'Schoftenstreek', dat is het enige woord dat in mij opkomt wanneer ik in het Noordhollands Dagblad van vandaag lees dat minister de Geus (van het Franse 'gueux' = bedelaar, armoedzaaier, schooier) van (a)sociale zaken beweert dat er maar relatief weinig WAO-ers bezwaar aantekenen tegen de beslissing waarbij hun uitkering -geheel of gedeeltelijk- is beëindigd. Volgens hem blijkt daaruit "dat UWV zorgvuldig te werk gaat bij de grootscheepse herkeuringsoperatie".
Ik waag het toch dit anders te zien. Deze herkeuring geschiedt op grond van een simpele vragenlijst (in de geest van 'kun je een trap beklimmen? Dan kun je wel magazijnwerker worden'). Deze vragenlijst maakt het mogelijk om psychiatrische patiënten of zelfs terminale kankerpatiënten, die door pijnstillers nog enigszins kunnen functioneren, tot hun laatste ademtocht te dwingen te werken, of te leven van een steeds lager wordende uitkering (WW en daarna bijstand).
Is die Geus écht zo'n kneus dat hij niet begrijpt dat deze voormalige WAO-ers maar al te goed begrijpen dat op onzinnige regels geen zinnige bezwaarprocedure te voeren valt; of dat deze mensen door hun ziekte of wat dan ook te murw zijn om zelfs maar een bezwaarprocedure te overwegen.
Of heeft deze zogenaamde minister (van het Latijnse 'minister' = dienaar!) van grote baas Zalm opdracht gekregen gewoon net te doen of zijn neus bloedt en heeft hij zijn ziel gewoon verkocht aan deze enge VVD-er?
En laat niemand komen met het kutsmoesje van de noodzaak van bezuinigingen, omdat de bomen nu eenmaal niet tot in de hemel groeien, want zolang als er geen einde komt aan het verkwisten van geld aan overbodige zaken is het niet menselijk om dringend noodzakelijke voorzieningen uit te kleden.
Het is jammer dat de nep-christenen van het CDA pas in hun volgende ('eeuwige') leven gestraft zeggen te worden (volgens mij geloven ze daar zelf niet eens in, want anders zouden ze zich wel anders gedragen). Een eeuwige straf voor dit soort mensen lijkt mij wel terecht, alleen hebben wij daar nu geen bal aan...
1 opmerking:
De afgelopen jaren kom ik, in mijn functie van onbezoldigd onderwijsassistente (wat voorheen leesmoeder of huiswerkmoeder heette, maar tegenwoordig door de gelijkschakeling van de seksen als klassenouder bekend staat), regelmatig in contact met klasgenootjes van mijn kinderen, wier kostwinnende ouder (meestal de man, meestal de vader) om ongewenste redenen in de WAO terechtgekomen is.
Zo iemand was Bert.
Eens in de zoveel tijd wordt gekeken of Bert en zijn mede-afgekeurden nog wel in de WAO thuishoren, of er wellicht andere arbeid te vinden is waarin ze geen last hoeven te hebben van datgene wat hen oorspronkelijk afgekeurd deed worden.
Sommige van de zogenaamde keuringsartsen doen hun hippocratische eed geen eer aan, zij verklaren mensen volledig geschikt voor arbeid die ik nog niet in staat zie hun eigen boterhammen te smeren, maar ja, ik ben dan ook geen medicus.
Dankzij die góéd-keuring wordt iemand niet langer ongeschikt voor arbeid geacht en verplicht weer te gaan werken, met heel vaak zeer snel wederom uitval uit het arbeidsproces.
Dat is niet goed voor een mens, want zo iemand gaat aan zichzelf twijfelen ("de dokter zei dat ik geschikt was, dat zal dan toch wel kloppen").
Daarnaast behandelt de uitkerende instantie zo'n (hernieuwd) WAO-er (bijvoorbeeld Bert) heel vaak alsof die persoon lui is, een aansteller - niet door dat te zeggen, maar in de manier waarop hij benaderd wordt.
Ik was altijd van mening dat de bedoeling van sociale wetten was dat ze sociaal waren, maar blijkbaar is de betekenis van sociaal dermate afgekalfd, dat het niet meer betekent dan 'goed voor het financiële plaatje van de maatschappij'.
Bert kwam uiteindelijk terecht in een ambtelijke mallemolen waarin hij behoorlijk gemangeld werd, hij moest bewijzen dat hij recht had op een uitkering, en daar had hij de energie niet voor.
Niet alleen leed hij onder het feit dat hij tot steeds minder in staat was, maar ook en vooral doordat hij steeds meer onder druk gezet werd om te bewijzen dat hij geen a-sociale profiteur was, oftewel, hij moest maar bewijzen dat hij niks kon, dat hij niks meer waard was. Op den duur ging hij dat zelf nog geloven ook.
Toen het voor de kinderen niet meer leefbaar was en zijn vrouw hem niet meer kon bereiken en uiteindelijk met de kinderen het huis verliet is Bert op een zondagmorgen in zijn beste pak uit het zolderraam gestapt.
Dát deden de sociale wetten voor Bert, in plaats van pogingen om diens lijden te verzachten, hebben ze zijn dood bespoedigd.
Dapper vind ik dan een regering die zegt dat er steeds minder mensen aanspraak doen op de WAO, stelletje hufters.
En diezelfde schooiers kloppen zich op de schouders omdat er zo weinig WAO-ers protesteren tegen de verlaging van hun uitkering tot bijstandsniveau.
En dat is slechts een voorschot op hoe het er in de toekomst uit gaat zien in Europa, als die agressieve euro-gerichte 'grondwet' in werking gaat treden. In zo'n omgeving wil ik mijn kinderen niet volwassen zien worden.
Een reactie posten