaat uiteindelijk om het eind van een bepaalde werkwijze, werkmethode, het gaat om het eind van de ongestraftheid in het leiderschap. Het kan niet, beste mensen; niet alles is toegestaan. Gelukkig hebben de daden nog consequenties. Bush (net zoals sommige van zijn maatjes al eerder) moet begrijpen dat de spelregels veranderd zijn.
En zelfs dan, met zijn grapjes als afscherming, probeerde hij zijn flagrante politieke vernedering te verhullen door te pronken met wat hij is: een domme, gewelddadige en labiele paljas met macho-trekjes (een toonbeeld van deugden, dat valt toch niet te ontkennen) toen hij verklaarde dat Pelosi (de komende voorzitter van het Huis van Afgevaardigden) zich teveel gehaast had om de maat te nemen voor de nieuwe gordijnen van haar kantoor en dat hijzelf haar een binnenhuisarchitect (een republikein, uiteraard) kon aanbevelen om haar te helpen. Wat een kudde politici, wat een schande.
Maar afgezien van de stomheid waarmee ik geslagen ben door het erfgoed van deze personages moet gezegd worden, dat nu het belangrijkste is dat de republikeinen de verkiezingen verloren hebben. Voel je vernederd, Bush met je hofhouding van volgelingen. Tussentijdse verkiezingen, ja; maar wél verloren!
©2006 by Cristina Caramés Espada, kolumniste bij de Diario de Ferrol; vertaald en gepubliceerd met toestemming van de schrijfster.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten