In een verontwaardiging wekkende brief van paus Benedictus XIV aan de Ieren, die op zondag 14 maart 2010 in de kerken in Europa is voorgelezen, verwijst hij naar de gevallen van kindermisbruik en andere misstanden, die jegens tienduizenden kinderen in het genoemde land gepleegd zijn door priesters en nonnen, en daarmee isoleert hij hetgeen daar gebeurd is.
Deze brief komt een jaar na het eindverslag van de in 2006 opgezette Commissie over kindermisbruik. Het Ierse rapport van 2600 pagina's is in aanmerking genomen, maar niet al hetgene wat bekend is over de schokkende zaak Maciel in Mexico, noch de gevallen in Duitsland en nog minder in de Verenigde Staten. Is het soms zo dat voor Ratzinger de niet-Europese katholieken niet relevant zijn, ook al vormen zij de grote massa van gelovigen? Religieus racisme of gewoon kolonialisme met de logica van ondergeschiktheid van "die verdienen geen uitleg"? In de brief behandelt hij de verkrachters met zijden handschoenen, gul en edelmoedig. Hij straft hen niet en gooit hen niet uit de kerk. De paus schreef, anderzijds, in 2003 over het homohuwelijk: "Zij die van de verdraagzaamheid overgegaan zijn naar de legitimering van specifieke rechten voor homosexuelen om samen te wonen moeten bedenken dat goedkeuring of legalisering van het kwaad veel verschilt van het tolereren van het kwaad." Benedictus XVI geeft de voorkeur aan kinderverkrachters boven volwassenen die beiden instemmen met wat ze doen. Tegen de eersten zegt hij: "Ik moedig u aan om uw geweten te onderzoeken, de verantwoordelijkheid te nemen voor de door u begane zonden, en nederig uw verdriet te uiten. Oprecht berouw opent de deur naar Gods vergeving en de genade van de ware goedmaking. Door gebeden en boetedoeningen aan te bieden voor hen die door u beschadigd zijn, zou u persoonlijk moeten proberen te boeten voor uw daden persoonlijk. Het verlossende offer van Christus heeft de macht om zelfs de zwaarste van de zonden te vergeven, en het goede tevoorschijn te brengen uit zelfs het ergste kwaad."
Voor de paus en de katholieke kerk is wat twee volwassenen in goed overleg en onderlinge afspraak doen met hun liefdes- en sexleven een kwaad zonder burgerrechten, maar wat een volwassene een kind aandoet vereist berouw en vergeving en niet de toepassing van het strafrecht of excommunicatie. Na de brief aan de Ieren heeft de katholieke kerk nu een nog ernstiger probleem van geloofwaardigheid.
Intussen zijn de gevallen in Duitsland en ook in Nederland steeds meer in de openbaarheid gekomen. De eerste beschuldigingen van kindermisbruik door religieuzen die tot hun uiterste consequenties zijn vervolgd, vonden plaats in de Verenigde Staten. Tengevolge daarvan is in 1990 SNAP opgericht, het 'Netwerk van door priesters misbruikten' (Survivors Network of those Abused by Priests). De tegen de kerk opgestarte procedures wegens het afdekken van deze misdaden, samen met de rechtszaken tegen de nog in leven zijnde verkrachtende priesters hebben de bisschoppenconferentie van de katholieke kerk in de Verenigde Staten genoodzaakt een rapport aan een commisie te sturen. Dit rapport is getiteld The Nature and Scope of the Problem of Sexual Abuse of Minors by Catholic Priests and Deacons in the United States ('De aard en omvang van het probleem van sexueel misbruik van minderjarigen door katholieke priesters en diakens in de Verenigde Staten.
Opvallend is dat er niet veel beschuldigingen geuit zijn in de Latijnse landen Spanje, Frankrijk, Italië, Portugal, noch in Latijns-Amerika. Alleen de schandalige zaak van het monster Marcial Maciel, libertijn, stichter van de Legionarios de Cristo ('Legionairs van Christus') en verkrachter van zijn eigen kinderen, heeft de publieke opinie geschokt. De in Brazilië en Chili onlangs opgedoken geïsoleerde gevallen zijn door de massamedia stilgezwegen, net zoals eerder de gevallen in de Verenigde Staten, Ierland, Duitsland en Nederland stilgehouden werden. De grote media geven geen ruimte aan dit schandaal dat verder gaat dan de Angelsaksische landen waar het nu geconcentreerd is. Het zijn gevallen die duidelijk maken waar de katholieke kerk de nadruk legt ten opzichte van de sex en van het resultaat van die nadruk voor hen die opgevoed zijn om deze visie af te dwingen. Het schuldgevoel en de onderdrukking kweken sexuele monsters.
De gelofte van stilzwijgen is de manier waarop de kerkelijke hiërarchie tegen dit misdrijf is opgetreden. De verkrachting van kinderen is echter niet alleen een strafbaar feit van de kant van religieuzen, maar creëert ook een wezenlijk ethisch probleem. Het gaat uiteindelijk om mensen die het morele geweten vormen, die onderrichten over wat goed en slecht is. Het zijn homofoben door religieuze overtuiging, die sex als pervers en niet op voortplanting gerichte liefdesrelaties als zondig zien, en die toch kinderen misbruiken en dat afdekken met de gelofte van stilzwijgen en nog liever met nieuwe wetten die verhinderen dat deze gevallen in de toekomst strafrechtelijk openbaar gemaakt worden, alsof ze niet het minste belang hebben. Degenen die onderrichten over de zonde des vlezes, zijn nu ineens zomaar degenen die weerloze kinderen sexueel geweld aandoen.
Het netwerk van de in de Verenigde Staten verkrachten wordt 'netwerk van overlevenden' genoemd, omdat voor het kind of de adolescent, dat/die niet zeker is van zijn wensen, de schending door de persoon die het/hij vertrouwt hem de minimale steun ontneemt die het/hij nodig heeft om zijn leven voort te zetten. De persoon voor wie het/hij zijn ziel opent, waardoor het/hij volmaakt kwetsbaar wordt, maakt uiteindelijk misbruik van hem en vernietigt hem. In die situatie kan dat kind niet langer op iemand vertrouwen en blijft hem als uitweg vaak alleen nog maar zelfmoord of waanzin over. Daarover wordt nog niet gesproken, maar het is een aan het vorige gekoppeld onderwerp. Het is een onderdeel van wat er gebeurt met degenen die verkracht zijn, dat ze door schuldgevoel of schaamte niet in staat zijn hun eigen ouders te vertellen, waardoor ze zich terugtrekken in een verstikkend schuldbewust stilzwijgen. De eersten die deze monsterlijke feiten meldden waren twee mannen boven de zestig. Dat was de tijd die ze nodig hadden om de stap te nemen om te spreken over gebeurtenissen die vijftig jaar eerder plaatsvonden.
De verontschuldigingen van de paus aan de Ieren zijn bespottelijk. De paus moet nu meteen zijn verontschuldigingen aanbieden aan alle gelovigen en het probleem niet verbergen of het beperken tot één land. Het argument van de Mexicaanse bisschoppenconferentie dat er minder gevallen van kindermisbruik zijn in de kerk dan in het leger is niet alleen banaal, maar immoreel. Wanneer degene die de wet maakt die overtreedt, wanneer degene die de moraal bewaakt weerlozen misbruikt, gaat het probleem niet over kwantiteit, maar over essenties. Dat is waaraan de kerk in Rome het hoofd te bieden heeft. De Latijns-Amerikaanse media moeten nu een eind maken aan de gelofte van stilzwijgen, die niets anders is dan medeplichtigheid. De plaats voor het melden van deze misdaden is de politie, ongeacht het aantal verstreken jaren, en dat moet iedereen overal weten.
Mexico-stad, 20 maart 2010
Op 22 maart 2010 gepubliceerd door ALAInet. Vertaald uit het Spaans door Dwarslezer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten