Trouw meldt vandaag dat veel (tand)artsen en vroedvrouwen weigeren om illegalen te helpen, omdat dat te veel administratieve rompslomp met zich mee zou brengen. Volgens een huisarts uit Nijmegen is dat echter niet het probleem, omdat er een regeling is voor dit soort gevallen, maar vooral het feit dat deze patiënten veel extra werk met zich meebrengen: enerzijds door het taalprobleem, maar daarnaast omdat dezen door hun onzekere situatie ook vaak psychische problemen hebben, waardoor ze meer tijd vragen.
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat ook de houding van de overheid (die onlangs artsen nog verweet dat ze in opstand kwamen tegen de nieuwe Zorgverzekeringswet omdat het hen om het geld te doen zou zijn) bijdraagt tot deze ongewenste situatie.
En de aangehaalde psychische problemen ontstaan uiteraard in belangrijke mate door de houding van het Nederlandse regime ten opzichte van deze zogenaamde 'illegalen', waarvan velen in mijn ogen allang een legale status verdiend zouden moeten hebben (bijv. omdat ze kinderen hebben die vanaf zeer jonge leeftijd in Nederland gewoond hebben, of omdat hun plaats van herkomst een rampgebied is - en ze daar in veel gevallen geen werk of woning meer hebben: leegstaande huizen zijn onvermijdelijk betrokken door mensen wier woningen kapot gebombardeerd zijn).
De fictie van een onderscheid tussen politieke en economische vluchtelingen slaat nergens op: ook een economische vluchting is het slachtoffer van de politieke situatie in zijn land van afkomst (al zijn er ook die na hun misdaden juist hun land ontvluchten, al krijgen die niet met Verdomd en consorten te maken - denk maar aan Pinochet). Maar ongeacht het fictieve onderscheid zou het het Nederlandse regime sieren wanneer het de zaak een beetje humanitair zou bekijken: wel altijd een grote bek over ontwikkelingshulp e.d., maar als er écht iets gedaan kan worden, kijkt het regentenclubje de andere kant op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten