Ik beloofde dat ik "de gelukkigste mens ter wereld zou zijn als ik me vergiste", maar helaas heeft mijn geluk slechts heel kort geduurd.Het Wereldkampioenschap Voetballen is nog niet beëindigd. Het duurt nog zes dagen vóór de finale.
Wat een buitengewone gelegenheid verliezen misschien het yankee Imperium en de fascistische staat Israel om de gedachten van een enorme meerderheid van de wereldbevolking weg te houden van de fundamentele problemen!
Wie zal de sinistere plannen van het Imperium met betrekking tot Iran en hun lompe voorwendels om het land aan te vallen bemerkt hebben?
Tegelijkertijd vraag ik me af: wat doen de Israelische oorlogsschepen voor de eerste keer in de Perzische Golf, de Straat van Hormuz en de zee rond Iran?
Is het denkbaar dat de kernvliegdekschepen van de yanks en de Israelische oorlogsschepen met de staart tussen de benen weg zullen gaan wanneer wordt voldaan aan de voorwaarden van de op 9 juni 2010 door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties goedgekeurde Resolutie 1929, die toestemming geeft om Iraanse schepen en luchtvaartuigen te inspecteren, binnen het gebied van elke staat en deze keer ook voor schepen in internationale wateren?
De Resolutie stelt ook dat de inspectie van de Iraanse schepen niet mag worden uitgevoerd zonder instemming van Iran. Als die geweigerd wordt, zal de weigering onderzocht worden.
Een ander extra element is de mogelijkheid om beslag te leggen op het geïnspecteerde, als bevestigd wordt dat niet wordt voldaan aan de voorwaarden van de Resolutie.
Een ontwapend Iran werd het slachtoffer van die wrede oorlog met Irak, waarin de Revolutionaire Garde de mijnenvelden opruimden terwijl ze er doorheen trokken.
Dit is nu niet het geval. Ik heb in eerdere Overpeinzingen al uitgelegd dat Mahmud Ahmadineyad de leider was van de Revolutionaire Garde in het westen van Iran, dat de zwaarste last van die oorlog moest dragen.
Vele jaren later stuurde een moedig geworden Iraakse regering het grootste deel van zijn Republikeinse Garde op pad om het aardolierijke Arabische emiraat Koeweit te annexeren, dat een gemakkelijke prooi was.
De regering van Irak had een nauwe vriendschap met Cuba en ontving sedert de tijd dat het land met niemand oorlog voerde, belangrijke hulp op het gebied van de volksgezondheid. Ons land trachtte het te overtuigen om Koeweit te verlaten en de oorlog te beëindigen, die was uitgelokt op grond van verkeerde gezichtspunten.
Intussen is bekend dat een middelmatige Verenigdestaatse ambassadrice, die uitstekende relaties onderhield met de Iraakse regering, de regering tot deze vergissing aangezet had.
Bush senior viel zijn vroegere vriend aan met een machtige coalitie van een sterk Arabisch-islamitisch-soennitische samenstelling uit landen die een groot deel van de geïndustrialiseerde rijke landen voorzien van aardolie. Deze coalitie trok vanaf het zuiden van Irak op om de terugtocht van de Republikeinse Garde af te snijden bij haar terugtocht naar Bagdad, die echter door de terughoudendheid van de mariniers en het landleger van de Verenigde Staten - onder leiding van de gezaghebbende generaal Colin Powell, later minister van Buitenlandse Zaken van George W. Bush - naar de Iraakse hoofdstad kon ontsnappen.
Uit pure wraakzucht werden tegen de Republikeinse Garde met verarmd uranium vervuilde projectielen gebruikt, waarmee voor het eerst werd uitgetest welke schade ze bij vijandelijke soldaten zouden kunnen veroorzaken.
Het shiïtisch-islamitische Iran dat nu bedreigt wordt lijkt met zijn lucht-, land- en zeemacht volstrekt niet op de Republikeinse Garde die ze in Irak ongestraft konden aanvallen.
Het Imperium staat op het punt een onbetaalbare fout te begaan, zonder dat er iets is dat die kan tegenhouden. Het trekt onverbiddelijk op naar een sinister noodlot.
Het enige dat we kunnen zeggen is dat de kwartfinales van het Wereldkampioenschap Voetbal gespeeld zijn. Op deze manier konden de sportfans genieten van spannende wedstrijden waarin ongelooflijke dingen te zien waren. Er wordt gesteld dat al 36 jaar lang de ploeg van Nederland nooit op een vrijdag heeft verloren in Voetbalkampioenschappen. Die berekening kon alleen dankzij computers gemaakt worden.
Het is een feit dat Brazilië werkelijk is uitgeschakeld in de kwartfinales van het kampioenschap.
Een scheidsrechter hield Brazilië erbuiten. Dat was althans de indruk die een uitstekende verslaggever van de Cubaanse televisie onvermoeibaar bleef herhalen. Later verklaarde de FIFA dat de beslissing van de scheidsrechter juist was geweest.
Later zorgde dezelfde scheidsrechter ervoor dat Brazilië op een beslissend moment met 10 spelers moest spelen, toen nog meer dan de helft van het tweede deel van de wedstrijd gespeeld moest worden. Dat was beslist nooit de bedoeling van de scheidsrechter geweest.
Gisteren werd Argentinië uitgeschakeld. In de eerste minuten slaagde de Duitse ploeg er, dankzij de middenvelder Müller, in de zelfverzekerde Argentijnse verdediging en keeper te verrassen door een goal te scoren.
Vervolgens is het de Argentijnse voorhoede niet minder dan 10 keer, tegen één keer bij de Duitse ploeg, niet gelukt een doelpunt te maken.
De Duitse ploeg scoorde er daarentegen nog drie, en zelfs de Duitse bondskanselier Angela Merkel zat wild te applaudiseren.
Zo heeft opnieuw een van de favoriete ploegen verloren. Op deze manier was meer dan 90% van de Cubaanse voetbalfans met stomheid geslagen.
De overgrote meerderheid van de liefhebbers van deze sport weet niet eens in welk werelddeel Uruguay ligt. Een finale tussen Europese landen zal de meest kleurloze en anti-historische worden sinds het ontstaan van deze sport.
Op internationaal vlak hebben zich daarentegen dingen voorgedaan die niets te maken hebben met het toeval, maar wel met de elementaire lógica die de bestemming van het Imperium beheerst.
Op 1, 2 en 3 juli kwam een reeks berichten aan het licht.
Ze hebben allemaal met één feit te maken: de grote wereldmachten met stemrecht, die verenigd zijn in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, plus Duitsland, riepen de regering van Iran op twee juli op tot "een snelle reactie" op de uitnodiging om terug te keren naar het overleg over haar nucleaire programma.
President Barack Obama ondertekende de dag ervóór een wet die de bestaande maatregelen tegen de energie- en banksector van Iran uitbreidt en die boetes zou kunnen opleggen aan bedrijven die handel drijven met de regering in Teheran. Dat wil zeggen, een strikte blokkade en wurging van Iran.
President Mahmud Ahmadineyad bevestigde dat zijn land eind augustus de gesprekken zal hervatten en benadrukte dat daaraan ook landen als Brazilië en Turkije moeten deelnemen, de twee enige leden van de Veiligheidsraad die bezwaar maakten tegen de sancties van 9 juni.
Een hoge ambtenaar van de Europese Unie merkte minachtend op dat noch Brazilië noch Turkije voor de besprekingen zullen worden uitgenodigd.
Meer hebben we niet nodig om de juiste conclusies te trekken.
Geen van de twee partijen zal een stapje terugdoen: de ene vanuit de trots van de machtigen en de andere vanuit het verzet tegen het juk en vanuit zijn strijdvermogen, zoals al zo vaak is gebeurd in de geschiedenis van de mensheid.
De bevolking van Iran, een natie met duizenden jaren oude culturele tradities, zal zich ongetwijfeld verdedigen tegen de aanvallers. Het is onbegrijpelijk dat Obama serieus kan denken dat het land voor zijn eisen zal bukken.
De Iraanse president en de religieuze leiders van het land zullen weerstand bieden, geïnspireerd door de Islamitische Revolutie van Ruhollah Khomeini, de oprichter van de Revolutionaire Garde, de moderne strijdkrachten en de nieuwe staat Iran.
De arme volkeren van de wereld ten zuiden van de Verenigde Staten en de andere landen in West-, Centraal- en Zuid-Afrika en de overige landen die misschien gevrijwaard blijven van de kernoorlog op de rest van de planeet en die niet de minste schuld hebben aan de kolossale door het imperialisme veroorzaakte puinhoop, hebben geen ander alternatief dan het hoofd te bieden aan de consequenties van de katastrofale kernoorlog die op zeer korte termijn zal uitbreken.
Helaas hoef ik niets te rectificeren en ik neem de volledige verantwoordelijkheid op me voor hetgeen ik in mijn laatste Overpeinzingen geschreven heb.
Fidel Castro Ruz
Overgenomen uit CubaDebate van 4 juli 2010; vertaald door Dwarslezer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten