zondag 26 april 2009

Bush en Obama, dezelfde politiek in een andere verpakking...

Een tijdje geleden vroeg ik me al af (in mijn artikel Wat hebben we aan Obama? van 28 februari dit jaar) wat we aan de nieuwe Verenigdestaatse president hadden. Het wordt steeds duidelijker dat mijn vermoedens dat er niet veel zou veranderen in vergelijking met het bewind van dictator (want frauduleus aan de macht gekomen) George W. Bush niet misplaatst waren. Ik geef zomaar wat voorbeelden:

Obama begint terug te komen op zijn beloften voor een meer milieubewust beleid (zie de New York Times van 10 april 2009).

Zowel vóór (zie bijv.
Jerusalem Post van 27 februari 2008 en Haaretz van 11 mei 2008) als na zijn verkiezing (zie PressTV, 24 april 2009) staat hij aan de kant van Israel. De wapenleveringen aan Israel gaan intussen gewoon door (zie Moqavemat, 5 april 2009). Ondanks dat hij vrome woorden spreekt over een Palestijnse staat (zie Reuters 21 april 2009), gaat voorlopig de bouw van de Israelische nederzettingen in Palestijns gebied gewoon door.

Obama heeft beloofd dat de Verenigdestaatse soldaten uit Irak zullen worden teruggetrokken, maar dat had George W. ook al beloofd. Intussen heeft het opperhoofd van die soldaten, generaal Ray Odierno, al gezegd dat het onverantwoord zou zijn om het Verenigdestaatse leger terug te trekken (mogelijk omdat hij in Irak een luxe leventje leidt in een van Sadam Hussein's villa's?) (zie Times van 9 april 2009). We hoeven overigens niet bezorgd te zijn, want Hillary Clinton heeft al beloofd dat de Verenigde Staten Irak niet in de steek zullen laten. (NRC van 25 april 2009). Dat hoeft ook geen verbazing te wekken, want ze hebben niet voor niets een kolossaal complex gebouwd in Baghdad (zie Vanity Fair van november 2007).

Daarnaast wordt de oorlog in Afghanistan met verhoogde intensiteit voortgezet (zie bijv. Clarín van 27 maart 2009), mét de 'goedkeuring' van de post-fascist Aznar (zie Público van 2 januari 2009). De Verenigdestaatse oliebelangen zijn kennelijk toch belangrijker dan de vrijheid van de Afghaanse burgers (zie Daily News van 13 september 2002), ook al gaat het om een ordinaire koloniale oorlog, die niets met Al Q'aida te maken heeft. De aanslagen van 11 september 2001 zijn hoogstens als een dankbaar excuus gebruikt om aan te vallen, want de oorlog was al eerder gepland (zie The Guardian van 22 september 2001, twee weken vóór het begin van de Verenigdestaatse bombardementen).

Maar om ervoor te zorgen dat we niet alleen bezorgd zijn over de enge kanten van Obama's presidentsschap, worden we ook uitvoerig voorgelicht over zijn hond (bijv. in de New York Times van 12 april of La Vanguardia van dezelfde datum)...

P.S.: voor alle duidelijkheid (er zijn altijd mensen die dingen verkeerd willen begrijpen): met de titel van dit stukje heb ik geen racistische bedoelingen!

Wat zou jij doen als de regering je computer in beslag zou nemen? (oproep)


Laat me je even vertellen waar dit over gaat. We hebben juist gehoord dat de computers van een aantal Israelische vredesactivisten in beslag genomen zijn en dat deze pas teruggegeven werden, nadat ze verklaringen ondertekend hadden dat ze gedurende 30 dagen geen contact zouden opnemen met hun politieke vrienden. We vragen jullie contact op te nemen met de Israelische Minister van Justitie en te vragen om deze pesterijen onmiddellijk te staken.

De betreffende activisten zijn leden van "New Profile", een groep feministische vrouwen en mannen die het wagen te suggereren dat Israel geen gemilitariseerde samenleving hoeft te zijn. Ze worden er ten onrechte van beschuldigd jongeren -zoals de shministim- aan te zetten militaire dienst te weigeren. Die beschuldiging is niet juist. Ofschoon "New Profile" jongeren niet zegt dat ze dienst moeten weigeren, geeft de organisatie wél steun aan degenen die niet in dienst gaan: pacifisten, degenen die zich verzetten tegen de bezetting van Palestijns gebied en anderen. "New Profile" informeert hen over hun rechten en geeft hen juridische ondersteuning als dat nodig is. Israel is echter een land dat het basis-mensenrecht op gewetensbezwaren niet erkent.

De beschuldiging van de regering tegen "New Profile" is niet nieuw. Hij bestaat al enige tijd, als reden voor pesterijen. De politie-actie van vandaag draait de schroeven behoorlijk strakker aan. We hebben gezien hoe internationale druk kan helpen om veel shministim uit de gevangenis te krijgen. Nu is het tijd om zó veel druk uit te oefenen dat de Israëlistische vredesactivisten hun werk kunnen doen zonder geïntimideerd te worden.

Ik sluit af met een bericht van "New Profile": "Deze recente acties bevestigen waarvoor wij al vele jaren aan het strijden zijn: het militarisme van de samenleving in Israel kwetst de heilige beginselen van democratie, vrijheid van meningsuiting en vrijheid van politieke vereniging. Iemand die meende dat tot op heden aanklachten "alleen" werden verzonnen voor Arabische burgers van Israel kon vanmorgen zien dat niemand van ons er zeker van kan zijn dat hij/zij vrij een mening kan geven over de gebreken van de maatschappij en het bestuur in Israel."

[W.g.:] Sydney Levy

De bovenstaande oproep ontving ik van de Jewish Voice for Peace, die zich verzet tegen het militarisme in Israel, en die vindt dat de Israeli's en de Palestijnen, twee volken, één toekomst, moeten hebben.

zaterdag 25 april 2009

Is alle aandacht voor 'Marokkanen' terecht? (overgenomen artikel)

Het volgende artikel werd gepubliceerd in re.Public van 24 april 2009:



In de jaren zeventig waren Surinamers het gesprek van de dag. Messentrekkers. Zo kwam deze nieuwe bevolkingsgroep bij veel Nederlanders bekend te staan. Er zat een kern van waarheid in: meer dan gemiddeld kwamen deze oud-rijksgenoten in aanraking met politie en justitie.
Anno 1978 waren criminele en overlastgevende Surinamers noch in de media, noch in de politiek een echt issue. Tenminste niet zoals Marokkanen nu alle aandacht krijgen. Gaat er nog wel eens een dag voorbij zonder dat deze minderheidsgroep het nieuws domineert? ...

Klik hier om het volledige artikel te lezen.


Overgenomen met toestemming van de auteur, Martijn van der Kooij, hoofdredacteur re.Public.

Toch is VN-conferentie wel verhelderend...

Niet dat dit het bestaan van een verlamde VN zou rechtvaardigen, maar de recente antiracisme-conferentie (althans de reden die minister van buitenlandse zaken Maxime Verhagen gebruikt om de Nederlandse boycot te rechtvaardigen) biedt ons wel een onfraai inkijkje in de waarde die het Nederlandse régime aan de waarheid hecht.

Verhagen stelt namelijk als een van de redenen om niet deel te nemen dat "een aantal landen [...] de top [misbruikt] om religie boven de rechten van de mens te stellen en de vrijheid van meningsuiting onnodig in te perken [...]" (zie bijv.
De Pers van 19 april 2009).

Is dat nou niet precies wat de christenfundamentalistische delen van het Nederlandse régime proberen te doen door bijv. op godsdienstige gronden het recht op abortus en op euthanasie te beperken (en als ze de kans kregen ongetwijfeld te verbieden) en met hun pogingen om vloeken te vervolgen? En het zou me ook niets verwonderen als de blinde steun voor Israel voor een groot deel gebaseerd is op hun blinde verering van het Oude Testament.

vrijdag 24 april 2009

De VN, even machteloos als de Volkenbond...

Toen het na de Tweede Wereldoorlog duidelijk was geworden dat de Volkerenbond een vleugellamme organisatie was, die er op geen enkele manier in geslaagd was om de oorlog te voorkomen, werd hij vervangen door de Verenigde Naties, die voorzien werden van allerlei mogelijkheden om niet eveneens aan machteloosheid ten onder te gaan.

Het heeft niet mogen baten.

Al vrij vlug werd duidelijk dat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties voortdurend werd uitgeschakeld door veto's van de Sovjet-Unie, dan wel van de Verenigde Staten, welke laatsten koste wat het koste wilden voorkomen dat er resoluties werden uitgesproken ter veroordeling van de oorlogsmisdaden van Israel.

Wanneer dan maar in arren moede werd besloten om te proberen via de Algemene Vergadering te komen tot resoluties die niet door een veto konden worden tegengehouden, werd er netzolang doorvergaderd om een voor zoveel mogelijk vertegenwoordigers aanvaardbare compromistekst te verkrijgen, waardoor er niet veel meer over bleef dan een aantal grammaticaal juist gerangschikte woorden zonder enige inhoudelijke betekenis of waarde. Men herinnere zich de bijeenkomst over de Israelische oorlogsmisdaden na de laffe aanval op de in de Gaza-strook opgesloten Palestijnen.

Zo had de VN enkele dagen geleden in Genève een topbijeenkomst georganiseerd over racisme, waarvoor voor alle zekerheid de slottekst vooraf al was voorgekookt. Omdat verwacht werd dat de Iraanse president Ahmadinejad van de vergadering gebruik zou maken om Israel scherp te bekritiseren, hadden Israels medeplichtigen, de Verenigde Staten, Canada en de meeste lidstaten van de Europese Unie, al besloten de bijeenkomst niet bij te wonen of alleen wat lagere ambtenaren te sturen.

Ze hadden gelijk, Ahmadinejad viel inderdaad Israel aan, en in felle bewoordingen. Waarom echter iedereen zo ontstemd is, is mij niet duidelijk. Ik heb namelijk heel wat commentaren gehoord en gelezen, maar het enige waarover men eensgezind valt is dat Ahmadinejad Israel verwijt te volharden in oorlogsmisdaden tegen het Palestijnse volk, al meer dan 60 jaar lang.

Men zou kunnen redeneren dat het hier niet om racisme gaat, maar om oorlogsmisdaden. Die redenering snijdt echter geen hout, want wanneer de oorlogsmisdaden jegens de joden in de Tweede Wereldoorlog (de holocaust) vermeld mogen worden, dan dienen ook de oorlogsmisdaden jegens de Palestijnen aandacht te krijgen. Het gaat immers in beide gevallen om mensen van het semitische ras, die systematisch uitgeroeid werden en worden.

Daarnaast lijkt het me alleszins gerechtvaardigd om een staat (voorzover als Israel een staat genoemd kan worden, want uiteindelijk gaat het om de staat Palestina, die bezet is door een grote groep joden, die daarbij in steeds grotere mate militair gesteund worden door de Verenigde Staten en hun Europese bondgenoten) te bekritiseren om misdadige handelingen. Deze vermeende staat Israel is al ruim 60 jaar bezig met het verwezenlijken van zijn oorspronkelijke bedoelingen: het verwijderen van de Palestijnen uit Palestina, hetzij door hen te verdrijven, hetzij door hen direct of indirect uit te roeien. Dat mag, dunkt mij, best ter sprake gebracht worden in een topconferentie over racisme.

Ahmadinejad heeft wat dat betreft mijn volledige steun. Het is goed dat er politici zijn die de waarheid zeggen, onverschillig wat voor politiek ze verder voeren.

Het feit dat de vertegenwoordigers van het zogenaamde vrije westen hun ogen en oren sluiten voor de harde waarheid, toont het failliet aan van de Verenigde Naties. Het bewijst echter vooral dat de zogenaamd democratische Verenigde Staten en de even zogenaamd democratische Europese Unie geen waarde hechten aan mensenlevens en zich alleen druk maken om hun economische belangen. Ze gaan letterlijk over lijken.

maandag 20 april 2009

Israel is dat leuke prinsje, dat in het echt een leugenachtig ettertje is. (overgenomen artikel)

Durban 2 bewijst het eens te meer.

Er is geen land ter wereld dat zo erg de tegenstellingen symboliseert dan Israel.

Er is ook geen groter taboe in de Westerse wereld.

Kritiek op alles is in het westen meer dan welkom: Zimbabwe, Noord-Korea, ja zelfs Pakistan is onderwerp van commentaar. Moslims, Tamils, Chinezen, het westen roert zijn mond.

Maar alles, werkelijk alles is anders als het om Israel gaat.

Israel is namelijk de Schat van het westen, de Mooiste bruid van het bal, de topvoetballer, het leukste prinsje.

Dat die schat gestolen is, dat die bruid gemeen en acherbaks is, dat de topvoetballer er geen poot van kan en dat het prinsje een vervelende leugenaar is, dat wil het westen niet horen.

Kritiek om Israel is taboe, we willen het niet horen, we willen het niet weten.

4 en 5 mei staan weer voor de deur.

Velen zullen vol trots roepen: dat nooit meer!

Geldt dat ook voor haar?



Geschreven door Lublin en gepubliceerd op de Volkskrantblog. Overgenomen met toestemming van de auteur.

zaterdag 18 april 2009

Maar wat voor zin hebben de Verenigde Naties dan nog?

Het is al jarenlang een gegeven dat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties een wassen neus is. Zijn het niet de Verenigde Staten die een veto uitspreken tegen elke resolutie die hinderlijk is voor wapenbroeder Israel, dan komt er wel een veto van een van de andere leden, en uiteindelijk komen er dan resoluties, die niet veel meer zeggen dan dat de straat nat wordt als het regent.

Tot op heden had ik echter nog enigszins de indruk dat de Algemene Vergadering van de VN nog een beetje representatief was en in elk geval wél een meerderheidsstandpunt kon uitdragen. Totdat ik vanmorgen in de NRC een artikel las, waaruit bleek dat de Europese Unie misschien wel niet gaat deelnemen aan de VN-conferentie over het racisme van komende maandag. Ook de Verenigde Staten hebben overigens nog geen beslissing genomen over deelname. Zou de EU geen zelfstandige beslissing durven te nemen?

Israel en Canada hadden al besloten om niet te komen, omdat ze bang waren dat er kritiek zou komen op Israel (ongetwijfeld zeer terechte kritiek, want als de staat Israel zich jegens de -semitische!- Palestijnen niet schuldig maakt aan antisemitisme, dan weet ik niet wat dat begrip inhoudt). Gezien de slaafse houding van de VS en de EU ten opzichte van Israel, zou het me niet verbazen als zij zich ook niet lieten zien - daarbij de hele conferentie nutteloos makend.

De VS en de Europese leden hebben inmiddels alvast een ontwerp gemaakt voor een slotverklaring, mede omdat ze niet willen dat er religies beledigd zullen worden [?]. Zou het beschuldigen van de staat Israel soms ook opgevat worden als belediging van het joodse geloof? De staat Israel (die zichzelf met graagte 'de joode staat' noemt) brengt het in ieder geval maar al te vaak zo...

De diplomaten hebben kennelijk ook hard aan de slotverklaring gewerkt, omdat ze die graag willen laten aannemen voordat de Iraanse president roet in het westerse feestje kan strooien. Het is namelijk beslist niet de bedoeling dat in de alinea blijkens welke de holocaust nooit vergeten mag worden, ook -zoals Iran wil- de slavernij wordt veroordeeld. Dat is namelijk tegen het zere been van de slavenhandelaars en slavenhouders, die trouwens in hun kapitalistische bedrijven nog steeds doorgaan met het uitbuiten van de loonslaven van de kapitalistische industrie.

vrijdag 17 april 2009

Het grote masker van het woeste kapitalisme (overgenomen artikel)

Het is ongebruikelijk dat in de huidige periode van de geschiedenis er nog steeds mensen zijn die de werkelijkheid willen ontvluchten door zich blind, doof en stom te houden. Ik heb het over degenen die bewust de onwetendheid manipuleren en daarmee spelen met degenen die het slachtoffer zijn geworden van een systeem dat hen de bestaansmiddelen heeft ontnomen om hun eigen rekeningen kloppend te kunnen krijgen. Ik weet dat zij doen alsof ze van niets weten om hun schuld niet te hoeven bekennen. Zoals zommige vroegere leidinggevenden van de BID (de Interamerikaanse Ontwikkelingsbank), het IMF, de Wereldbank en nog veel meer. Maar ik heb het ook over degenen die besmet zijn met de bacterie van de domheid… over hen, nog steeds miljoenen, die nog steeds eer blijven betuigen aan Franco in Spanje, aan Thatcher in Engeland… over het Internationaal Monetair Fonds… en, al is dat misschien moeilijk te geloven, zelfs over George Bush zelf. Over hen die in het weekend naar de “warme en gastvrije voorzieningen van de Marinebasis van Guantánamo” gaan.

Het is duidelijk dat het rijk van het kapitaal door middel van het verwerven van de macht over de officiële onderwijsstelsels van onze landen en met name via de grote hersenspoelerij -de wereldwijde media-industrie- de nodige codes uit ons collectieve geheugen gewist heeft die nodig zijn om te kunnen ontcijferen wat er in onze onmiddellijke omgeving gebeurt… erger nog om er voor te zorgen dat we bijna met geweld de leugen aannemen als de zuiverste waarheid, – zoals Ignacio Ramonet zou zeggen. Maar het is ook duidelijk dat de maskers voor onze neuzen vallen en we maar niet toegeven dat “de keizer naakt is”.

Nu blijkt het niet meer van belang te zijn om nog meer troepen te sturen om de invasie van Afghanistan en Irak te kunnen voortzetten; het is niet meer van belang dat vijf van elke tien Afrikanen sterven aan AIDS; dat het zionistische bloedbad tegen het Palestijnse volk voortduurt; dat de olieprijs van meer dan 100 naar minder dan 40 dollar per vat is gedaald; dat de ozonlaag nog steeds verder afgebroken wordt door de schaamteloosheid van hen die weigeren een akkoord te ondertekenen om haar te redden... en ons allemaal te redden; het is niet meer van belang dat over twintig jaar de helft van de aarde geen drinkwater meer heeft; of dat in 2036 de aarde door een meteoriet verwoest wordt; het is niet van belang dat er nog veel meer gebeurtenissen "aan gaan komen" -zoals Walter Martínez zou zeggen- die het bestaan van de mensheid zelf bedreigen. Nee! Op dit moment is het het belangrijkste het leven van de moordenaar te redden. Het is niet van belang dat de pandabeer, de blauwe vinvis of het hert in de Sierra de Perijá (in de Andes) uitsterven. Wat voor belang heeft het dat Antarctica ontdooit of dat de Galápagos-eilanden onder het zeewater verdwijnen? Sterker nog, wat interesseert het ons dat de Mapuches (in Chili en Argentinië) en de Bari (in Venezuela en Colombia) steeds verder uitsterven? Nee! Het is nu belangrijk om het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank te redden. De wereld op zijn kop, zou Eduardo Galeano opnieuw zeggen.

Het kapitalisme bevindt zich op een moeilijk punt en noch zijn trouwe volgelingen, noch zijn profeten, weten welke kant ze op moeten. Aan zichzelf overgeleverd zouden ze zich te pletter lopen als personages uit
De stad der blinden van José Saramago. Met hun overvolle brandkasten, hun landhuizen, hun privé-vliegtuigen, hun jachts en hun veilige Rolls Royces, vragen ze nu om ondersteuning voor hun status als heersers van de wereld, want niemand van die bloedzuigers loopt ook maar enig risico voor zijn persoonlijke gemakken, maar slechts voor hun plaats in het feodale concert van de planeet. Als ze uiteindelijk ten onder zouden gaan, zouden ze alleen maar ophouden grote bankiers en monopolisten te zijn, en ze zouden niets meer zijn dan nederige multimiljonairs. Misschien zou dat een mooie gelegenheid zijn voor het ontstaan van een nieuwe economische orde... minder "keizerlijk" en meer in evenwicht.

Maar de geest van Karl Marx en zijn theorie van de ineenstorting jaagt de weldoeners van het Kapitalisme angst aan. Zij zijn bang ook hun status van supermacht te verliezen en hun exclusieve veto-recht. Dan valt immers het Grote Masker en wordt er een grote dringende vergadering van de "G-20" bij elkaar geroepen. Alles wordt onthuld... zonder schaamte voor de naaktheid van de Keizer wordt meer dan een miljard dollar (meer dan 700 miljoen euro) toegekend aan het Internationaal Monetair Fonds en zijn volgelingen. Naast het bedrag van bijna een miljard dat "de Afro-amerikaanse hoop" al had goedgekeurd voor de bankiers in de Verenigde Staten. En nog bovenop datgene wat elk van deze "Machten" al zonder overleg en uit naam van zijn belastingplichtigen had overgedragen aan de bazen van de grote ondernemingen - zonder dat de media er iets over zeggen. Maar... wie gaat de anderhalf miljard armen van de wereld redden?

Voor alle duidelijkheid, onder de beslissende meerderheid van deze groep die besloot het geld van hun burgers te besteden voor het redden van de ondernemers, bevinden zich degenen die weigeren het verdrag van Kyoto te ondertekenen, dat de arbraak van de ozonlaag moet afremmen; degenen die verre landen binnenvallen en die kinderen en zwangere vrouwen vermoorden; degenen die kritiek hebben op de volksdemocratieën die in Latijns Amerika aan het opkomen zijn, maar die intussen zelf onder erfelijke monarchistische régimes leven; degenen die Afrikaanse kinderen gebruiken als proefkonijn voor het uittesten van medicijnen; degenen die van plan zijn onze voedingsmiddelen te gebruiken als brandstof voor auto's; degenen die zichzelf uitroepen als de anti-drugspolitie van de wereld, terwijl in hun landen de meeste drugs gebruikt worden; degenen die het meeste van hun burgers geïnde belastinggeld besteden aan de productie van wapens in plaats van aan voedingsmiddelen en sociale zekerheid; degenen die kritiek hebben op de Revolutionaire Regering van Hugo Chávez, omdat hij de opbrengst van de aardolie besteedt aan sociale programma's en voor solidariteit met onze armste broederlanden en niet aan het financiëren van de schulden van de bankiers en de grote ondernemers. Maar... natuurlijk! Daar bij de G-20 werd niet over deze onderwerpen gesproken, want de bijeenkomst was bedoeld om steun te bieden aan datzelfde IMF dat weigerde Argentinië te helpen toen dat het hardste nodig was; hetzelfde IMF dat in 1989 de protesterenden van de Caracazo provoceerde door te proberen misdadige maatregelen op te leggen aan Venezuela; hetzelfde dat onder druk van Ecuador en andere Latijnsamerikaanse landen een schuld wil innen die al ruimschoots terugbetaald is... om alleen maar enkele misdadige acties te noemen van deze over de hele wereld actieve rentewoekeraar. Uiteraard kregen dissidente stemmen bij deze bijeenkomst geen weerklank... netzomin als in de Algemene Vergadering van de VN. Ook daar drukten zich dezelfden van altijd door.

Uiteindelijk gaat het bij de grote machten en de bankiers... rechtse regeringen en kapitalistische ondernemers... om kaaimannen uit dezelfde put. Zoals mijn oma vroeger al zei: "Dios los cría… y ellos se juntan" [Soort zoekt soort; letterlijk: God schept hen... en zelf zoeken ze elkaar.].
Darvin Romero Montiel



Het bovenstaande artikel werd op 3 april 2009 in het Spaans gepubliceerd op de website van de Bolivariaanse Kring Nederland. Zie ook het blog van de Bolivariaanse Kring.
Overname is geschied met toestemming van de schrijver (vertaald door Dwarslezer).

dinsdag 14 april 2009

De NAVO, een gruwelijk monster van Frankenstein

Zoals gisteren beloofd, bied ik jullie hierbij de tekst aan van mijn toespraak ter gelegenheid van de betreurenswaardige 60e verjaardag van de NAVO (De NAVO, een gruwelijk monster van Frankenstein), uitgesproken bij de Paasvredesmars van het Haags Vredesplatform. Je vindt hem hier als PDF, compleet met alle voetnoten en (aanklikbare) links.

Op verzoek van een van mijn lezers heb ik ook mijn toespraak ter gelegenheid van de Alternatieve Veteranendag van het Haags Vredesplatform van 29 juni 2007 geplaatst, eveneens als PDF.

Het voordeel van het PDF-formaat is dat het op diverse computerplatforms (Windows, Mac, Linux) geopend kunnen worden, én dat ze zonder veel moeite afgedrukt kunnen worden.

Mijn teksten mogen -onder verwijzing naar de Creative Commons-regels- onbeperkt vermenigvuldigd en verspreid worden, mits met bronvermelding, zonder wijzigingen (waaronder begrepen toevoegingen of weglatingen) en niet voor commerciële doeleinden. Ik zou het wel prettig vinden geïnformeerd te worden over verdere verspreiding.

maandag 13 april 2009

Haagse Vredesmars vandaag

Tot mijn spijt waren er vandaag bij de -door het Haags Vredesplatform
georganiseerde- Haagse Vredesmars (die niet lang was, en in gunstige weersomstandigheden plaatsvond: niet te warm, niet te koud én niet nat) van het Vredespaleis naar het Haagse NAVO-hoofdkwartier, maar enkele tientallen deelnemers. Die waren er echter allemaal wél van overtuigd dat het erg belangrijk is om iets te doen aan de oorlogszuchtige NAVO, vandaar dat we als het ware hoopten wat vrede van het Vredespaleis over te kunnen dragen aan de NAVO. Dat dat hard nodig is bleek wel, want zelfs op Tweede Paasdag waren ze daar op het terrein nog aan het schieten...


Ook Dwarslezer was gevraagd daar wat te vertellen over de NAVO en dat heb ik uiteraard gedaan. Mijn tekst komt binnenkort ook op de site van het Haags Vredesplatform, en ook ikzelf zal hem, hier, publiceren, alleen moet ik hem nog even omzetten in voor mijn blog geschikte 'taal'. Ik kan wél vast vertellen dat ik heb gesproken heb over De NAVO, een gruwelijk monster van Frankenstein. Zodra de tekst beschikbaar is, zal ik het uiteraard laten weten...

Overigens, de bovenstaande foto van het Vredespaleis in Den Haag komt uit de in 1923 uitgegeven tweedelige De Wonderen der Wereld (Uitgeverij A.W. Sijthoff, Leiden), een van de eerste boeken die mij in mijn jeugd informeerden over de grote wereld buiten de plattelandsstad waar ik woonde.

zaterdag 11 april 2009

Waarom we van de overheid (of bijv. G20) geen oplossing van de crisis hoeven te verwachten

Ik heb lang zitten denken over hoe ik het in niet al te veel woorden zou kunnen uitleggen, maar beter dan Paul Offermans (in hoofdstuk I van de Geschiedenis van het gewone volk van Nederland, 1975) lukt dat me niet:
De staat en haar wetten zijn schijnbaar zelfstandige organisaties die weinig of niets te doen hebben met de ekonomiese onderbouw. De staat is inderdaad zelden of nooit de direkte uiting van de macht van de ekonomies heersende klasse(n), maar haar indirekte instrument. In onze tijd bv. zullen de grote kapitalisten als SHELL, UNILEVER en PHILIPS niet bepalen wie er in regering en kamer komen, maar bepalen wel het wel en wee van onze ekonomie, zij mag wat scherpe kantjes wegvijlen, wat werkloosheid bestrijden, de sociale voorzieningen wat verbeteren, maar de grote investeerders staan boven de staat. Een regering kan links of rechts zijn, tegen de prijsopdrijvingen van de grote oliekoncerns staat zij machteloos. Maar haar taak is wel de klassenstrijd, die bv. tengevolge van een ekonomies slechte situatie toeneemt, te katalyseren en uit te doen vechten op het nivo van het parlement. De kapitalisten blijven buiten schot want regering en parlement vertalen de klassenstrijd in wetten die schijnbaar boven en buiten de ekonomie staan. Zo doet de staat zich voor als een instelling die boven de klassen staat.
En op deze manier kan elke handeling, elke beslissing van welke kapitalistische, resp. neoliberale regering dan ook (of die nu christendemocratisch, sociaaldemocratisch, liberaal of zelfs fascistisch is) zonder al te veel moeite herkend worden als een dienst aan het bedrijfsleven.

De graaicultuur van de bonussen wordt niet aangepakt (ook al doet Wouter Bos net alsof hij het allemaal zo erg vindt - zonder er iets aan te doen; zie Volkskrant van 3 maart dit jaar), maar wel wil Donner bijv. dat de koopkracht verlaagd wordt (zie Trouw 24 februari dit jaar). Kijk aan de andere kant hoe de bankdirecteuren genoeglijk zitten te kletsen over de crisis, terwijl ze te beroerd zijn om zelfs maar voor de vorm 'sorry' te zeggen voor de door hun graaizucht veroorzaakte ellende (Trouw van 8 april), terwijl de slachtoffers van hun crisis uit hun huizen gezet worden (Trouw, 8 april). Iedereen die het nieuws een beetje volgt, kan nog legio andere voorbeelden vinden, waarbij het er steeds op neer komt dat het bedrijfsleven geen haarbreed in de weg wordt gelegd en de arbeidersklasse nog verder uitgeperst moet worden.