Dank zij Pam en haar column in de Metro van vandaag begrijp ik nu eindelijk de hypocriete houding van het Wereldnatuurfonds. Ze komen op voor bedreigde diersoorten (zeggen ze), maar zodra er weer genoeg zijn, maken ze zich niet meer druk. Ik dacht altijd dat dat was omdat ze zo hoopten te voorkomen ooit hun bestaansrecht kwijt te raken. Het blijkt echter meer te zijn om te voorkomen dat jagers ooit zonder prooi komen te zitten.
Eigenlijk hoeft dit ook geen verbazing te wekken, want hetzelfde enerzijds-anderzijds scenario bestaat al: everzwijnen zijn in Nederland beschermd, maar de 'koninklijke' familie mag er rustig op schieten, en als we het goed bekijken is dat ook niet vreemd: zowel bij het Wereldnatuurfonds als in het huidige Nederland heeft prins Bernard immers altijd een duidelijke vinger in de pap gehad...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten