woensdag 28 mei 2003

Zijn (ex)-topsporters betere mensen?

NRC-Handelsblad publiceert vandaag een interessant artikel onder de kop "Is er leven na een sportcarrière?", dat begint met:

Veel ex-topsporters blijven na hun carrière 'hangen' in de sport. Noodgedwongen vaak, omdat ze geen tijd hadden voor een opleiding toen ze opsport bedreven. "Dan zijn ze eind twintig en moeten ze nog eens gaan nadenken wat ze nu eigenlijk willen en kunnen."
Het is natuurlijk vervelend wanneer je op een bepaald moment afgedankt wordt, omdat je niet meer het vereiste aantal tegenspelers tegen de grond kunt meppen of niet meer genoeg "aan de bal bent", maar ook niet-voetballers worden maar al te gemakkelijk afgedankt, omdat het bedrijf waar ze werkten door malversaties failliet is gegaan, omdat ze om wat voor reden dan ook niet (meer) in staat zijn de vernieuwingen bij te houden, of omdat ze al dan niet door de werkomstandigheden arbeidsongeschikt worden. Ook bij bepaalde groepen ontslagenen zijn er mensen die vanaf hun 15e of 16e gewerkt hebben en "ook geen tijd hadden voor een opleiding".

Wanneer deze ontslagen arbeiders tevreden moeten zijn met een WAO (voorzover als die nog bestaat), een WW en uiteindelijk een schamele bijstandsuitkering, zie ik werkelijk niet in waarom voetballers andere (gunstigere) rechten zouden moeten hebben (datzelfde geldt trouwens ook bij bijv. top-managers, die nog een stapje verder gaan: wanneer zij door hun eigen wanprestaties weggesluisd worden, eisen -en krijgen- ze in veel gevallen ook nog een riante afkoopsom).
Sterker nog: voetballers wisten (althans konden weten) dat ze ver voor het bereiken van hun pensioengerechtigde leeftijd aan het einde van hun carrière zouden staan (net zoals een autocoureur weet dat hij een redelijke kans loopt om vroeg of laat zich te pletter te rijden). Het zou daarom niet meer dan redelijk zijn om prof-voetballers een redelijk salaris te betalen (dat mag best wat meer zijn dan het minimum-loon, maar meer dan modaal lijkt me ook niet nodig. Het lijkt me dat ze eigenlijk al blij zouden moeten zijn omdat ze een leuke baan hebben...), terwijl hun werkgevers een lijfrentepolis voor hen afsluit.

En misschien zou het ook niet verkeerd zijn om hen één dag in de week naar school te sturen - zoals "vroeger" 15-jarigen één dag per week naar een «levensschool» moesten.

Geen opmerkingen: