vrijdag 2 juni 2006

Haagse huichelaar!

Nadat de Vereniging van Directeuren van Sociale Diensten (Divosa) eerder een lans had gebroken voor het opheffen van de sollicitatieplicht voor mensen die vrijwel zeker geen werk meer zouden kunnen vinden, heeft staatssecrearis Van Hoof gisteren te kennen gegeven dat hij daar niets in ziet. Hij ziet het -schijnheilig genoeg- als 'schijnbaar kansloze werklozen aan de zijlijn parkeren'. (Trouw)

Je zou zo denken dat de sociale diensten toch na al die jaren wel zouden moeten weten welke groepen mensen bij voorbaat kansloos zijn. In die gevallen heeft het geen zin hen elke keer opnieuw, bij elke afgewezen sollicitatie (die bovendien nog elke keer minimaal zo'n € 0,50 kost aan postzegel en papier - wat veel is voor mensen die elke cent drie keer om moeten draaien) te confronteren met hun nutteloosheid.

Van Hoof suggereert dat de groeiende economie en werkgelegenheid kansen bieden, en verder maakt hij het verwijt dat niet alle middelen voor reïntegratie benut worden.

Van de Sande (VVD-kamerlid) maakt het zelfs nog bonter: hij verwijt de sociale diensten dat ze te vroeg klagen, want de WWB (Wet Water en Brood, alias Wet Werk en Bijstand) bestaat pas twee jaar. Bovendien "wil" het régime dit jaar nog 'participatiebanen' creëren om bijstandtrekkers via 'leer-werktrajecten' van niet meer dan twee jaar klaar te stomen voor de arbeidsmarkt.

Het is duidelijk dat VVD-ers (en hotemetoten in het algemeen) geen flauw benul hebben van de werkelijkheid van alledag voor gewone mensen. Zij kennen ongetwijfeld geen mensen van 40 jaar of ouder, die zich suf solliciteren, nadat ze zonder hun schuld zonder werk zijn komen te zitten (bijvoorbeeld omdat hun werkgever de productie van het bedrijf naar een goedkoper land heeft overgebracht, of omdat hun baan door het plotseling stopzetten van subsidiëring gewoon wegviel) en die simpelweg 'te oud' zijn voor de meeste werkgevers. Ook zijn ze te verblind door de dollartekens in hun eigen ogen om te zien dat er door het strenge beleid bij het UWV (uiteraard opgelegd door het régime) een enorme hoop arbeidsongeschikten ineens in de bijstand terecht zijn gekomen. Het zijn nog steeds arbeidsongeschikten, maar het régime heeft gewoon de definitie van 'arbeidsongeschikt' aangepast.

Deze mensen zouden misschien geholpen kunnen zijn bij vrijwilligerswerk naar vermogen, maar tot meer zijn ze niet in staat - en vooral: voor meer worden ze nooit aangenomen. Waarom moeten ze dan toch keer op keer opnieuw vernederd worden? Ik weet dat het in bepaalde rechtse kringen gebruikelijk is om te denken dat wie niet werkt niet hoeft te eten, maar ook dan blijft dit een onmenselijke handelwijze.

Ik zou toch wel eens willen weten waar Van Hoof (en trouwens ook minus-ter Zwam en de rest van de club van Balk) dat sprookje van de groeiende economie en werkgelegenheid vandaan halen. De groei van de economie wordt op langere termijn steeds fraaier voorgesteld, maar op korte termijn elke keer weer opnieuw naar beneden bijgesteld. En de groei van de werkgelegenheid, voorzover die al aanwezig is, wordt geabsorbeerd door de nieuwe slaven, goedkope Oost-Europeanen.

En eh... wijsneus Van de Sande, de WWB bestaat dan misschien wel pas sinds kort, maar dat wil dan nog niet zeggen dat de Sociale Diensten niet daarvoor al zicht zouden kunnen hebben op de kansen van bijstandsgerechtigden. De Sociale Diensten zijn niet in het leven geroepen bij de invoering van de vermaledijde WWB, maar op grond van de AWB, de Algemene Bijstandswet (die op 1 januari 1965 van kracht werd).

Over die reïntegratie, waar Van Hoof mee schermt, is ook nog heel wat te vertellen, maar ik verwijs dan liever naar de onthullende stukken die Drs. Jan-Piet Zondervan daarover op 12 juli en 28 juli 2005 geschreven heeft. Hij schreef in deze samenhang trouwens op 5 juli 2005 ook al een stukje over het UWV.

1 opmerking:

Anoniem zei

Tja, daar ben ik weer, en wel als "schuldloze" werkloze: na een grote reorganisatie werkloos geworden en ruim 50+. Over dit onderwerp kan ik wellicht beter een boek gaan schrijven, dat levert mogelijk nog financieel iets op. In elk geval ben ik niet ziek, heb geen problemen, geen rollator etc. MBO+ tot HBO niveau.
Maar: de overheid maakt het bedrijven gewoon tegen om ouderen aan te nemen:
1] ouderen hebben recht op meer vakantiedagen.
2] bedrijven moeten 2 jaar doorbetalen in geval van ziekte: ouderen zijn niet vaker ziek dan jongeren, maar wel langer. Dus de werkgever moet meer betalen aan verzekeringen
3] inwerken van iemand kost tijd. Op bepaald niveau toch wel een half jaar. Bij een leeftijd van 57, dus nog 8 jaar tot je 65-ste is dat een verleis van ca 7% aan leertijd.
4] ouderen zijn minder flexibel. daar moeten bedrijven doorheen kunnen prikken tijdens een gesprek, maar dat gesprek komt dus niet.
5] Ouderen zijn duur. Kletskoek: ik heb bij het ontslag een regeling gekregen die ik als aanvullend loon kan gaan gebruiken. Verder is loon altijd onderhandelbaar en ik geef expliciet bij sollicitaties aan dat we wat dat betreft zeker tot een overeenkomst zullen komen.
6] ouderen zeuren. Helaas moet ik dat wel beamen: ik heb heel wat leeftijdgenoten meegemaakt die (volgens mij met de overheid ARBO info in gedachten!) zeuren over muispolzen; slechte bureaustoelen en te kleine PC monitors. Maar goed: daarvoor is de proeftijd bedoeld, dan kom je er wel achter of je een zeur hebt getroffen.

Ik heb het UWV te kennen gegeven dat ik een bepaalde (vrij goedkope) opleiding zou willen volgen: daar is echter geen subsidie voor. Wel is er het re-integratiebedrijf waar ik heen moet! Dat kost de gemeenschap klauwen met geld; en daar komt dus echt niks uit. Ze mekkeren over netwerken, hebben wat kopietjes uit boeken gemaakt met het STARR model, de SWOT analyse; de Quadranten van Ofman. Allemaal leuk en interessant als tussendoortje, maar geen werkgever die daar op zit te wachten. En het schijnt dat deze bedrijven geen enkele garantie voor resultaten hoeven te geven aan de opdrachtgever, lees UWV. Zelf lijken deze integratiebedrijven geen enkel netwerk te hebben: wel hebben ze de zoveelste zoekmachine die me in mijn geval elke dag mailt dat hij niks heeft gevonden. Conclusie: de werknemers van het reintegratiebedrijf worden zo aan werk geholpen; hun klanten bepaald niet.
Ik houd het hierbij, maar het is een topje van een ijsberg!
Ik denk dat de gemeenschap beter gediend is met een basisinkomen voor iedere Nederlander dan met dit soort geldverspilling aan gebakken-lucht-bedrijven. De reden voor de wetsverandering is dan ook dat men al die uitkeringen te duur vindt worden. Ze weten bliksems goed dat sommige groepen gewoon geen werk krijgen.