Sheila Sitalsing, scherpzinnig columniste van de Volkskrant, geeft in haar column van 24 juni een duidelijke beschrijving van de manier waarop de Nederlandse Roverheid omgaat met de slachtoffers van de aardgaswinning in Groningen (maar ook met bijv. de slachtoffers van het toeslagenschandaal), in een paar woorden overduidelijk aan hoe er in Nederland wordt omgegaan met mensen die door diezelfde Roverheid zijn benadeeld, al te vaak op walgelijk onmenselijke wijze:
De neiging tot pappen, nathouden, polderen, heel lang praten, nog een rapport, nog een onderzoek maar nu zorgvuldig, nog een studie en dan héél zorgvuldig, nog meer praten. Misschien om echt op z’n allerzorgvuldigst te werk te gaan, misschien om beslissingen die mogelijk geld kosten zo lang mogelijk uit te stellen. En de daaraan gekoppelde ontstellend Nederlandse neiging om alles te institutionaliseren in dialoogtafels, interventieteams, adviescolleges, technische commissies, toezichtsorganen, onderzoeksbureaus, nationale coördinatoren, et cetera. Alles met een eigen afkorting.
En waar het dan gaat over "kosten voor de Staat", daar gaat het natuurlijk over de zak van de belastingbetalers en dat zijn dus niet de grootgraaiers (de profiteurs dus), want die hebben adviseurs die ervoor zorgen dat ze weinig of geen belasting betalen maar degenen die het land aan het draaien houden, de arbeidersklasse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten