Eerlijk gezegd weet ik niet wat voor (beroeps)opleiding José Luis Rodríguez Zapatero (binnen en buiten Spanje vaak afgekort tot Zapatero) heeft gevolgd, maar... ik weet wel dat hij niet geschikt is als politicus.
Hij heeft inderdaad tijdens zijn eerste regeerperiode zijn belofte uitgevoerd dat hij de Spaanse deelname aan de oorlog in Irak zou beëindigen, maar die goede beslissing deed hij een half jaar geleden weer teniet door troepen naar Afghanistan te sturen, die -volgens de minister van oorlog, Carme Chacón, niet op korte termijn zullen worden teruggetrokken (La Voz de Galicia, 10 october 2009).
Het is ook een feit dat hij af en toe maatregelen neemt die de postfascistische Partido Popular (PP) niet naar de zin zijn, zoals op het gebied van onderwijs of de herziening van de Abortuswet, ook al bedreigt de katholieke kerk iedereen die die wet steunt met automatische excommunicatie.
Maar voor de rest lijkt zijn régime (net als zijn partij, de PSOE, letterlijk Spaanse Socialistische Arbeiderspartij) vooral bezig met de wens om de komende verkiezingen niet aan de PP te verliezen. Het favoriete onderwerp daarbij is de strijd tegen het "terrorisme van ETA", die zoals iedereen weet -of zou moeten weten- een beweging is die ijvert voor de Baskische onafhankelijkheid. (De afkorting staat voor Euskadi ta Askatasuna, d.w.z. Baskenland en Vrijheid). Deze beweging ontstond in 1959 uit de strijd tegen de dictatuur van Franco, die zich in het Baskenland nog wreder deed voelen dan in de rest van Spanje.
Zoals ik onlangs ergens las (zie mijn artikel Hoeveel doden door Franco en het franquisme? van 10 october dit jaar) heeft ETA in de 50 jaar van zijn bestaan bijna duizend dodelijke slachtoffers gemaakt (dat wil zeggen bijna 20 per jaar) - waarbij het geen kwaad kan dat we ons afvragen hoeveel daarvan daadwerkelijk voor rekening van ETA komen en hoeveel voor valse-vlag-operaties om ETA te kunnen beschuldigen... Zoals ik echter in dat artikel al zei, heeft Franco véél, zéér veel meer doden op zijn geweten door zijn opstand tegen de wettige Republiek Spanje (in de Burgeroorlog, 1936-1939, en later tijdens zijn dictatuur, die voortduurde tot na zijn dood op 20 november 1975).
Of, om het zo te stellen dat iedereen het kan begrijpen: hoeveel doden vallen er door het verkeersterrorisme (te hoge snelheid, vooral in combinatie met alcohol? Dat zijn er beslist héél wat meer.
Rekening houdend met het voorafgaande is het verrassend (niet zo erg verrassend overigens, zoals ik later zal toelichten), dat de schuldigen van het franquisme gewoon rustig op hun oude dag stierven of nog steeds rustig voortleven, velen nog steeds op hoge posities. Er is geen Neurenberg-achtig proces geweest tegen de oorlogsmisdadigers van de franquistische Burgeroorlog. Integendeel, bij de dood van Franco werd besloten tot een "vreedzame overgang", om ongeregeldheden in Spanje te voorkomen (en om ervoor te zorgen dat de fascisten niet gestraft zouden worden). De laatste tijd wordt er regelmatig gesproken over een "Memoria Histórica" [Historisch Geheugen], maar ook dat is vooral symbolisch, want het régime weigert conclusies te trekken uit alles wat bekend is - en beslist niet door gebrek aan bijzonderheden. De lijst van over de Burgeroorlog en over het franquisme gepubliceerde boeken is eindeloos. In veel Spaanse dorpen weten de ouderen nog precies wie hun familieleden verrieden aan de fascisten en wie hen mee "uit wandelen" namen om hen langs een stille landweg te vermoorden.
Bij een iets nadere beschouwing van de Spaanse regering is het niet meer zo moeilijk te begrijpen waarom de situatie nog steeds zo sterk doet denken aan de tijd van Franco. Koning Juan Carlos de Borbón zwoer indertijd geen trouw aan de Spaanse grondwet, maar aan de beginselen van de Movimiento [de franquistische Beweging], zoals duidelijk te zien is in de hierna tussengevoegde video.
In de niet-geautoriseerde biografie van Juan Carlos, Un rey golpe a golpe (door Patricia Sverlo), wordt overduidelijk uiteengezet hoe hij werd geselecteerd en voorbereid ("atado y bien atado" - "stevig gebonden", zoals de dictator zou zeggen) om het franquisme in ere te houden. Niet alleen dat... het boek legt ook uit hoe de PSOE ontdaan werd van de meest linkse elementen, zodat de partij kon deelnemen aan het type kapitalistische staat dat een rustige toekomst zou waarborgen voor de franquistische fascisten en hun erfgenamen.
Toen in 1975 als eerste stap van de "overgang" toestemming werd gegeven voor het oprichten voor "politieke associaties", verbonden de postfascisten zich in de "Alianza Popular", die na enige jaren haar naam veranderde in Partido Popular, de partij die nog steeds de PSOE de meeste kopzorgen bezorgt. [foto: Dwarslezer - Peñiscola, lente 1975: het frisdrankbedrijf Kas maakte reclame voor het mengen van hun drank met vodka onder de spreuk "associaties toegestaan".]
Niet alleen de koning van de Spaanse staat is een rechtstreekse opvolger van dictator Franco. Ook veel politici van het régime Zapatero en mensen op hoge posten hebben stevige wortels in het franquisme. Voor een eerste overzicht verwijs ik naar El franquismo y lo de hoy [Het franquisme en wat we tegenwoordig hebben] in El Manifiesto van13 december 2008).
Door de, zowel door de PP als door de PSOE, tegen ETA gerichte propaganda, waarbij de laatste jaren (ook door alle massamedia) nog uitsluitend verwezen wordt naar "de terroristische bende ETA", heeft de PSOE zich nu in een positie gemanoeuvreerd, waarin het niet meer mogelijk is (ook al zou ze begrijpen dat enkel een dialoog tussen alle sectoren van de Baskische bevolking tot een blijvende oplossing van de huidige problemen kan leiden) om haar hardhandige benadering (eventueel gedeeltelijk) te laten varen, uit angst dat de PP de volgende verkiezingen zal winnen. Een groot deel van de bevolking laat zich nog steeds manipuleren door de Katholieke kerk, de trouwste bondgenoot van Franco (naast de Italiaanse fascisten en de Duitse nazi's gedurende de Burgeroorlog) en nog een heleboel Spanjaarden zijn intussen, na de jarenlange officiële propaganda, zó bezeten van paniek voor ETA, dat ze alles zullen steunen wat tegen ETA is.
Op dit moment is de situatie al zover geëvolueerd dat elke linkse beweging in het Baskenland (die niet eens politiek hoeft te zijn), bijna automatisch beschouwd wordt als een dekmantel voor ETA. Zo probeerde het régime vóór de laatste Europese verkiezingen de partij II-SP (Iniciativa Internacionalista-Solidaridad entre los Pueblos [Internationalistisch Initiatief - Solidariteit tussen de Volkeren]) te verbieden, op verdenking een dekmantel te zijn van Batasuna (ABC, 2 mei 2009), een al eerder verboden politieke partij (zoals talloze andere partijen), wegens de verdenking een dekmantel te zijn van ETA. In het geval van II-SP lukte dat niet, maar desalniettemin beschuldigden niet lang daarna (El País, 22 juni dit jaar) de PSOE en de PP opnieuw II-SP, deze keer wegens het dreigen met aanslagen, terwijl Alfonso Sastre, kandidaat voor II-SP, de vorige dag in een in de Baskische krant GARA gepubliceerd artikel een waarschuwing opnam, een advies om eindelijk te komen tot een dialoog, en geenszins een dreigement uitsprak:
Volgens de minister van Binnenlandse Zaken is daarmee "de jeugdopleiding van ETA ... onthoofd". (El País, 24 november, en het grootste deel van de gelijkgeschakelde Spaanse pers). En dat, terwijl mij de informatie van TV3 veel waarschijnlijker lijkt, dat verondersteld wordt dat de gearresteerden lid zijn van SEGI, en dat SEGI beschouwd wordt als de jeugdtak van Batasuna. Als er daarbij ook nog rekening mee wordt gehouden dat Batasuna verboden werd omdat het beschouwd werd als politieke tak van ETA, dan kan men concluderen dat in Baskenland de situatie precies hetzelfde is als tijdens de dictatuur van Franco, toen iedereen die het niet eens was met het régime automatisch een 'rooie' was.
Bij 92 huiszoekingen werden bovendien "documentatie en publicaties van SEGI en ETA gevonden, informatiedragers, materiaal voor het maken van explosieven en brandbommen, 6.000 euro in enveloppen en handgeschreven aantekeningen met nummerborden (La Vanguardia, 24 november).
Kennelijk is het in Baskenland niet meer toegestaan politieke documentatie in zijn bezit te hebben [hoe zit het dan met de politieke vrijheden in de zo geprezen Spaanse democratie?], of bijv. USB-sticks, lucifers, benzine voor aanstekers of alcohol om wonden te ontsmetten, of vuurwerk voor een feestje [tenslotte allemaal dingen waarmee explosieven en brandbommen kunnen worden gemaakt]. En waarom zou iemand geen geld mogen bewaren in enveloppen? Of mag dat alleen in een brandkast (of in een belastingparadijs, zoals beslist het geval is bij één of meer Spaanse politici)? En -wat eng!- handgeschreven aantekeningen! Misschien college-aantekeningen van een student? En met nummerborden verwacht ik niet dat er gauw een oorlog begonnen zal worden, toch?
Het rechtse dagblad Diario Crítico (24 november) beschouwt SEGI "als het ETA-equivalent van het fascistische 'Frente de Juventudes' [Jeugdfront]". Voor hetzelfde geld hadden ze de "Guerrilleros de Cristo Rey" [Guerrilleros van Christus Koning] kunnen noemen, de katholiek-fascistische knokploegen uit het laatste decennium van Franco's dictatuur. Bij deze krant zullen ze wel weten waarom ze dit vermelden, ik zie het verband niet, maar ik ben -uiteraard!- ook geen fascist...
De Portugese publicatie Esquerda.net spreekt anderzijds over "34 jonge Baskische strevers naar onafhankelijkheid", en daarmee slaan ze de spijker op de kop. De slachtoffers van het terrorisme zijn de Spaanse politiek volledig worst. Zij worden alleen gebruikt voor het bereiken van haar eigen doeleinden: het handhaven van de eenheid van de Spaanse staat, zoals Franco gedecreteerd had, en elke poging om onafhankelijkheid te verkrijgen moet afgestraft worden. In plaats van de mensenrechten en de politieke rechten te respecteren, kunnen de politici niet anders reageren dan het hondje van Pavlov, zodra ze verwachten dat iemand de mogelijke onafhankelijkheid van het Baskenland zou kunnen overwegen. Ze moeten er beslist van overtuigd zijn dat een, democratische, meerderheid een dergelijke optie zou steunen, want waarom zouden ze anders zo bang zijn voor een echt politiek debat? Wat hebben ze te verliezen? De dankbaarheid van de dictator? Die is al lang tot stof vergaan en zal zeker niet terugkomen om zijn 'trouweloze' dienaars te straffen...
Ik ben ervan overtuigd dat Alfonso Sastre al het gelijk van de wereld heeft (en hij is niet de enige) als hij een oproep doet tot een politieke oplossing via overleg. Zonder overleg zullen de gevolgen rampzalig zijn. Dat is geen dreigement, maar de uitkomst van mijn (onze) analyse van de huidige situatie.
En als Zapatero het aantal nodeloze doden in Spanje wil terugdringen, laat hij zich dan inzetten om voor elkaar te krijgen dat auto's voorzien worden van apparatuur waarmee (via sensoren op het stuur) nagegaan kan worden of de bestuurder alcohol gedronken heeft, in welk geval de motor niet opstart. Of hij zou gewoon kunnen beginnen met het veiliger maken van veel wegen (wegdek, bochten, signalisering, enz.).
Hij heeft inderdaad tijdens zijn eerste regeerperiode zijn belofte uitgevoerd dat hij de Spaanse deelname aan de oorlog in Irak zou beëindigen, maar die goede beslissing deed hij een half jaar geleden weer teniet door troepen naar Afghanistan te sturen, die -volgens de minister van oorlog, Carme Chacón, niet op korte termijn zullen worden teruggetrokken (La Voz de Galicia, 10 october 2009).
Het is ook een feit dat hij af en toe maatregelen neemt die de postfascistische Partido Popular (PP) niet naar de zin zijn, zoals op het gebied van onderwijs of de herziening van de Abortuswet, ook al bedreigt de katholieke kerk iedereen die die wet steunt met automatische excommunicatie.
Maar voor de rest lijkt zijn régime (net als zijn partij, de PSOE, letterlijk Spaanse Socialistische Arbeiderspartij) vooral bezig met de wens om de komende verkiezingen niet aan de PP te verliezen. Het favoriete onderwerp daarbij is de strijd tegen het "terrorisme van ETA", die zoals iedereen weet -of zou moeten weten- een beweging is die ijvert voor de Baskische onafhankelijkheid. (De afkorting staat voor Euskadi ta Askatasuna, d.w.z. Baskenland en Vrijheid). Deze beweging ontstond in 1959 uit de strijd tegen de dictatuur van Franco, die zich in het Baskenland nog wreder deed voelen dan in de rest van Spanje.
Zoals ik onlangs ergens las (zie mijn artikel Hoeveel doden door Franco en het franquisme? van 10 october dit jaar) heeft ETA in de 50 jaar van zijn bestaan bijna duizend dodelijke slachtoffers gemaakt (dat wil zeggen bijna 20 per jaar) - waarbij het geen kwaad kan dat we ons afvragen hoeveel daarvan daadwerkelijk voor rekening van ETA komen en hoeveel voor valse-vlag-operaties om ETA te kunnen beschuldigen... Zoals ik echter in dat artikel al zei, heeft Franco véél, zéér veel meer doden op zijn geweten door zijn opstand tegen de wettige Republiek Spanje (in de Burgeroorlog, 1936-1939, en later tijdens zijn dictatuur, die voortduurde tot na zijn dood op 20 november 1975).
Of, om het zo te stellen dat iedereen het kan begrijpen: hoeveel doden vallen er door het verkeersterrorisme (te hoge snelheid, vooral in combinatie met alcohol? Dat zijn er beslist héél wat meer.
Rekening houdend met het voorafgaande is het verrassend (niet zo erg verrassend overigens, zoals ik later zal toelichten), dat de schuldigen van het franquisme gewoon rustig op hun oude dag stierven of nog steeds rustig voortleven, velen nog steeds op hoge posities. Er is geen Neurenberg-achtig proces geweest tegen de oorlogsmisdadigers van de franquistische Burgeroorlog. Integendeel, bij de dood van Franco werd besloten tot een "vreedzame overgang", om ongeregeldheden in Spanje te voorkomen (en om ervoor te zorgen dat de fascisten niet gestraft zouden worden). De laatste tijd wordt er regelmatig gesproken over een "Memoria Histórica" [Historisch Geheugen], maar ook dat is vooral symbolisch, want het régime weigert conclusies te trekken uit alles wat bekend is - en beslist niet door gebrek aan bijzonderheden. De lijst van over de Burgeroorlog en over het franquisme gepubliceerde boeken is eindeloos. In veel Spaanse dorpen weten de ouderen nog precies wie hun familieleden verrieden aan de fascisten en wie hen mee "uit wandelen" namen om hen langs een stille landweg te vermoorden.
Bij een iets nadere beschouwing van de Spaanse regering is het niet meer zo moeilijk te begrijpen waarom de situatie nog steeds zo sterk doet denken aan de tijd van Franco. Koning Juan Carlos de Borbón zwoer indertijd geen trouw aan de Spaanse grondwet, maar aan de beginselen van de Movimiento [de franquistische Beweging], zoals duidelijk te zien is in de hierna tussengevoegde video.In de niet-geautoriseerde biografie van Juan Carlos, Un rey golpe a golpe (door Patricia Sverlo), wordt overduidelijk uiteengezet hoe hij werd geselecteerd en voorbereid ("atado y bien atado" - "stevig gebonden", zoals de dictator zou zeggen) om het franquisme in ere te houden. Niet alleen dat... het boek legt ook uit hoe de PSOE ontdaan werd van de meest linkse elementen, zodat de partij kon deelnemen aan het type kapitalistische staat dat een rustige toekomst zou waarborgen voor de franquistische fascisten en hun erfgenamen.
Toen in 1975 als eerste stap van de "overgang" toestemming werd gegeven voor het oprichten voor "politieke associaties", verbonden de postfascisten zich in de "Alianza Popular", die na enige jaren haar naam veranderde in Partido Popular, de partij die nog steeds de PSOE de meeste kopzorgen bezorgt. [foto: Dwarslezer - Peñiscola, lente 1975: het frisdrankbedrijf Kas maakte reclame voor het mengen van hun drank met vodka onder de spreuk "associaties toegestaan".]
Niet alleen de koning van de Spaanse staat is een rechtstreekse opvolger van dictator Franco. Ook veel politici van het régime Zapatero en mensen op hoge posten hebben stevige wortels in het franquisme. Voor een eerste overzicht verwijs ik naar El franquismo y lo de hoy [Het franquisme en wat we tegenwoordig hebben] in El Manifiesto van13 december 2008).
Door de, zowel door de PP als door de PSOE, tegen ETA gerichte propaganda, waarbij de laatste jaren (ook door alle massamedia) nog uitsluitend verwezen wordt naar "de terroristische bende ETA", heeft de PSOE zich nu in een positie gemanoeuvreerd, waarin het niet meer mogelijk is (ook al zou ze begrijpen dat enkel een dialoog tussen alle sectoren van de Baskische bevolking tot een blijvende oplossing van de huidige problemen kan leiden) om haar hardhandige benadering (eventueel gedeeltelijk) te laten varen, uit angst dat de PP de volgende verkiezingen zal winnen. Een groot deel van de bevolking laat zich nog steeds manipuleren door de Katholieke kerk, de trouwste bondgenoot van Franco (naast de Italiaanse fascisten en de Duitse nazi's gedurende de Burgeroorlog) en nog een heleboel Spanjaarden zijn intussen, na de jarenlange officiële propaganda, zó bezeten van paniek voor ETA, dat ze alles zullen steunen wat tegen ETA is.
Op dit moment is de situatie al zover geëvolueerd dat elke linkse beweging in het Baskenland (die niet eens politiek hoeft te zijn), bijna automatisch beschouwd wordt als een dekmantel voor ETA. Zo probeerde het régime vóór de laatste Europese verkiezingen de partij II-SP (Iniciativa Internacionalista-Solidaridad entre los Pueblos [Internationalistisch Initiatief - Solidariteit tussen de Volkeren]) te verbieden, op verdenking een dekmantel te zijn van Batasuna (ABC, 2 mei 2009), een al eerder verboden politieke partij (zoals talloze andere partijen), wegens de verdenking een dekmantel te zijn van ETA. In het geval van II-SP lukte dat niet, maar desalniettemin beschuldigden niet lang daarna (El País, 22 juni dit jaar) de PSOE en de PP opnieuw II-SP, deze keer wegens het dreigen met aanslagen, terwijl Alfonso Sastre, kandidaat voor II-SP, de vorige dag in een in de Baskische krant GARA gepubliceerd artikel een waarschuwing opnam, een advies om eindelijk te komen tot een dialoog, en geenszins een dreigement uitsprak:
Maar als we naar de bodem van de kwestie gaan, en ik richt me nu tot de PSOE, de partij die ik graag tenminste een gedeelte van haar verloren eer zou zien herwinnen: is het waar - zelfs mogelijk - dat u niet ziet dat het probleem niet is dat er sprake is van een kleine (maar zelfs enorme) bende moordenaars met grote hoektanden en bloeddorstig die, zoals u en uw vrienden zeggen, niets anders kunnen en wensen dan doden? Is het dan waar dat u iets zo duidelijk zichtbaars niet ziet: dat er hier sprake is van een ernstig politiek conflict, dat alleen op politieke basis kan worden opgelost? Is het tenslotte écht waar dat u er zich nog steeds geen rekenschap van hebt gegeven dat de oplossing van dit conflict, dat zoveel leed veroorzaakt, ligt in de mogelijkheid van overleg? Naar welke «meer overtuigende» middelen verwijst u, meneer López [Patxi López van de Baskische tak van de PSOE, voorzitter van de Baskische deelregering]? Staat u soms achter de gasvormige ideeën van dat zielige typetje van de PP, dat ik eerder citeerde? [Carlos Iturgaiz had voorgesteld alle ETA-leden en "alles wat terrorisme betekent" te vergassen.]De voorlopig droevige climax van de anti-Baskische onderdrukking vond de 24e van deze maand plaats, toen de Spaanse politie en de Guardia Civil met in totaal 650 agenten (Kaosenlared, 24 november) 's morgens in alle vroegte in woningen binnenvielen en daar 36 jongeren arresteerden, door de Catalaanse TV-zender TV3 omschreven als "veronderstelde leden van SEGI, dat beschouwd wordt als de jeugdtak van Batasuna".
Als dat zo is, dan hoop ik dat jullie gebiecht hebben, want dan wachten en bedreigen ons tijden met veel pijn in plaats van de vrede, die uiteraard nooit bereikt kan worden als u besluit om een groter of kleiner deel van ons te vernietigen in die nieuwe, door dat personage Iturgaiz geïnspireerde, gaskamers. Arme wij, maar ook: arme jullie!
Volgens de minister van Binnenlandse Zaken is daarmee "de jeugdopleiding van ETA ... onthoofd". (El País, 24 november, en het grootste deel van de gelijkgeschakelde Spaanse pers). En dat, terwijl mij de informatie van TV3 veel waarschijnlijker lijkt, dat verondersteld wordt dat de gearresteerden lid zijn van SEGI, en dat SEGI beschouwd wordt als de jeugdtak van Batasuna. Als er daarbij ook nog rekening mee wordt gehouden dat Batasuna verboden werd omdat het beschouwd werd als politieke tak van ETA, dan kan men concluderen dat in Baskenland de situatie precies hetzelfde is als tijdens de dictatuur van Franco, toen iedereen die het niet eens was met het régime automatisch een 'rooie' was.
Bij 92 huiszoekingen werden bovendien "documentatie en publicaties van SEGI en ETA gevonden, informatiedragers, materiaal voor het maken van explosieven en brandbommen, 6.000 euro in enveloppen en handgeschreven aantekeningen met nummerborden (La Vanguardia, 24 november).
Kennelijk is het in Baskenland niet meer toegestaan politieke documentatie in zijn bezit te hebben [hoe zit het dan met de politieke vrijheden in de zo geprezen Spaanse democratie?], of bijv. USB-sticks, lucifers, benzine voor aanstekers of alcohol om wonden te ontsmetten, of vuurwerk voor een feestje [tenslotte allemaal dingen waarmee explosieven en brandbommen kunnen worden gemaakt]. En waarom zou iemand geen geld mogen bewaren in enveloppen? Of mag dat alleen in een brandkast (of in een belastingparadijs, zoals beslist het geval is bij één of meer Spaanse politici)? En -wat eng!- handgeschreven aantekeningen! Misschien college-aantekeningen van een student? En met nummerborden verwacht ik niet dat er gauw een oorlog begonnen zal worden, toch?
Het rechtse dagblad Diario Crítico (24 november) beschouwt SEGI "als het ETA-equivalent van het fascistische 'Frente de Juventudes' [Jeugdfront]". Voor hetzelfde geld hadden ze de "Guerrilleros de Cristo Rey" [Guerrilleros van Christus Koning] kunnen noemen, de katholiek-fascistische knokploegen uit het laatste decennium van Franco's dictatuur. Bij deze krant zullen ze wel weten waarom ze dit vermelden, ik zie het verband niet, maar ik ben -uiteraard!- ook geen fascist...
De Portugese publicatie Esquerda.net spreekt anderzijds over "34 jonge Baskische strevers naar onafhankelijkheid", en daarmee slaan ze de spijker op de kop. De slachtoffers van het terrorisme zijn de Spaanse politiek volledig worst. Zij worden alleen gebruikt voor het bereiken van haar eigen doeleinden: het handhaven van de eenheid van de Spaanse staat, zoals Franco gedecreteerd had, en elke poging om onafhankelijkheid te verkrijgen moet afgestraft worden. In plaats van de mensenrechten en de politieke rechten te respecteren, kunnen de politici niet anders reageren dan het hondje van Pavlov, zodra ze verwachten dat iemand de mogelijke onafhankelijkheid van het Baskenland zou kunnen overwegen. Ze moeten er beslist van overtuigd zijn dat een, democratische, meerderheid een dergelijke optie zou steunen, want waarom zouden ze anders zo bang zijn voor een echt politiek debat? Wat hebben ze te verliezen? De dankbaarheid van de dictator? Die is al lang tot stof vergaan en zal zeker niet terugkomen om zijn 'trouweloze' dienaars te straffen...
Ik ben ervan overtuigd dat Alfonso Sastre al het gelijk van de wereld heeft (en hij is niet de enige) als hij een oproep doet tot een politieke oplossing via overleg. Zonder overleg zullen de gevolgen rampzalig zijn. Dat is geen dreigement, maar de uitkomst van mijn (onze) analyse van de huidige situatie.
En als Zapatero het aantal nodeloze doden in Spanje wil terugdringen, laat hij zich dan inzetten om voor elkaar te krijgen dat auto's voorzien worden van apparatuur waarmee (via sensoren op het stuur) nagegaan kan worden of de bestuurder alcohol gedronken heeft, in welk geval de motor niet opstart. Of hij zou gewoon kunnen beginnen met het veiliger maken van veel wegen (wegdek, bochten, signalisering, enz.).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten