Kenya heeft diplomatieke betrekkingen aangeknoopt met de Democratische Arabische Republiek Sahrawi (meldt het ANP), die in 1976 door de bevrijdingsbeweging Polisario (met één -s-, beste mensen van het ANP!) opgericht werd, maar die nog steeds geen daadwerkelijke controle uitoefent over haar eigen grondgebied, de Westelijke Sahara.
Toen Spanje in 1975 (nog onder dictator Franco) het gebied de onafhankelijkheid gaf, waren Marokko en Mauretanië er als de kippen bij om het gebied te bezetten, zogenaamd op historische gronden, maar in feite omdat het de grootste leverancier van fosfaten ter wereld is. Mauretanië had na enkele jaren genoeg van dit geldverslindende avontuur, maar Marokko annexeerde toen ook het door Mauretanië verlaten deel.
Al vlak na de bezetting van het gebied door Marokko wilde de VN een referendum houden onder de inheemse bevolking om vast te stellen of deze daadwerkelijk bij Marokko wilde horen. Dit referendum is nog steeds niet gehouden, maar de Marokkaanse overheid heeft sedertdien ongelooflijke bedragen uitgegeven om Marokkanen te bewegen zich in de Westelijke Sahara te vestigen, ongetwijfeld om zo de inheemse bevolking te overschaduwen en bij een eventueel referendum de zogenaamde historische rechten van Marokko te laten bevestigen.
Intussen beschouwt de Marokkaanse overheid het gebied al als een onderdeel van Marokko, hetgeen enkele maanden geleden nog leidde tot een conflict met de organisatoren van een expositie in de Nieuwe Kerk in Amsterdam naar aanleiding van 400 (?) jaar betrekkingen tussen Nederland en Marokko. In de catalogus van de expositie was een kaartje van Marokko opgenomen, conform de visie van de Nederlandse overheid, waarbij de Westelijke Sahara gescheiden was van Marokko. De Marokkaanse overheid chanteerde de organisatie met het dreigement tentoongestelde stukken van de expositie te verwijderen, waardoor de organisatie zich verplicht voelde om een aan de Marokkaanse eisen aangepast kaartje over het oorspronkelijke kaartje te plakken.
Marokko toont tal van hoopgevende en uiterst positieve ontwikkelingen, maar op het gebied van de Westelijke Sahara blijft het zich vastklampen aan zogenaamd historische claims. De diplomatieke consequenties daarvan zijn kennelijk een aanvaardbare prijs (zoals ook in juli 2002 bleek toen Marokko het eilandje Perejil -niet veel meer dan een rots- bezette, dat op grond van de bestaande verdragen onder Spaanse jurisdictie valt).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten