maandag 31 mei 2010

Massavernietigingswapens...

Afgelopen nacht hebben militairen van de schurkenstaat Israel een humanitaire missie aangevallen, die met 10.000 ton hulpgoederen onderweg was naar de nog steeds in een concentratiekamp opgesloten Palestijnen op de Gaza-Strook. Daarbij werden door de Israelische soldaten minstens 19 mensen vermoord en vielen er tientallen gewonden (NRC, vandaag).

Volgens een van de hoogste Israelische oorlogsmisdadigers (Netanyahu) moesten de soldaten zich wel verdedigen (Haaretz, vandaag), omdat de opvarenden van de schepen met hulpgoederen hen wilden lynchen (Haaretz, vandaag in een ander artikel).

Het lijkt me alleszins redelijk dat de opvarenden van deze schepen zich wilden verdedigen tegen de soldaten, die hen op hun schepen met veel geweld overvielen (volgens de Voice of America in internationale wateren, op 60 km van de kust van Israel). Deze militairen maakten zich volgens internationaal recht schuldig aan piraterij. Somalische vissers worden hard aangepakt vanwege hun 'piraterij', maar Israeli's kunnen zich kennelijk alles permitteren.

Hoelang mogen deze misdaden nog doorgaan van Washington? Wordt het niet eens tijd om zich eens wat minder te concentreren op de bij elkaar gefantaseerde kernwapens van Iran (een land dat sinds mensenheugenis nooit een ander land heeft aangevallen) en in plaats daarvan eens harde maatregelen te nemen tegen Israel (liefst iets pittigers dan economische sancties)?

Ik ben bang dat de Palestijnen het zelf zullen moeten doen, want Washington (en de Verenigdestaatse lakeien in de EU) zullen nooit willen toegeven dat er op de wereld maar twee échte massavernietigingswapens bestaan: de Verenigde Staten van Amerika en Israel...

Druk, druk, druk

Nee, beste lezers, ik ben niet ziek, geëmigreerd of op/met vacantie. Ook heb ik niet de handdoek in de ring gegooid, ofschoon het steeds moeilijker wordt om nog een beetje optimistisch te blijven, naarmate de grote massa in West-Europa het liedje van de neoliberale internationale vrolijk meezingt ("Houzee, we moeten bezuinigen" of woorden van gelijke domheid), zonder te (willen?) beseffen dat wat er ook gebeurt, altijd de arbeidersklasse gestraft wordt.

Ik ben de laatste dagen wat minder actief, omdat ik me aan het verdiepen ben in de Club van Bilderberg, een vreselijk geheime club, die de beste plannen zegt te hebben voor de mensheid. Oppervlakkig gezien blijkt dat al niet waar te zijn (wie wil, kan het een en ander vinden op Wikipedia), maar ook zonder meer over die club te weten, doen de namen van de leden ervan al het ergste vrezen.

woensdag 26 mei 2010

VVD? Niet doen!!!

De afgelopen dagen heb ik op diverse plaatsen VVD-posters gezien met de suggestieve tekst "Vandalen gaan betalen". Ik weet niet of die ook gebruikt moeten worden voor de komende parlementsverkiezingen (van 9 juni dit jaar), of dat ze alleen op de aanplakborden zijn achtergebleven van de gemeenteraadsverkiezingen van enkele maanden geleden.

Mijn mening in dezen is duidelijk.
Stink niet in deze leugenachtige leus! Immers, de VVD suggereert dat zij ervoor zal zorgen dat vandalen aangepakt zullen worden, waarbij ze vermoedelijk verwijzen naar de leeghoofden die bushokjes vernielen, autobanden lek steken, en dat soort tuig. Uitstekend! Die lui mogen best een paar tikken op hun vingers krijgen - sterker nog: ze zouden heropgevoed moeten worden (maar de VVD denkt kennelijk alleen aan het financiële aspect van het vandalisme - uiteraard niet vreemd voor deze partij).

Desondanks raad ik
iedereen zeer dringend af om op deze partij te stemmen, want zelfs alleen deze poster geeft overduidelijk aan dat we van de VVD geen logica noch een consequente gedachtengang kunnen verwachten. In het verkiezingsprogramma (dat van de komende parlementsverkiezingen) wordt met geen woord gerept over de grote, de witteboorden-vandalen, de bankdirecteuren, aandeelhouders, speculanten, die ervoor gezorgd hebben dat héél Nederland (en in feite de hele wereld) gevandaliseerd is. Geen woord over bonussen, maar wel over 'ruimte' voor de ondernemers, zonder 'overbodige regelgeving of vergunningen' (en het zal intussen wel bekend zijn dat voor de VVD alle regelgeving voor ondernemers 'overbodig' is).

Wel bevat het programma verschillende verwijten over de buitensporige overheidsuitgaven, maar nauwelijks een link naar de grote oorzaak van de spilzucht van het kabinet Balkenende (de door de witteboorden-vandalen veroorzaakte economische crisis), en uiteraard al helemaal geen plannen om deze
vandalen te laten betalen. Uiteraard zal de VVD zich niet afvragen in hoeverre het bushokjes-vandalisme misschien het gevolg is van het doorgeschoten neoliberalisme, dat door deze partij zo krachtig verdedigd wordt (overigens ook door andere partijen, zoals het CDA, de PvdA en GroenLinks).

Mijn dringend (liever: dwingend!) advies luidt dan ook:
VVD? Niet doen!!!

A-Sociale Verzekeringsbank?

Ik was al ontstemd toen ik in een persbericht van AbvaKabo_FNV (van 12 maart 2010) las dat het overleg over een nieuwe CAO voor de SVB (Sociale Verzekeringsbank) was opgeschort. Het standpunt van de vakbonden was duidelijk: men wilde tenminste koopkrachtbehoud en werkzekerheid, zoals was afgesproken in het Sociaal Akkoord uit maart 2009, hetgeen in ieder geval zou neerkomen op een structurele loonsverhoging van 1,25%. De SVB wilde echter weliswaar de huidige CAO met een jaar verlengen, maar "budgetneutraal", dus zonder enigerlei salarisverhoging. (Zie ook de Nieuwsbrief van de vakbonden AbvaKabo-FNV en CNV van 12 maart 2010).

Mijn ontstemming sloeg echter om in grote verontwaardiging, toen ik in de Staatscourant las over wijziging van de "Rechtspositieregeling Raad van Bestuur SVB", waarin de bezoldiging van een lid wordt verhoogd van € 117.790,- naar € 139.049,- (artikel 2, eerste lid). (De volledige, gewijzigde tekst is te vinden bij Lexius.nl.)

Dat is dus wel andere koek dan de hand op de knip houden ten aanzien van de, gezien de afspraak uit het Sociaal Akkoord 2009, alleszins gerechtvaardige minimale eis van de vakbonden. De looneis van 1,25% van het personeel wordt ruw afgewezen, terwijl de leden van de raad van bestuur van de SVB zomaar ruim 18% extra krijgen.

Is het wel verantwoord om de uitvoering van bepaalde sociale regelingen in handen te leggen van een instantie waarvan de Raad van Bestuur een dergelijke a-sociale houding aanneemt? Of misschien kan de vraag beter luiden: waaraan verdient een degelijke en betrouwbare instantie als de SVB dergelijke graaigrage bestuursleden?

zaterdag 22 mei 2010

Het Imperium beveelt... en de kolonies gehoorzamen...

door Frei Betto en João Pedro Stétile, gepubliceerd op 19.05.2010 door ALAI

Na de Tweede Wereldoorlog, toen de gealliëerde troepen gezegevierd hadden, probeerde de Verenigdestaatse regering maximaal te profiteren van haar militaire overwinning. Zij gaf vorm aan de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, geleid door een Veiligheidsraad, die weer werd geleid door de zeven machtigste landen, die vetorecht hadden over de beslissingen van de overige leden.

Zij legde de dollar op als internationale munt, onderwierp Europa aan het Marshallplan voor economische hulp en installeerde meer dan 300 militaire basis in Europa en Azië, tegen welke flagrante ingrepen de regeringen en de massamedia van die landen nooit hun stem verhieven.

Niet de hele wereld boog voor het Witte Huis, omdat de Sovjet-Unie de machtsverhoudingen in evenwicht kon houden. Het was tegen de Sovjet-Unie dat de VS een onbegrensde oorlog voerde, zonder politiek, militair of ideologisch de overwinning te kunnen behalen.

Vanaf de jaren 1990, stond de wereld onder de totale hegemonie van de regering en het kapitaal van de VS, die hun beslissingen aan alle regeringen en volkeren begon op te leggen en hen behandelde als koloniale vasalstaten.

Toen alles rustig leek in het door Uncle Sam overheerste wereldrijk, begon er weerstand te ontstaan. In Latijns-Amerika kozen, naast Cuba, andere volkeren anti-imperialistische regeringen. In het Midden-Oosten moesten de VS hun toevlucht nemen tot militaire invasies om de controle te behouden over de aardolie, ten koste van de levens van duizenden Afghanen, Irakezen, Palestijnen en Pakistani's.

In deze context stond in Iran een regering op die vastbesloten was zich niet te onderwerpen aan de belangen van de VS. In het kader van haar beleid van nationale ontwikkeling, werden kerninstallaties gesticht, en dat was niet acceptabel voor het Imperium.

Het Witte Huis accepteert geen democratie tussen de volkeren, die impliceert dat alle landen gelijke rechten hebben. Het accepteert niet dat alle landen en hun eigen regeringen hun eigen natuurlijke hulpbronnen beheren.

De VS hebben hun nucleaire technologie overgedragen aan Pakistan en Israel, die nu beschikken over kernbommen. Maar ze toleren niet dat Iran toegang heeft toch nucleaire techologie, zelfs niet voor vreedzame doeleinden. Waarom? En waar komt die imperiale macht vandaan? Misschien uit een internationale overeenkomst? Nee, alleen uit hun militaire arrogantie.

In Israel maakte, al meer dan twintig jaar geleden, Moshai Vanunu bekend dat de regering al beschikte over de atoombom. Hij werkte in een kerncentrale en was bezorgd over de onzekerheid die dat voor de hele regio betekende. Het gevolg is dat hij werd ontvoerd en tot levenslange gevangenschap werd veroordeeld. Deze werd onder grote internationale druk omgezet in twintig jaar. Tot op heden staat hij onder huisarrest en is het hem verboden contact te hebben met welke buitenlander dan ook.

Wij zijn allemaal tegen de wapenwedloop en tegen buitenlandse militaire bases in onze landen. Wij zijn, vanwege de risico's, tegen het gebruik van kernenergie, en tegen het misbruik van zoveel economische middelen voor militaire uitgaven.

De Iraanse regering waagt het haar souvereiniteit te verdedigen. De USAmerikaanse regering is alleen Iran nog niet binnengevallen omdat het land 60 miljoen inwoners heeft, omdat het een oliemacht is en omdat het een nationalistische regering heeft. De omstandigheden zijn heel anders dan in het moeras dat Irak heet.

Gelukkig hebben de Braziliaanse diplomatie en die van andere landen zich in de strijd gemengd. Wij hopen dat de rechten van Iran gerespecteerd worden, zoals die van elk willekeurig ander land, en zonder militaire dreigementen. We dringen aan op meer campagnes, over de hele wereld, voor militaire en nucleaire ontwapening. Hopelijk worden zo spoedig mogelijk de aan militaire kosten gespendeerde middelen bestemd voor het oplossen van problemen zoals de honger, die meer dan een miljard mensen treft.

Sociale bewegingen en milieu-organisaties, kerken en internationale organisaties ontmoetten elkaar onlangs in Cochabamba bij een wereldwijde milieu-conferentie, bijeengeroepen door president Evo Morales. Daarbij werd besloten tot een wereldreferendum in april 2011. Alle mensen worden opgeroepen om na te denken en te stemmen of ze accoord zijn met de aanwezigheid van buitenlandse militaire bases in hun landen, met de buitensporige militaire kosten en met het gegeven dat de landen van het Zuidelijk Halfrond nog steeds de rekening betalen van de door de vervuilende industrieën uit het Noorden aangerichte milieu-schade.

Het zal een lange strijd zijn, maar het is best mogelijk dat we in die week een kleine anti-imperialistische overwinning te vieren hebben.

- Frei Betto is schrijver
- João Pedro Stedile leidt Via Campesina

Vertaald uit het Portugees door Dwarslezer

donderdag 20 mei 2010

Als dit rechtvaardig is...

door Iñigo Orduña Ridruejo | Iruñea - vandaag gepubliceerd in Gara


Het salaris van de president van de Generalitat
[autonome deelregering] van Catalonië, José Montilla, bedraagt € 165.000 per jaar, en dat van de voorzitter van de Diputación van Barcelona [een ander Catalaans bestuursorgaan], Antoni Fogué Moya, een niet te misprijzen bedrag van € 145.000.

De burgemeester van Barcelona, Jordi Hereu, vangt per jaar € 118.000, en zijn ambtsgenoot van Madrid, Alberto Ruiz Gallardón, zit ook boven de € 100.000.


De hoog opgeleide president van de Comunidad
[autonome Gemeenschap] van Madrid, mevrouw Esperanza Aguirre, ontvangt slechts € 99.000 per jaar, terwijl José Luis Rodríguez Zapatero, de minister-president van de Spaanse regering, € 91.000 incasseert.

De president van de deelregering van Nafarroa
[Navarra], de heer Miguel Sanz, ontvangt, naast andere inkomsten, € 79.000 per jaar en elk van zijn raadslieden een schijntje van zo'n € 65.000.

De burgemeester van Iruñea
[Pamplona], mevrouw Yolanda Barcina, ontvangt € 26.500 per jaar voor het voorzitterschap van de Controle-commissie van de Caja de Ahorros de Navarra [Spaarbank van Navarra], naast haar salaris van € 62.000, dat ze krijgt voor het bepalen van het lot van alle inwoners van Pamplona.

Van de 50 Navarrese parlementariërs ontvangen er 35 (die geen andere werkzaamheden uitoefenen) € 52.000 per jaar, en de 15 overige € 45.000. Daarnaast kent het parlement elke parlementaire groep nog maandelijks een subsidie toe van € 82.000 voor UPN tot € 17.000 voor CDN en Izquierda Unida.


Daartegenover zien we dan de gepensioneerde Asunción, die met een miserabel bevroren pensioentje van € 300 zit, terwijl haar zoon, langdurig werkloos, bij haar moet inwonen omdat de uitkering van € 426 die de regering betaalde aan degenen die geen recht meer hadden op een werkloosheidsuitkering, niet meer wordt uitgekeerd. We zien ook alle ambtenaren, wier salaris dankzij de activiteiten en bij de gratie van de goedbetaalden met 5% verlaagd is, terwijl dezen zelf rondreizen in hun officiële auto's met chauffeur en politie-escorte, die wij allemaal betalen.


Als dat rechtvaardig is, wordt het tijd dat God eens een kijkje komt nemen.

zondag 16 mei 2010

Over welke democratie hebben we het eigenlijk?

door Guillermo Nova (La República, 15 mei 2010)

Toen ik naar school ging hadden we bij het vak Geschiedenis van Spanje -waarom weet ik niet- nooit tijd om te Burgeroorlog en de dictatuur van Franco uit te leggen. De vreemde situatie deed zich voor dat we de laatste dagen van het schooljaar verheerlijkende lessen kregen over de voorbeeldige overgang naar de democratie en over het belang van koning Juan Carlos in ons leven. We kregen echter nooit te horen hoe we van een republiek overgegaan waren naar een monarchie: veertig jaar zwarte geschiedenis werden overgeslagen.


De beslissing van de "Algemene Raad van de Rechterlijke Macht" om het rechter Baltasar Garzón onmogelijk te maken de misdaden van de Franco-dictatuur te onderzoeken is een uitstekende geschiedenisles, over wat er in al die tijd in ons land gebeurd is; over wie de oorlog gewonnen hebben; over het waarom van het politieke tweepartijenstelsel; over hoe de economische fortuinen vergaard werden van onze huidige voorbeeldige ondernemers; over hoe het komt dat de diplomaten kinderen en kleinkinderen van dezelfde mensen zijn; over waarom Franco in zijn bed gestorven is, nadat hij alles stevig beklonken en vastgelegd had. Nu heb ik helemaal begrepen waarom we daar op school nooit aan toekwamen.


Er komen echter ook nieuwe vragen in me op: als de misdaden van het terrorisme niet veroordeeld worden, hoe zat het dan met de
moorden op de advocaten in Atocha? Waarom wordt de Falange Española niet verboden? Wat gebeurt er ten aanzien van de 300.000 kinderen die tijdens de Franco-dictatuur van hun moeders afgenomen werden? Als we de processen van Nürnberg tegen de nazi-beulen als voorbeeld nemen, kunnen we dan in Spanje de misdaden tegen de mensheid laten verjaren? Zullen we nooit te weten komen langs welke landweg onze verdwenen familieleden begraven liggen? Zal rechter Varela, nadat hij zijn rekening met Garzón vereffend heeft, even veel belang hechten aan de vervolging van de drugshandelaars, terroristen en dictators?

Maar vooral vraag ik me af, over welke democratie we het in Spanje eigenlijk hebben...

Een domme vraag ... of misschien toch niet zo dom?

Enkele dagen geleden verraste Ignacio Fernández Toxo, secretaris-generaal van de Spaanse vakbond CCOO (Comisiones Obreras) iedereen met een beetje klassebewustzijn door te beweren dat een algemene staking is "wat dit land het minste nodig heeft". Hij waagde het zelfs voor te stellen dat de door de regering voorgestelde 'oplossingen' "misschien wel andere mogelijkheden bieden". (El Economista van 13 dezer).

Het spreekt vanzelf dat een klein deel van de Spaanse bevolking helemaal geen zin heeft in een algemene staking. Ik verwijs, uiteraard, naar de bankiers, ondernemers, multinationals, kortom, naar het internationale kapitalisme (dat trouw gediend wordt door de Europese Unie). Toxo moet wel erg naïef zijn om te denken dat er voor Spanje wezenlijk andere oplossingen bedacht worden dan voor Griekenland. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij ons bewust een rad voor de ogen draait.


Een vraagje, misschien achteraf toch nog niet zo dom: Zou de toon van Toxo misschien te maken kunnen hebben met het cadeautje dat het Spaanse régime van Zapatero enkele dagen eerder schonk aan de belangrijkste Spaanse vakbonden, de UGT en CCOO? (
Insurgente, 9 mei 2010).

Hoe is het toch MOgelijk?

In mijn jonge jaren kregen katholieken die trouwden een handleiding mee, «De praktijk van de voorlichting», van Mgr. Ant. M. Jansen.

Naast een heleboel geneuzel en gebazel over (erf)zonden, de Genade gods en de heiligheid van de sacramenten van het huwelijk en het priesterschap, staan er wonderlijk genoeg ook enkele zinnige dingen in, zoals op bladzijde 55 van de "Vierde geheel omgewerkte editie" (zou bedoeld zijn: 'Vierde, geheel omgewerkte, editie"?):
De psychologie leert ons, dat de eerste indruk van het kind, het langste blijft doorwerken, zowel bewust als onbewust. Is de eerste indruk van het kind over het sexuele verheven geweest en komt het later in contact met vuilsprekers, dan zal toch telkens weer de eerste indruk boven komen. Andersom is dit nog sterker waar. Als de eerste indruk van het kind naargeestig is geweest, dan kan men naderhand meerdere malen over hetzelfde onderwerp spreken, maar toch zal telkens weer de eerste indruk doorbreken, en de innerlijke sfeer verontrusten.
Hoe dikwijls komt het niet voor, dat bijvoorbeeld een vrouw haar hele leven lang gruwt voor de lichamelijke beleving van het huwelijk, omdat op 10- of 12-jarige leeftijd er een man is geweest, die op een of andere wijze haar sexueel heeft benaderd?
En, op bladzijde 58:
Wij christenen hebben de apostolische taak, het zout der aarde te zijn en de naar bederf afzakkende wereld voor ondergang te behoeden.
Hoe is het dan in kotsnaam mogelijk dat met name iemand, die tenminste twaalf jaar lang geïndoctrineerd is in het priesterschap en dan uiteindelijk tot priester gewijd is, niet eens weet wat zijn werkgever, de RK kerk, als erg belangrijk aanmerkt? En dat, terwijl het priesterschap, volgens hetzelfde boekje, altijd intact zal blijven (bladzijde 16):
Zijne Heiligheid de Paus [dit was Pius XI] wijdt hieraan in zijn encycliek [Casti Connubii] een zeer waardevolle uiteenzetting. In formulering en uitleg vergelijkt Zijne Heiligheid Priesterschap en Huwelijk met elkaar. Als men aan iemand zou vragen: Waardoor is een Priester, die 20 jaar geleden gewijd werd, vandaag nog in staat, de Heilige Mis op te dragen, de absolutie te geven, enz.?, dan zullen allen, tot de eenvoudigste gelovigen toe, antwoorden:
"Door de kracht van het Sacrament van het Priesterschap".
Als deze priesters dus blijvend in staat zijn om dankzij hun goddelijke inspiratie hun werk goed te doen, hoe is het dan in kotsnaam mogelijk, dat een aantal van hen desondanks niet in staat is geweest zich te houden aan wat ieder gezond mens ('tot de eenvoudigste nietgelovige toe'!) weet, op zijn klompen aanvoelt: dat het verkeerd is om kinderen te misbruiken (al dan niet tot eigen misselijke bevrediging), dat het altijd verkeerd is iemand te misbruiken vanuit een positie van 'superioriteit'; terwijl daarvan juist bij deze priesters op verschillende niveaux sprake was:
  • ze werden gerekend onder de notabelen, zeker in kleine gemeenschappen;
  • ze lieten voortdurend weten dat ze god vertegenwoordigden (die bestond weliswaar niet, maar ze lieten het wel uit hun hoofd dat te vertellen);
  • de kinderen waren maar al te vaak van priesters, broeders, fraters en nonnen afhankelijk voor hun onderwijs, waardoor ze bij verzet tegen het misbruik misschien wel slechte punten zouden kunnen krijgen;
  • ouders geloofden soms hun kinderen niet, als die al eens vertelden wat ze ondergaan hadden, omdat ze zich niet konden voorstellen dat een geestelijke zoiets kon doen.
Dat de gevolgen voor de kinderen niet overdreven werden in dit boekje, blijkt wel uit de verhalen die sommige slachtoffers de laatste tijd publiceren. En die gevolgen beperkten zich in veel gevallen niet alleen tot een verontruste "innerlijke sfeer".

Het volgende, veelzeggende, citaat komt uit een artikel in NRC/Handelsblad van 13 maart dit jaar:
Kinderen zaten in de val. Aan de ene kant repressie, aan de andere kant ongeloof thuis. Weglopen had geen zin, merkte oud-leerling Frank. Hij werd mishandeld, liep dertien keer weg. „Na de laatste keer bracht mijn vader mij terug met de boodschap dat ik, als ik nog één keer zou weglopen, nooit meer naar huis mocht.”
Wie, ondanks deze massale stortvloed aan gevallen van kindermisbruik (en niet alleen in Nederland, maar ook in talloze andere landen waar de katholieke kerk actief is) nog steeds niet beseft dat deze secte niet meer is dan een misdaadbende, die al minstens 1000 jaar bezig is de mensheid uit te buiten, uit te moorden en te misbruiken (of dat toe te laten), moet wel 'ziende blind en horende doof' zijn, zoals het heilige sprookjesboek van de christenen zegt (Mattheüs 13:13). Die zijn niet meer te helpen, maar het wordt hoe dan ook tijd dat er wél iets gedaan wordt aan de oplichtersbende, die ons al 2.000 jaar het eeuwige geluk belooft, maar intussen alleen verderf zaait...

zaterdag 15 mei 2010

Ambtsmisdrijf, franquisme en anti-franquisme van Garzón

door Ramón Pique (*), op 21.04.2010 gepubliceerd in L'Accent

In verband met het bericht over het misdrijf van ambtsmisbruik, waarvan rechter Garzón wordt beschuldigd (met betrekking tot de franquistische onderdrukking - niet ten aanzien van zijn andere beschuldingen inzake de zaak Gürtel en Botín) en in verband met de steunbeweging die hem nu probeert voor te stellen als verdediger van de mensenrechten zijn verscheidene opmerkingen te maken.

Kort vóór het begin van de Olympische Spelen in Barcelona in 1992, gaf Garzón toestemming voor geïsoleerde opsluiting door de Guardia Civil van een veertigtal voorstanders van Catalaanse onafhankelijkheid. Tijdens de duur van hun opsluiting werden ze gefolterd en velen van ons hadden duidelijk zichtbare littekens die bewezen hoe we behandeld waren. We hebben allemaal voor rechter Garzón een verklaring afgelegd, zonder dat hij iets deed om de oorsprong van onze verwondingen te weten te komen. Velen van ons maakten expliciet melding van de manier waarop we behandeld waren, zonder dat de rechter een spier in zijn gezicht vertrok.

Rechter Garzón maakte voor zijn rechtszaak gebruik van de door foltering verkregen verklaringen. Alle beschuldigingen van foltering zijn, zonder uitzondering, gearchiveerd. Noch hij, als rechter van het Spaanse Hooggerechtshof, noch enige andere rechterlijke instantie, heeft onderzoek ingesteld.

Er moesten twaalf jaar verlopen voordat het Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg Spanje veroordeelde voor schending van artikel 2 van het Verdrag tegen Marteling, omdat de klachten, ondanks het bestaande bewijs, niet onderzocht waren. Deze beschuldiging is een letterlijke beschulding van ambtsmisbruik (niet doen wat de wet voorschrijft), en een van de hoofdverantwoordelijken van dit ambtsmisbruik was juist rechter Garzón. De rechter en het Spaanse politieke en juridische apparaat hebben echter de uitspraak naast zich neergelegd en op geen enkele manier hun verantwoordelijkheid op zich genomen.

Rechter Garzón was juridisch gezien verantwoordelijk voor de opsluiting en foltering door de Guardia Civil van deze Catalaanse voorstanders van onafhankelijkheid. De rechter die verantwoordelijk was voor onze opsluiting is vandaag zelf slachtoffer van zijn eigen medicijn. Degene die nu Garzón moet berechten maakt deel uit van hetzelfde juridisch-politieke web, en als Garzón dit overleeft zal hij net als voordien door blijven gaan met de toepassing van de wetten. Waarschijnlijk zullen de geïsoleerde opsluiting en de foltering deel blijven uitmaken van zijn Tien Geboren en van zijn manier om zaken af te handelen.

De foltering en de straffeloosheid vormen een constant gegeven zonder oplossing, dat sedert de dood van de dictator is blijven bestaan. De sectoren die afspraken maakten over de zogenaamde "overgang" hebben een belangrijk deel van de structuur van de franquistische staat ongeschonden gelaten. Het duidelijkste voorbeeld is het Hooggerechtshof
[Audiencia Nacional], de rechtstreekse erfgenaam van de Tribunaal voor de Openbare Orde [Tribunal del Orden Público], dat een bijzonder repressieve rol heeft uitgeoefend tegen het Catalaanse onafhankelijkheidsstreven van de jaren 1980 en 1990 en dat nog steeds de formule bepaald waarop de staat bepaalde politieke conflicten oplost.

De straffeloosheid waaronder wij leven heeft derhalve zijn wortels in het franquisme en een deel van de motieven op grond waarvan we werden aangehouden heeft ook te maken met die periode en met de manier waarop die is afgesloten.

Dertig jaar na de dood van de dictator blijft de foltering een gesel van de Spaanse staat en ondanks de rapporten en de internationale veroordelingen blijft het juridisch-politieke apparaat van de Spaanse staat dat ontkennen. Volgens gegevens van de Coördinator ter Voorkoming van Marteling in Spanje overtreft het aantal aangiften vanaf het begin van de 21e eeuw al meer dan zesduizend.

Als slachtoffers van foltering zijn we het niet eens met het gegeven dat deze rechter op het beklaagdenbankje is gezet naar aanleiding van zijn initiatief tegen de straffeloosheid en ten gunste van de slachtoffers van de fascistische staatsgreep, waarop veel verenigingen en anonieme personen al jaren aandringen.

Als slachtoffers van foltering zouden wij graag in het beklaagdenbankje willen zien de agenten die ons gemarteld hebben evenals degenen die daarvoor politiek en juridisch verantwoordelijk waren. Als slachtoffers van foltering zouden wij willen zien dat rechter Garzón in het beklaagdenbankje verantwoording aflegt voor zijn passieve houding met betrekking tot de honderden slachtoffers van foltering die vóór hem gestaan hebben.

(*) De auteur was het slachtoffer van represailles in het kader van de Operatie Garzón en hij is lid van de Vereniging "Memòria Contra la Tortura" ['Herinnering tegen de Foltering'] - Uit het Catalaans vertaald door Dwarslezer.

Deze democratie is een grap

En bovendien een grap die getuigt van een érg slechte smaak. We zeggen en we lezen het op Internet, maar niet in de officiële media, die zich perfect voelen onder haar bescherming.
door Jaime Richart / gepubliceerd in Kaos en la Red op 11.05.2010

Maar wanneer een sociopolitieke situatie blijft bestaan en bovendien versterkt wordt door degenen die haar controleren, hoeven we niet kieskeurig te zijn om in herhalingen te vallen, net zomin als zowel de democratische schijn steeds opnieuw benadrukt wordt en degenen rustig op hun plaats blijven zitten die deze schijn om oneindig veel redenen blijven verdedigen.

Die democratie is niet meer dan een truukje. Een truukje voor de openbare macht om te doen alsof ze onderling gescheiden functioneren, terwijl ze in werkelijkheid het volstrekt met elkaar eens zijn over het essentiële. En het essentiële is dat ze de maatschappij en het volk onder controle kunnen houden, waarbij de bestaande afgronden tussen enerzijds de door afstamming, geluk en overgeërfde privileges bevoorrechte klassen en anderzijds de sociaal-economisch achtergestelde, onterfde en in vele manieren ellendig levende groepen gehandhaafd moeten worden.

In Spanje bestaat een democratie, zoals gewenst door hen die de touwtjes in handen hebben, dat wil zeggen, degenen die al lang geleden de macht grepen om de belangrijkste zeken in het land niet kwijt te raken: rijkdom, privileges en de macht om te beslissen, een stelletje enkele slimmeriken, in het algemeen harteloze lui, ook al lijken ze tot de respectabele leden van de samenleving te horen, of het nu gaat om politici of rechters, geestelijken, notarissen, artsen of ondernemers... slechts weinigen spannen zich niet uitsluitend in voor hun groeps-, partij of economische belangen. Een franquistische plutocratie kan geen democratie in strikte zin zijn. De waarborgen bijvoorbeeld, waarop voortdurend een beroep gedaan wordt op het gebied van justitie, zijn niets anders dan truukjes, die geïnterpreteerd kunnen worden naargelang de wensen van een bepaalde ideologische fractie, die zeer dicht staat bij het materialistische katholicisme en het conservatisme van het oudste franquisme.

Wat voor logica is er voor degenen die zich opstellen in de zin die het volk heeft over zaken die het obscurantisme uitsluit; kan er zitten in de beschuldiging van ambtmisbruik van een rechter (het vellen van een vonnis, waarvan hij weet dat het onrechtvaardig is), die probeerde te voldoen aan twee wetten: de "Wet van het Historisch Geheugen" en de Strafwet tegen corruptie (omkoping) en tegen het wanpraktijken van de zaak Gürtel? Het volk, de entiteit die volgens het procedurele en juridische koeterwaals regeert, kan nauwelijks iets begrijpen van de verdraaide argumenten waarmee iemand die miljarden steelt vrijgesproken wordt, terwijl een kruimeldief tot de galeien veroordeeld wordt. Het volk kan niet begrijpen dat witteboordencriminelen (politici, aristocraten, bankiers, enz.) gemakkelijk worden vrijgesproken of snel in vrijheid gesteld worden, zodat ze weer kunnen genieten van hun in belastingparadijzen veiliggestelde buit, terwijl arme of behoeftige burgers hun leven in de gevangenis moeten doorbrengen, juist vanwege hun armoede.

Ik heb vele jaren in de advocatuur gewerkt, totdat ik deze dingen niet meer kon verdragen en ik weet, helaas, waar ik het over heb. Nu proberen sommigen, die tot de rechterlijke macht behoren en daar aan de touwtjes trekken, de rechter uit te schakelen, die een onderzoek was begonnen naar naar de onder het franquisme begane misdrijven van vóór en na de [Spaanse] burgeroorlog. Een rechter die grote onrechtvaardigheden heeft veroorzaakt ten opzichte van de weerbarstige Basken, maar die door zijn toepassing van de "Wet van het Historisch Geheugen" in onze ogen zijn verleden een beetje aan het goedmaken was.

Ze drijven ons tot wanhoop met deze groteske democratie. En dat ze ons tot wanhoop drijven komt doordat het cynisme in de politiek, de dubbele normen van rechters en politieke charlatans (voornamelijk van neoliberaal rechts) ons geen solide criteria biedt, geen zelfs maar minimaal samenhangende houding. En het gebrek aan samenhang, evenals het bedrog van hun politici en hun rechters, zijn de twee belangrijkste factoren die tot de algemene malaise in een samenhang leiden. Meer nog dan de economische crisis.

Ambtsmisbruik is het ernstigste misdrijf waarvan een rechter kan worden beschuldigd. Nu wordt dus de rechter, die een onderzoek begon conform de Wet, vernederd en in het beklaagdenbankje gezet omdat hij deed wat hij moest doen. Er zijn misschien veel mensen, aanhangers van het systeem, die blij zijn om deze vernedering. Deze vernedering is echter een vernedering van het volk dat niet aan de kant staat van de overmacht, van de bevoorrechten, van de kanunniken, van de privileges, van de cynici en van de rijken en van de rechters, die zich in dit geval wel schuldig maken aan ambtsmisbruik en die in feite toegewijd zijn aan het beschermen van degenen die al de macht bezitten of die met de vlag van het franquisme, het kruisbeeld of het geld zwaaien.

Er wordt gezegd dat er in de politieke samenleving regels bestaan: democratische regels, die in de Grondwet staan en dat alles daaromheen moet draaien. In dit land blijkt echter dat er twee partijen aan de sociale speeltafel zitten. Aan de ene kant zijn dat de machtigen, de bevoorrechten, de rijken en de tot de tanden bewapenden, die hun pistolen op tafel leggen als lijfwacht van de anderen. En dan zijn er aan de andere kant de gewone mensen, naakt, zonder voorrechten, met veel lasten, overweldigd door het complex van de verliezer en door de institutionele minachting. En daarboven, de partij van de sterken, van de eeuwige valsspelers in de wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht, die met gemerkte kaarten met het volk spelen. Ze hebben veel azen in hun mouwen, die ze trekken als dat nodig is om het volk uit te schakelen. Justitie is net zo gemakkelijk blij met een vormfoutje van een rechter bij het afluisteren van de telefoon, als dat de rechter die de machtiging gegeven heeft wordt erbij wordt gelapt. Een afgeluisterd gesprek is net zo gauw van cruciaal belang zijn om een onbeduidend iemand op te sluiten, als een excuus om een ellendige politieke misdadiger vrij te spreken.

Ik wil hieraan niet meer woorden wijden. Ik kan alleen maar zeggen: vervloekte democratie, vervloekte grondwet, vervloekte justitie, vervloekte monarchie, vervloekte wetgevende macht in Spanje... vervloekte Imperium dat de landen inpakt die op hun grondgebied de onverdraaglijke kwalen van het yankee neoliberalisme overnemen: een neoliberalisme dat in Spanje gedijt in de schaduw van een franquistische monarchie zonder Franco, vol grote bekken, blaaskaken, leugenaars en dieven, in een land waar nog steeds martelingen plaatsvinden.

donderdag 13 mei 2010

Een Borbón komt niet op een wachtlijst...

De koning is opgenomen in een VIP-kliniek van de Clínic i Barcelona, die al verscheidene keren bij de arbeidsinspectie is aangeklaagd

"Wie geld heeft, hoeft niet te wachten. Zo werkt het hier." Zo duidelijk wordt het uitgedrukt door een werknemer van het Hospital Clínic in Barcelona, waar koning Juan Carlos gisteren werd geopereerd voor een knobbeltje in zijn long. De persconferentie van artsen van het ziekenhuis na de operatie lichtte niet toe waarom de vorst dit openbare ziekenhuis had gekozen. Maar, zoals El Conficencial heeft kunnen bevestigen, werd Juan Carlos niet officiëel in dit centrum opgenomen, maar in Barnaclínic, een soort privé-praktijk binnen het ziekenhuis, waar al verscheidene illustere patiënten geholpen zijn, zoals Esther Koplowitz of Tita Cervera. Het vervelende is dat Barnaclinic al bij verscheidene gelegenheden is aangeklaard bij de arbeidsinspectie. Ook de dag, waarop de koning werd opgenomen had de vakbond CGT weer een nieuwe klacht klaarliggen.

De aangehaalde bron voegt eraan toe dat "iemand die via het Ziekenfonds komt, maanden moet wachten tot hij onderzocht wordt. En dan hebben we het nog niet over als hij geopereerd moet worden. Door het systeem echter dat sommige artsen opgezet hebben, krijgen VIP's altijd een kamer en hulp, ook al ligt de rest van het ziekenhuis op zijn achterste." Het gaat, kortom, over de privatisering van een gedeelte van het ziekenhuis. "Het bedrijf Barnaclinic heeft de opdracht om hulpactiviteiten te ontwikkelen voor de patiënten die niet onder de dekking vallen van het openbare gezondheidsstelsel", zegt het Hospital Clínic op zijn eigen website. Daar zit echter een "duistere kant", volgens een lid van de ondernemingsraad. "Er worden privé-diensten verleend, maar het personeel, de hulp en de apparatuur zijn die van het Hospital Clínic, die dus betaald worden door het Ziekenfonds. Dit hebben we al herhaaldelijk aan de kaak gesteld. Publieke middelen mogen niet gebruikt worden voor een particuliere instelling."

Een van de voordelen van opname via Barnaclinic is dat de patiënt wachtrijen vermijdt. "Voor een MRI-scan moet een gewone burger enkele maanden wachten, voor een CT-scan drie maanden. En evenveel voor een vruchtbaarheidsbehandeling. Voor een operatie als die van de koning hoef je niet te verwachten binnen zes maanden geholpen te worden. De patiënten van Barnaclinic hebben echter absolute voorrang. Als je naar Barnaclinic gaat, omzeil je de wachtlijsten en kan elk willekeurig onderzoek binnen enkele dagen worden uitgevoerd. En dat allemaal met hetzelfde personeel van het publieke ziekenhuis."

Een verdieping voor de VIPs
Barnaclinic beschikt in principe over de zevende verdieping, die bereikt kan worden via een speciale trap. Het zijn éénpersoonskamers die, in theorie, los moeten staan van het Hospital Clínic, maar die gebruik maken van dezelfde diensten. Vandaar dat bijvoorbeeld de CGT, een van de in het centrum best vertegenwoordigde vakbonden, al verscheidene klachten heeft ingediend tegen de manier waarop gewerkt wordt.

Een lid van de ondernemingsraad is duidelijk in zijn analyse: "Nog afgezien van het feit dat er voor een privé-kliniek gebruik wordt gemaakt van openbare diensten, kan de stichting ervan misschien wel legaal zijn, maar is die in ieder geval immoreel, om het zacht uit te drukken. We hebben het over de gezondheid van de mensen en het is aangetoond dat wie geld heeft op voorrang krijgt vóór anderen." Onze krant heeft, zonder succes, geprobeerd om een officiëel standpunt van het Hospital Clínic te krijgen, maar op de website van de instelling wordt in dit verband gezegd: "Met betrekking tot de ethische aspecten concludeert een rapport van Victoria Camps, Guillem López Casanovas en Ángel Puyol over Particuliere diensten in openbare gezondheidsorganisaties dat initiatieven zoals dat van Barnaclinic gunstig zijn voor de burgers in het algemeen, op voorwaarde dat het gelijkheidsbeginsel wordt gewaarborgd. Wél moet een zeer zorgvuldige controle worden uitgeoefend en zijn maatregelen nodig om het mogelijk te maken de particuliere diensten periodiek te evalueren."

Barnaclinic is een bedrijf dat wordt geleid door Raimón Belenes Juárez, CEO van het Hospital Clínic. Van de raad van bestuur maken ook deel uit Anna Maria Miró Sabate, directeur-generaal van de SEM [Dienst Medische Noodgevallen], Joan Grau (die gedurende 20 jaar manager was van het ziekenhuis), de Fundació Privada Clínic per a la Recerca Biomèdica [Privé-Stichting Clínic voor Biomedisch Onderzoek] en de Funcació Privada [Privé-Stichting] Transplant Services Foundation. Onder de gevolmachtigden vinden we Ana Cabrer, Paul Darna, Josep Maria Piqué en Jordi Nonell, die aan het ziekenhuis zelf verbonden zijn. Volgens sommige bronnen was Joan Grau, een gerenommeerd beheerder van gezondheidsinfrastructuren, de ideoloog van de werkwijze van Barnaclinic.

De evolutie van de koning is helemaal bevredigend. Een door de artsen Laureano Molins en Avelino Barros ondertekend en gisteren om 20:00 uur afgegeven medisch rapport, vermeldt dat Juan Carlos om 13:30 naar een kamer werd overgebracht. 's Middags was zijn algemene en zijn cardiorespiratoire evolutie gunstig. Verwacht wordt dat hij over ongeveer vier dagen ontslagen zal worden.

Artikel overgenomen uit El Confidencial van 9 mei 2010 - vertaald door Dwarzlezer

Zoals we gisteren (eh... enkele dagen geleden) al zeiden...

Op de 7e van deze maand gaf ik (in mijn artikel Eerst Griekenland, dan Portugal, Spanje en... de rest van de EU...) al aan dat de economische problemen van Griekenland (en de 'oplossing' daarvan) nog maar een eerste stap zijn in de volgende fase van de kolonisatie van Europa door de schurkenstaat bij uitstek (met de grootste concentratie van misdaad en gewelddadigheid ter wereld), de Verenigde Staten.

Volgens John Lipsky, de 'nummer twee' van het IMF (het Internationaal Monetair Fonds) zijn de in Spanje en Portugal geplande bezuinigingsmaatregel niet voldoende. Sterker nog "niet alleen Portugal en Spanje. In de komende jaren zal een aanhoudende fiscale aanpassing noodzakelijk zijn praktisch alle vooraanstaande economieën". Hij liet bovendien weten dat nog deze week Spanje en Portugal aanvullende maatregelen bekend zullen maken...

Bovendien gaf hij nog aan dat eveneens "een aanvullende beleidsaanpassing in de veel landen van de Eurozone" noodzakelijk zal zijn. (El Economista van eergisteren). Ongetwijfeld zal geprobeerd worden de 'voorgestelde' aanpassingen 'dwingend op te leggen' conform de instructies van het IMF, dus van het régime van Washington.

woensdag 12 mei 2010

O nee?

Volgens de christenfundamentalistische «Bond tegen het Vloeken», althans. Het slaat natuurlijk allemaal nergens op, want vloeken is, volgens de Dikke Van Dale, in de door deze zwartkousen bedoelde context "godslasterende woorden spreken", terwijl het vanzelfsprekend onmogelijk is een onbestaand wezen te belasteren. Ik kan echter iedereen verzekeren: het gebruik van de bedoelde krachttermen lucht om de godverdomze wel degelijk op! Ikzelf doe het ook iedere keer als ik weer eens posters van die volksmisleiders zie.

De alleluya-bende heeft trouwens tegenwoordig weer een nieuwe lading geld verspild met een nieuwe campagne, waarvoor ze een afbeelding van twee knobbelzwanen gebruikt hebben, die -dat suggereren die bijgelovigen althans- aan het praten zijn.

Ik ben het er wel mee eens dat het geen kwaad kan om te praten - dat is heel wat beter dan oorlog voeren, zoals de o-zo gelovige Verenigdestaatse moordbendes doen, met de steun van het christenfundamentalistische Nederlandse régime van Balkenbende, maar de conclusie dat vloeken onnodig is, slaat uiteraard nergens op. Ik heb hierboven al uiteengezet dat vloeken niet alleen onnodig is, maar zelfs onmogelijk. En als we het dan toch over onnodig hebben, dan wil ik dat woord heel graag toepassen op alle christelijke en andere secten, die mensen met hun bijgelovige verzinsels indoctrineren en misbruiken voor hun eigen doelen (denk bijvoorbeeld maar aan de door de RK Kerk bij elkaar geroofde rijkdommen). En al die secten zijn niet alleen onnodig, maar zelfs volstrekt overbodig!

zondag 9 mei 2010

Laten ZIJ hun huiswerk doen!

Het volgende artikel, van de geschiedkundige Alizia Stürtze, verschijnt vandaag in Gara:

De meedogenloze en hebzuchtige kapitalische Jehova heeft Griekenland gestraft omdat het zijn huiswerk niet op tijd gemaakt heeft. Italië en, in het bijzonder, Portugal hinken daar achteraan met hun opdrachten en zijn ook blootgesteld aan de 'goddelijke toorn'. Volgens de Spaanse vice-presidente Fernández de la Vega is de staat Spanje bezig met het borduren van zijn huiswerk en zal het een prachtig werkstuk worden... het probleem is dat het te laat komt en dat de financiële pestkoppen hem al aan het treiteren zijn. Duitsland, als eerste van de klas, heeft zogenaamd al lang geleden zijn taken ingeleverd. Groot-Brittannië en Frankrijk hebben nog een paar oefeningen niet af, maar aangezien zij geen PIGS-landen (tweederangs) zijn, maar RESP-landen (dat wil zeggen van eerste categorie, 'rijke landen met een hoge schuldenlast'), laten ze hen voorlopig met rust met hun kapitalistische pesterijen. Ze moeten zich echter niet te veel illusies maken, want daar komt de élite van de wereldmacht de oplichterij controleren, zoals die Bilderberg-club, die -volgens P.J. Watson- misschien bij zijn volgende bijeenkomst in juni te Sitges zal besluiten de wereldwijde recessie te handhaven en het economische lijden van de meeste mensen te verhogen ten gunste van zijn plannen. Plannen die, uiteraard, de volksmassa's nog verder uitputten met nog meer huiswerk, dat wil zeggen de volledige ontmanteling van het al bloedeloze netwerk van hun sociale rechten, als
conditio sine qua non om 'uit de crisis te raken', om het begrotingstekort te stabiliseren, het concurrentievermogen te vergroten, de speculanten weg te houden, de schulden te betalen, doorgeprikte luchtbellen op te lappen, en bla-bla-bla... Over het onder controle brengen van dat rovershol, de financiële markt, natuurlijk niet één woord. Uiteraard!

In deze context zou men denken dat het grootkapitaal, de multinationals, de miljonairs, financiële piraten en oplichters, het strijdvaardige Griekenland hebben uitgekozen als proeftuin voor het uittesten van deze terroristische aanslag van extreme 'aanpassing', die ze op de eerste plaats willen loslaten op de PIGS-landen en daarna (zij het op andere wijze) op de REPS-landen en die door sommigen wordt omschreven als een 'pijnlijke therapie die we voor ons eigen welzijn op onszelf moeten toepassen' ook al is de zieke iemand anders (het kapitalisme in crisis).

Het antwoord dat, volledig in tegenspraak met zijn verkiezingsprogramma, de onlangs gekozen regering van Papandreou (voorzitter van de Socialistische Internationale) heeft gegeven op de aanvallen op de Griekse schuld en autonomie, benadrukt nog maar weer eens een keer de aard van de burgerlijke staat. Aangezien deze uiteindelijk de verdediger is van het grootkapitaal, is het logisch dat de fysieke onderdrukking door blijft gaan, zolang als er voldoende organisatie bestaat om zich ertegen te verzetten en algemene stakingen te organizeren, in de meest radicale zin van het woord.

Maar in tijden van crisis, zoals nu, waarin het systeem zich. om te kunnen overleven, richt op een maximale plundering en uitbuiting (pensioenen, gezondheidszorg, onderwijs, openbare middelen, kleine spaartegoeden... alles 'voor in huis') is de onderdrukking niet toereikend om de hegemonie te handhaven en te legitimeren. Zij moet worden aangevuld met andere elementen die haar antisociale plannen aantrekkelijk moeten maken voor bange volksmassa's met of zonder ideologie, en voor sectoren van de kleine burgerij... Het is zaak een sociaal niet-klassegebonden blok te vormen op basis van 'nationale', economische, racistische, xenofobe, godsdienstige criteria of vooroordelen, dat kunstmatig en uitgebreid wordt opgehitst en gevoed door de media-oligopolies.

Zij moeten een 'buitenlandse' of een interne vijand kunnen aanwijzen, die het rechtvaardigt dat alle basisprincipes en -rechten van de westerse democratieën worden aangetast. In Groot-Brittannië staakten bijvoorbeeld onlangs werknemers onder de slogan "Britse banen voor Britse werknemers". In Frankrijk maakt de giftige combinatie van zijn koloniale verleden en de 'oorlog' tegen het terrorisme het de media mogelijk om zonder moeite moslims te veranderen in 'de vijand' en hem te maken tot element van verdeeldheid en vervreemding onder de arbeiders. Op dit moment voelen de organisaties van Grieks links de ongelooflijke noodzaak om - op voet van een totale ongelijkheid - te strijden tegen de propagandistische mythe van 'de luie Griekse arbeiders', die gewend zouden zijn om boven hun mogelijkheden te leven, met betalingen en miljoenen kostende vervroegde pensioenen, die in principe voor rekening zouden zijn van de arme zwoegende Duitsers. Er zijn kennelijk voldoende Duitse arbeiders die dit xenofobe verhaal geslikt hebben, dat zo contraproductief is voor de arbeidersbeweging.

In de historisch zwakke Spaanse staat, met zijn «reconquista», de tegenstellingen tussen oude en nieuwe christenen, de herinnering aan het oude keizerrijk, de oorlogen van de 19e eeuw, de staatsgreep van 1936, de lange nachtmerrie van Franco en diens voortbestaan in de "democratie" en de criminalisering van alles wat Baskisch is, bestaan de volksmassa's voor een aanzienlijk gedeelte uit politieke analfabeten, die geneigd zijn tot een klassenoverschrijdend chauvinisme en die gewend zijn om de vijand op de verkeerde plaats te zoeken, die zich gemakkelijk laten meeslepen door de bestraffende demagogie van politici, vakbonden, rechters en riooljournalisten. Veel mensen die gedwongen waren te emigreren (naar Baskenland, Catalonië, Frankrijk, enz. ) lijken niet begrepen te hebben hoe verrijkend de diversiteit, de klassenstrijd en het internationalisme is.

Alleen vanuit dit gezichtspunt is het te begrijpen dat, ondanks de 4½ miljoen werklozen, uit enquêtes blijkt dat de minister van binnenlandse zaken, Rubalcaba, het meest gewaardeerd wordt: lammeren, die de wolf kiezen om hen te beschermen. Ongelooflijk! Dat, midden in de stortvloed van de kindermisbruikschandalen, de ultrarechtse Spaanse kerk het waagt om haar personeel te adviseren om op de belastingaangifte een kruisje te zetten in haar vakje als zekere methode om de crisis op te lossen, is alleen te verklaren in een specifiek daarvoor klaargestoomde bevolking.
Alleen vanuit dit latente amalgaam van fascisme-racisme-xenofobie is te begrijpen hoe dit gemakkelijk te manipuleren uitgebuite, kolonistische en gekoloniseerde Spaanse volk kan lachen om beledigingen aan het adres van Evo Morales en Hugo Chávez en dat het juichend de wraakzuchtige en disproportionele gewelddadigheid van de staat en het reactionaire strafrecht kan legitimeren, ook al tasten die ernstig de grondslagen van het democratische systeem aan en gaan ze in tegen het recht om te strijden tegen de uitbuiters.

Natuurlijk wordt dit alles planmatig van bovenaf gestimuleerd en zelfs ondersteund door de minst waarschijnlijke sectoren. Hier vinden we politieke partijen als ERC [letterlijk: Republikeins Links van Catalonië] die op verrassende wijze stemmen ten gunste van een duidelijk regressieve (en anti-Baskische) herziening van het [Spaanse] Wetboek van Strafrecht, hoewel deze wet, in de woorden van ERC-woordvoerder Joan Ridao, een "bepaald bestraffend populisme" uitwasemt en de armste klassen benadeelt. Ondanks de herhaaldelijk door Amnesty International verwoorde zorgen, liggen noch IU [letterlijk: Verenigd Links], noch CCOO of UGT [respectievelijk 'communistische' en 'socialistische' vakbond] er wakker van dat het strafrechtelijk systeem geteisterd wordt door fascistische rechters, antiterrorismewetten, de [Spaanse] Partijenwet, het voortbestaan van de voormalige TOP [Tribunaal voor Openbare Orde uit de Franco-dictatuur; deze 'rechtbank' behandelde 'politieke misdrijven'] onder de naam "Audiencia Nacional" [± Hooggerechtshof], het vóórkomen van martelingen, de inquisitoire bestraffing van het Baskische onafhankelijkheidsstreven, enz. Dit maakt duidelijk dat de Spaanse staat niet in staat is de nationale en sociale problemen binnen het eigen grondgebied onder controle te houden, noch zijn gebrekkig politieke structuur te compenseren door middel van een strafrecht, dat op alarmerende wijze steeds reactionairder en antidemocratisch wordt. Deze hele progressieve massa krijgt niet de kriebels van het feit dat al deze maatregelen alleen maar dienen voor het voeden van het fascistische beest, dat -vanaf de PP [Partido Popular, de erfgenamen van het Franco-fascisme], de FAES [met de PP verbonden -letterlijk- Stichting voor Sociale Analyse en Studies] van Aznar en nog een hele ris, rijkelijk met publiek geld begoten, ultrarechtse verenigingen- lijdt aan een onbeperkte vraatzucht.

Ook de klasse van de 'intellectuelen' vindt het alarmisme, het racisme, en het strafgerichte populisme, waarmee de media de mensen 'opzwepen' rond thema's als het kindermisbruik, sexueel misbruik en bepaalde diefstallen, niet zorgwekkend of nodig om die aan de kaak te stellen. Dit kan dan later gebruikt worden om de straffen voor de dissidenten (met name de Baskische) te verhogen. Welke opvoedende rol spelen deze "denkers", wanneer zelfs vice-presidente Fernández de la Vega heeft erkend dat de enorme verharding van het Wetboek van Strafrecht, waarin is opgenomen een proeftijd na de gevangenisstraf van "terroristen", rechtstreeks verband houdt met "gebeurtenissen die de publieke opinie geschokt hebben", zoals die van Marta del Castillo en Mari Luz [twee -in resp. 2009 en 2008- spoorloos verdwenen meisjes; beiden werden vermoord (Marta vermoedelijk door haar ex-vriend) teruggevonden], wier vaders door de PP (en haar goed geoliede media-machine) uitgroeiden tot symbool voor de eis van levenslange gevangenisstraf? Weet er dan niemand dat de aanscherping van het strafrecht historisch gezien altijd samenvalt met perioden van crisis, waarin het in het belang van de machthebbers is om de volkse drang naar lynchpartijen op te hitsen om zo het reeds bestaande en het toekomstige verzet ongehinderd te kunnen onderdrukken?

Achter de rookgordijnen van het terrorisme, de onzekerheid, de piraterij, de criminaliteit en zelfs de 'oncontroleerbare financiële markt', proberen de westerse landen er nu voor te zorgen dat de volksmassa's zich vergissen van vijand en dat zij, in plaats van zich te organiseren om druk uit te oefenen en te strijden voor hun eigen belangen, zich concentreren op het verkeerde doelwit... in plaats van de eisen om 'hun huiswerk te doen' te richten tot hen die ons de grond in boren.

Solidariteit met het strijdende Griekse volk! Solidariteit met de staking van het niet-universitaire openbaar onderwijs, georganiseerd door de Baskische meerderheidsvakbeweging voor 25 mei a.s.! We hebben genoeg van de collaboratie en de onderkruiperige, overgesubsidieerde en ultra-Spaanse CCOO en UGT!

zaterdag 8 mei 2010

Het ontwapeningsbeleid van de regering Obama

door José Luis Fiori (professor politieke economie aan de Federale Universiteit van Rio de Janeiro en lid van de redactie van SINPERMISO), gepubliceerd in SINPERMISO op 2 mei 2010.
"De belangen van de VS en hun rol in de wereld vereisen een leger met een ongeëvenaarde kracht en de bereidheid van de natie om die te gebruiken ter verdediging van onze belangen en het algemeen welzijn. De Verenigde Staten blijven de enige natie die in staat is grootschalige operaties over grote afstanden te beschermen en in stand te houden. Deze unieke positie verplicht de regeerders tot een verantwoordelijke toepassing van die macht en de invloed die de geschiedenis, onze vastberadenheid en de omstandigheden ons hebben aangeboden.". - Ministerie van Defensie van de VS, Quadrennial Defense Review Report, februari 2010.
Na vijftien maanden met toespraken en van besluiteloosheid, is president Barack Obama er nu in geslaagd in daden om te zetten wat hij hoopt dat het kader zal zijn van zijn buitenlandse beleid, dat gericht moet zijn op nucleaire ontwapening en controle. Begin april herformuleerde Obama de nucleaire strategie van de Verenigde Staten, waarbij hij beloofde geen kernwapens meer te zullen gebruiken tegen landen die deze niet bezitten en die het nucleaire Non-proliferatieverdrag (NPV) hebben ondertekend of dat respecteren. Meteen daarop, op 8 april, ondertekende Barack Obama in Praag een overeenkomst met de Russische president Dmitri Medvedev, met het doel om het kernwapenarsenaal van de twee grootste atoommachten ter wereld te verminderen. En vier dagen daarna leidde Barack Obama de bijeenkomst van de Nucleaire Veiligheidstop, waarvoor in Washington 47 staatshoofden waren samengekomen voor het bespreken van hun eigen voorstel voor controle van de nucleaire proliferatie over de wereld. Dit met het oog op de vijfjaarlijkse evaluatie van het Non-proliferatieverdrag, die in mei dit jaar te New York zal plaatsvinden, met deelname van de 189 staten die het NPV hebben ondertekend.

Tot zover waren de rethoriek en de enscenering perfect, maar de beperkingen en de tegenstrijdigheden van dit nieuwe ontwapeningsvoorstel van president Obama zijn duidelijk zichtbaar. Op de eerste plaats is, wat hij "nieuwe Noord-Amerikaanse nucleaire strategie" noemde niet meer dan een beslissing en een mondelinge toezegging die op elk willekeurig moment gewijzigd en verlaten kan worden, afhankelijk van de omstandigheden en van een willekeurige beslissing van de Verenigde Staten zelf. Op de tweede plaats voorziet de overeenkomst tussen de presidenten Obama en Medvedev een te verwaarlozen en bijna symbolische vermindering van hun nucleaire voorraden, waarbij het tegelijkertijd toegestaan is de bestaande systemen van kernkoppen te vervangen en te moderniseren. Bovendien omvat de nieuwe ontwapeningsovereenkomst geen enkel overleg over de geometrische stijging van de militaire uitgaven van de VS, of over de verbetering van de nieuwe X51-systemen van Boeing met kerncapaciteit, die binnen 30 maanden in actie zullen komen en die in staat zullen zijn elk land ter wereld te bereiken in minder dan een uur. Ook is er niet gesproken over de nieuwe Russische Yassen-onderzeeërs, die 24 raketten kunnen vervoeren, elk met zes atoombommen. Op de derde plaats is er op geen enkel moment en bij geen van deze bijeenkomsten gesproken over de kernwapens van de NAVO, die in het geheim in Duitsland, Italië, België, Nederland en Turkije opgeslagen zijn. Laat staan dat in de besperkingen verwezen is naar de nucleaire arsenalen van Israel en Pakistan, die momenteel gecontroleerd worden door regeringen met een sterke aanwezigheid van fundamentalistische en oorlogszuchtige krachten, en die handelen onder leiding van de Noordamerikanen zelf. En op de laatste plaats is het logisch dat in deze pacifistische agenda van Barack Obama op geen enkel moment melding is gemaakt van de ernstige escalatie van de oorlog in Afghanistan of van de voorbereidingen van de Verenigde Staten en Israel van een verwoestende aanval op Iran, een land dat geen kernwapens bezit en dat het Non-proliferatie verdrag ondertekend heeft, in tegenstelling tot Israel.

Deze tegenstrijdigheden zijn niet nieuw of verrassend. Zij maken sedert het eind van de Koude Oorlog deel uit van de buitenlandse politiek van de Verenigde Staten. In dit geval is het van belang dat de andere erbij betrokken landen de lessen begrijpen en tot zich laten doordringen, en dat ze hun plaats kennen in functie van hun eigen belangen. De Verenigde Staten zijn een "wereldmacht" en de "nationale belangen" van een wereldmacht moeten overal ter wereld hun positie verdedigen, waardoor hun vermogen om principes en universele waarden te handhaven ernstig verzwakt wordt. Daarom verrast president Obama, na de mislukking van het bijna religieuze fundamentalisme van de regering Bush, sommige analisten met het pragmatisch en relatieve realisme van zijn buitenlandse beleid. Maar zijn voornaamste doel blijft hetzelfde, dat wil zeggen, de wereldsuprematie van de Verenigde Staten. Daarenboven besliste Barack Obama om, midden in een economische crisis, zijn speerpunt te wijzigen en zich te wijden aan de consolidatie van de Noord-Amerikaanse macht over de hele wereld, zonder zich erg druk te maken over mensenrechten of over de verspreiding van democratie, waarbij hij toonde zich er terdege bewust van te zijn dat deze militaire macht onontbeerlijk is voor het herstel van de Noord-Amerikaanse economie en het wereldleiderschap van de dollar. Vanuit dit gezichtspunt is hetgeen president Obama voorstelt in feite een soort bevriezing van de huidige hiërarchie van de militaire wereldmacht, met het behoud van het recht van en de verplichting tot voortdurende uitbreiding van de eigen Noord-Amerikaanse wapenarsenalen.

De economische en militaire tegenslagen van de Verenigde Staten in de eerste tien jaar van de 21e eeuw, troffen ook het project voor de wereldheerschappij van de VS, maar dit werd niet gestaakt. Momenteel wordt er gewerkt aan een interne herschikking van de krachten binnen het Noord-Amerikaanse
establishment - zoals gebeurde in de jaren 1970 - en uit deze interne strijd kan een nieuwe internationale strategie voortkomen, zoals in de jaren 1980 ten tijde van Reagan. Deze herschikkingsprocessen verlopen meestal echter traag en zijn afhankelijk van de interne strijd zelf en van de uitkomsten van de externe conflicten waarin de Verenigde Staten gewikkeld zijn. Het is, hoe dan ook, belangrijk te begrijpen dat de VS, ongeacht het resultaat van deze interne discussie, zich niet vrijwillig terug zullen trekken uit de wereldmacht, die ze al veroverd hebben, en dat zij niet zullen afzien van de toekomstige uitbreiding daarvan. De buitenlandse politiek van de wereldmachten heeft een eigen logica en juist daarom moeten de Verenigde Staten, met of zonder ontwapeningsbeleid, hun militaire capaciteit voortdurend blijven verhogen, met een snelheid die in de komende jaren zal toenemen, naarmate het moment naderbij komt waarop de Noord-Amerikaanse economie wordt overtroffen door de Chinese economie.

Overgenomen met toestemming van de redactie van SINPERMISO - vertaald uit het Spaans door Dwarslezer.

vrijdag 7 mei 2010

Eerst Griekenland, dan Portugal, Spanje en... de rest van de EU...

Lees het onthullende stuk over de o.a. in Irak toegepaste Shock and Awe-taktiek: Shock and Awe, Achieving Rapid Dominance (geschreven door Harlan K. Ullman en James P. Wade en in 1996 gepubliceerd door de National Defence University), waar op bladzijde 110, onder de kop "Instruments to Achieve Shock and Awe" de volgende veelzeggende alinea voorkomt:
Schrik en Afschuw zijn acties die angst, gevaar en vernieling creëren, die niet te begrijpen zijn voor verreweg de meeste mensen, specifieke elementen/sectoren van de bedreigde samenleving, of van hun leiders. De natuur, in de vorm van tornado's, orkanen, aardbevingen, overstromingen, ongecontroleerde branden, hongersnood en epidemieën, kan situaties van Schrik en Afschuw veroorzaken. (Shock and Awe are actions that create fears, dangers, and destruction that are incomprehensible to the people at large, specific elements/sectors of the threat society, or the leadership. Nature in the form of tornadoes, hurricanes, earthquakes, floods, uncontrolled fires, famine, and disease can engender Shock and Awe.)
De gedachtengang achter deze theorie is ook duidelijk te herkennen in de manier waarop omgegaan is met New Orleans, nadat deze stad getroffen was door de orkaan Katrina. Zo liet het al vele termijnen zittende Republikeinse Congreslid Richard Baker op 9 september 2005 in de Wall Street Journal weten: "Eindelijk hebben we de sociale woningen in New Orleans opgeruimd. Wij kregen het niet voor elkaar, maar God wel." Geschrokken van de reacties, corrigeerde hij het betreffende citaat een beetje, zonder te beseffen dat hij daarmee zijn bedoelingen alleen maar duidelijker maakte "Wat ik me herinner bedoeld te hebben was dat 'we al tientallen jaren aan het proberen zijn om de sociale woningen in New Orleans op te ruimen om zo fatsoenlijke huisvesting te bieden aan de bewoners, en nu lijkt het alsof God ons daar eindelijk toe dwingt'." (Washington Post, 10 september 2005).
Een artikel in Guardian van 28 augustus 2008, maakt duidelijk waarnaar Baker verwees: van de zwarte bevolking (arme) van New Orleans was nog maar 43% teruggekeerd naar de stad, tegenover 64% van de witte bevolking.

Iets soortgelijks gebeurt nu met Griekenland. In het mei-nummer van De Socialist legt Maina van der Zwan (*) uit dat het niet de schuld van 'de Grieken' is dat ze nu in de problemen zitten:
"Exporterende landen zoals Duitsland en Nederland hebben [...] enorm geprofiteerd van de deelname van zwakkere economieën aan de euro. Die werden bewust aan boord getrokken omdat deze door de paraplu van de euro goedkoop konden lenen en zo een groeiende afzetmarkt vormden voor de sterkere economieën.
Daarom kon Duitsland rond 2004 uitgroeien tot de grootste exporteur ter wereld. Tweederde van zijn export gaat naar de eurozone. Maar net zoals China financierde Duitsland een groot deel van zijn export met leningen aan de importeurs. De instabiliteit die dit creëerde kon in tijden van groei verhuld blijven, maar nu een crisis is uitgebroken wordt de structurele broosheid van de eurozone genadeloos blootgelegd.
[...] De zwakste schakels worden nu door de kapitaalmarkten en het IMF gedisciplineerd. [...] Het plaatst de sterke staten voor een dilemma. Griekenland economisch laten imploderen betekent niet alleen een klap voor Europese banken en de euro, maar riskeert een domino-effect en het uiteenvallen van de monetaire unie. Griekenland steunen betekent dat er tientallen miljarden naar de schuldeisers gaan, die daardoor aangemoedigd worden in hun afperspraktijken."
Door voor steun te kiezen krijgen de Europese landen nog meer begrotingsproblemen, waarvoor de enige 'rationele' oplossing (vanuit kapitalistisch oogpunt) is...
"...het versterken van de concurrentiepositie. Dat betekent snijden in sociale voorzieningen, het verhogen van de arbeidsproductiviteit, lonen matigen en meer exporteren. Het is een logica waarin gewone mensen per definitie inleveren. Bazen, politici en speculanten profiteren."
Zijn de kapitalistische (neoliberale) economen zo slecht dat ze deze gang van zaken niet konden voorspellen? Of zijn ze zo pervers dat ze alleen aan de belangen van de "bazen, politici en speculanten" gedacht hebben? Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het tweede het geval is... In Nederland en in veel andere EU-lidstaten zien we de gevolgen van het neoliberale beleid (privatisering, afbraak van de sociale zekerheid en de zorg, enz.) en het feit dat de kosten van de door banken, investeerders en speculanten (nu zelfs tegen de euro! - zie Het Parool van gisteren) veroorzaakte economische crisis ook weer op de arbeidersklasse wordt afgewenteld, geeft aan wie in deze kapitalistische 'niet-samen'leving belangrijk geacht worden...
Men kan zich afvragen in hoeverre de huidige problemen bewust gepland zijn door neoliberale think tanks, net zoals de inval in Irak ook gebaseerd was op moedwillig bij elkaar gelogen kletskoek. Mensenlevens tellen niet voor de toepassing van de Shock and Awe-taktiek, die uiteindelijk alleen dient om de hele wereld ondergeschikt te maken aan het neoliberale wereldrijk, dat natuurlijk vanuit Washington bestuurd moet worden.

De Griekse president gaf enkele dagen geleden aan dat "het land was aangekomen aan de rand van de afgrond". Hij voegde daaraan toe dat wij het "in de hand hebben of we de sprong in het vacuüm maken" (La Vanguardia, 5 mei 2010), waarbij het mij niet duidelijk is of hij daarmee verwees naar de eisen van het IMF, of een populistische verwijzing maakte naar de drie een gewelddadige protestactie omgekomen burgers (maar: hoeveel doden zullen het gevolg zijn van de bezuinigingsmaatregelen?). Acceptatie van de, inmiddels door het Griekse parlement aangenomen, (Trouw, 6 mei 2010), bezuinigingsmaatregelen komt inderdaad neer op een sprong in een duistere afgrond...

(*) het betreffende artikel staat (nog) niet on-line, maar voor € 15 heb je al een jaarabonnement (voor € 3,00 een proefabonnement van drie nummers).

Tot dit artikel ben ik geïnspireerd door Naomi Klein's The Shock Doctrine - The Rise of Disaster Capitalism uit 2007, in het Nederlands gepubliceerd onder de titel: De shockdoctine - de opkomst van rampenkapitalisme.

donderdag 6 mei 2010

Jan Marijnissen over vrijheid, verantwoordelijkheid en burgerschap

Gisteren hield Jan Marijnissen in Vlissingen in het kader van het Zeeuwse bevrijdingsfestival de elfde Van Randwijklezing "Over vrijheid, verantwoordelijkheid en burgerschap", die hij begon met de woorden:
Vandaag staat de vrijheid centraal. We zijn vrije burgers, in een land vrij van een bezetter of onderdrukker. Maar wat behelst onze vrijheid nog meer? Kan vrijheid bestaan zonder verantwoordelijkheid? Of moet hij die aanspraak maakt op vrijheid, ook erkennen dat daar plichten tegenover staan? Hebben we de vrijheid om weg te kijken en te zwijgen, ook in situaties waarin we eigenlijk moeten optreden? Zo maar wat vragen.

‘Vrijheid, gelijkheid en broederschap’, riepen de Fransen in 1789. Blijkbaar dekt de term vrijheid niet alles. Albert Camus zei: ‘Als de mens er niet in slaagt gerechtigheid en vrijheid te verzoenen, dan slaagt hij nergens in.’ Het een is dus een voorwaarde voor het ander. Mijn jeugdheld Herbert Marcuse zei: ‘Tevreden slaven zijn de ergste vijanden van de vrijheid.’ Bestaat er dus een verplichting je te ontdoen van de ketenen die een ander je aanlegt? Kan vrijheid omslaan in onvrijheid? Was kinderopvang in de jaren zeventig een eis van de vrouwenbeweging, nu wordt het bestaan van die opvang gebruikt als argument tegen ouders die hun jonge kinderen willen verzorgen. Mensen worden soms moe van de keuzevrijheid die ze hebben in de door de overheid vermarkte sectoren als zorg, energie en telefonie. En pas op: de totale vrijheid voor de wolven betekent de dood voor de lammeren. Wat doen we daar aan? Zo maar wat vragen.
In zijn lezing brengt Marijnissen heel wat belangrijke zaken voor het voetlicht, en ik zou dan ook iedereen dringend willen aanraden de volledige tekst te lezen op de site van de SP.

woensdag 5 mei 2010

Nederland en Afghanistan, of: epidemische draaikonterij in de PvdA

De PvdA heeft (zo is het althans naar buiten gebracht) in februari 2010 de Balkenbende laten vallen door de poot stijf te houden (ze zullen die poot eerst wel even stevig hebben moeten spalken) door eraan vast te houden dat alle Nederlandse militairen vóór eind 2010 uit Afghanistan moesten zijn teruggetrokken, terwijl de oorlogszuchtige Maxime Verhagen (van Buitenlandse Zaken) en Middelkoop (van Oorlog) vonden dat ze daar nog best wat langer Afghanen mochten blijven doodschieten voor Hillary Clinton & Co.

Inmiddels heeft de opvolger van Wouter Bos, Job Cohen, ons duidelijk gemaakt dat de draaikonterij niet beperkt is tot Wouter Bos, maar symptomatisch is voor de PvdA, of in ieder geval voor de lijsttrekkers van die partij. Cohen vindt namelijk dat er nog best Nederlandse politietrainers naar Afghanisten mogen gaan, en voor hun bescherming mogen er dan zo nodig ook nog wel militairen mee. Zolang als het maar geen "militaire missie" is. (Trouw, 29 april 2010).

Ik stel voor om dan, aangezien het geen "militaire missie" mag heten, te spreken van "politionele acties". Die militairen kunnen dan ter geruststelling van de VS (en het Verenigdestaatse Vreemdelingenlegioen, de NAVO) meteen doorgaan met de moordpartijen, want de Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië werden tenslotte ook uitgevoerd in het kader van politionele acties...

Zie in de context van het gedraai rond de Nederlandse deelname aan de Verenigdestaatse bezetting van Afghanistan mijn -vrees ik- profetisch artikel Natuurlijk blijven de Nederlandse soldaten nog langer in Afghanistan... van 30 september 2009.