Ali Abunimah, The Electronic Intifada, 27 december 2008 [vertaald door Dwarslezer]
"Ik zal muziek spelen en feest vieren om wat de Israelische luchtmacht aan het doen is." Dit waren de woorden, die vandaag op Al Jazeera werden uitgesproken door Ofer Shmerling, een civiele Israelische defensie-functionaris in het gebied Sderot nabij Gaza, terwijl beelden van de laatste slachtpartijen van Israel over de hele wereld werden uitgezonden.
Even eerder wierpen door de VS geleverde Israelische F-16's en Apache helicopters meer dan 100 bommen uit op locaties in de door Israel bezette Gaza-strook. Hierbij werden tenminste 195 mensen gedood en raakten nog eens honderden gewond. Veel van deze locaties waren politiebureaux die, zoals politiebureaux op de hele wereld, midden in bewoonde gebieden stonden. De regering van de VS was een van de eerste om de Israelische aanvallen te ondersteunen, en er zullen beslist meer steunbetuigingen volgen.
Berichten gaven aan dat veel van de gedoden Palestijnse politie-agenten waren. Onder degenen die door Israel als "terroristen" benoemd werden, bevonden zich meer dan een dozijn politie-mensen die een training ondergingen. Een tot op heden nog onbekend aantal burgers werd gedood en gewond; Al Jazeera liet beelden zien van verscheidene dode kinderen, de Israelische aanvallen vonden plaats op een tijdstip waarop duizenden Palestijnse kinderen op straat van school op weg waren naar huis.
Shmerling's vreugde werd herhaald door Israeli's en hun medestanders over de hele wereld; hun gewelddadigheid is rechtvaardige gewelddadigheid. Het gaat om "zelfverdediging" tegen "terroristen" en daarom is het gerechtvaardigd. De Israelische bombardementen - net als de bombardementen door de Amerikanen en de NAVO in Irak en Afghanistan - zijn bombardementen voor vrijheid, vrede en democratie.
De rationele verklaring voor de Israelische slachtpartijen, die al trouw is weergegeven door de Engelstalige media, is dat Israel optreedt ter "vergelding" voor de met een toenemende intensiteit afgevuurde Palestijnse raketten sinds het bestand van zes maanden op 19 december afgelopen was (tot op heden is door geen van deze recente raketaanvallen ook maar één enkele Israeli gedood of gewond).
Maar de gruwelijke aanvallen vandaag beteken alleen een wijziging in de Israelische methoden waarmee de laatste tijd Palestijnen gedood worden. In de laatste maanden stierven ze meestal in stilte, met name de ouderen en de zieken, omdat hun voedsel en de nodige medicijnen worden ontzegd door de al twee jaar durende Israelische blokkade. Deze is berekend en bedoeld om leed en ontberingen te veroorzaken voor 1½ miljoen Palestijnen, grotendeels vluchtelingen en kinderen, die opgesloten zitten in de Gaza-strook. In Gaza stierven de Palestijnen in stilte, door gebrek aan basismedicijnen: insuline, kankerbehandelingen, producten voor dialyse, die door Israel voor hen verboden waren.
Wat de media zich nooit afvragen is wat Israel verstaat onder een bestand. Dat is erg eenvoudig. Onder een bestand volgens de Israelische interpretatie hebben de Palestijnen het recht om te zwijgen terwijl Israel hen uithongert, hen doodt en voortgaat met het op gewelddadige wijze koloniseren van hun land. Israel heeft niet alleen voedsel en medicijnen tegengehouden, die Palestijnse lichamen zouden moeten onderhouden, maar wil ook de geest van de Palestijnen uithongeren: vanwege de blokkade is er niet eens inkt, papier en lijm om schoolboeken voor de kinderen te drukken.
Zoals John Ging, hoofd operaties van het UNRWA (het Bureau van de Verenigde Naties voor de Palestijnse vluchtelingen) in november aan The Electronic Intifada vertelde: "er was een wapenstilstand, maar zij kregen geen hervatting van een waardig bestaan. Zelfs onze eigen leveringen, van de VN, werden tijdens de wapenstilstand ook beperkt, tot het punt waarop we in een erg kwetsbare en precaire situatie terechtkwamen en we door een afsluiting van een paar dagen zonder eten kwamen te zitten."
Dat is een wapenstilstand op zijn Israelisch. Welke reactie dan ook op Israelische aanvallen - of het nu gaat om vreedzame protesten tegen de apartheidsmuur in Bilin en Nilin op de Westelijke Jordaanoever - wordt beantwoord met kogels en bommen. Vanaf de Westelijke Jordaanoever zijn geen raketten op Israel afgeschoten, en toch werden de Israelische aanvallen, moordpartijen, landdiefstal, pogroms door de kolonisten en ontvoeringen tijdens het bestand niet één dag gestaakt. De Palestijnse Autoriteit in Ramallah heeft alle eisen van Israel aanvaard, zelfs het oprichten van "veiligheidstroepen" om ten behoeve van Israel het verzet te bestrijden. Geen enkele daarvan heeft ook maar één enkele Palestijn, diens eigendommen of bestaanszekerheid beschermd tegen de meedogenloos gewelddadige kolonisatie. Ze hebben bijvoorbeeld de familie al-Kurd niet geholpen toen ze moesten toezien hoe hun 50 jaar oude woning in het bezette Oost-Jerusalem op 9 november vernietigd werd, zodat het perceel waarop die stond door kolonisten in bezit kon worden genomen.
Opnieuw zien we weer moordpartijen in Gaza, zoals in de afgelopen maand maart, toen 110 Palestijnen, waaronder tientallen kinderen, in slechts enkele dagen gedood werden door Israel. Opnieuw voelen mensen overal woede, razernij en wanhoop omdat deze wetteloze staat dergelijke misdaden ongestraft kan uitvoeren.
Maar overal in de Arabische media en op het internet is de uitgedrukte woede niet alleen tegen Israel gericht, maar ook scherper dan ooit tevoren tegen Arabische staten. De beelden die beklijven zijn die van de Israelische minister van buitenlandse zaken, Tzipi Livni, in Cairo op kerstdag. Daar zat zij glimlachend naast de Egyptische president Hosni Mubarak. Dan zijn er nog de beelden van Livni en de Egyptische minister van buitenlandse zaken die lachend hun handen tegen elkaar slaan.
De Israelische krant Haaretz meldde afgelopen woensdag dat het Israelische "kabinet de eerste minister, de minister van defensie en de minister van buitenlandse zaken toegestaan had om het tijdstip en de methode te bepalen" van de Israelische aanvallen op Gaza. Overal vragen mensen zich nu af, wat Livni de Egyptenaren vertelde, en nog belangrijker, wat zij haar vertelden. Kreeg Israel het groene licht om de straten van Gaza opnieuw rood te kleuren? Er zijn maar weinig mensen die Egypte het voordeel van de twijfel geven, nadat het Israel geholpen heeft om Gaza af te grendelen door de grens bij Rahaf gedurende meer dan een jaar gesloten te houden.
Boven op de intense woede en droefheid die zovelen voelen door de nieuwe massamoorden van Israel in Gaza is er ook een gevoel van frustratie omdat er maar zo weinig mogelijkheden zijn om deze gevoelens om te buigen tot een politieke reactie die de loop van de feiten kan wijzigen, die het lijden kan beëindigen en gerechtigheid kan brengen.
Er zijn echter manieren, en dit is een moment om ons daarop te concentreren. Ik heb al berichten ontvangen van demonstraties en solidariteitsacties, die in steden op de hele wereld gepland zijn. Dat is belangrijk. Maar wat zal er gebeuren nadat de demonstranten uit elkaar gegaan zijn en de woede is weggezakt? Zullen we blijven accepteren dat de Palestijnen in Gaza in stilte sterven?
Overal vragen Palestijnen om solidariteit, werkelijke solidariteit, in de vorm van aanhoudende, vastbesloten politieke actie. De in Gaza gevestigde One Democratic State Group bevestigde dit vandaag, toen zij een "oproep [deed uitgaan] aan alle burgerlijke maatschappelijke organisaties en vrijheidslievende mensen om onmiddellijk op elke mogelijke manier in actie te komen om druk uit te oefenen op hun regeringen om de diplomatieke banden met het Apartheidsland Israel te beëindigen en om sancties tegen het land uit te vaardigen."
De globale Beweging voor Boycot, Beëindiging van Investeringen en Sancties voor Palestina biedt hiervoor een kader. Nu is het tijdstip aangebroken om onze rauwe emoties om te zetten in een verbintenis op lange termijn om te waarborgen dat we nooit meer geconfronteerd worden met "een ander Gaza".
Ali Abunimah, mede-oprichter van The Electronic Intifada, is de schrijver van One Country: A Bold Proposal to End the Israeli-Palestinian Impasse (Metropolitan Books, 2006).
[Overgenomen uit The Electronic Intifada van gisteren]
"Ik zal muziek spelen en feest vieren om wat de Israelische luchtmacht aan het doen is." Dit waren de woorden, die vandaag op Al Jazeera werden uitgesproken door Ofer Shmerling, een civiele Israelische defensie-functionaris in het gebied Sderot nabij Gaza, terwijl beelden van de laatste slachtpartijen van Israel over de hele wereld werden uitgezonden.
Even eerder wierpen door de VS geleverde Israelische F-16's en Apache helicopters meer dan 100 bommen uit op locaties in de door Israel bezette Gaza-strook. Hierbij werden tenminste 195 mensen gedood en raakten nog eens honderden gewond. Veel van deze locaties waren politiebureaux die, zoals politiebureaux op de hele wereld, midden in bewoonde gebieden stonden. De regering van de VS was een van de eerste om de Israelische aanvallen te ondersteunen, en er zullen beslist meer steunbetuigingen volgen.
Berichten gaven aan dat veel van de gedoden Palestijnse politie-agenten waren. Onder degenen die door Israel als "terroristen" benoemd werden, bevonden zich meer dan een dozijn politie-mensen die een training ondergingen. Een tot op heden nog onbekend aantal burgers werd gedood en gewond; Al Jazeera liet beelden zien van verscheidene dode kinderen, de Israelische aanvallen vonden plaats op een tijdstip waarop duizenden Palestijnse kinderen op straat van school op weg waren naar huis.
Shmerling's vreugde werd herhaald door Israeli's en hun medestanders over de hele wereld; hun gewelddadigheid is rechtvaardige gewelddadigheid. Het gaat om "zelfverdediging" tegen "terroristen" en daarom is het gerechtvaardigd. De Israelische bombardementen - net als de bombardementen door de Amerikanen en de NAVO in Irak en Afghanistan - zijn bombardementen voor vrijheid, vrede en democratie.
De rationele verklaring voor de Israelische slachtpartijen, die al trouw is weergegeven door de Engelstalige media, is dat Israel optreedt ter "vergelding" voor de met een toenemende intensiteit afgevuurde Palestijnse raketten sinds het bestand van zes maanden op 19 december afgelopen was (tot op heden is door geen van deze recente raketaanvallen ook maar één enkele Israeli gedood of gewond).
Maar de gruwelijke aanvallen vandaag beteken alleen een wijziging in de Israelische methoden waarmee de laatste tijd Palestijnen gedood worden. In de laatste maanden stierven ze meestal in stilte, met name de ouderen en de zieken, omdat hun voedsel en de nodige medicijnen worden ontzegd door de al twee jaar durende Israelische blokkade. Deze is berekend en bedoeld om leed en ontberingen te veroorzaken voor 1½ miljoen Palestijnen, grotendeels vluchtelingen en kinderen, die opgesloten zitten in de Gaza-strook. In Gaza stierven de Palestijnen in stilte, door gebrek aan basismedicijnen: insuline, kankerbehandelingen, producten voor dialyse, die door Israel voor hen verboden waren.
Wat de media zich nooit afvragen is wat Israel verstaat onder een bestand. Dat is erg eenvoudig. Onder een bestand volgens de Israelische interpretatie hebben de Palestijnen het recht om te zwijgen terwijl Israel hen uithongert, hen doodt en voortgaat met het op gewelddadige wijze koloniseren van hun land. Israel heeft niet alleen voedsel en medicijnen tegengehouden, die Palestijnse lichamen zouden moeten onderhouden, maar wil ook de geest van de Palestijnen uithongeren: vanwege de blokkade is er niet eens inkt, papier en lijm om schoolboeken voor de kinderen te drukken.
Zoals John Ging, hoofd operaties van het UNRWA (het Bureau van de Verenigde Naties voor de Palestijnse vluchtelingen) in november aan The Electronic Intifada vertelde: "er was een wapenstilstand, maar zij kregen geen hervatting van een waardig bestaan. Zelfs onze eigen leveringen, van de VN, werden tijdens de wapenstilstand ook beperkt, tot het punt waarop we in een erg kwetsbare en precaire situatie terechtkwamen en we door een afsluiting van een paar dagen zonder eten kwamen te zitten."
