Ik hoorde zojuist op het ANP Nieuws op de radio dat er onder de 150 Nederlanders in de regio Jogjakarta geen slachtoffers gevallen zijn bij de aardbeving aldaar. Er zijn weliswaar enkele duizenden slachtoffers, maar er zitten dus geen Nederlanders bij. Gelukkig, dan hoeven we ons niet meer druk te maken.
Ook hoorde ik trouwens dat het Nederlandse Rode Kruis een girorekening opengesteld heeft voor steun aan de slachtoffers. Met een beetje geluk wordt er door de Nederlandse bevolking wel weer 1½ miljoen Euro bij elkaar geschraapt, net als onlangs voor de overstromingen in Suriname, want bij rampen zijn Nederlanders altijd extreem gul: bijna € 0,10 per inwoner! Daar mogen we wel trots op zijn!
1 opmerking:
te kort door de bocht, en dan sla je om
Voor iemand die vindt dat statistieken bij voorkeur verkeerd geïnterpreteerd worden, moet me van het hart, valt u nu zelf erg hard door de mand, meneer Dwarslezer.
Volgens mij zijn Nederlanders niet extreem gul bij rampen die henzelf gelukkig alweer niet overkomen zijn:
[1] een deel van de giften wordt verstrekt met het oog op belastingvermindering en dat lijkt me koel en berekenend in plaats van meevoelend;
[2] sommige mensen die een paar euro geven, zouden graag dieper in de buidel getast hebben, maar het is hen onmogelijk vanwege de uitzuigpolitiek die het huidige schrikbewind al jaren met grof gemak toepast, waardoor die mensen (de verarmde gevers, niet de gore plukkers, want dat zijn nauwelijks mensen) moeite hebben om een enigszins leefbare omgeving voor zichzelf te handhaven;
[3] er zijn mensen die graag zouden willen geven, maar die niet durven, omdat ze vrezen dat hun goedbedoelde giften aan vuile strijkstokken blijven hangen (en hoe zouden ze nou toch op dat idee gekomen zijn?).
En in deze groffe verdeling van de Nederlandse bevolking heb ik enkele groepen niet benoemd, mensen die het hart wel op de goede plaats hebben en naar vermogen doneren. Soms houdt dat in, dat er aan de huidige ramp geen geld te spenderen valt, omdat de vorige ramp het volle pond gekregen heeft, en waarom ook niet, je geeft toch niet terwijl je er rekening mee houdt dat er mogelijk ... o, juist ja.
Wat mijzelf aangaat: ook de slachtoffers van deze ramp zullen buiten mij om op de been geholpen moeten worden, maar de daklozen in mijn buurt hebben mijn voortdurende aandacht, en als ik iemand in concreto kan helpen, zal ik dat (meestal, moet ik er bij zeggen) niet nalaten.
Als lezer zult u mij niet gauw kwijtraken, meneer.
Met vriendelijke groet,
Karel te Zonderen
Een reactie posten