Imagine [gastkolom]

Wie had het zich kunnen voorstellen, wie had het kunnen denken, zoals het er tegenwoordig in de wereld aan toegaat, dat er een voorstel zou gedaan worden zoals voor donderdagavond (vijf minuten rust voor onze planeet). Het lijkt ongelooflijk, eerlijk gezegd, dat honderden mensen besluiten om af te spreken samen iets goeds te doen om gezamenlijk te reageren op een zorg die de wereld in gijzeling houdt: de klimaatverandering.

Zoals u weet was er voor donderdagavond tussen 19:55 en 20:00 opgeroepen tot een lichtstaking om de gemeenschappelijke bewustwording van de maatschappij over de klimaatverandering tot uitdrukking te brengen. De Franse NGO Alliance pour la Planète kreeg in heel Spanje steun. We moeten erkennen dat wij hier in Spanje, misschien door ons hartstochtelijke karakter, gewoonlijk meteen klaar staan om deel te nemen aan acties zoals die van afgelopen donderdag, ook al -laten we eerlijk zijn- hadden de elektriciteitsbedrijven gerekend op een grotere deelname.

In Spanje doofde de verlichting van de Giralda in Sevilla, de Sagrada Familia in Barcelona, het hele complex van de Ciudad de las Artes y las Ciencias in Valencia, de Puerta de Alcalá in Madrid. Verder in Europa doofde de Eiffeltoren in Parijs, het Atomium in Brussel, het Colosseum in Rome... Vindt u het niet ongelooflijk?

Ik moet toegeven dat ik na de vijf minuten zonder licht moest denken aan wat ik mijn moeder vaak hoorde zingen of op de platenspeler hoorde draaien, met de woorden van Lennon: "I hope someday you'll join us and the world will be as one" (Ik hoop dat je je ooit bij ons zult voegen en dat de wereld als één wereld zal zijn) of: "Imagine all the people sharing all the world" (Stel je voor dat iedereen de hele wereld samen deelt).

Het is iets met veel haken en ogen. Volgens de experts en hun berekeningen zal de wereld deze eeuw een verwarming van 1,8 tot 4 graden ondergaan, waardoor de zee ongeveer 58 centimeter zal stijgen en elk jaar de droogte en de hittegolven zullen toenemen. Deze verwachtingen, vastgelegd in het vierde rapport van het IPCC, het Internationaal Panel voor Klimaatverandering (een groep van zo'n 500 experts die de afgelopen dagen in Parijs bijeengekomen zijn om de consequenties van dit verschijnsel te evalueren), houden het er bovendien op dat de verwarming met een bijna totale zekerheid te wijten is aan menselijke activiteiten, met name aan het massale gebruik van energie uit fossiele brandstoffen.

En zoals overal, beste lezers, is er iets voor iedereen. Afgelopen vrijdag werd ook bekendgemaakt dat Bush, of liever gezegd een Verenigdestaatse lobby, gesticht door een van de grootste oliebedrijven ter wereld, aan wetenschappers en economen zo'n tienduizend dollars hadden geboden om het in Parijs uitgebrachte VN-rapport over de klimaatverandering onderuit te halen.

Wat een gruwelijke paradox; en toch, dat is de wereld en haar tweeslachtigheid. We weten wat er moet gebeuren... maar het is duidelijk dat het niet gebeurt. Veel te weinig mensen gaven gehoor aan de oproep om het licht uit te doen, terwijl die in feite anderzijds alleen een waarschuwing van de burgers was, een waarschuwing aan politici, aan staten, een roep om aandacht omdat we moeten nadenken over wat er aan de hand is en wat we aan het doen zijn en daaraan een halt moeten toeroepen. Dat is het belangrijkste. De mate van deelname en de verantwoordelijkheid voor ieder van ons ligt in deze zaak bij onszelf. Het gaat erom dat iedereen zich afvraagt of hij zijn auto te vaak onnodig gebruikt; of hij zijn lichten of elektrische huishoudelijke apparaten aan laat staan terwijl hij ze niet gebruikt; of hij te veel water verbruikt...

Kleine gebaren voor grote effecten: veel mensen samen maken grote gebaren. Tegenwoordig kunnen we, dankzij de technologische vooruitgang, rekenen op voldoende middelen om bij elkaar te komen en om samen te strijden voor wat wij nodig vinden; daarom is het ook zo belangrijk om dat te doen. Alleen kunnen we de machine niet anders instellen, samen wel! En toch kan elk van ons, individueel, bijdragen aan een lagere uitstoot van vervuilende gassen en aan een beter gebruik van de natuurlijke bronnen, die -zoals we weten- niet onuitputtelijk zijn. De spreekwoorden van de Indianen vertellen ons: "De aarde is geen erfenis van onze ouders, maar een lening van onze kinderen" en "Pas wanneer de laatste boom dood is, de laatste rivier vergiftigd is en de laatste vis gevangen is, zullen we begrijpen dat geld niet te eten in".
©2007 Cristina Caramés Espada, columniste bij het Diario de Ferrol; vertaald en gepubliceerd met toestemming van de schrijfster.