Dat is een wapenstilstand op zijn Israelisch. Welke reactie dan ook op Israelische aanvallen - of het nu gaat om vreedzame protesten tegen de apartheidsmuur in Bilin en Nilin op de Westelijke Jordaanoever - wordt beantwoord met kogels en bommen. Vanaf de Westelijke Jordaanoever zijn geen raketten op Israel afgeschoten, en toch werden de Israelische aanvallen, moordpartijen, landdiefstal, pogroms door de kolonisten en ontvoeringen tijdens het bestand niet één dag gestaakt. De Palestijnse Autoriteit in Ramallah heeft alle eisen van Israel aanvaard, zelfs het oprichten van "veiligheidstroepen" om ten behoeve van Israel het verzet te bestrijden. Geen enkele daarvan heeft ook maar één enkele Palestijn, diens eigendommen of bestaanszekerheid beschermd tegen de meedogenloos gewelddadige kolonisatie. Ze hebben bijvoorbeeld de familie al-Kurd niet geholpen toen ze moesten toezien hoe hun 50 jaar oude woning in het bezette Oost-Jerusalem op 9 november vernietigd werd, zodat het perceel waarop die stond door kolonisten in bezit kon worden genomen.
Opnieuw zien we weer moordpartijen in Gaza, zoals in de afgelopen maand maart, toen 110 Palestijnen, waaronder tientallen kinderen, in slechts enkele dagen gedood werden door Israel. Opnieuw voelen mensen overal woede, razernij en wanhoop omdat deze wetteloze staat dergelijke misdaden ongestraft kan uitvoeren.
Maar overal in de Arabische media en op het internet is de uitgedrukte woede niet alleen tegen Israel gericht, maar ook scherper dan ooit tevoren tegen Arabische staten. De beelden die beklijven zijn die van de Israelische minister van buitenlandse zaken, Tzipi Livni, in Cairo op kerstdag. Daar zat zij glimlachend naast de Egyptische president Hosni Mubarak. Dan zijn er nog de beelden van Livni en de Egyptische minister van buitenlandse zaken die lachend hun handen tegen elkaar slaan.
De Israelische krant Haaretz meldde afgelopen woensdag dat het Israelische "kabinet de eerste minister, de minister van defensie en de minister van buitenlandse zaken toegestaan had om het tijdstip en de methode te bepalen" van de Israelische aanvallen op Gaza. Overal vragen mensen zich nu af, wat Livni de Egyptenaren vertelde, en nog belangrijker, wat zij haar vertelden. Kreeg Israel het groene licht om de straten van Gaza opnieuw rood te kleuren? Er zijn maar weinig mensen die Egypte het voordeel van de twijfel geven, nadat het Israel geholpen heeft om Gaza af te grendelen door de grens bij Rahaf gedurende meer dan een jaar gesloten te houden.
Boven op de intense woede en droefheid die zovelen voelen door de nieuwe massamoorden van Israel in Gaza is er ook een gevoel van frustratie omdat er maar zo weinig mogelijkheden zijn om deze gevoelens om te buigen tot een politieke reactie die de loop van de feiten kan wijzigen, die het lijden kan beëindigen en gerechtigheid kan brengen.
Er zijn echter manieren, en dit is een moment om ons daarop te concentreren. Ik heb al berichten ontvangen van demonstraties en solidariteitsacties, die in steden op de hele wereld gepland zijn. Dat is belangrijk. Maar wat zal er gebeuren nadat de demonstranten uit elkaar gegaan zijn en de woede is weggezakt? Zullen we blijven accepteren dat de Palestijnen in Gaza in stilte sterven?
Overal vragen Palestijnen om solidariteit, werkelijke solidariteit, in de vorm van aanhoudende, vastbesloten politieke actie. De in Gaza gevestigde One Democratic State Group bevestigde dit vandaag, toen zij een "oproep [deed uitgaan] aan alle burgerlijke maatschappelijke organisaties en vrijheidslievende mensen om onmiddellijk op elke mogelijke manier in actie te komen om druk uit te oefenen op hun regeringen om de diplomatieke banden met het Apartheidsland Israel te beëindigen en om sancties tegen het land uit te vaardigen."
De globale Beweging voor Boycot, Beëindiging van Investeringen en Sancties voor Palestina biedt hiervoor een kader. Nu is het tijdstip aangebroken om onze rauwe emoties om te zetten in een verbintenis op lange termijn om te waarborgen dat we nooit meer geconfronteerd worden met "een ander Gaza".
Ali Abunimah, mede-oprichter van The Electronic Intifada, is de schrijver van One Country: A Bold Proposal to End the Israeli-Palestinian Impasse (Metropolitan Books, 2006).
[Overgenomen uit The Electronic Intifada van gisteren]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten