Hoe zwaar telt het menselijk leven in de Nederlandse politiek?

Als ik afga op twee berichten die ik vandaag in NRC/Handelsblad aantrof niet zo heel veel.

In het ene bericht wordt, aan de hand van het concept-verkiezingsprogramma van het CDA, aangestipt dat het CDA -als die christenfundamentalistische club tenminste na de verkiezingen iets te zeggen krijgt- vooral wil bezuinigen op het vlak van de sociale zekerheid, de zorg en de overheid zelf. Daarentegen wil het CDA niets doen aan de hypotheekrenteaftrek, die andere partijen (zoals SP, GroenLinks, D66 en PvdA) wel in meerdere of mindere mate aan willen pakken. Daarentegen wil de partij wel lastenverlichting [waarvan vooral het bedrijfsleven zal profiteren]. (NRC/Handelsblad, 29 maart 2010). De partij wil dus vooral doorgaan op de neoliberale tour van de laatste 15 jaar: verslechtering van de voorzieningen voor de werknemers en begunstiging van de kapitalisten.

Maar het kan nog erger: volgens de demissionaire ministers van oorlog, Van Middelkoop, en van buitenlandse zaken, Verhagen (resp. van de christenfundamentalische partijen ChristenUnie en CDA) mag er de komende jaren niet bezuinigd worden op het leger. Het zou nóg beter zijn als de begroting voor het leger verhoogd zou worden. (NRC/Handelsblad, 29 maart 2010)

Bij de christenfundamentalisten komt het er dus op neer dat er meer geld gestopt moet worden in de militaire moordmachine dan in de verzorging van de hulpbehoevende medemens.

Ik weet niet of het nog zin heeft om dit stelletje huichelachtige nep-christenen te herinneren aan wat er in hun heilige boek geschreven staat: "Voorwaar zeg ik u, voor zooveel gij dit één van deze mijne minste broeders gedaan hebt, zoo hebt gij dat mij gedaan." (Mattheüs, 25:40) En dan voor Middelkoop & Co. bovendien: "Want allen die het zwaard nemen, zullen door het zwaard vergaan." (Mattheüs, 26:52)

Wat wil Obama nou eigenlijk?

De afgelopen dagen kregen we de indruk dat er toch een beetje een frisse wind begon te waaien in Washington, althans ten opzichte van de Israelische vriendjes. Er waren wat harde woorden gevallen over de onophoudelijke diefstal van Palestijns grondgebied en Netanyahu was in Washington ook niet al te vriendelijk ontvangen door Obama (zie o.a. NRC/Handelsblad van 23 dezer).

Toch blijkt dat, terwijl Obama Netanyahu een foto-met-handdruk weigerde, het Pentagon en het Israelische leger een grote wapendeal aan het sluiten waren ter waarde van ongeveer 250 miljoen dollar. Daarnaast wordt er nog onderhandeld over de verkoop van Lockheed F35-gevechtsvliegtuigen (van meer dan 3 miljard dollar). (Haaretz, 25 maart 2010).

Laatste voorbereidingen voor de VS-aanval op Iran?

Onlangs werd een zending van 387 bunker busters, die oorspronkelijk voor Israel bestemd was, op last van Obama doorgestuurd naar de Verenigdestaatse militaire basis op de Britse kolonie Diego Garcia. In 2008 hadden de Verenigde Staten een Israelisch verzoek om deze wapens goedgekeurd. Deze zouden bestemd zijn voor het vernietigen van ondergrondse voorzieningen, o.a. met betrekking tot Iraanse kernwapens. Sinds zijn aantreden heeft Obama geen belangrijke Israelische verzoeken om wapentuig meer goedgekeurd. (World Tribune, 18 maart 2010).

Al op 14 maart 2010 berichtte de Schotse Herald over deze wapenlevering (in totaal 10 munitie-containers met ook nog ander wapentuig). De krant meldt dat, volgens experts, deze worden geïnstalleerd voor een aanval op de controversiële Iraanse nucleaire faciliteiten. Binnen enkele uren zouden 10.000 doelen in Iran kunnen worden gebombardeerd.
Alain Mackinnon, voorzitter van de Schotse Campaign for Nuclear Disarmament: "Het is duidelijk dat de VS-regering de oorlogstrommels blijft roeren over Iran, het meest recent in de verklaringen van de minister van Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton. Dit lijkt op deprimerende wijze op de rhetoriek die we vóór de oorlog in Irak in 2003 hoorden."
De VS-basis op Diego Garcia werd in 1991 en 2003 gebruikt voor aanvallen tegen Irak.

Bologna: pizza voor iedereen? (door Efrén Areskurriega y Juan Hernández*)

Het zijn de belangen van de heersende elites die beogen zich te beschermen tegen het collectieve belang. Waar is het democratiserende potentieel van het universitaire onderwijs en zijn vermogen om de muren tussen de sociale klassen te doorbreken?

Het zogenaamde Bologna-proces nadert, ook al is het nog niet volledig gerealiseerd, zijn hypothetisch eindpunt. Nadat in zijn naam gedurende een decennium hervormingen zijn ingevoerd in de structuur van het hoger onderwijs, is nu het moment aangebroken om het in werking te doen treden. Dit Bologna-proces, dat formeel niet in het kader van de EU verloopt en dat vrijwillig is, heeft een nauwe band met het neoliberale model in Europa. De commercialisering en het concurrentievermogen vormen de achtergrond waartegen het Bologna-proces gebouwd is, dat een verdere schakel is in een Europees project dat meer dan ooit op de markt gericht is. Toch variëren de hierboven beschreven trends in intensiteit, afhankelijk van de landen en universiteiten.

Bovendien begint het idee, dat in principe neutraal is, voor het homologeren van titels en voor het bevorderen van de mobiliteit van studenten in de Europese Unie, aan kracht in te boeten en wordt het vervangen door het idee van het ondergeschikt maken van het universitaire onderwijs aan de behoeften van de markt en van het kapitaal. Daarom wordt niet voorzien in de noodzakelijke verhoging van de overheidsuitgaven; integendeel, gepoogd wordt de privé financiëring te bevorderen en de academische kennis aan te passen aan de handelslogica en aan de privé winst.

Hoewel in een aantal Europese landen, zoals Denemarken, Finland en Zweden, het hoger onderwijs nog volledig gefinancierd wordt uit de publieke middelen, dringen de nieuwe door Bologna aangestuurde meningen aan op het verwerven van private middelen, het mæcenaat en de instelling van directe transacties met afnemers van de universitaire diensten. Op deze manier wordt het steeds noodzakelijker om het collegegeld te verhogen, hetgeen -wordt gezegd- gepaard gaat met een verhoging van de studiebeurzen; in de praktijk wordt echter gekozen voor de optie van leningen als alternatief voor de studiebeurzen. De openbaarmaking van het officiële 'master'-onderwijs, ter vervanging van de oude privé 'masters' en 'eigen titels', die we als positief zien, is vergezeld gegaan van de vaststelling van officiële collegegelden die bijna 2½ maal hoger zijn dan de huidige kosten voor studies in de eerste en tweede cyclus.

Het gevaar van dit door Bologna gepredikte systeem is dat het grootste deel van de middelen is geconcentreerd in een paar universiteiten, die beschouwd worden als meest concurrerend, zodat de rest niet zal kunnen beschikken over voldoende middelen om een goede opleiding te kunnen bieden. Daarom zijn het de belangen van de heersende elites, die beogen zich te beschermen tegen het collectieve belang. Waar is het democratiserende potentieel van het universitaire onderwijs en zijn vermogen om de muren tussen de sociale klassen te doorbreken? Wie moet andere projecten financieren die aansluiten bij de belangen van de sociale bewegingen? Wie moet zich, tegenover de grote multinationals, die al beschikken over hun business-scholen, bezighouden met het bestuderen van de behoeften van de sociale meerderheden?

Bij STEE-EILAS zijn wij van mening dat de publieke universiteiten hierin een fundamentele rol spelen, die niet kan worden overgenomen door de particuliere universiteiten, noch door een openbare universiteit, die geleid wordt door de criteria van de particuliere markt. Als dat niet gebeurt, betekent dit de terugkeer naar een achterhaald model, waarin het hoger onderwijs het terrein was van een kleine bevoorrechte minderheid. Willen we werkelijk terug naar dat model?

Wij zijn, kortom, van mening dat de openbare universiteit behoefte heeft aan een verandering, een ingrijpende verandering waarop wij inzetten, maar niet in de door de Europese regeringen voorgestelde richting. Integendeel, wij pleiten voor een wijziging ter versterking van het criterium van de openbare dienst en het democratisch karakter van de universiteit. We willen een universiteit die openstaat voor de wereld en die zich inzet voor haar samenleving, in ons geval de Baskische, en vooral met de behoeften van de minst bevoorrechte groepen, voor het overwinnen van de ongelijkheid, om zo een duurzame menselijke ontwikkeling te bereiken.

Met of zonder Bologna, zullen we in de toekomst steeds geconfronteerd blijven worden met het liberale universiteitsmodel dat hegemonisch aan het worden is - en dat ook sterk aanwezig is in de recente strategische documenten van de Europese autoriteiten, Bologna 2020 en Europa 2020 - om de tendens af te remmen die wil dat de universiteit verandert in een zuiver productivistische universiteit ten dienste van de markt en de arbeidsuitbuiting; zodat we ook verder kunnen gaan in de richting van een sociaal universiteitsmodel ten dienste van de maatschappelijke behoeften en ten dienste van de reflectie, het debat en de creativiteit om zo een antwoord te vinden op de onbalans en de conflicten in onze samenleving.

Gepubliceerd in Gara op 22 dezer; vertaald uit het Spaans door Dwarslezer.

* Efrén Areskurriaga en Juan Hernández zijn lid van het Nationaal Secretariaat van STEE-EILAS

Ierse ziekte of Vaticaanse misdaad? (door Óscar Ugarteche)

In een verontwaardiging wekkende brief van paus Benedictus XIV aan de Ieren, die op zondag 14 maart 2010 in de kerken in Europa is voorgelezen, verwijst hij naar de gevallen van kindermisbruik en andere misstanden, die jegens tienduizenden kinderen in het genoemde land gepleegd zijn door priesters en nonnen, en daarmee isoleert hij hetgeen daar gebeurd is.

Deze brief komt een jaar na het eindverslag van de in 2006 opgezette Commissie over kindermisbruik. Het Ierse rapport van 2600 pagina's is in aanmerking genomen, maar niet al hetgene wat bekend is over de schokkende zaak Maciel in Mexico, noch de gevallen in Duitsland en nog minder in de Verenigde Staten. Is het soms zo dat voor Ratzinger de niet-Europese katholieken niet relevant zijn, ook al vormen zij de grote massa van gelovigen? Religieus racisme of gewoon kolonialisme met de logica van ondergeschiktheid van "die verdienen geen uitleg"? In de brief behandelt hij de verkrachters met zijden handschoenen, gul en edelmoedig. Hij straft hen niet en gooit hen niet uit de kerk. De paus schreef, anderzijds, in 2003 over het homohuwelijk: "Zij die van de verdraagzaamheid overgegaan zijn naar de legitimering van specifieke rechten voor homosexuelen om samen te wonen moeten bedenken dat goedkeuring of legalisering van het kwaad veel verschilt van het tolereren van het kwaad." Benedictus XVI geeft de voorkeur aan kinderverkrachters boven volwassenen die beiden instemmen met wat ze doen. Tegen de eersten zegt hij: "Ik moedig u aan om uw geweten te onderzoeken, de verantwoordelijkheid te nemen voor de door u begane zonden, en nederig uw verdriet te uiten. Oprecht berouw opent de deur naar Gods vergeving en de genade van de ware goedmaking. Door gebeden en boetedoeningen aan te bieden voor hen die door u beschadigd zijn, zou u persoonlijk moeten proberen te boeten voor uw daden persoonlijk. Het verlossende offer van Christus heeft de macht om zelfs de zwaarste van de zonden te vergeven, en het goede tevoorschijn te brengen uit zelfs het ergste kwaad."

Voor de paus en de katholieke kerk is wat twee volwassenen in goed overleg en onderlinge afspraak doen met hun liefdes- en sexleven een kwaad zonder burgerrechten, maar wat een volwassene een kind aandoet vereist berouw en vergeving en niet de toepassing van het strafrecht of excommunicatie. Na de brief aan de Ieren heeft de katholieke kerk nu een nog ernstiger probleem van geloofwaardigheid.

Intussen zijn de gevallen in Duitsland en ook in Nederland steeds meer in de openbaarheid gekomen. De eerste beschuldigingen van kindermisbruik door religieuzen die tot hun uiterste consequenties zijn vervolgd, vonden plaats in de Verenigde Staten. Tengevolge daarvan is in 1990 SNAP opgericht, het 'Netwerk van door priesters misbruikten' (Survivors Network of those Abused by Priests). De tegen de kerk opgestarte procedures wegens het afdekken van deze misdaden, samen met de rechtszaken tegen de nog in leven zijnde verkrachtende priesters hebben de bisschoppenconferentie van de katholieke kerk in de Verenigde Staten genoodzaakt een rapport aan een commisie te sturen. Dit rapport is getiteld The Nature and Scope of the Problem of Sexual Abuse of Minors by Catholic Priests and Deacons in the United States ('De aard en omvang van het probleem van sexueel misbruik van minderjarigen door katholieke priesters en diakens in de Verenigde Staten.

Opvallend is dat er niet veel beschuldigingen geuit zijn in de Latijnse landen Spanje, Frankrijk, Italië, Portugal, noch in Latijns-Amerika. Alleen de schandalige zaak van het monster Marcial Maciel, libertijn, stichter van de Legionarios de Cristo ('Legionairs van Christus') en verkrachter van zijn eigen kinderen, heeft de publieke opinie geschokt. De in Brazilië en Chili onlangs opgedoken geïsoleerde gevallen zijn door de massamedia stilgezwegen, net zoals eerder de gevallen in de Verenigde Staten, Ierland, Duitsland en Nederland stilgehouden werden. De grote media geven geen ruimte aan dit schandaal dat verder gaat dan de Angelsaksische landen waar het nu geconcentreerd is. Het zijn gevallen die duidelijk maken waar de katholieke kerk de nadruk legt ten opzichte van de sex en van het resultaat van die nadruk voor hen die opgevoed zijn om deze visie af te dwingen. Het schuldgevoel en de onderdrukking kweken sexuele monsters.

De gelofte van stilzwijgen is de manier waarop de kerkelijke hiërarchie tegen dit misdrijf is opgetreden. De verkrachting van kinderen is echter niet alleen een strafbaar feit van de kant van religieuzen, maar creëert ook een wezenlijk ethisch probleem. Het gaat uiteindelijk om mensen die het morele geweten vormen, die onderrichten over wat goed en slecht is. Het zijn homofoben door religieuze overtuiging, die sex als pervers en niet op voortplanting gerichte liefdesrelaties als zondig zien, en die toch kinderen misbruiken en dat afdekken met de gelofte van stilzwijgen en nog liever met nieuwe wetten die verhinderen dat deze gevallen in de toekomst strafrechtelijk openbaar gemaakt worden, alsof ze niet het minste belang hebben. Degenen die onderrichten over de zonde des vlezes, zijn nu ineens zomaar degenen die weerloze kinderen sexueel geweld aandoen.

Het netwerk van de in de Verenigde Staten verkrachten wordt 'netwerk van overlevenden' genoemd, omdat voor het kind of de adolescent, dat/die niet zeker is van zijn wensen, de schending door de persoon die het/hij vertrouwt hem de minimale steun ontneemt die het/hij nodig heeft om zijn leven voort te zetten. De persoon voor wie het/hij zijn ziel opent, waardoor het/hij volmaakt kwetsbaar wordt, maakt uiteindelijk misbruik van hem en vernietigt hem. In die situatie kan dat kind niet langer op iemand vertrouwen en blijft hem als uitweg vaak alleen nog maar zelfmoord of waanzin over. Daarover wordt nog niet gesproken, maar het is een aan het vorige gekoppeld onderwerp. Het is een onderdeel van wat er gebeurt met degenen die verkracht zijn, dat ze door schuldgevoel of schaamte niet in staat zijn hun eigen ouders te vertellen, waardoor ze zich terugtrekken in een verstikkend schuldbewust stilzwijgen. De eersten die deze monsterlijke feiten meldden waren twee mannen boven de zestig. Dat was de tijd die ze nodig hadden om de stap te nemen om te spreken over gebeurtenissen die vijftig jaar eerder plaatsvonden.

De verontschuldigingen van de paus aan de Ieren zijn bespottelijk. De paus moet nu meteen zijn verontschuldigingen aanbieden aan alle gelovigen en het probleem niet verbergen of het beperken tot één land. Het argument van de Mexicaanse bisschoppenconferentie dat er minder gevallen van kindermisbruik zijn in de kerk dan in het leger is niet alleen banaal, maar immoreel. Wanneer degene die de wet maakt die overtreedt, wanneer degene die de moraal bewaakt weerlozen misbruikt, gaat het probleem niet over kwantiteit, maar over essenties. Dat is waaraan de kerk in Rome het hoofd te bieden heeft. De Latijns-Amerikaanse media moeten nu een eind maken aan de gelofte van stilzwijgen, die niets anders is dan medeplichtigheid. De plaats voor het melden van deze misdaden is de politie, ongeacht het aantal verstreken jaren, en dat moet iedereen overal weten.

Mexico-stad, 20 maart 2010

Op 22 maart 2010 gepubliceerd door ALAInet. Vertaald uit het Spaans door Dwarslezer.

Obama begint op gang te komen (door Néstor García Iturbe)

De figuur van Obama, die ooit hoop bood aan degenen die dachten dat hij in de Verenigde Staten een "verandering" zou kunnen verwezenlijken, zoals hij had beloofd, is aan het inzakken als een zandkasteel dat door steeds sterkere golven wordt belaagd.

Uit recente statistieken blijkt dat de sociale en economische status van de zwarten en Latino's in de Verenigde Staten is verslechterd in vergelijking met hun situatie vóór de verkiezing van Obama.

Enkele dagen geleden hielden meer dan 80.000 demonstranten, waaronder overwegend zwarten en Latino's, een mars in Washington, de hoofdstad van de natie, waarin ze uitdrukking gaven aan hun ontevredenheid over de huidige regering. Veel van de spandoeken vroegen om wat Obama had beloofd en nog niet gerealiseerd heeft, anderen herinnerden hem eraan dat hij nu dankzij hen president was; ook waren er spandoeken die hem herinnerden aan de komende tussenverkiezingen, waarbij hij hun steun nodig zou hebben.

De nieuwe wet op de Gezondheidszorg, die nog steeds definitief goedgekeurd zal moeten worden, ook al is hij dan goedgekeurd door het Huis van Afgevaardigden, wordt betwist door sommige staten die niet genoeg geld hebben om te voldoen aan de eisen die erdoor gesteld worden en die stellen dat ze hun belastingen zullen moeten verhogen om hem te kunnen uitvoeren.

Sommige van de bepalingen van de wet bepalen dat de verzekeringsmaatschappijen kunnen weigeren om de betreffende polis af te geven, of die op zijn minst kunnen vertragen terwijl ze beslissen of ze willen verzekeren of niet. Ongeveer 23 miljoen mensen zullen zich nog steeds niet kunnen verzekeren gedurende een periode van negen jaar na de aanname van de wet.

De wet stelt een verzekeringspolis verplicht voor deze doeleinden, waaraan een gemiddeld gezin ongeveer 10 procent van zijn inkomen zal moeten besteden, terwijl daardoor slechts 70 procent van de kosten voor gezondheidszorg zal worden vergoed.

Sommige gezinnen met lage inkomens hebben aangevoerd dat de polissen extreem duur zijn en dat ze die niet zullen kunnen betalen, waardoor ze bijna volledig zonder zorg zullen blijven zitten. Kortom, de belangrijkste begunstigden van de nieuwe wet, als die uiteindelijk wordt goedgekeurd, zullen niet de Verenigdestaatse burgers zijn, maar de verzekeringsmaatschappijen.

In de buitenlandse politiek is de "VERANDERING" ook niet zichtbaar, of liever gezegd kan men stellen dat als er al een verandering is, dat die dan bestaat uit een verschuiving naar rechts, uit een toename van de hegemonie, de arrogantie en de bemoeizucht.

De oorlogen in het Midden-Oosten gaan door en er kan worden gezegd dat hun acties, het aantal daarbij betrokken Verenigdestaters en het aantal veroorzaakte doden zijn toegenomen, vooral omdat naast Irak en Afghanistan, de regering Obama de VS-bemoeienis met Pakistan aanzienlijk versterkt heeft.

Het gebruik van op afstand bestuurde vliegtuigen tegen het Pakistaanse volk heeft duizenden mensen gedood, die niet voor rekening van Bush komen, maar van Obama.

In het Bush-tijdperk heeft er geen staatsgreep plaatsgevonden zoals die in Honduras. Het was niet bepaald Bush die het aantal bases van het VS-leger in Latijns-Amerika opvoerde en die de vloot in de regio versterkte. De agressieve plannen van de regering-Bush tegen Venezuela, Bolivia, Ecuador en Nicaragua zijn voortgezet tijdens de regering Obama en men kan zeggen dat ze in aantal en inhoudelijk zijn toegenomen.

Ten aanzien van Cuba heeft de regering Obama een pact gesloten met de Cubaanse gemeenschap in ballingschap, waarbij hij betoogde dat zij de beste ambassadeur zou zijn om de ideeën van vrijheid en het vrije ondernemerschap naar Cuba over te brengen. Obama's toespraak over de standpunten die Cuba moet overnemen over wat door de Verenigde Staten als "politieke gevangenen", "mensenrechten", "burgermaatschappij" en "vrije verkiezingen" wordt beschouwd verschilt absoluut niet van wat Bush vond.

De laatste tirade van de Nobelprijs voor de Vrede met betrekking tot Cuba hield hij op 24 maart in Los Angeles, Californië.

Daar verwees hij naar "de tragische dood van Orlando Zapata Tamayo," die niet zou zijn gestorven als Obama hem zou hebben gevraagd om niet door te gaan met zijn plan. Wat hij noemt "de repressie tegen de Dames in het Wit", terwijl de autoriteiten niets anders gedaan hebben dan hen te beschermen, zodat de door hun gedrag opgewonden mensen hen niet konden aanvallen.

Als Obama echt beelden wil zien van onderdrukking kan hij bepaalde video-opnamen bekijken over hoe de Verenigdestaatse autoriteiten en die van andere landen, die hij als bondgenoten beschouwt, tegen demonstranten zijn opgetreden. Ook zou hij andere recente beelden kunnen bekijken over de manier waarop de politie in verschillende steden in de VS is opgetreden tegen zwarten en Latino's die hun rechten opeisten.

Dát is onderdrukking!

Obama zegt in zijn verklaringen dat "hij zijn stem voegt bij die van de Cubanen en bij het groeiende koor dat over de hele wereld roept om het beëindigen van de onderdrukking". Als dat werkelijk zijn bedoeling is, dan heeft hij een uitstekende mogelijkheid om in eigen huis het goede voorbeeld te geven door de onderdrukking in de Verenigde Staten te beëindigen van zwarten, Latino's, vrouwen, en van iedereen die zijn rechten opeist of die protesteert tegen de acties van de Verenigdestaatse regering die in strijd zijn met de mensenrechten, de grondwet en de wetten. Laat hem dan niet doorgaan met de verspreiding van de beroemde uitspraak "Doe wat ik zeg, en niet wat ik doe".

Obama zelf benadrukt zijn inspanningen om "contact te leggen met het Cubaanse volk" en om een signaal af te geven van zijn wens om een nieuw tijdperk te starten "tussen de regeringen van de Verenigde Staten en Cuba."

Hier kunnen we zeggen dat hij de verkeerde richting in gaat. Hij moet eerst contact opnemen met de regering van Cuba, de huidige problemen tussen beide regeringen oplossen in een klimaat van wederzijds respect, en vervolgens contact opnemen met het volk.

Als hij het zó doet, kan niemand de indruk krijgen dat hij probeert in te grijpen in de interne aangelegenheden van Cuba, of dat hij een interventionistische houding aanneemt zoals eerdere regeringen. Dit is een goed advies, vol goede bedoelingen, dat hem in staat zou kunnen stellen een nieuw tijdperk te openen in de betrekkingen tussen beide naties.

De andere uitspraak riekt naar hegemonie en is bovendien tegenstrijdig. Hij stelt dat "hij de eenvoudige wens van het volk van Cuba steunt om vrij zijn toekomst te kunnen bepalen en om de rechten en vrijheden van het 'Amerikaanse systeem' te kunnen genieten."

De tegenstrijdigheid zit daarin dat hij stelt de zelfbeschikking te ondersteunen van het Cubaanse volk "om de door het 'Amerikaanse systeem' geboden rechten en vrijheden te genieten." Wat nu als die zelfbeschikking van het socialisme zou willen genieten? Zou Obama dan de zelfbeschikking van het Cubaanse volk blijven ondersteunen, of zou hij de mariniers op ons afsturen? De aanpak van de Nobelprijs voor de Vrede is inconsistent.

De hegemonische smaak zit precies daarin dat hij verwijst naar "het Amerikaanse systeem." Het moet hún systeem zijn, de leer van de Manifest Destiny heerst weer. Waar blijft de verandering?

Wat wel duidelijk is, is dat Obama op gang begint te komen. Hij mag nog steeds het orkest niet dirigeren, maar hij geeft er al blijk van dat hij talent heeft en dat hij zich inspant om als president van de Verenigde Staten zijn plicht te doen door op te komen voor interventies, hegemonie, imperialistische arrogantie en de belangen van de heersende klasse van de Verenigde Staten.

* Dr. Néstor García Iturbe is redacteur van het Nieuwsbulletin El Heraldo uit Cuba.

Vandaag gepubliceerd door ALAInet.org; vertaald uit het Spaans door Dwarslezer.

Worden nu al brandweerlui opgeofferd om de angst voor ETA aan te wakkeren?

Op 19 maart zonden de Franse en Spaanse televisie beelden uit van vijf "ETA-leden", ofschoon het in werkelijkheid ging om vijf Catalaanse brandweerlui die in Frankrijk een training aan het volgen waren. Een communiquée van de Spaanse politie had de vijf beschreven als "ETA-terroristen" en nodigde de bevolking uit om "mee te werken om hen te identificeren en te vinden". (Le Monde, 19 maart 2010).

Volgens de Spaanse minister-president José Luis Rodríguez Zapatero moet de vergissing niet overdreven worden. Anderzijds gaf de minister van binnenlandse zaken Alfredo Pérez Rubalcaba toe dat hij zich "verantwoordelijk" voelde. Volgens hem was "de video slechts een hypothese" ( El País, gisteren). Toch gaat zijn verantwoordelijkheidsgevoel niet zo ver dat hij ontslag neemt... En de opmerking van Zapatero is werkelijk het toppunt. De brandweerlieden hadden geluk dat de Franse politie hen niet meteen neerschoot...

Paus Rat spreekt zich uit...

Vandaag heeft paus Maledictus zich uitgesproken over het kindermisbruik door priesters en andere werknemers van zijn secte. In zijn preek heeft hij zich gebaseerd op de woorden van zijn grote (en vreselijk misbruikte, door de katholieke kerk en door de meeste protestantse secten) profeet Jezus Christus, dat 'wie zonder zonden is, de eerste steen werpe' (El País, vandaag).

Ik ben er zeker van dat talloze mensen vrij zijn van zonden: iedereen die niet het Roomse (of een ander christelijk) bijgeloof aanhangt is dat, aangezien wij niet kunnen zondigen, ofschoon we natuurlijk wel misdaden en misdrijven kunnen bedrijven, maar daar spreekt paus Rat niet over.

Als hoofdverantwoordelijke van de katholieke kerk -en bovendien indertijd directeur van de opvolger van de Inquisitie, de huidige Congregatie voor de Geloofsleer, die indertijd besloot kindermisbruik toe te dekken ( New York Times, 12 maart 2010)- hen die zonder zonden zijn uitnodigt, dan ben ik van mening dat we die uitnodiging moeten aanvaarden. Jezus Christus liet zich kruisigen voor een verzonnen misdaad. Dan lijkt het me niet meer dan logisch dat de opperpriester van de Roomse secte zijn verdiende straf aanvaardt. Om te voorkomen dat hij te ver moet reizen zou de straf toegediend kunnen worden op het Sint Pietersplein in Rome. Hij kan ons via de pers en de Vaticaanse radio informeren over de datum en het tijdstip waarop hij zich daar zal melden, zodat degenen zonder zonden (en -zou ik toevoegen- zij die geen kinderen misbruikt hebben) daar kunnen samenkomen om hem te stenigen...

Lees dit artikel en vraag je dan nog eens af of we wel bang moeten zijn voor Iran... Of misschien toch voor de Verenigde Staten!

VS-Iran: Overval op nucleaire brandstofmarkt
door Rudo de Ruijter, onafhankelijk onderzoeker

In de coulissen van het politieke steekspel rond Iran, zijn een paar landen bezig met het vormen van een nieuwe wereldorde. Ze nemen de wereldmarkt voor nucleaire brandstoffen in bezit. Nieuwe regels van het Internationale Agentschap voor Atoom Energie (IAAE) moeten voorkomen, dat er nieuwe concurrenten op die markt verschijnen. De Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Rusland, China en Japan zullen de nucleaire tankstations van de wereld worden. Onder de paraplu van de IAAE zullen deze leveranciers de regels dicteren, de prijzen vaststellen en bepalen in welke valuta zij betaald willen worden. Iran is het voorwendsel en de test voor hun plannen. De problemen van de wereldeconomie van morgen worden vandaag gevormd.

Inhoud:

• Voorgeschiedenis
• Iran en het Non-Proliferatie Verdrag
• De nucleaire geschiedenis van Iran
• Van sjah Reza tot Khomeini
• De beschuldigingen tegen Iran: 130 gram uranium
• De gebruikelijke agenda van de VS: de olie, de dollar en de buitenlandse schuld
• De Iraanse oliebeurs
• Zoeken naar bondgenoten
• E3, de vreemde Europese delegatie
• Rusland en China
• Waarom wil Iran kernenergie?
• Is verrijking in landen zonder kernwapens gevaarlijk?
• De geboorte van een nieuwe wereldorde
• Bedenkelijke elementen
• Het VN-theater
  

Lees bij www.Courtfool.com het complete artikel, voor het laatst aangepast op 15 september 2008.

De armen dan maar uithongeren?

Alsof het de milieu- en energiewerkgroepen van CDA, ChristenUnie, D66, GroenLinks, PvdA en SGP volledig ontgaan is dat de juichende stemming ten aanzien van biobrandstof al een tijdje aardig verstomd is, wordt in het vandaag door die groepen gepubliceerde document Nederland krijgt nieuwe energie o.a. een beeld opgeroepen van 'snelwegen met alleen maar auto's die rijden op biodiesel" (of op groene stroom). (NRC vandaag, papieren editie, bladzijde 15)

In dit verband verwijs ik o.a. naar een artikel in De Pers van 10 augustus 2009 met de veelzeggende titel Biobrandstof heeft geen toekomst. Daarin wordt o.a. vermeld dat voor de productie van biobrandstof tropisch regenwoud wordt omgevormd tot oliepalmplantages, waarbij enorm veel CO2 vrijkomt. En anders wordt voor de productie van biobrandstoffen vruchtbare landbouwgrond gebruikt, die nu voor de voedselproductie nodig is.

Ook het tijdschrift Science publiceerde op 23 october 2009 een uitvoerige studie over de negatieve consequenties van de productie en het gebruik van biobrandstoffen.

Dit alles ontgaat kennelijk de "experts" van de genoemde Nederlandse politieke partijen. Of gaan zij er misschien al van uit (sorry voor mijn cynisme) dat de bevolking van grote delen van de wereld uitgeroeid zal worden (door de winstgevende wapenhandel en/of door vanwege te dure medicijnen niet te bestrijden ziekten), zodat er volop landbouwgrond beschikbaar zal komen voor de productie van biobrandstoffen?

Het scoort natuurlijk wel beter als de kiezers geloven dat ze rustig hun consumistische leventje kunnen blijven leiden, dan dat ze op een aantal vlakken wat stappen terug moeten doen, om voor iedereen een zo aangenaam en zo gezond mogelijk leven mogelijk te maken...
vandaag, papieren editie, bladzijde 15).

Katholieke kerk en Antoine Bodar vormen eng setje

Metro richt zich op een dynamische, stofvrije doelgroep. Als columnist dien ik daar rekening mee te houden. Verhalen uit de oude doos (lees: mijn jeugd) zijn ongepast. Maar kindermisbruik door rooms-katholieke geestelijken is dat natuurlijk ook.

Hóe mijn hersenen werken, weet ik niet. Vast staat slechts dat enige lijn ontbreekt. Anyway: het woord ’Solex’ schoot door me heen toen de homoseksuele rooms-katholieke priester (enkele synoniemen op rij) Antoine Bodar afgelopen week in DWDD een vraag van de aangeschoven Jan Mulder beantwoordde. Mulder tot Bodar: “Jouw hormonen gaan toch ook wel eens met je aan de haal? Hoe los jij dat op?” Antwoord Bodar: “Ja, daar ben ik mens voor. Ik blaas stoom af middels natte dromen. Dat komt regelmatig voor.” Mulder, op de bekentenis van Bodar dat hij zich (dus) met losse handen aftrekt: “Valt dat te oefenen? Kun je daar een bepaalde handigheid in krijgen?”...Voor uw beeldvorming nog: een Solex was een dikke fiets mét trilmotortje. En trilzadel. Tip van Ton voor Antoine Bodar: ook met twee handen aan een Solex-stuur kun je celibatair verantwoord opgewonden raken. Ík weet het zeker.

De katholieke kerk en Antoine Bodar vormen een eng setje. Al pleegt Antoine Bodar live op televisie zes moorden, dan nog wast hij zijn handen in onschuld. Logisch dus dat Bodar alle ophef rond het recent aan het licht gekomen seksuele misbruik in het salesiaanse jongensinternaat in ’s Heerenberg beschouwt als gezeik van een dronken aardbei. Zijn mimiek zegt voortdurend: “Ik weet zeker dat al die ventjes het allemaal hartstikke lekker vonden als ze hartstochtelijk werden betast door een van onze door God gezonden katholieke engelen. Maar over dát aspect, de ultieme vorm van naastenliefde, hoor je niemand. In plaats daarvan wordt de katholieke kerk in een kwaad daglicht gesteld. Bah!”

Antoine Bodar is te intelligent om dat zo hardop uit te spreken. Dus grossiert de ijdeltuit in ‘wouterbosjes’: draaien, draaien én alles openlaten. Door chronisch te weigeren het boetekleed spontaan aan te trekken, rest er wat mij betreft maar één passende straf voor de katholieke kerk: opdoeken dit zedenloze clubhuis. Aan alle katholieken: laat uw kerk vallen. Míjn God distantieert zich van seksueel misbruik. Anders was hij wel seksbaas geworden. Úw God verdient úw respect.

Ton Broekhuisen (Vandaag gepubliceerd in Metro.)

Kritiek van Europees Parlement op manipulatie van mensenrechten

De Spaanse afgevaardigde van Izquierda Unida, Willy Meyer, veroordeelde de manipulatie van de mensenrechten door de rechtse europarlementariërs en riep op om de betrekkingen met Cuba te normaliseren.

In zijn kritiek op de met meerderheid van stemmen aangenomen anti-Cubaanse resolutie, die was ingediend door de Europese Volkspartij, oordeelde Meyer dat het gaat om dezelfde parlementsleden die weigerden in het Europees Parlement een tekst aan te nemen waarin de staatsgreep in Honduras veroordeeld werd.

Het zijn dezelfden die weigeren de moorden op vakbondsleden in Colombia te bespreken, kritiseerde de Europarlementariër van Izquierda Unida in een verklaring aan Prensa Latina.

Meyer, opsteller van een alternatieve resolutie, drong aan op een normalisering van de betrekkingen tussen de Europese Unie (EU) en Cuba, net zoals dat het geval is met de rest van de landen, onderstreepte hij.

Hij merkte op dat de fractie Europees Unitair Links / Noords Groen Links (GUE NGL) eist dat het gemeenschappelijk EU-standpunt terzake van Cuba wordt ingetrokken, want dit zorgt voor een uitzonderingsbehandeling voor het eiland die elke vorm van op wederzijds respect gebaseerde dialoog onmogelijk maakt over onderwerpen die van belang zijn voor beide partijen.

Hij voegde eraan toe dat de afgevaardigden van GUE NGL tegen het document van het Spaanse parlementslid José Ignácio Salafranca stemden, dat deze met steun van de rechtse partijen had ingediend.

De tekst van Unitair Links, die 30 stemmen kreeg, vraagt de EU om het gemeenschappelijk standpunt in te trekken en een volwaardige politieke dialoog op te starten met de Cubaanse regering, waarbij dezelfde criteria moeten worden gehanteerd die ook gelden voor de overige landen, waarmee zij betrekkingen onderhoudt.

Het gemeenschappelijk standpunt, dat sinds december 1996 van kracht is, maakt het de EU onmogelijk alomvattende en open relaties te onderhouden met de Cubaanse regering op basis van hun bilaterale belangen, aldus het rapport.

De opstellers benadrukken dat de tekst tegelijkertijd steun uitspreekt voor de inspanningen van het Spaanse voorzitterschap in de EU terzake van de normalisering van de bilaterale betrekkingen met Cuba, een proces dat zou moeten uitmonden in een volledige intrekking van het gemeenschappelijk standpunt.

Ook herbevestigen zij hun veroordeling van de blokkade die de VS nu al bijna 50 jaar handhaaft tegen Cuba en ze eisen de onmiddellijke stopzetting van dit beleid, waartegen de meerderheid van de lidstaten van de VN al bij 18 gelegenheden geprotesteerd heeft.

Tegelijkertijd herinneren zij eraan dat sinds 1998 vijf Cubaanse burgers gevangen zitten in de Verenigde Staten zonder dat ze een eerlijk proces gekregen hebben, terwijl daarentegen de Verenigdestaatse regering nog steeds bescherming biedt aan degene die een bomaanslag pleegde op een passagiersvliegtuig, waarin 76 personen reisden.

(Met informatie van Prensa Latina)

Gepubliceerd in CubaDebate van 11 maart 2010 - Uit het Spaans vertaald door Dwarslezer

Sean Penn vraagt gevangenisstraf voor VS-journalisten die liegen over Chávez en hem "dictator" noemen

Tijdens een interview met de acteur Bill Maher, presentator van het programma "Real Time" op HBO, suggereerde de acteur Sean Penn dat liegen via de media, zoals het betitelen van president Hugo Chávez als "dictator", met de gevangenis bestraft zou moeten worden.



In verband met de beschuldigingen van president Hugo Chávez over de rol van de VS in Haïti, die hij kenschetst als "bezetting" zei Penn: "Als sommige van deze landen ons beschuldigen van bezetting -terwijl ik denk dat dit een strikt humanitaire actie is van het leger van de VS, en een ongelooflijke actie- dan kan ik toch een beetje meeleven [met de beschuldigingen], want elke dag opnieuw wordt deze gekozen leider [Chávez] hier betiteld als dictator, en dat slikken wij gewoon. En we hebben het hier over de grote media. Er zou een grens moeten zijn, en wie die overschrijdt zou naar de gevangenis moeten."

Penn is een acteur met vooruitstrevende ideeën. Hij beschouwt zich als verdediger van de regering van Chávez en van diens project voor een "socialisme van de 21e eeuw. Ook sympathiseert hij met de gebroeders Fidel en Raúl Castro uit Cuba. Penn is ook de eerste Verenigdestater geweest die (in 2008) met de Cubaanse president Raúl Castro gesproken heeft.

"In de media wordt hij als een clown afgeschilderd," zei Maher, die Penn, gezien zijn reizen naar Venezuela, ondervroeg over president Hugo Chávez.

"Wij in de Verenigde Staten hebben er moeite mee om ons te verplaatsen in de huid van wat de geschiedenis van Venezuela geweest is, de geschiedenis van Latijns-Amerika, en van veel andere plaatsen. Wij zijn erg monocultureel. We worden gehypnotiseerd door de massamedia", zei de hoofdrolspeler van de film "Milk", en tevens filmproducent.

"Neem bijvoorbeeld Hugo Chávez. Wie weet hier dat hij 14 van de meest transparante verkiezingen van de wereld gewonnen heeft en dat hij democratisch gekozen is?", voegde hij daaraan toe.

Penn gaf bovendien aan dat hij in Haïti binnen kon komen dankzij Chávez en zijn contacten met Venezuela en Cuba.

Gepubliceerd door Aporrea.org (10.03.2010) - vertaald uit het Spaans door Dwarslezer

Helderziende redacteurs?

Enkele dagen geleden publiceerde de Catalaanse krant La Vanguardia een bericht over de zoveelste ontdekking van een geheime wapenopslagplaats van ETA in Frankrijk. Dat is althans was de kop meldde. Het artikel zelf gaf aan dat het daarbij gaat om een "aan ETA toegeschreven wapenopslagplaats". (La Vanguardia, 10 maart 2010).

De tekst in het artikel is dus al heel wat minder absoluut dan de koptekst, terwijl het juist de koptekst is die de lezers het eerste opvalt en wat het gemakkelijkste in hun herinnering blijft hangen.

Maar, waarom zou het hier so-wie-so gaan om wapenopslagplaatsen van ETA? Waarom niet van de in talloze landen actieve terroristische onderafdeling van de NAVO, Gladio?

Wat gemakshalve ook bijna systematisch wordt vergeten is dat ETA is ontstaan als een Baskische beweging, die streed tegen de fascistische dictatuur van Franco, en daar in feite nog steeds mee bezig is. Terwijl talloze volgelingen van Franco (nooit vervolgd en gestraft voor hun medeplichtigheid aan de misdaden van de dictatuur) nog steeds hoge functies bekleden (of bekleedden) in het 'democratische' Spanje is het in Baskenland nog steeds onmogelijk om gebruik te maken van de officieel gegarandeerde vrijheden van vereniging en van meningsuiting. Mensen, ook jongeren (zelfs kinderen), worden daar nog opgepakt, in eenzame afzondering opgesloten en gemarteld omdat ze lid zijn van eh... bijv. een jeugdbeweging (SEGI) die eh... op een of andere manier mogelijk te maken had met eh... iemand die eh... ooit contact zou hebben gehad met een groepering die eh... volgens de Madrileense interpretatie met ETA te maken eh... zou kunnen hebben. De daarbij gebruikte logica luidt "Baskische onafhankelijkheid = ETA = terrorisme", volgens dezelfde absurde redenering die in bepaalde kringen wordt gebruikt "Marokkanen/Turken = moslims = terroristen".

De enige werkelijke terroristen op de huidige wereld zijn de Verenigdestaatse kapitalistische oorlogsbenden en hun marionetten.

De rapporteur tegen foltering herhaalt zijn aanklacht tegen de eenzame opsluiting

De speciale rapporteur tegen foltering, Manfred Nowak, heeft aan de Raad voor de mensenrechten van de VN een rapport gepresenteerd over schendingen van de mensenrechten in de Spaanse Staat, waarin hij zijn aanklacht herhaalt tegen het systeem van eenzame opsluiting en het spreidingsbeleid.

GENÈVE - In het gepresenteerde verslag vat de huidige speciale rapporteur inzake foltering, Manfred Nowak, naar aanleiding van de door hem bij zijn bezoeken aan verschillende staten (waaronder de Spaanse staat) gedane aanbevelingen, de uitvoering daarvan samen en analyseert hij of zijn aanbevelingen zijn overgenomen en of er maatregelen genomen zijn om deze uit te voeren.

Na zijn bezoek adviseerde Nowak de Spaanse staat het systeem van eenzame opsluiting af te schaffen, omdat deze naar zijn mening "in strijd is met de waarborgen tegen mishandeling en marteling die eigen zijn aan een Rechtsstaat". Daarom herhaalt hij zijn "bezorgdheid over de beperking van bepaalde waarborgen in deze periode."

In zijn verslag wees hij erop dat de beschuldigingen van foltering zich niet alleen voordoen tijdens verhoren, maar ook wanneer de gedetineerden worden overgebracht naar Madrid.

De speciale VN-rapporteur stelde ook aan de kaak dat de op de Baskische politieke gevangenen toegepaste spreiding "een risico en een economische belasting betekent voor de familie en in sommige gevallen een belemmering vormt voor de voorbereiding van de verdediging.

"Een werkelijk onafhankelijke commissie"
Bovendien verklaart Manfred Nowak dat hij "met voldoening kennis heeft genomen van het ontwerp voor de «Wet inzake het Nationale Preventieve Mechanisme tegen foltering», dat momenteel in het Congres bestudeerd wordt". Deze wet moet worden uitgevoerd door de Ombudsman, Enrique Múgica. Tegelijkertijd stelt hij echter voor dat "een werkelijk onafhankelijke en efficiënte commissie een beslissende stap voorwaarts zou zijn in de strijd tegen foltering en mishandeling".

Volgens berichten van Behatokia, luidde het antwoord van de Spaanse delegatie dat eenzame opsluiting "de maximale wettelijke en juridische waarborgen biedt" en dat deze "alleen in specifieke gevallen wordt toegepast, zoals bij terrorisme en georganiseerde misdaad", en dat daarom dit systeem toegepast zal blijven worden. Met betrekking tot de spreiding, stelt zij dat deze geen inbreuk maakt op enig recht van de gevangene.

Vandaag gepubliceerd in GARA.

De zelfmoord van een "dissident" (door Atilio Boron)

De Madrileense krant El País maakte zijn spreekwoordelijk gebrek aan scrupules weer eens duidelijk door op 27 februari op zijn website te melden: "De Cubaanse dissidenten zijn gemobiliseerd door de dood van gewetensgevangene Orlando Zapata Tamayo." Deze even stellige als valse bewering is rechtstreeks bedoeld om de lopende campagne van aanvallen op en agressie tegen de Cubaanse revolutie te ondersteunen en om de vooroordelen te voeden van veel lezers van deze krant, die niet altijd de tijd, de mogelijkheden of de interesse hebben om de nauwkeurigheid van de door de belangrijkste communicatiemiddelen verstrekte informatie te onderzoeken.

Gelukkig stelt een op het juiste moment door de prestigieuze Cubaanse intellectueel Enrique Gómez Ubieta gepubliceerd artikel ons in de gelegenheid om licht te werpen op deze pijnlijke episode om de door de Madrileense krant bedachte leugen uit de wereld te helpen (CubaDebate). Hierin wordt aangetoond dat de veronderstelde "gewetensgevangene" dat niet was en dat hij dan ook nooit opgenomen werd in de lijst van "politieke gevangenen" die in 2003 werd opgesteld door de inmiddels ontbonden Commissie van Mensenrechten van de VN in 2003, en die vanwege zijn ernstige gebreken en zijn gebleken willekeur ten dienst van de belangen van de Verenigde Staten vervangen werd door de Raad voor de Mensenrechten. Hoe is het mogelijk dat een "gewetensgevangene", wiens vereenzelving met het politieke project hem ertoe bracht zichzelf op te offeren om geen verraad te plegen aan zijn ideeën, niet opgemerkt is door de waakzame ogen van de Commissie?

Het antwoord is erg simpel: Zapata Tamayo, stelt Ubieta Gómez, was een gewone misdadiger, wiens problemen met justitie in 1988 begonnen, dus vijftien jaar vóórdat de bekende lijst werd opgesteld. In zijn lange misdaadloopbaan werd hij vervolgd voor o.a. "huisvredebreuk" (1993), "minder ernstige letsels" (2000), "fraude" (2000), "lichamelijk letsel en het bezit van een mes" (2000: verwondingen en schedelfractuur bij een slachtoffer door middel van een kapmes), "verstoring van de orde" en "verstoring van de openbare orde" (2002). Zoals men kan zien, zaken die niets te maken hebben met politiek protest en wél met gewone misdaden. In een vrijgevig gebaar besloot de Cubaanse Justitie Zapata Tamayo op 9 maart 2003 op borgtocht vrij te laten. Enkele dagen later herviel hij weer in zijn misdaden en werd hij gearresteerd en veroordeeld tot drie jaar cel. Maar deze keer werd zijn straf verlengd vanwege zijn agressief gedrag in de gevangenis. Het is juist in dit kader, dat zich zijn wonderbaarlijke metamorfose voordoet: de crimineel, die herhaaldelijk opgesloten was voor het plegen van tal van gewone misdaden wordt een bezeten burger die besluit zijn leven te wijden aan het bevorderen van de "vrijheid" en de "democratie" in Cuba. Slim aangeworven door sectoren van de "politieke dissidenten" in Cuba, die altijd graag een martelaar in hun magere gelederen hebben, werd hij op onverantwoordelijke wijze en met een totale minachting voor zijn persoon overgehaald om tot het einde in hongerstaking te gaan, in ruil voor wie weet welke beloften of tegenprestaties van welke aard ook, die beslist in de loop van de tijd duidelijk zullen worden.

Het geval van dit slachtoffer is een leerzaam voorbeeld van het morele karakter van degenen die strijden voor een regeringswijziging in Cuba; ook de morele kenmerken van media als El Paí­s en dergelijke, die hun enorme macht, die gewetens kan vormen en misvormen, ten dienste stellen van de meest onwaardige doelen. Ze zeggen er bijvoorbeeld niets over dat het ongelukkige leven van de zelfmoordenaar wreed werd gemanipuleerd door de "dissidenten" en hun opdrachtgevers, die iemand als "gewetensgevangene" willen laten doorgaan, terwijl hij niets meer was dan een gewone crimineel. Ook maskeren ze dat de zelfbenoemde "politieke dissidentie" in feite iets heel anders is: het Trojaanse paard van het gewenste herstel van de imperialistische overheersing van Cuba. "Dissidenten" worden degenen genoemd die gefilmd werden, terwijl ze grote sommen geld ontvingen in de "Sectie Belangen van de Verenigde Staten" in Havana, bedoeld voor het financiëren van hun subversieve activiteiten tegen de grondwet en de wetten van de republiek. Dat wil zeggen, om samen te werken met de regering van een land dat een halve eeuw geleden de oorlog verklaarde aan Cuba, dat tegen dit land een criminele blokkade handhaaft, die unaniem veroordeeld wordt door de internationale gemeenschap, en dat meer dan zeshonderd pogingen heeft gedaan om de leider van de Cubaanse revolutie te vermoorden.

Hoe zou Washington reageren als daar vandaag in de Afghaanse Ambassade een groep burgers betrapt zou worden bij het ontvangen van royale sommen geld, communicatie-apparatuur en praktische adviezen over hoe de regering van de Verenigde Staten omvergeworpen kan worden? Zou El Paí­s deze subversieven beschouwd hebben als "politieke dissidenten" of als verraders van hun vaderland? Bovendien, in tegenstelling tot wat er gebeurd is met de Cubaanse huurlingen, is het het waarschijnlijkste dat deze Verenigdestaatse burgers onmiddellijk zouden zijn geëxecuteerd, op beschuldiging van de gruwelijke misdaad tegen het vaderland op grond van hun flagrante onvaderlandslievende samenwerking met een vijandige macht. Voor veel minder dan dit veroordeelde de "Amerikaanse democratie" in 1953 Julius en Ethel Rosenberg tot de elektrische stoel, in een proces dat (zoals dat tegen "de 5"), een ware karikatuur was van gerechtigheid. Maar niets van dat alles gebeurt er in Cuba. En niets daarvan wordt aan de wereldopinie gemeld. Er zijn op het eiland geen geheime gevangenissen, martelingen zijn er niet gelegaliseerd, gevangenen worden niet overgebracht om in andere landen te worden gemarteld, er verdwijnen geen mensen en er zijn geen geheime vluchten of willekeurige arrestaties zonder wettelijke termijnen of rechtszaken en zovele andere praktijken die systematisch plaatsvinden in de Verenigdestaatse kerkers en die systematisch stilgezwegen en verheimelijkt worden door de "serieuze pers", die verondersteld wordt te informeren. Voor de pers van het Imperium, zoals El País, zijn dit allemaal onbelangrijke kleinigheden. Zaken zijn zaken en als er gelogen moet worden moet er steeds opnieuw gelogen worden met de zekerheid van straffeloosheid, die men verkrijgt door de weerloosheid, de apathie of de goedgelovigheid van de lezers, die door de propaganda lethargisch gemaakt worden en door de mainstream media zorgvuldig verkeerd geïnformeerd en ontmenselijkt worden. In een briljante passage in De Achttiende Brumaire van Louis Bonaparte zei Marx dat, voordat hij wees werd, de bonapartistische contrarevolutie haar strijders en haar helden uit het Parijse lompenproletariaat betrok. Hetzelfde gebeurt vandaag met de zelfbenoemde voorvechters van de vrijheid en democratie in Cuba en met hun zijn trawanten in de internationale "serieuze pers". Dus als het nodig is te zeggen dat Barrabas Jezus Christus was, dan wordt dat gezegd. En als er moet worden gezegd dat Zapata Tamayo een "gewetensgevangene" was, dan wordt dat ook gezegd, en klaar is Kees.

- Dr. Atilio A. Boron, directeur van het "Latijnsamerikaans Programma voor Opleidingen op Afstand en Sociale Wetenschappen" (PLED), Buenos Aires, Argentinë.

Dit artikel werd gisteren gepubliceerd door de Agencia Latinoamericana de Información.
Vertaald uit het Spaans door Dwarslezer.

De Pers, gezakt voor Vertalen!

Gisteren citeerde ik een artikel uit de New York Times, waarin werd gemeld dat het Witte Huis bezig was met plannen om duizenden kernwapens weg te doen. De Verenigde Staten zouden voor hun verdediging voortaan gebruik gaan maken van niet-nucleaire wapens ("non-nuclear weapons").

De Pers heeft dat bericht ook gelezen, maar vertaalt in de papieren editie van vandaag "non-nuclear weapons" met "conventionele wapens". Dat is leuk gevonden en klinkt ook heel professioneel, maar is niet wat er in de originele tekst staat. Conventionele wapens (en dan kun je bijv. denken aan handgranaten, pijlen, knotsen, traditionele bommen, zeemijnen) zijn weliswaar niet-nucleair, maar dat impliceert uiteraard niet dat alle niet-nucleaire wapens conventioneel zijn - net zoals een koe wel een dier, maar beslist niet alle dieren koeien zijn.

Het lijkt me hoogst onwaarschijnlijk dat de Verenigde Staten voor hun "verdediging" gaan terugvallen op conventionele wapens, terwijl "de vijand" nog gewoon blijft beschikken over kernwapens. Dat kan alleen maar betekenen dat de VS beschikken over een niet-conventioneel niet-nucleair wapen. Dat kan bijv. HAARP zijn, maar misschien hebben ze nog wel iets véél verschrikkelijkers in de kast staan. We zullen het, vrees ik, ongetwijfeld binnenkort wel merken...

Alternatief voor kernwapens in VS?

Het Witte Huis is van plan zijn nucleair arsenaal blijvend te verminderen met duizenden wapens. Ook verplichten de Verenigde Staten zich geen nieuwe kernwapens te ontwikkelen. Wel heeft Obama al laten weten dat hij miljarden wil uitgeven aan wapenlaboratoria om ervoor te zeggen dat het veel kleinere wapenarsenaal betrouwbaar is. Ook wordt er gesproken om tactische kernwapens uit Europa (Duitsland, België, Italië, Nederland en Turkije)te halen. Het nieuwe document (Nuclear Posture Review), waaraan de laatste hand gelegd wordt, gaat ervan uit dat de Verenigde Staten meer gebruik zullen maken van een "niet-nucleaire verdediging". Obama heeft in een andere recente publicatie ook gesproken over nieuwe niet-nucleaire wapens, die binnen een uur vanuit de Verenigde Staten elk doel waar dan ook zouden kunnen treffen. (New York Times, 28 februari 2010).

Dit zou kunnen betekenen dat Obama nu toch serieus werk aan het maken is van zijn prematuur toegekende Nobelprijs voor de Vrede. Het zou echter ook kunnen betekenen dat de Verenigde Staten simpelweg geen kernwapens meer nodig hebben om hun doelen te bereiken, zeg maar: hun enige doel, de wereldheerschappij. Gezien de militaire activiteiten van de Verenigde Staten in de afgelopen eeuw, is het duidelijk dat het gebruikte begrip 'verdediging' moet worden geïnterpreteerd als een excuus voor 'militaire agressie' en 'kolonialisme'.

De vraag is wat zó snel is dat het vanuit de Verenigde Staten binnen een uur overal ter wereld een doel zou kunnen bereiken. Zijn er raketten die een dergelijke snelheid kunnen halen? Of wordt bedoeld "vanaf Verenigdestaats grondgebied", dat zou dus kunnen verwijzen naar Verenigdestaatse oorlogsschepen en onderzeeërs?

Of... gaat het hier om HAARP, een wapen met ongekende mogelijkheden? Zie daarover verscheidene eerdere artikelen in mijn blog:

• 15 jaar geleden maakte het Europees Parlement zich al ongerust over HAARP... van 30 januari 2010;
  
• HAARP verklaard: de VS spelen met de ionosfeer van 29 januari 2010 (vertaald artikel van Aporrea.org);
• VS schuldig aan aardbeving in Haïti? Helemaal niet onmogelijk van 20 januari 2010;
• Bestaat er een aardbevingswapen? van 17 januari 2010 (vertaald artikel van Alles Schall und Rauch);
• Klimaatverandering en klimaatoorlogen van 6 december 2009 (vertaald artikel van CubaDebate);
• De waarheid is... dat het nog steeds een puinhoop is in de wereld... van 12 october 2008.