dinsdag 1 december 2009

Wat is het Spaans toch een moeilijke taal...

Ofschoon ik -zoals mijn moeder placht te zeggen- al vóór mijn geboorte Spaans sprak, vraag ik me soms toch af of het misschien mogelijk is dat ik na al die jaren nog steeds de taal niet voldoende beheers om te begrijpen wat politici ons vertellen. Je zou immers denken dat politici, die zich niet richten tot een super-opgeleide, super-intelligente élita, maar tot het hele volk, zich in duidelijke taal uitdrukken om te voorkomen dat hun officiële verklaringen tot misverstanden zouden kunnen leiden. Als dat zo is, is er maar één conclusie mogelijk: alles is vergeefs geweest, mijn studie heeft bar weinig zin gehad.

Ik verklaar me nader: na de afgelopen zondag door het dictatoriale régime van de Verenigdestaatse marionet Roberto Micheletti in Honduras georganiseerde electorale klucht, heeft de Spaanse minister van Buitenlandse Zaken, Miguel Ángel Moratinos verklaard dat de Spaanse regering "de verkiezingen niet erkent [...]. maar ze ook niet negeert". (Página 12, ayer).

Ik ben het er volledig mee eens dat Madrid het resultaat van deze vernederende "verkiezingen" niet wil erkennen, niet alleen omdat meer dan de helft van de kiezers er niet aan heeft deelgenomen, maar op de eerste plaats omdat in de in Honduras heersende sfeer van gewelddadigheid en intimidatie geen sprake kan zijn van "democratische verkiezingen".

Wat ik daarentegen volstrekt niet begrijp is het bijna theologische woordgegoochel van iets niet negeren dat men niet erkent. Dat is net zoiets als zeggen dat god niet bestaat, maar dat je je toch aan de tien geboden moet houden om te voorkomen dat je na je dood in de hel terechtkomt... Absurd!

Geen opmerkingen: