Leesadvies voor complotdenkers, goedgelovigen en alle andere mensen!

Op 27 november 2021 overleed de Spaanse schrijfster Almudena Grandes - die ook een indrukwekkende serie romans geschreven heeft over de Spaanse Burgeroorlog en de daarop volgende dictatuur van Franco, onder de titel Episodios de una guerra interminable (Episodes van een oneindige oorlog), waarvan intussen ook enkele delen in het Nederlands gepubliceerd zijn).

Toen het Covid19-virus toesloeg vond ze de Spaanse maatregelen (zie bijv. de Volkskrant van 29.03.2020) -nog strenger dan die in Nederland- enorm bedreigend, evenals de gelatenheid waarmee de grote meerderheid van de Spaanse bevolking zich daaraan onderwierp.

Ze begon daarom aan een griezelige roman (Todo va a mejorar - "Alles zal goed komen"), waarin ze beschrijft hoe de Spaanse overheid (maar natuurlijk ook die van andere landen) misbruik zou kunnen maken van rampen om de burgerlijke vrijheden te beperken of af te schaffen en hoe mensen zich daaraan gewennen. Aan de hand van haar aantekeningen is het laatste deel van deze roman voltooid door Luis García Montero, de partner van Almudena Grandes. Voorzover als mij bekend is deze roman nog niet vertaald in het Nederlands, maar ik zou die -om zijn actualiteit- aan iedereen willen aanbevelen!

Hetzelfde gebeurde in de Verenigde Staten na de aanslagen van 11 september 2001, waarna de overheid o.a. "tijdelijk" (maar nog steeds van kracht) de Patriot Act invoerde.

Naomi Klein schreef over de manieren waarop overheden misbruik maken van rampen The Shock Doctrine (2007), en eerder al verwees David Ray Griffin concreet naar de aanslagen van "9/11" in zijn The New Pearl Harbor (2004). De titel van dit boek is afgeleid van de Japanse aanval op Pearl Harbor, waarvan intussen duidelijk is geworden dat de Verenigdestaatse overheid al vóór die aanval op de hoogte was van de Japanse plannen, maar dat daar niets tegen gedaan werd om zo bij de bevolking draagvlak te creëren voor Verenigdestaatse deelname aan de oorlog tegen Duitsland, Italië en Japan.

De kiezer heeft zeker niet altijd gelijk!

 Thijs Broer geeft vandaag te kennen ¨Nee, de kiezer heeft niet altijd gelijk" (Vrij Nederland), en dat is volstrekt terecht. Eerlijk gezegd begrijp ik niet dat dat nog nader toegelicht moet worden, maar gezien de verkiezingsresultaten van de laatste decennia is niet te ontkomen aan de conclusie dat dit nog niet is doorgedrongen tot het gros van de kiezers, want die blijven keer op keer hun stem uitbrengen op partijen (politici) die belangen hebben die niet de belangen zijn van de meeste kiezers.

Vreemd is dat niet, want in Nederland wordt, vanaf eind jaren 1970, de tijd van de onlangs overleden Dries van Agt (KVP/CDA) een erg misselijk spelletje gespeeld, en eigenlijk al daarvóór, sluipend, met de invoering in 1963 van de Mammoetwet (officiële naam: Wet op het Voortgezet Onderwijs), waarmee een einde is gemaakt aan een onderwijsstelsel dat bedoeld was om de leerlingen (en dus de bevolking) te leren nadenken. Steeds meer leidt het Nederlandse onderwijs op voor een carrière, waarmee men een zo "goed" mogelijk salaris (en een zo indrukwekkend mogelijke status) kan bereiken. Zo wordt de bevolking klaargestoomd voor een loopbaan als waardige consumenten. Immers, met een goed salaris kunnen zo veel mogelijk (en zo nieuw mogelijke) consumptiegoederen gekocht worden, tot meerdere winst voor de producenten (eigenlijk: de slavendrijvers) die de loonslaven steeds meer proberen uit te persen... Desondanks blijven die uitgeknepen arbeiders stemmen op dezelfde leugenachtige partijen, die telkens gouden bergen beloven, maar intussen de wetgeving blijven invoeren waarmee de arbeidende klasse verder kan worden uitgebuit.

Die dommakende politiek wordt ondersteund door het door de Romeinen al benoemde systeem van 'brood en spelen´: zorgen dat de bevolking geen honger lijdt en dat zij wordt afgeleid met verstrooiing, waarbij in onze tijd de TV een heel belangrijke rol speelt. Immers het hele jaar door wordt ons een stroom aan zogenaamde sport (Formule 1, voetballen, Wimbledon, Tour de France, Olympische spelen, enz.) via een veelvoud aan publieke en commerciële TV-zenders. En voor de enkelen die niet van 'sport' houden, zijn er (veelal Verenigdestaatse) soapseries, flauwe comedies en spelprogramma's, waaraan kennelijk ook veel mensen verslaafd zijn...