Hoezo, "slavernij" beëindigd? / ¿Cómo, esclavitud abolida?

Plotseling is er van alle kanten kennelijk reden om het einde van de slavernij te herdenken, en daarvoor excuses aan te bieden: Arthur van Dijk, de commissaris van de koning voor Noord-Holland (Noordhollands Dagblad gisteren), de  Nederlandsche Bank (gisteren), Femke Halsema, de burgemeester van Amsterdam (Het Parool van gisteren), ABN-Amro (RTL-Nieuws, 13 april 2022), de burgemeester van Utrecht (Duic, 23 februari 2022) en ongetwijfeld nog talloze andere mensen of instanties. Daarnaast zijn er echter ook tallozen die twijfels hebben bij de noodzaak van deze excuses, zoals Maarten van Rossem, die dit "politiek correct gezeur" vindt (MaartenOnline, mei 2015): "Het is zinloos om verschrikkelijke gebeurtenissen uit het verleden te veroordelen of te verhullen. Wat je ook zegt of doet, het verleden blijft altijd bestaan [...]". Ook in Trouw (28 februari 2022) gaf Stella Oudgenoeg aan dat deze excuses schijnheilig zijn, zolang als Nederland zaken blijft doen met Qatar, waar mensen worden gedwongen om onder onmenselijke omstandigheden te werken.

Bovendien is het nog maar de vraag of de slavernij ook in 'beschaafde' landen, zoals Nederland, werkelijk verdwenen is, want ook hier worden mensen op groffe wijze uitgebuit, denk maar aan de "koffergooiers" ('ratten' of 'mollen') op Schiphol, die onder walgelijke omstandigheden dag na dag zich -vaak kruipend- te pletter werken (soms 1200 koffers per dag) voor een subminimaal inkomen (zie de Volkskrant, 30 april 2022). 

Maar ook de participatie-slavernij is een recente uitvinding van de Nederlandse roverheid: mensen die om een of andere reden geen werk hebben (bijv. na een reorganisatie bij hun werkgever zijn ze hun baan kwijtgeraakt en na de wettelijke duur van hun werkloosheidsuitkering krijgen ze nu een bijstands-uitkering), kunnen sinds 2015 op grond van de Participatiewet (ingevoerd door de 'socialisten' PvdA-ers Lodewijk Asscher en Jette Klijnsma) gedwongen worden werk te verrichten, vaak onder onmenselijke omstandigheden (zie Bijstandblues van 6 februari 2021).

Daarnaast is in Nederland nog een nieuwe vorm van slavernij bedacht, ter vervanging van de (thuis)zorg, die onder de sociale zekerheid placht te vallen, de Mantelzorg-slavernij. Dat "is onbetaalde hulp en kan nooit als een verplichting worden opgelegd", "alle hulp aan een hulpbehoevende door iemand uit diens directe sociale omgeving" Zie Mantelzorg.nl). Wikipedia definieert die naasten als "familieleden, vrienden, kennissen en buren". De roverheid stelt dan wel dat "mantelzorg nooit als een verplichting [kan] worden opgelegd", maar de truuk is dat een naaste min of meer gedwongen wordt de benodigde hulp te gaan bieden, wanneer de officiële zorg niet geboden wordt of ontoereikend is. Veel mantelzorgers komen in fysieke of psychische problemen, omdat ze voor die zorg geen opleiding of ervaring hebben.

Lees in dit verband ook mijn artikel van 16 juni 2021.

*******************

De repente parece por todos lados que hay motivos para conmemorar el fin de la esclavitud, y para pedir perdón por ella: Arthur van Dijk, Comisario del Rey [gobernador] para [la provincia de] la Holanda Septentrional (Noordhollands Dagblad, ayer), [el Banco Central Neerlandés] de  Nederlandsche Bank (ayer), Femke Halsema, la alcaldesa de Ámsterdam (Het Parool, ayer), [el banco] ABN-Amro (RTL-Nieuws, 13 de abril de 2022), la alcaldesa de Utrecht (Duic, 23 de febrero de 2022) y, sin duda, otras innumerables personas o instituciones. Sin embargo, también hay otros tantos que dudan de la necesidad de tales excusas, como Maarten van Rossem, que considera que se trata de un "lloriqueo políticamente correcto" (MaartenOnline, mayo de 2015): "Es inútil condenar o encubrir hechos terribles del pasado. Digas lo que digas o hagas, el pasado siempre permanece [...]". También en Trouw (28 de febrero de 2022), Stella Oudgenoeg indicó que estas excusas son hipócritas, mientras Holanda siga haciendo negocios con Qatar, donde se obliga a la gente a trabajar en condiciones inhumanas.

Además, cabe preguntarse si la esclavitud ha desaparecido realmente en los países "civilizados", como los Países Bajos, ya que aquí también se sigue explotando groseramente a las personas, basta con pensar en los "tiradores de maletas" ('ratas' o 'topos') del aeropuerto de Schiphol, que trabajan día tras día -a menudo arrastrándose, de rodillas- en condiciones repugnantes (a veces 1.200 maletas al día) por unos ingresos ínfimos (véase de Volkskrant, 30 de abril de 2022).

Pero también la esclavitud de la "Participación" es un invento reciente de las ladronidades neerlandeses: las personas que por una u otra razón no tienen trabajo (por ejemplo, después de una reorganización de su trabajo, perdieron su empleo y después de la duración legal de su beneficio de desempleo ahora reciben un pago de la seguridad social), desde 2015 pueden, a base de la "Ley de Participación" (introducida por los "socialistas" Lodewijk Asscher y Jette Klijnsma del PvdA [especie de PSOE neerlandés]) ser obligados a realizar un trabajo, a menudo en condiciones inhumanas (ver Bijstandblues del 6 de febrero de 2021).

Además, en los Países Bajos se ha ideado una nueva forma de esclavitud que sustituye a la asistencia (a domicilio) que solía corresponder a la seguridad social, la esclavitud Mantelzorg [literalmente algo como 'abrigo de cuidados']. Se trata de "una ayuda no remunerada y que nunca puede imponerse como una obligación", "toda ayuda a una persona necesitada por parte de alguien de su entorno social inmediato" Ver Mantelzorg.nl). Wikipedia define al entorno social inmediato como "miembros de la familia, amigos, conocidos y vecinos". El gobierno puede afirmar que "los cuidados informales nunca pueden imponerse como una obligación", pero el truco está en que (p.e.) un vecino está más o menos obligado moralmente a prestar la ayuda necesaria cuando los cuidados oficiales no se prestan o de manera insuficiente. Muchos cuidadores informales se encuentran con problemas físicos o psicológicos porque no tienen formación ni experiencia para estos cuidados.

Ver también mi articulo del 16 de junio de 2021 en este contexto.